อย่างข้าเรียก ผู้ใช้รูน (ขอกำหนดชะตาอีกครั้งด้วยเวทมนตร์)

ในโลกที่ยังคงเต็มไปด้วยไอออนเวทมนตร์ พลังเวทมนตร์มีให้ใช้ทั่วไปจนล้น หลายชั่วอายุคนศึกษาและทำความเข้าใจเป็นอย่างดี แต่ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ทุกคนนั้นไม่ได้นึกถึงและไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นมาก่อนนั้นก็คือ ไอออนเวทมนตร์เหล่านี้กำลังจะหายไป อาจจะด้วยประสงค์ขององค์เทพีหรือสิ่งใดก็ตาม หากแต่มันเกิดขึ้นจะนำพาซึ่งความหายนะมาสู่ทุกคน ความก้าวหน้าทางด้านเวทมนตร์และประวัติศาสตร์อันยาวนานนั้นจะถือว่าสิ้นสุดลง ยุคแห่งโลกที่ไร้ซึ่งเวทมนตร์ได้มาถึงแล้ว ….ด้วยสาเหตุ…..

ณ สถานที่แห่งหนึ่ง ไอออนเวทมนตร์กำลังคุ้มคลั่งฟุ้งกระจายสร้างแรงกดดันในระดับที่นักเวทระดับสูงยังไม่สามารถทนได้ แต่ไม่ใช่กับ โซเทีย เด็กหนุ่มร่างบางนั่งอยู่ท่ามกลางแรงกดดันเหล่านั้นและพื้นที่โดยรอบถูกปิดกันด้วยคาถาเวทชนิดหนึ่งที่สลับซับซ้อนเป็นอย่างมากอาจจะต้องใช้ผู้เชี่ยวชาญเวทศาสตร์เป็นสิบคนเพื่อทำความเข้าใจ รูนเวทเหล่านี้

“อีกแค่ 3 ตัวเท่านั้น” เสียงหวานของร่างบางได้เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะบรรจงวาดนิ้วกลางอากาศเป็นอักษรรูนปริศนาที่ไม่มีในบันทึกศาสตร์แห่งรูนเวท ทันทีที่เส้นรูนตัวสุดท้ายรวมกับรูนอื่นๆที่ลอยอยู่ในวงเวทก็ได้เกิดปรากฎการณ์ รัศมีไอออนระเบิดออกเป็นวงกว้าง สร้างคลื่นกระแทกจนสามารถทำให้ทุกคนในโลกแห่งนี้รู้สึกได้ วังวนไอออนเวทที่ไม่ควรจะเกิดจากนักเวทแค่คนเดียวนั้นได้ตอนนี้กำลังขยายตัวขึ้นอยู่เหนือพื้นที่ที่ร่างบางกำลังนั่งดูดซับไอออนเวท เหตุการนี้ควรจะเกิดกับนักเวทนะดับสูงมากกว่าพันคน แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้รุนแรงกว่าเป็นร้อยเท่าสร้างความตื่นตระหนกให้กับอาณาจักรเวททั้ง 10 กำลังหาต้นตอของเหตุการณ์นี้

“เริ่มการประชุมได้ อย่างที่ทุกท่านรู้ในตอนนี้ เกิดเหตุรัศมีไอออนที่รุนแรงมากในรอบหลายปีมานี้ เราต้องที่จะรู้ว่า อาณาจักรไหนที่กำลังก่อเหตุการณ์นี้ หรือกำลังกระทำการสิ่งใดที่ขัดกับกฎที่เราตั้งไว้” เป็นคำถามจากผู้นำการประชุมและถือว่าเป็นผู้อาวุโสในโลกแห่งนี้ และเป็นจักรพรรดิของอาณาจักรที่เก่าแก่ที่สุด 

“เรา อาณาจักรคอสเวีย อยู่ใกล้จุดศูนย์กลางที่สุดได้ส่งผู้เชี่ยวชาญเวทไปดูที่เกิดเหตุแล้วแต่ไม่สามารถฝ่าเข้าไปยังจุดศูนย์กลางนั้นได้เลย คาดวว่าจะต้องมีไอออนก่อตัวเป็นกำแพงเวทอยู่ จำเป็นจะต้องในนักเวทจำนวณมากเพื่อทลายรัศมีไอออนเข้าไป” หนึ่งในสามาชิกอาณาจักรกล่าวขึ้นมา

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ให้ทุกอาณาจักรส่งนักเวทไป เพื่อเป็นการยืนยังว่าไม่ได้มีอาณาจักรไหนคิดจะกระทำการใหญ่ลับหลัง” ผู้อาวุโสได้กล่าวขึ้น

ในระหว่างการประชุมเวทนั้นได้เกิดคลื่นกระแทกอีกครั้ง ครั้งนี้รุนแรงกว่ามากมันได้กวาดเอาไอออนที่มีอยู่ในอากาศจนหมดและเกิดเป็นมิติทับซ้อนกระชากพื้ที่ที่เป็นจุดศูนย์กลางหายไปแล้วพร้อมกับไอออน ทั้งหมดของโลกนี้ด้วย ทำให้นักเวทต่างที่กำลังเดินทางไปเกิดเหตุพลังเวทหมดระหว่างทางค่อยๆร่วงลงมาจากฟ้าทีละคน สร้างความตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิมให้กับทุกคนบนโลกหรือผู้อาวุโสอื่นๆที่กำลังประชุม

ภายในมิติเวทนั้นปรากฎร่างบางที่กำลังนั่งหลับตาโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าตนนั้นได้สร้างเรื่องใหญ่โตเอาไว้
“นี่ข้ามาโผล่ที่ไหนอีกละเนี่ย” ร่างบางเอ่ยออกมา เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ระหว่างรวมอักษรรูนใหม่ๆจะไปโผล่ในที่ต่างๆพร้อมกับบ้านที่ตนเนรมิตรขึ้นมา “นี่ข้าต้องหาทางกลับไปอีกสินะ ที่ตรงนั้นข้าชอบซะด้วยซิ” ร่างบางกำลังเขียนอักษรรูนพื้นที่เพื่อจะได้พาตัวเองกลับไป

“หืมม” นี่ข้าหาพื้นที่ไม่เจอ เป็นไปได้ยังไง ร่างบางพยายามอยู่หลายครั้งจนมั่นใจแล้วว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว “สงบสติตัวเอง แล้วหาทาง” ร่างบางพูดกับตัวเองก่อนจะร่ายเวทรูนออกมาอย่างรวดเร็วพลังเวทมหาสารถูกใช้ออกมาโดยที่ร่างบางไม่รู้สึกเหนื่อยเลย “นี่มันอะไรกัน ข้าเลื่อนระดับแล้ว” ว่าแต่นี่มันระดับอะไรกันละ เพราะที่ข้ารู้สึกมันสู้กว่าระดับสูงสุดที่ข้ารู้มา ข้าคงต้องหาคำตอบ

ระดับพลังเวท
-สร้างแก่นเวท 1-3
-รวมเวท 1-3
-ผู้ใช้เวท 1-3
-ผู้ควบคุมเวท 1-3
-ผู้เชี่ยวชาญเวท 1-5
-จักรพรรดิเวท 1-5
-เวทลัญชกร 1-5 (เดิมนายเอกอยู่ ระดับ 5)
-ผู้ใช้รูนเวท (ระดับปัจจุบัน ที่ห่างชั้นกว่า 3 เท่า)

#แจ้งการอัพนิยายนะครับ#

เนื่องด้วยนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแต่งสด ในแต่ละครั้งจำเป็นต้องใช้อารมณ์และสมาธิมากๆเลย แต่จะพยายามลงให้อ่านกันได้เรื่อยๆ คาดว่าเรื่องนี้จะได้อยู่ด้วยกันยาวเลย ส่วนเรื่องที่คิดว่าจะติดเหรียญไหม ขอลองคิดอีกทีดีกว่าเพราะส่วนตัวไม่ใช่มืออาชีพหรือถ้าจะติดเหรียญอาจจะติดแกล้งๆสักประมาณ 1-2 เหรียญ/ตอน

ยังไงก็ฝากให้ทุกคนให้กำลังนักเขียหน้าใหม่คนนี้ด้วยนะครับ และหากไม่รบกวนเกินไปทุกคนสามารถ Comment ติดชมกันได้เลยนะครับ….

ป.ล. นามปากกา ชายนเรศ.. เดี๋ยวจะเอานิยายเก่าๆที่เคยแต่งไว้สมัยเรียนมาทิ้งไว้ให้อ่านนะครับ