แสนรักร้าย [ทำมือ]

แสนรักร้าย

ลานีน

_________________

เธอรักเขาอย่างไร้ข้อแม้ แต่ก็เป็นรักข้างเดียวที่ถูกจำกัดด้วยคำว่า "เด็กเสี่ย"
************************
พนิตดามั่นใจ ว่าเธอรักติณห์ บูรณธิรักษ์ ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี 
แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ในสถานะคลุมเครือเกินกว่าจะคาดเดา 
ขณะที่คนรอบตัวรู้อยู่เต็มอกว่า วิศวกรหนุ่มประจำบริษัทเมธตระกูลทวีกรุป 
ที่ทั้งหล่อ รวย และสมบูรณ์แบบอย่างติณห์ เลี้ยงเด็กนักศึกษาอย่างเธอไว้ในฐานะอะไร
เขาให้การศึกษา ให้ชีวิต แต่ไม่ให้หัวใจ 
แล้วคนใน 'อุปการะ' ของเขาอย่างเธอจะเรียกร้องสิ่งใดได้
นอกจากเจียมตน และขอให้รักที่ (อยาก) มีไม่ 'ร้าย' เกินไป

________________________________________________

     “หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างตัดสินใจ ก่อนน้ำตามากมายจะไหลพรั่งพรูออกมาจนสายตาพร่าเลือนไปหมด “หนูไม่อยากอยู่กับพี่ติณห์แล้ว ถ้าไม่ได้รักกัน ก็ปล่อยหนูไปเถอะนะ”

     ติณห์เพียงยืนมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ เจ็บหนึบตรงหน้าอกข้างซ้ายเหมือนถูกกระแทกด้วยหินก้อนใหญ่จนชาไปหมดยามเห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะเขา

     “พี่ติณห์เคยบอกว่าถ้าหนูเลิกรักพี่ติณห์ได้ พี่ติณห์จะปล่อยหนูไป” พนิตดาทวงคำสัญญาเมื่อครั้งที่ทะเลาะกันครั้งใหญ่เสียงสั่น มองสบตาเขาด้วยความรู้สึกตัดพ้อทั้งหมดที่มี ถึงแม้ว่าเธอจะรักเขามากเท่าไร แต่ถ้าให้ต้องฝืนต่อไปแล้วต้องย่ำอยู่ที่เดิม เธอก็ไม่อยากจะทนอีก ในเมื่อพยายามไปก็ไม่มีผลอะไร เพราะเขายังเห็นคคนางค์สำคัญกว่าเธอเสมอ

     “แน่ใจเหรอว่าจะทำได้”

     พนิตดาสะอื้นฮักจนตัวโยน เจ็บช้ำเพราะคำพูดแทงใจดำที่ติณห์ย้อนถาม เพราะเธอรักเขามากจริง ๆ

     “หนูจะพยายามค่ะ แต่ถ้าหนูรักคนอื่นได้จริง ๆ ก็ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ หนูไม่อยากอยู่กับความคลุมเครือแบบนี้อีกแล้ว” เธอบอกเขาอย่างร้องขอ มองใบหน้าคร้ามคมด้วยสายตาตัดพ้อ แต่ติณห์กลับบอกเสียงเรียบด้วยคำพูดที่ไม่ต่างอะไรกับมีดที่กรีดลงบนหัวใจ

     “ไม่ปล่อย”

     “อย่าใจร้ายได้ไหม” พนิตดาส่ายหน้าที่เปรอะไปด้วยน้ำตาอย่างเสียใจ ในเมื่อเขาไม่รัก เขาก็ควรปล่อยเธอไปสิ ไม่ใช่รั้งไว้แบบนี้ “แค่นี้ยังทำให้หนูเสียใจไม่พออีกหรือไง หนูทนอยู่กับความคลุมเครือแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วนะ”

จบคำพูดของร่างบาง มือใหญ่ก็คว้าไหล่เล็กเข้าไปกอดเต็มแรงจนใบหน้าใสที่เปรอะน้ำตาจมลงกับอกกว้าง ด้วยความรู้สึกรวดร้าวไปทั้งหัวใจ แต่พนิตดายังคงดิ้นรนอย่างไม่ยอมแพ้

     “ปล่อยหนูนะ หนูไม่ให้พี่ติณห์กอด”

     “อย่าดื้อ” เขากระซิบเสียงดุอยู่เหนือศีรษะ โอบท่อนแขนรอบลำตัวเล็กแต่ทว่านุ่มนิ่มไปทั้งตัวไว้แนบอก ก่อนบอกเสียงเข้ม “แล้วก็อย่าพูดในเรื่องที่ทำไม่ได้อีกและพี่จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น”

     “...”

     “เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”

     พนิตดาส่ายหน้าเปื้อนน้ำตาที่ซุกซบอยู่แนบอกกว้างไปมาเพื่อบอกเขาว่าเธอไม่เข้าใจ ขณะที่ติณห์ตัดสินใจกดจูบลงบนหน้าผากสวยเบา ๆ เพื่อหยุดการกระทำต่อต้าน ทำเอาพนิตดาถึงกับยืนตัวแข็งทื่อแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ

     “อย่าดื้อกับพี่นัก”

     เขาเอ่ยบอกอีกครั้งพร้อมกับกดริมฝีปากหยักเต็มลงตรงตำแหน่งเดิม เขาไม่อยากอยู่ใกล้พนิตดาก็แบบนี้ กลัวอดใจไม่ไหว

***************

ฝากอีบุ๊กอื่นๆ ของลานีนและเพจลานีนด้วยนะคะ

         

แสนรักร้าย ลานีน www.mebmarket.com เธอรักเขาอย่างไร้ข้อแม้ แต่ก็เป็นรักข้างเดียวที่ถูกจำกัดด้วยคำว่า "เด็กเสี่ย"****พนิตดามั่นใจ ว่าเธอรักติณห์ บูรณธิรักษ์ ด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ในสถานะคลุมเครือเกินกว่าจะคาดเดา ขณะที่คนรอบตัวรู้อยู่เต็มอกว่า วิศวกรหนุ่มประจำบริษัทเมธตระกูลทวีกรุป ที่ทั้งหล่อ รวย และสมบูรณ์แบบอย่างติณห์ เลี้ยงเด็กนักศึกษาอย่างเธอไว้ในฐานะอะไรเขาให้การศึกษา ให้ชีวิต แต่ไม่ให้หัวใจ แล้วคนใน 'อุปการะ' ของเขาอย่างเธอจะเรียกร้องสิ่งใดได้นอกจากเจียมตน และขอให้รักที่ (อยาก) มีไม่ 'ร้าย' เกินไป

ลับ รัก สุดใจ ลานีน www.mebmarket.com เจ้าชายในนิยายอาจจะไม่มีอยู่จริงแต่ผู้ชายในเครื่องแบบอย่าง ร้อยเอกชวนนท์  เป็นดั่งเทพบุตรขี่ม้าขาวพิมพิกา  หาใช่เจ้าหญิงผู้อ่อนหวาน แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้ใต้ภาพลักษณ์ของสาวมั่นเขาเองอาจไม่ใช่เจ้าชายหนุ่มในคืนเต้นรำแต่เป็นทหารหาญที่ซ่อนตัวเพื่อภารกิจลับของชาติมาโดยตลอด และกำลังอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้มีตัวตน เพื่อที่จะได้รักใครสักคนให้สุดใจ!          “พี่ซัน”          “ครับ” ชวนนท์ขานรับเสียงหวานชิดใบหูเล็กของพิมพิกาที่แม้จะมีที่ครอบหูกางกั้น แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนลมหายใจของเขาเป่ารดบนผิวเนื้อของเธอเต็มๆ          “พี่ซันยืนใกล้เจ้าเกินไปแล้วนะคะ”          “เขาก็สอนยิงปืนกันแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้แต๊ะอั๋งสักหน่อย”          “ต้องโอบไว้ทั้งตัวเลยหรือคะ” พิมพิกาถาม ทั้งที่สายตามองตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้าเพื่อซ่อนอาการเขินอาย ของตัวเอง          “ก็ต้องยืนแบบนี้สิ เจ้าขายังยิงปืนไม่เป็นนี่ครับ ก็ต้องติวหนักหน่อย”          “แต่พี่ซันแน่ใจนะคะว่าแค่จะสอนยิงปืนเฉยๆ”          “ทำไม” ชวนนท์หลุดยิ้มอย่างชอบใจกับคำถามของร่างแบบบางในอ้อมกอด เพราะการสอนยิงปืนของเขาดูจะพิเศษกว่าการสอนยิงปืนของครูฝึกท่านอื่นๆ ในเมื่อเขาจงใจเหยียดแขนโอบคนตัวเล็กกว่าไว้ทั้งตัว ซ้ำยังฉวยโอกาสดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นจากร่างบางไว้เต็มปอด          “ก็...มันใกล้ไป”          “ไม่ใกล้หรอก เขาก็ยืนสอนกันแบบนี้แหละครับ”

   

ร้อยเล่ห์ใจ ลานีน www.mebmarket.com รักสิบปีของผู้บริหารหนุ่มและวิศวกรสาวได้เริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในวันที่ทั้งคู่ต่างสวมแหวนแต่งงานให้กันและเซ็นชื่อในใบทะเบียนสมรสท่ามกลางสักขีพยานเพื่อประกาศสิทธิ์ทางนิตินัยว่าได้เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์หากการแต่งงานกลับไม่ใช่ปลายทาง แต่มันคือการเริ่มต้นชีวิตคู่ของคนสองคนต่างหาก ดังนั้นที่เคยคิดว่าความรักอย่างเดียวก็เพียงพอ ทว่าวันนี้กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อมีบททดสอบเข้ามามากมายให้เธอและเขาได้ฟันฝ่าสองมือที่เคยจับกันแน่นจะคลายออกหรือไม่รักที่สมบูรณ์แบบจะมีอยู่จริงไหมมีเพียงสองหัวใจเท่านั้นที่ให้คำตอบได้

     

เล่ห์ร้อยใจ ลานีน www.mebmarket.com เมื่อรักร้างรา เสน่หาจึงกลายเป็นน้ำตารักเจ็ดปีของศิชาพังทลายลง เพียงเพราะเธอบ่ายเบี่ยงคำขอแต่งงานของคีรินใครจะคิดว่าแค่ขอยืดเวลาออกไป เขาจะตัดรอนถึงขั้นบอกเลิกกับเธอรักแสนหวานที่บ่มเพาะมานานจึงกลายเป็นรักร้าย ทำลายหัวใจใช่ว่าศิชาจะเจ็บคนเดียว คีรินเองก็เจ็บปวดรวดร้าวไม่แพ้กันเพราะคนที่รักและรอมานานอ้างว่ายังไม่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกันเขาจึงต้องทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการของหัวใจนั่นคือยุติความสัมพันธ์ที่มีมายาวนาน ราวกับไม่เคยผูกพันกับเธอเมื่อคู่รักกลายเป็นคู่ร้าง จากที่เคยสบตาก็กลายเป็นเมินหน้าหนีจากที่เคยห่วงใย แต่นี้ต่อไปก็เป็นได้แค่เพียงคนแปลกหน้าแต่ทำไมยิ่งถอยห่างกันเท่าไร หัวใจของพวกเขาก็ยังเพรียกหากันหรือแท้จริงภายใต้ความเย็นชา ยังมีเยื่อใยแห่งความห่วงหาซุกซ่อนอยู่

____________________________________________

นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช 2537 ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมาย

T
B