ดวงใจศิขรินทร์ [สนพ.ชูการ์บีท ตีพิมพ์]

ตอนที่ 35 : ดวงใจศิขรินทร์ : ตอนที่ 12 --- 30%

  ตอนที่ 12

            เสียงฟ้าร้องโครมครามดังลั่นในเวลาบ่ายสองโมงเย็น ก่อนแสงแดดจ้าและก้อนเมฆสีฟ้าสดใสจะแปรเปลี่ยนเป็นกลุ่มเมฆสีดำทะมึนเคลื่อนเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว ส่งผลให้บริเวณโดยรอบมืดครึ้มลงทันใด ทำเอาบรรดาชาวค่ายต้องเร่งช่วยกันเก็บของวุ่นวาย ด้วยกลัวว่าฝนจะเทลงมาเสียก่อน เสร็จแล้วจึงพากันแยกย้ายกลับที่พักทันที เพราะดูท่าว่าเมฆฝนก้อนนี้จะไม่เคลื่อนตัวผ่านมะปินไปง่ายๆ

            ร่างบางของมีนมีนายกมือขึ้นสูงเพื่อปกป้องใบหน้า ยามที่สายลมแรงพัดเศษใบไม้และฝุ่นจนปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ ขณะเดินไปตามถนนเส้นเล็กเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านปถคีรี ซึ่งอยู่ห่างจากลานดินกลางหมู่บ้านไปทางใต้ราวหนึ่งกิโลเมตรสวนกับบรรดาชาวบ้านอีกหลายสิบคนที่เพิ่งกลับออกมาจากการทำไร่ทำสวน

            "หนู" มีนมีนาหยุดชะงัก หันไปมองหญิงชราคนหนึ่งที่เอ่ยเรียกท้วงไว้ “คุณยายเรียกหนูหรือคะ”

            “ใช่ หนูกำลังจะกลับบ้านนายใช่ไหม” เสียงแหบๆ เอ่ยถามเป็นภาษาเหนือชัดแจ๋ว แต่กระนั้นมีนมีนาก็ฟังออกและจับใจความได้ จึงพยักหน้ารับออกไป

            "ค่ะยาย หนูกำลังจะกลับบ้านนายคามค่ะ ยายมีอะไรหรือเปล่าคะ"

            "ยายฝากผักไปให้นายด้วยสิลูก ยายเพิ่งเก็บมาใหม่ๆ เอาไปให้นังเหมยมันทำอาหารให้นายที" คุณยายเอ่ยบอกอย่างใจดี มีนมีนาจึงรีบรับคำ

            "ได้ค่ะยาย"

            "เอาๆ นี่ๆ" หญิงสูงวัยบอกพร้อมกับหยิบผักหลายชนิดในตะกร้าออกมายื่นให้มีนมีนาหลายกำ เสียจนเต็มอ้อมแขนเล็ก พลางโบกมือแกมไล่เมื่อฝนทำท่าจะเทลงมา

            "ไปๆ ลูก รีบกลับ เดี๋ยวฝนตก"

            "ค่ะยาย" มีนมีนารับคำยิ้มๆ และยืนมองหญิงชราซอยเท้าเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับมาเร่งฝีเท้าบ้าง เมื่อสายลมของพายุโซนร้อนตามคำพยากรณ์ของกรมอุตุนิยมวิทยาทำท่าจะรุนแรงขึ้นทุกทีเห็นได้จากการที่ต้นไม้น้อยใหญ่ถูกลมกรรโชกแรงเสียจนลู่เอนไปหมด

            "เย่ พี่มีนมาแล้ว" มีนมีนาได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วดังลอดออกมาจากหน้าต่างของบ้านปถคีรี ขณะที่หญิงสาวกำลังวุ่นวายอยู่กับการเปิดประตูบ้านบานใหญ่ ด้วยเพราะหอบผักอยู่เต็มสองแขน แต่เพียงแค่ครู่เดียว ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเด็กหญิงหนูดีที่ยื่นหน้าออกมาทักทาย

            "กลับมาแล้วหรือคะ"

            "จ้ะ" มีนมีนารับคำยิ้มๆ ก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าบ้านไป โดยมีหนูดีช่วยปิดประตูให้อีกครั้ง

            "แล้วพี่มีนเอาอะไรมาเยอะแยะคะ"

            "ผักน่ะจ้ะ มีคุณยายฝากมาให้ป้าเหมยทำอาหาร" หญิงสาวยิ้มบางๆ ขณะที่คนตัวเล็กยิ้ม แล้วเอ่ยบอก

            "อ๋อ ต้องเป็นยายหมื่อหน่อแน่เลยค่ะ ยายชอบฝากผักมาให้บ่อยๆ"

            "น่าจะใช่จ้ะ คุณยายที่ท่าทางใจดีๆ" มีนมีนาบอก ขณะที่หนูดีพยักหน้า

            "ใช่แล้วค่า"

            "แล้วนี่ป้าเหมยไปไหนจ๊ะ" หญิงสาวถามพลางกวาดสายตามองหาป้าเหมย ก่อนนิ้วป้อมๆ จะชี้บอกทางไปยังห้องครัว

            "ทำกับข้าวอยู่ในครัวค่ะ"

            "ดีเลย งั้นเราเอาผักไปให้ป้าเหมยทำอาหารกันดีกว่า"

            "ค่ะ" เด็กหญิงรับคำเสียงใส แล้วเดินตามมีนมีนาเข้าห้องครัวไปอย่างร่าเริง หญิงสาวส่งยิ้มให้ป้าเหมยเป็นอันดับแรก เมื่ออีกฝ่ายละสายตาจากการทำอาหารหันมามอง

            "กลับมาแล้วหรือคะคุณมีน"

            "ค่ะป้า" หญิงสาวพยักหน้า แล้ววางหอบผักลงบนโต๊ะ ขณะที่เด็กหญิงหนูดีส่งเสียงบอกเจื้อยแจ้ว

            "ยายหมื่อหน่อฝากผักมาให้พ่อด้วยค่ะ"

            "ดีเลย มียอดฟักแม้วด้วย" ป้าเหมยเอ่ยขึ้นอย่างถูกใจ หลังหันมามองสำรวจผักหลายชนิดที่มีนมีนาถือมา

            "คุณมีนเคยกินไหมคะ ยอดฟักแม้วผัดน้ำมันหอย" มีนมีนาส่ายหน้า

            "มีนเคยได้ยินชื่อค่ะ แต่ไม่เคยกิน"

            "งั้นเดี๋ยววันนี้ป้าผัดให้กินนะคะ" ป้าเหมยเสนอ มีนมีนาจึงยิ้มรับบางๆ

            "ขอบคุณค่ะ"

            "ป้าเหมยผัดอร่อยที่หนึ่งเลยค่ะ หนูดีช้อบชอบ" หนูดีเงยหน้าขึ้นบอกกับมีนมีนาเสียงใส ทำเอาหญิงสาวมองคนตัวเล็กด้วยสายตาแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยชื่นชม

            "เก่งจริง กินผักเป็นด้วย"

            "รายนั้นน่ะเขาชอบกินผักแต่เด็กค่ะ พอเห็นนายคามกิน ก็ขอลองกินบ้าง" ป้าเหมยบอก ทำเอาคนเก่งยิ้มรับคำชมเสียตายิบหยี

            "ดีแล้วจ้ะ ผักมีประโยชน์รู้ไหม" มีนมีนาเอ่ยบอกกับหนูดีที่พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง ก่อนหญิงสาวจะหันไปเอ่ยถามแม่ครัวของบ้าน

            "แล้วป้าเหมยมีอะไรให้มีนช่วยไหมคะ" คนถูกเรียกหันมามองแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยบอก

            "ช่วยเด็ดยอดฟักแม้วก็ได้จ้ะ เอาให้พอผัดสักหนึ่งจาน"

            "ได้ค่ะ" มีนมีนารับคำ ก่อนหันไปเรียกชวนเด็กหญิงตัวน้อยให้มานั่งข้างกัน "หนูดีมาช่วยพี่มีนทางนี้ดีกว่า"

            "ค่า" หนูดีรับคำแล้วเดินไปนั่งข้างมีนมีนาอย่างว่าง่าย มือเล็กๆ ช่วยหยิบจับยอดฝักแม้วด้วยท่าทีเก้กัง แต่พอหลังจากมีนมีนาสาธิตวิธีการเด็ดผักให้ดูเรียบร้อยแล้ว เด็กหญิงก็ทำได้คล่องแคล่วขึ้น

            "ป้าเหมยมาทำงานอยู่ที่นี่ แล้วใครดูแลที่บ้านล่ะคะ" มีนมีนาชวนคุย พลางเด็ดผักใส่ตะกร้าไปด้วย เพราะไม่อยากให้บรรยากาศในห้องครัวเงียบเหงา

            "ลูกสาวป้าเอง แต่ป้าก็เทียวไปเทียวมานะ ไม่ได้ค้างที่บ้านนายตลอด วันไหนนายคามกลับบ้านเร็ว ป้าก็กลับไปนอนบ้าน เช้าก็มาทำอาหาร"

            "แสดงว่าบ้านป้าเหมยอยู่ไม่ไกลจากที่นี่น่ะสิคะ" หญิงสาวเอ่ยถามอย่างสงสัย แต่กลับเป็นคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างกันเอ่ยตอบแทนป้าเหมยเสียงเจื้อยแจ้ว ขณะที่คนเป็นแม่บ้านมองคนช่างเจราจาด้วยสายตาเอ็นดู

            "ไม่ไกลค่ะ หนูดียังเคยไปเล่นที่บ้านป้าเหมยเลย"

            "จริงหรือ"

            "จริงค่ะ" เด็กหญิงตอบเสียงใส ก่อนจะหัวเราะคิกคักอย่างจั๊กจี้ เมื่อมีนมีนายื่นยอดผักไปแหย่แก้มอิ่มเบาๆ อย่างหยอกล้อ โดยมีสายตาของป้าเหมยทอดมองทั้งคู่ด้วยสายตาเอ็นดู

            มีนมีนากวาดสายตามองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น เมื่อไม่เห็นเงาของเจ้าแมวตัวอ้วนที่มักจะมาชอบคลอเคลียหนูดีอยู่เสมอ

            "แล้วนี่คิตตี้ไปไหน พี่มีนไม่เห็นเลย"

            "เมื่อกี้ก็ยังเดินอยู่แถวนี้อยู่เลยค่ะ" หนูดีตอบพลางเอี้ยวตัวมองหาคิตตี้สลับกับร้องเรียกเบาๆ แต่ก็ไม่ท่าทีว่าเจ้าคิตตี้จะโผล่มา

            "ไม่ใช่ว่าออกไปเล่นซนนะ ฝนจะตกแล้วด้วย" มีนมีนาคาดเดา ทำเอาคนตัวเล็กร้อนใจ

            "เดี๋ยวหนูดีขึ้นไปดูข้างบนก่อนค่ะว่าอยู่หรือเปล่า" เด็กหญิงบอกพร้อมกับวางยอดฟักแม้วในมือลง แล้วเดินแกมวิ่งออกไป ขณะที่มีนมีนานั่งเด็ดผักต่อจนเสร็จ ก่อนจะเอ่ยขอตัวกับป้าเหมย แล้วเดินตามเด็กหญิงหนูดีออกไปอีกคน

            "ว่าไงหนูดี คิตตี้อยู่ข้างบนหรือเปล่าจ๊ะ" มีนมีนาส่งเสียงถามขึ้นไป ก่อนได้ยินเสียงเด็กหญิงเดินตึกตักลงมา

            "ไม่มีค่ะ คิตตี้ไปไหนไม่รู้" 

            "หรือว่าอยู่แถวนี้" มีนมีนาเอ่ยขึ้นพลางเดินตามหาคิตตี้ไปรอบๆ พร้อมกับส่งเสียงร้องเรียกหามันเบาๆ โดยมีเด็กหญิงเดินตามด้วยท่าทีกังวลใจ ขณะที่บรรยากาศนอกบ้านมืดครึ้ม ได้ยินเสียงลมพัดหวีดหวิว และเสียงเปาะแปะของสายฝนที่หล่นกระทบหลังคา

            "พี่มีนขา คิตตี้อยู่นั่น" เสียงหนูดีร้องลั่นพลางชี้นิ้วออกไปด้านนอก เรียกให้มีนมีนาขยับเข้าไปส่องดูผ่านบานหน้าต่าง เห็นเจ้าแมวตัวน้อยหมอบตัวอยู่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ด้วยท่าทีหวาดกลัว ขณะที่เม็ดฝนตกกระหน่ำลงมากระทบหลังคาอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงฟ้าคำรามดังลั่น

            "พี่มีนขา คิตตี้จะไม่สบายไหมคะ"

     ---------------------

     อัพแล้วค่าาาา อย่าลืมคอมเมนต์ โหวต ส่งกำลังใจให้กันด้วยนะค้าาา

     คอมเมนต์มาาาา เดี๋ยวมาเรื่อยๆ จ้ะ ^^