พานพบ(ภพ)สองโชคชะตา

คำโปรย

'เธอ' ไร้สิ้นความทรงจำใดๆ ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรือ อนาคต 

เธอคือใคร อะไรคือตัวเธอ ทุกคำถามล้วนไม่มีคำตอบ

...สัญชาตญาณเดียวที่คงเหลือ คือ ตามหาเขาให้พบ

'เขา' ใช้ชีวิตเหมือนถูกสาป ทนทุกข์ทรมานอย่างยากลำบาก ไร้วาสนา 

เป็นเหมือนหุ่นเชิดโดยจำยอม ไม่อาจขัดขืน

...เหตุผลเดียวที่ยอมใช้ชีวิตต่อ คือ รอพบใครบางคน

คนสองคน ต่างค้นหากันและกัน 

หากแต่ใครบางคนทำให้ 'เขา' และ 'เธอ' จดจำกันไม่ได้ 

เมื่อกงล้อแห่งโชคชะตาเวียนมา 'พานพบ'

พวกเขาจะบรรลุ 'ความต้องการหนึ่งเดียว' ที่ตั้งมั่นไว้ได้หรือไม่

สุดท้ายแล้ว ปลายทางของ'เขา' และ 'เธอ' 

จะมา 'บรรจบ' หรือเป็นเพียง 'เส้นขนาน' ไปตลอดกาล

---------------------------------------------------

...นี่คือ โชคชะตาของฉัน ใช่ไหม?...

     ความรู้สึกคล้ายโดนแรงมหาศาลดูดเข้าไปใจกลางขุมพลัง ก่อนจะถูกบีบอัดจนเหมือนว่าเรือนร่างจะดับสลาย ในความทรมาน เวลายืดยาวราวกับชั่วนิรันดร์

ทันใดนั้น เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นออกแรงผลัก 'ฉัน' ให้จมลงก้นเหวลึกอันมืดมิด

...หนักอึ้ง...รุ่มร้อน...ปวดร้าว… เจ็บปวดราวกับหัวจะระเบิด

ฉันพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ราวกับเปลือกตาถูกถักทอเหล็กกล้า

“แม่หญิง ...แม่หญิงรู้สึกตัวแล้ว อ้ายแดงๆ ไปตามหมอมา เร็วเข้า”

เสียงใครกัน  ที่นี่ ...ที่ไหนนะ

“แม่หญิง แม่หญิงราตรี ...แม่หญิงราตรี ได้ยินบ่าวรึเปล่าเจ้าค่ะ” 

ภาพตรงหน้ายังคงพร่ามัว ... ความเจ็บปวดที่หัว ทำให้คิดอะไรไม่ออก

“อืมมม ....ใครน่ะ”

“นวลเองเจ้าค่ะ อีนวลเองเจ้าค่ะ”

“นวลเหรอ ...อ่า...ปวดหัว”   

ใครกัน เหมือนคนไม่รู้จัก... คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก...

ไม่คุ้นเคยกันเลยแม้แต่น้อย

“โธ่ แม่หญิงของบ่าว.... อ้ายแดง แจ้งแม่นายรึยัง”

“แม่นายกำลังมาแล้วขอรับ”

คนมากมายเหลือเกิน เข้ามารายล้อมจนเวียนหัวไปหมด

“น้ำ ...นวล ...ขอน้ำหน่อย”

ฉันพยายามพยุงตัวขึ้น แต่ร่างกายอ่อนแรงเหลือเกิน

“แม่ราตรี แม่ราตรีของแม่” เสียงร้องรนดังแทรกขึ้นมา

ก่อนร่างหญิงวัยกลางคนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาโอบรัดฉันอย่างไม่สงวนท่าที...เครื่องหน้านั้นงดงาม ทว่านัยน์ตาเด่นชัดด้วยความห่วงหาระคนกังวล

ในอ้อมกอดนี้ แม้ไม่รู้จัก ก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใย

สิ่งนี้ทำให้ใจฉันเริ่มสงบ

...ความอบอุ่นที่ไม่คุ้นเคย เหมือนไม่เคยพานพบมานานแสนนาน...

“...แม่?”

“ขวัญเอ๋ย ขวัญมานะลูก หมดทุกข์ หมดโศกสักที”

“ฉัน...เอ่อ...ลูกไม่เป็นไร”

มือที่กำลังลูบหน้าลูบตาฉันดูจะชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะโอบกระชับวงแขนแน่นขึ้นกว่าคราแรก

“แม่ราตรีเพิ่งจะฟื้นตัว ...ต้องรับสำรับให้มาก พักผ่อนให้มากหนาลูก”

ร่างกายที่รุมเร้าด้วยพิษไข้ ท่ามกลางความสับสนอลมานในจิตใจ

ความคิดสุดท้ายก่อนสัมปชัญญะจะดับวูบไป

...แม่ราตรี หล่อนคือใครกันแน่?...

-----------------------------------------------------------------------------

รีไรท์เล็กน้อย

ขอเวลาสักพักจะกลับมาอัพเพิ่ม

ขอบคุณค่ะ

-ดาราภัส-