นี่คุณตรงนั้นน่ะ ช่วยมาเป็นนางเอก/หรือนางร้าย ให้ฉันหน่อยได้ไหม ?
มีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดผวาถึงฝันร้ายที่ไม่รู้จบ ด้วยจิตสำนักอันน้อยนิดของฉัน นั้นจงเกลียดจงชั่งผู้คนที่มีความสุขและเอื้อมระอาเหล่าผู้ที่จมอยู่กับความทุกข์ ขอทีเถอะอย่างพวกหล่อนน่ะจะไปไหนก็ไป๊!!!
ผู้เข้าชมรวม
2,161
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ตัวฉันเวนเดส์ต้า บาร์เนตต์ ได้ลืมตาตื่นขึ้นในยามเข้าตรู่ของวันๆหนึ่งด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ในห้องนอนคับแคบสกปรกและมืดสลัว ต่างจากอยู่ที่บ้านลิบลับมีเพียงแค่กระเป๋าเสื้อผ้าใบโต และจดหมายซองสีขาวสะอาดฉบับหนึ่งว่างอยู่บนหัวเตียง
ฉันพลิกขึ้นมาดูสองสามครั้งอย่างระแวดระวังก่อนที่จะเปิดมันอ่าน
'ถึงเวนเดส์ต้าลูกรักนี่คุณแม่เองนะ ถึงมันออกจะกระทันหันไปบ้างแต่เมื่อคืนแม่กับคุณพ่อของลูกเกิดปิ๊งไอเดียสุดยอดขึ้นมาหนึ่งอย่าง นั่นก็คือการส่งลูกไปเรียนที่โรงเรียนเวทมนตร์ดีเซียร์ คุณแม่ก็เลยร่ายเวทนิทราและหิ้วขึ้นรถม้าไปเลย ถึงห้องนอนในหอพักจะดูคับแคบไปบ้างก็เถอะ ทนๆเอาหน่อยนะจ๊ะ'
"ถ้าตอบว่าไม่ได้คิดเลยจะฟังดูดีกว่านะคะ อีกอย่าง-"
'อ่าอ๊า ! แต่ประเดี๋ยวก่อนอย่ามาตอบกลับคุณแม่เหมือนกับทุกทีนะว่า'
'ก็หนูเรียนข้ามชั้นจนจบการศึกษาไปแล้วไง ยังจะต้องการอะไรอีก !!? พอตอนอายุครบ 20 ก็ต้องมาดูแลกิจการทางบ้านเพราะงั้นตอนนี้ก็ยอมให้หนูพักซะดีๆ แถมเรื่องเวทมตร์ยังเข้าขั้นห่วยแตกจะให้ไปเรียนเพื่อ ? หนูทำไม่ได้ ! หนูทำไม่ได้ !! หนูทำไม่ได้ !!!'
"อุหว๋าสมกับเป็นแม่ลูกกันเหมือนเป๊ะ...."
'ถึงแม้ลูกจะจบการศึกษาจากโรงเรียนขุนนางชั้นเลิศก็จริงอยู่ พวกเรารู้สึกภูมิใจในตัวลูกมากนะจ๊ะ แต่แบบว่าคุณแม่โซแม๊ดดมากเลยที่คุณลูกจบการศึกษามาตั้ง 2 ปีกว่าแล้ว จนตอนนี้อายุก็ปาเข้าไป 16 ปี ยังทำตัวเป็นเด็กติดบ้านคลุ่กตัวอยู่แต่ในห้อง เพราะแบบนั้นคุณลูกสาวกรุณาไสหัวออกไปใช้ชีวิตในโลกภายนอกมั่งนะจ๊ะ'
"ส่วนตรงนี้ไม่เหมือนแฮะ..."
'สุดท้ายนี้แม่ก็ไม่ได้หวังให้ลูกจะต้องเรียนให้จบหรอกนะจ๊ะ เพราะยังไงคุณลูกก็บ่มิไก๊ในเรื่องของเวทมนตร์อยู่แล้ว คุณแม่ก็เลยไม่ได้คาดหวังเลยซักกะผีกเดียว ขอแค่ใช้ชีวิตให้สนุกและหาเพื่อนให้ได้เยอะๆก็พอแล้วจ๊ะ '
'ด้วยรักจากคุณแม่สุดสวยสง่า'
"ไอ้นิสัยพูดติดสำเนียงแปลกๆแล้วก็คำพูดจี้ใจดำก็ไม่เหมือน..."
'ปล.องหญิงอาริส ท่านก็ดูจะปลื้มลูกอยู่พอสมควรนะ พอรู้เรื่องท่านก็ยอมลงทุนย้ายมาเรียนที่เดียวกับลูก สนิทกันไว้ให้ดีๆล่ะ อีกหนื่งอาทิตย์เรื่องโอนย้ายก็น่าจะเรียบร้อย'
.
.
.
.
สวัสดีค่ะฉันเวนเดส์ต้า บาร์เนตต์ เป็นลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลบาร์เนตต์ที่สุดแสนจะมั่งคั่ง และพ่วงด้วยตำแหน่งที่พึ่งได้รับมาเมื่อกี้อย่างเด็กที่ถูกคุณพ่อคุณแม่เก็บมาเลี้ยงค่ะ
สมองของฉันประมวลผลถึงสารที่ได้รับมาอย่างเอาเป็นเอาตาย จิตใจล่องลอยไปกับอากาศคล้ายกับมันจะเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติอยู่ร่อมร่อ
แบล็คกราวทางด้านซ้ายเป็นตู้หนังสือเก่าเก็บสกปรกฝุ่นหนาเป็นนิ้ว หน้าต่างที่อยู่ติดกันถูกปิดด้วยแผ่นไม้หนาหลายแผ่น มีปลายแหลมของตะปูยื่นออกมาเรียงราย คล้ายจะสื่อถึงการปฏิเสธโลกภายนอก
ทางด้านขวาเป็นโต๊ะเล็กๆพร้อมเก้าอี้สีขาวหยาบกระด้าง เหมือนกับจะพังได้ทุกเมื่อในยามที่หย่อนตัวลงนั่ง
และสุดท้ายก็คือเตียงที่กำลังฉันนั่งอ่านจดหมายอยู่ มันสั่นโงกเงทุกครั้งที่ขยับตัว ผ้าปูเตียงจากเดิมที่น่าจะเป็นสีขาวบัดนี้ได้เป็นสีเทาหม่น มีกระเป๋าเสื้อผ้าพิงอยู่ตรงขอบเตียง
ไม่มีห้องน้ำในตัว ไม่มีแสงสว่าง และไม่มีสุขอนามัยที่ดี กลิ่นอับชื้นแปลกๆโผล่ขึ้นมาจากพรมเช็ดเท้าหน้าประตูห้องที่ซึ่งมีแผ่นไม้ตอกอยู่เช่นเดียวกันกับหน้าต่าง
แต่อย่างน้อยมันก็ยังพอมีข้อดีอยู่บ้างล่ะนะ อย่างที่เขาเรียกกันว่า ปฏิกิริยาสันดาป ละมั้ง ?
มันเป็นการออกซิเดชันของไฮโดรคาร์บอน ที่ขอเพียงแค่มีออกซิเจนเพียงพอ ก็จะเกิดการเผาไหม้อย่างสมบูรณ์
และตามหลักสมการเคมีที่คิดได้เมื่อตะกี้แล้วนั้น
เป็นชีวิตของฉันเองที่ถูกเผาไหม้ เหมือนยามที่จุดเทียนไข
"ร้องไห้นานๆทีก็ไม่เลวแฮะ"
เวนเดส์ต้ายกชายเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมา ส่วนประกอบในน้ำตาของเธอนั้น
มีความแค้นอยู่ 92.37เปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลือเป็นเพราะฝุ่นในห้องเข้าตา
ภารกิจแรก หาห้องพักใหม่ เริ่มได้!
ผลงานอื่นๆ ของ ถูดฝนสีชมพู ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ถูดฝนสีชมพู
ความคิดเห็น