นี่คุณตรงนั้นน่ะ ช่วยมาเป็นนางเอก/หรือนางร้าย ให้ฉันหน่อยได้ไหม ?

ตัวฉันเวนเดส์ต้า บาร์เนตต์ ได้ลืมตาตื่นขึ้นในยามเข้าตรู่ของวันๆหนึ่งด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ในห้องนอนคับแคบสกปรกและมืดสลัว ต่างจากอยู่ที่บ้านลิบลับมีเพียงแค่กระเป๋าเสื้อผ้าใบโต และจดหมายซองสีขาวสะอาดฉบับหนึ่งว่างอยู่บนหัวเตียง

ฉันพลิกขึ้นมาดูสองสามครั้งอย่างระแวดระวังก่อนที่จะเปิดมันอ่าน

'ถึงเวนเดส์ต้าลูกรักนี่คุณแม่เองนะ ถึงมันออกจะกระทันหันไปบ้างแต่เมื่อคืนแม่กับคุณพ่อของลูกเกิดปิ๊งไอเดียสุดยอดขึ้นมาหนึ่งอย่าง นั่นก็คือการส่งลูกไปเรียนที่โรงเรียนเวทมนตร์ดีเซียร์ คุณแม่ก็เลยร่ายเวทนิทราและหิ้วขึ้นรถม้าไปเลย ถึงห้องนอนในหอพักจะดูคับแคบไปบ้างก็เถอะ ทนๆเอาหน่อยนะจ๊ะ'

"ถ้าตอบว่าไม่ได้คิดเลยจะฟังดูดีกว่านะคะ อีกอย่าง-"

'อ่าอ๊า ! แต่ประเดี๋ยวก่อนอย่ามาตอบกลับคุณแม่เหมือนกับทุกทีนะว่า'

'ก็หนูเรียนข้ามชั้นจนจบการศึกษาไปแล้วไง ยังจะต้องการอะไรอีก !!? พอตอนอายุครบ 20 ก็ต้องมาดูแลกิจการทางบ้านเพราะงั้นตอนนี้ก็ยอมให้หนูพักซะดีๆ แถมเรื่องเวทมตร์ยังเข้าขั้นห่วยแตกจะให้ไปเรียนเพื่อ ? หนูทำไม่ได้ ! หนูทำไม่ได้ !! หนูทำไม่ได้ !!!'

"อุหว๋าสมกับเป็นแม่ลูกกันเหมือนเป๊ะ...."

'ถึงแม้ลูกจะจบการศึกษาจากโรงเรียนขุนนางชั้นเลิศก็จริงอยู่ พวกเรารู้สึกภูมิใจในตัวลูกมากนะจ๊ะ แต่แบบว่าคุณแม่โซแม๊ดดมากเลยที่คุณลูกจบการศึกษามาตั้ง 2 ปีกว่าแล้ว จนตอนนี้อายุก็ปาเข้าไป 16 ปี ยังทำตัวเป็นเด็กติดบ้านคลุ่กตัวอยู่แต่ในห้อง เพราะแบบนั้นคุณลูกสาวกรุณาไสหัวออกไปใช้ชีวิตในโลกภายนอกมั่งนะจ๊ะ'

"ส่วนตรงนี้ไม่เหมือนแฮะ..."

'สุดท้ายนี้แม่ก็ไม่ได้หวังให้ลูกจะต้องเรียนให้จบหรอกนะจ๊ะ เพราะยังไงคุณลูกก็บ่มิไก๊ในเรื่องของเวทมนตร์อยู่แล้ว คุณแม่ก็เลยไม่ได้คาดหวังเลยซักกะผีกเดียว ขอแค่ใช้ชีวิตให้สนุกและหาเพื่อนให้ได้เยอะๆก็พอแล้วจ๊ะ '

'ด้วยรักจากคุณแม่สุดสวยสง่า'

"ไอ้นิสัยพูดติดสำเนียงแปลกๆแล้วก็คำพูดจี้ใจดำก็ไม่เหมือน..."

'ปล.องหญิงอาริส ท่านก็ดูจะปลื้มลูกอยู่พอสมควรนะ พอรู้เรื่องท่านก็ยอมลงทุนย้ายมาเรียนที่เดียวกับลูก สนิทกันไว้ให้ดีๆล่ะ อีกหนื่งอาทิตย์เรื่องโอนย้ายก็น่าจะเรียบร้อย'

.

.

.

.

สวัสดีค่ะฉันเวนเดส์ต้า บาร์เนตต์ เป็นลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลบาร์เนตต์ที่สุดแสนจะมั่งคั่ง และพ่วงด้วยตำแหน่งที่พึ่งได้รับมาเมื่อกี้อย่างเด็กที่ถูกคุณพ่อคุณแม่เก็บมาเลี้ยงค่ะ

สมองของฉันประมวลผลถึงสารที่ได้รับมาอย่างเอาเป็นเอาตาย จิตใจล่องลอยไปกับอากาศคล้ายกับมันจะเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติอยู่ร่อมร่อ

แบล็คกราวทางด้านซ้ายเป็นตู้หนังสือเก่าเก็บสกปรกฝุ่นหนาเป็นนิ้ว หน้าต่างที่อยู่ติดกันถูกปิดด้วยแผ่นไม้หนาหลายแผ่น มีปลายแหลมของตะปูยื่นออกมาเรียงราย คล้ายจะสื่อถึงการปฏิเสธโลกภายนอก

ทางด้านขวาเป็นโต๊ะเล็กๆพร้อมเก้าอี้สีขาวหยาบกระด้าง เหมือนกับจะพังได้ทุกเมื่อในยามที่หย่อนตัวลงนั่ง

และสุดท้ายก็คือเตียงที่กำลังฉันนั่งอ่านจดหมายอยู่ มันสั่นโงกเงทุกครั้งที่ขยับตัว ผ้าปูเตียงจากเดิมที่น่าจะเป็นสีขาวบัดนี้ได้เป็นสีเทาหม่น มีกระเป๋าเสื้อผ้าพิงอยู่ตรงขอบเตียง

ไม่มีห้องน้ำในตัว ไม่มีแสงสว่าง และไม่มีสุขอนามัยที่ดี กลิ่นอับชื้นแปลกๆโผล่ขึ้นมาจากพรมเช็ดเท้าหน้าประตูห้องที่ซึ่งมีแผ่นไม้ตอกอยู่เช่นเดียวกันกับหน้าต่าง

แต่อย่างน้อยมันก็ยังพอมีข้อดีอยู่บ้างล่ะนะ อย่างที่เขาเรียกกันว่า ปฏิกิริยาสันดาป ละมั้ง ?

มันเป็นการออกซิเดชันของไฮโดรคาร์บอน ที่ขอเพียงแค่มีออกซิเจนเพียงพอ ก็จะเกิดการเผาไหม้อย่างสมบูรณ์ 

และตามหลักสมการเคมีที่คิดได้เมื่อตะกี้แล้วนั้น

เป็นชีวิตของฉันเองที่ถูกเผาไหม้ เหมือนยามที่จุดเทียนไข

"ร้องไห้นานๆทีก็ไม่เลวแฮะ"

เวนเดส์ต้ายกชายเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมา ส่วนประกอบในน้ำตาของเธอนั้น

มีความแค้นอยู่ 92.37เปอร์เซ็นต์ ส่วนที่เหลือเป็นเพราะฝุ่นในห้องเข้าตา

  ภารกิจแรก หาห้องพักใหม่ เริ่มได้!