แวมไพร์ประหลาดที่เกลียดการอยู่คนเดียว

ร่างของมนุษย์ที่ไร้ซึ่งชีวิตทั้ง 131 ศพ ถูกลากมากองกันไว้เป็นเนินสูงคล้ายกับป้อมปราการ... ดวงตาสีแดงฉานและดำมืดดูแปลกประหลาดกำลังหลบซ่อนอยู่ภายในใจกลาง ร่องเลือดไหลรวมกันเป็นแอ่งคล้ายบ่อน้ำ กลิ่นคาวเลือดลอยคละครุ้ง เส้นผมของผมมันเรืองแสงแวววับกระนั้นมันก็ห่างไกลจากคำว่าแสงสว่าง

"ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่คนเดียว" มีเสียงครวญครางน่าขนลุกดังแผ่วๆออกมาจากภายในนั้น 

'เชอร์รี่ ไวท์เบลด 'นักล่าแวมไพร์ของทางการที่ทำการสังหารแวมไพร์มามากมาย ยืนเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นซักครู่เธอก็พยักหน้าขึ้นลงราวเป็นการตัดสินใจของชีวิต เพราะเธอโชคร้ายมาตั้งแต่เกิดเธอถึงได้มีสีผลและดวงตาคล้ายพวกแวมไพร์ เพราะเธอโชคร้ายมาตั้งแต่เกิดเธอถึงต้องมาต่อสู้กับพวกแวมไพร์

และก็เพราะเธอโชคร้ายตั้งแต่เกิด

เธอก็ถึงได้มาเจอกับ หนึ่งร้อยสามสิบเอ็ด ณ ที่แห่งนี้

เธอสูดหายใจเข้าออกพลางขยับเนกไธให้คลายออกเล็กน้อยพลางเอือมมือไปจับซองปืนพกที่อยู่ตรงเอว

"เจ้าหน้าที่ เชอร์รี่ ไวท์เบลด หัวหน้าหน่วยแห่งกางเขนเบื้องหลัง จะขอทำการสวดส่งวิญญาณของแก ! " 

(หยองเวอร์ น่ากลัวงะ)