อย่างข้าเรียก ผู้ใช้รูน (ขอกำหนดชะตาอีกครั้งด้วยเวทมนตร์)

ในโลกที่ยังคงเต็มไปด้วยอณูเวทมนตร์ พลังเวทมนตร์มีให้ใช้ทั่วไปจนล้น หลายชั่วอายุคนศึกษาและทำความเข้าใจเป็นอย่างดี แต่ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ทุกคนนั้นไม่ได้นึกถึงและไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นมาก่อนนั้นก็คือ อณูเวทมนตร์เหล่านี้กำลังจะหายไป อาจจะด้วยประสงค์ขององค์เทพีหรือสิ่งใดก็ตาม หากแต่มันเกิดขึ้นจะนำพาซึ่งความหายนะมาสู่ทุกคน ความก้าวหน้าทางด้านเวทมนตร์และประวัติศาสตร์อันยาวนานนั้นจะถือว่าสิ้นสุดลง ยุคแห่งโลกที่ไร้ซึ่งเวทมนตร์ได้มาถึงแล้ว ….ด้วยสาเหตุ…..

ณ สถานที่แห่งหนึ่ง อณูเวทมนตร์กำลังคุ้มคลั่งฟุ้งกระจายสร้างแรงกดดันในระดับที่นักเวทระดับสูงยังไม่สามารถต้านทานได้ แต่ไม่ใช่กับ “โซเทีย” เด็กหนุ่มร่างบางนั่งอยู่ท่ามกลางแรงกดดันเหล่านั้นและพื้นที่โดยรอบถูกปิดกันด้วยเวทรูนชนิดหนึ่งที่สลับซับซ้อนเป็นอย่างมากอาจจะต้องใช้ผู้เชี่ยวชาญเวทศาสตร์เป็นสิบคนเพื่อทำความเข้าใจรูนเวทเหล่านี้

“อีกแค่ 3 ตัวเท่านั้น” เสียงหวานของร่างบางได้เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะบรรจงวาดนิ้วกลางอากาศเป็นอักษรรูนปริศนาที่ไม่มีในบันทึกศาสตร์แห่งรูนเวท ทันทีที่เส้นรูนตัวสุดท้ายรวมกับรูนอื่นๆที่ลอยอยู่ในวงเวทก็ได้เกิดปรากฎการณ์ รัศมีอณูเวทระเบิดออกเป็นวงกว้าง มหาเวทปริศนา สร้างคลื่นกระแทกจนสามารถทำให้ทุกคนในโลกแห่งนี้รู้สึกได้ วังวนของอณูเวทที่ไม่ควรจะเกิดจากนักเวทแค่คนเดียวนั้นได้ตอนนี้กำลังขยายตัวขึ้นอยู่เหนือพื้นที่ที่ร่างบางกำลังนั่งดูดซับอณูเวทมนต์ที่ตกค้าง เหตุการนี้ควรจะเกิดกับนักเวทนะดับสูงมากกว่าพันคน แต่กลับเกิดขึ้นกับนักเวทเพียงคนเดียวและเป็นมหาเวทที่รุนแรงกว่าเป็นร้อยเท่าสร้างความตื่นตระหนกให้กับอาณาจักรเวททั้ง 10 กำลังหาต้นตอของเหตุการณ์นี้

“เริ่มการประชุมได้ อย่างที่ทุกท่านรู้ในตอนนี้ ปรากฏการ์อณูเวทมนตร์ที่รุนแรงมากในรอบหลายปีมานี้ เราต้องการที่จะรู้ว่า อาณาจักรใดที่เป็นต้นเหตุของเหตุการ์นี้หรือกำลังกระทำการสิ่งใดที่ขัดกับกฎที่เราตั้งไว้” เป็นคำถามจากผู้นำการประชุมและถือว่าเป็นผู้อาวุโสในโลกแห่งนี้ และเป็นจักรพรรดิของอาณาจักรที่เก่าแก่ที่สุด 

“เรา อาณาจักรคอสเวีย อยู่ใกล้จุดศูนย์กลางของอณูเวทมากที่สุด เราได้ส่งผู้เชี่ยวชาญเวทไปดูที่เกิดเหตุแล้วแต่ไม่สามารถฝ่าเข้าไปยังจุดศูนย์กลางนั้นได้เลย คาดวว่าจะต้องมีอณูเวทก่อตัวเป็นกำแพงเวทอยู่ จำเป็นจะต้องในนักเวทจำนวณมากเพื่อทลายอณูเวทเข้าไป” หนึ่งในสามาชิกอาณาจักรกล่าวขึ้นมา

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ให้ทุกอาณาจักรส่งนักเวทไป เพื่อเป็นการยืนยังว่าไม่ได้มีอาณาจักรไหนคิดจะกระทำการใหญ่ลับหลัง” ผู้อาวุโสได้กล่าวขึ้น

ในระหว่างการประชุมเวทนั้นได้เกิดคลื่นกระแทกอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงกว่ามากมันได้กวาดเอาอณูเวทที่มีอยู่ในอากาศจนหมดและเกิดเป็นมิติทับซ้อนกระชากพื้นที่ที่เป็นจุดศูนย์กลางหายไปแล้วพร้อมกับอณูเวท ทั้งหมดของโลกนี้ด้วย ทำให้นักเวทต่างที่กำลังเดินทางไปเกิดเหตุพลังเวทหมดระหว่างทางค่อยๆร่วงลงมาจากฟ้าทีละคน สร้างความตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิมให้กับทุกคนบนโลกหรือผู้อาวุโสอื่นๆที่กำลังประชุม

ภายในมิติเวทนั้นปรากฎร่างบางที่กำลังนั่งหลับตาโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าตนนั้นได้สร้างเรื่องใหญ่โตเอาไว้
“นี่ข้ามาโผล่ที่ไหนอีกละเนี่ย” ร่างบางเอ่ยออกมา เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ระหว่างรวมอักษรรูนใหม่ๆจะไปโผล่ในที่ต่างๆพร้อมกับบ้านที่ตนเนรมิตรขึ้นมา “นี่ข้าต้องหาทางกลับไปอีกสินะ ที่ตรงนั้นข้าชอบซะด้วยซิ” ร่างบางกำลังเขียนอักษรรูนพื้นที่เพื่อจะได้พาตัวเองกลับไป

“หืมม” นี่ข้าหาพื้นที่ไม่เจอ เป็นไปได้ยังไง ร่างบางพยายามอยู่หลายครั้งจนมั่นใจแล้วว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว “สงบสติตัวเอง แล้วค่อยหาทางใหม่ก็แล้วกัน” ร่างบางพูดกับตัวเองก่อนจะร่ายเวทรูนออกมาอย่างรวดเร็วพลังเวทมหาสารถูกใช้ออกมาโดยที่ร่างบางไม่รู้สึกเหนื่อยเลย “นี่มันอะไรกัน ข้าเลื่อนระดับแล้วอย่างนั้นรึ” ว่าแต่นี่มันระดับอะไรกันละ เพราะที่ข้ารู้สึกมันสู้กว่าระดับสูงสุดที่ข้ารู้มา ข้าคงต้องหาคำตอบ

ระดับพลังเวท
-สร้างแก่นเวท 1-3
-รวมเวท 1-3
-ผู้ใช้เวท 1-3
-ผู้ควบคุมเวท 1-3
-ผู้เชี่ยวชาญเวท 1-5
-จักรพรรดิเวท 1-5
-เวทลัญชกร 1-5 (เดิมนายเอกอยู่ ระดับ 5)
-ผู้ใช้รูนเวท (ระดับปัจจุบัน ที่ห่างชั้นกว่า 3 เท่า สูงที่สุดในประวัติศาสตร์)

##เรียนท่านนักอ่านทุกท่าน ในนาม"ชายนเรศ" จะพยายามเข้ามาอัพเดทเรื่องให้ทุกๆอาทิตย์นะครับ และจะพยายามลงให้ไม่ต่ำกว่า 2 บท เนื่องด้วยงานประจำค่อนข้างกินเวลาชีวิตมากพอสมควร แต่จะพยายามมากขึ้นกว่านี้ครับ