ละครเวทีของฮอกวอตส์(ซินเดอเรลล่า)

ข้อมูลเบื้องต้น

เอาล่ะนะ มีกฏก่อนอ่านด้วยน้าเรื่องนี้ คือ

1. จินตนาการตามหน่อยเพราะนี่เป็นเรื่องที่ต้องใช้ความคิดมาก
2. คำพูดในวงเล็บจะเป็นคำพูดนอกบทของตัวแสดงตัวนั้น หรือไม่ก็คนหลังเวทีที่กำลังวิจารณ์เพื่อนตัวเองนะ อ้อ เสียงผู้กำกับด้วย
 
เเละก็มีอีกข้อง

อ่านของเค้าเเล้วเเม้นด้วยน้า

เม้นนะ เม้นนะ เม้นน้า โอมเพี้ยง

แต้งจะ

เนื้อเรื่อง

กำกับและบรรยายโดย ศาสตราจารย์มักกอนนากัล
ซินเดอเรลล่า นำแสดงโดย เฮอร์ไมโอนี่ (เอ้อ..ด้วยความยินดีค่ะ)
เจ้าชาย ,, แฮร์รี่ (ผมเหรอ? เอ่อ..ขอบคุณครับ)
แม่เลี้ยงใจร้าย ,, กอยล์ (ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ!)
ลูกเลี้ยงใจร้าย ,, แครบ (ให้คนอื่นแสดงแทนไม่ได้เหรอครับอาจารย์)
พ่อมดผู้ใจดี ,, มัลฟอย (ผม!? ผมไม่อยากเล่น!!)
ทหารแจ้งข่าว,คนขับรถฟักทอง,ทหารเชิญรองเท้าแก้ว นำแสดงโดย รอน (ทำไมผมเล่นเยอะจัง! แถมไม่เด่นเลยซักบทนี่ครับอาจารย์!)
**เริ่มฉากแรก ณ บ้านของซินเดอเรลล่า***
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อซินเดอเรลล่า หลังจากที่พ่อตายไปเธอก็ถูกแม่เลี้ยงใจร๊าย ร้ายโขกสับทุกวัน
"ซินเดอเรลล่า นังซินเดอเรลล่า" (ดัดเสียงเต็มที่)กอยล์เดินออกมาด้วยชุดกระโปรงยาวพองและวิกผมเป็นหลอด ๆ ยิ่งทำให้เขาดูฟูฟ่องไปทั้งตัว
"ค่ะ คุณแม่" เฮอร์ไมโอนี่ใส่ชุดเก่า ๆ มีรอยปะ แต่ก็ยังคงความน่ารักไว้ได้ไม่เปลี่ยนแปลง เธอหิ้วถังน้ำกับไม้ถูพื้นมาด้วย
"ฉันใช้ให้เธอซักชุดให้แครบ เอ๊ย! ลูกสาวฉันซักเสร็จหรือยังยะ" กอยล์พูดแล้วชี้หน้า เฮอร์ไมโอนี่สลดสำนึกผิด
"ยังค่ะ แต่หนูเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ"
"ต๊าย ตายแล้วนังเด็กขี้เกียจ ฉันต้องลงโทษแกซักหน่อยแล้ว" กอยล์ตะโกนด้วยเสียงแหลมเล็ก พร้อม ๆ กับแครบที่กำลังวิ่งเข้ามาหา เขาเหยียบน้ำบนพื้นลื่นล้มดังโครมใหญ่
"กรี๊ด...คุณแม่ขา มันแกล้งหนูค่ะ" (เจ็บจริง)
(ให้เอวหักไปเลย/ชู่ว..อย่าเสียงดังสิรอนเดี๋ยวคนดูได้ยิน: แฮร์รี่พูด)
"ตายแล้วลูกแม่ มานี่เลยนะนังซินเดอเรลล่า"
ติ๊งต่อง! (รอนทำเสียงอยู่หลังเวที)
(รอน! สมัยนั้นไม่มีออดหรอก:แฮรร์รี่ท้วง/อ้าวเหรอ ฉันลืมไป เอาใหม่นะ อะแฮ่ม!)
กีอก ก๊อก..(แค่ก แค่ก เจ็บคอจัง)
กอยล์เดินมาเปิดประตู
"ต๊าย พอทหารหนุ่ม มาแจ้งข่าวอะไรเหรอจ๊ะ" กอยล์มองรอนที่ยืนถือซองจดหมายในชุดทหารเต็มยศ และเขากำลังขนลุกกับการตีบทแตกของกอยล์
"ฉัน เอ๊ย ข้ามาส่งจดหมายจากหวังหลวง"
กอยล์หยิบไปอ่าน รอนหลบไปแล้ว กอยล์อ่านแล้วก็เอามือจับที่หน้าตัวเองอย่างดีใจ
"อุ๊ย งานเลือกคู่ของเจ้าชาย ดีจังเลย ขอบใจนะจ๊ะพ่อทหารหนุ่ม...(อ้าว หายไปไหนแล้ว)" กอยล์หันมาไม่เจอรอน
(รอน นายต้องให้กอยล์กอดที่นึงตามบทไม่ใช่เหรอจะได้ตลก:แฮร์รี่พูด/ ถ้าฉันต้องให้เจ้านั่นกอดล่ะก็ ฉันจะเลิกเล่น!)
แม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกเลี้ยงใจร้ายจัดแจงหาเสื้อผ้าแสนสวยมาใส่แล้วปล่อยให้ซินเดอเรลล่าอยู่บ้านคนเดียว เธอร้องไห้เสียใจมาก ทันใดนั้นเองพ่อมดผู้ใจดี(ไม่ใช่นางฟ้าเหรอครับอาจารย์: แฮร์รี่ท้วง/ช่วยไม่ได้นี่นามัลฟอยเล่นเป็นนางฟ้าไม่ได้นี่) ก็ปรากฎตัวขึ้นเบื้องหลังซินเดอเรลล่า
(มัลฟอยถือไม้เท้าสูงกว่าศรีษะและใส่เสื้อคลุมมีฮู้ดสีดำและยาวถึงข้อเท้า ดูเขาแต่งตัวได้สะดวกกว่าคนอื่นเดินเข้ามา)
"เอ่อ..คือ(เอาไงดีล่ะ) อยากไปงานเลี้ยงใช่ไหม ฉันจะช่วยให้เธอได้ไปนะ"
(มัลฟอย เธอพูดให้หวานกว่านี้หน่อยสิ/ผมทำไม่ได้นี่! อาจารย์!)
แล้วพ่อมดก็เนรมิตรถฟักทอง เสื้อผ้าสวย ๆ รองเท้าแก้วและคนขับรถฟักทองจากหนูให้แก่ซินเดอเรลล่า(ฉันต้องเล่นอีกเหรอ รอนว่า)
"ทุกอย่างจะเป็นของเธอแต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องจูบฉัน เอ๊ย!! (หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง) ต้องกลับมาก่อนเที่ยงคืนนะ"
แล้วซินเดอเรลล่าก็ได้ไปงานเลี้ยงสมดังใจหวัง และเธอก็ได้พบกับเจ้าชาย
(พอตเตอร์ใส่เสื้อคลุมเร็ว ๆ เข้าใครบอกให้เธอถอด! /มันร้อนนี่ครับ อาจารย์ผมไม่ได้เปลี่ยนเสื้อบ่อย ๆ เหมือนรอนนี่ครับ/นายไม่ต้องมาอิจฉาฉันเลยนะแฮร์รี่ เปลี่ยนเร็ว ๆ เข้า!)
****ฉากที่สองในวังกำลังมีงานเลี้ยง****
(นักเรียนที่ร่วมแสดงทุกคนกำลังเต้นรำกันอยู่บนเวทีที่เนรมิตขึ้นมา)
เจ้าชายกำลังนั่งบนบัลลังก์และมีหญิงสาวไปโค้งเป็นระยะ ๆ แต่เจ้าชายก็ปฏิเสธอย่างสุภาพ
(พอตเตอร์!ใครสั่งให้เธอพยักหน้ารับโชหา! /ผม..ผมลืมตัวครับอาจารย์)
ซินเดอเรลล่าในชุดแสนสวยเดินเข้ามาในท้องพระโรง ทุกคนต่างมองเธอเป็นตาเดียว รวมทั้งเจ้าชายที่ตกลึงในความงามจนรีบร้อนเดินมาโค้งเธอให้เต้นรำด้วย
(แฮร์รี่เดินมาทางนี้! อย่าเดินไปหาโชสิ!/ เอ้อ..โทษทีรอน..ลืมอีกแล้ว)
งานเลี้ยงเต้นรำผ่านไปได้ด้วยดี และเต็มไปด้วยความสุขหวานชื่นของเจ้าชายและซินเดอเรลล่า
(มัลฟอย!เธออย่าเอาไม้ตีหัวแครบกับกอยล์สี เธอโมโหอะไรน่ะ! /ผมไม่ได้โกรธอะไรนี่! อาจารย์..(เชอะ!))
เก๊ง..เก๊ง..เก๊ง..แต่แล้วระฆังนาฬิกาก็ดังขึ้นสิบสองครั้ง ซินเดอเรลล่ารีบผละออกจากเจ้าชายแล้ววิ่งหนีลงบันไดไปอย่างร้อนรน แต่เธอทำรองเท้าแก้วตกไว้
(มิสเตอร์มัลฟอย! ใครบอกให้เธอตีระฆัง! ฉันตั้งเวลาเอาไว้แล้ว นี่เธอตีก่อนตั้งครึ่งชั่วโมง เจ้าชายกับซินเดอรเรลล่าเพิ่งเต้นด้วยกันได้แค่สิบห้านาทีเอง!/.......(เงียบ ไม่ตอบ)....
เจ้าชายเสียใจมาก แต่ก็พบว่าหญิงผู้นั้นได้ทำรองเท้าแก้วตกไว้ข้างหนึ่งเจ้าชายจึงสั่งทหารให้นำรองเท้าแก้วไปให้หญิงทุกคนในเมืองสวมดู ใครสวมได้พอดี ก็จะได้แต่งงานกับเจ้าชาย...
(ไหนล่ะทหารเชิญรองเท้า!/รอนกำลังเปลี่ยนชุดค่ะอาจารย์:เฮอร์ไมโอนี่ตอบ)
ทหารหนุ่มเดินเคาะประตูบ้านโน้นบ้านนี้อย่างเบื่อหน่าย(เดี๋ยว! วิสลีย์เธอทำหน้าให้มีชีวิตชีวากว่านี้หน่อยสิ/ผมจะพยายามครับอาจารย์)
และแล้วก็มาถึงบ้านของซินเดอเรลล่า แม่เลี้ยงใจร้ายและลูกเลี้ยงต่างพยายามสวมรองเท้าแก้วให้ได้ แต่เท้าของทั้งสองคนก็ใหญ่จนเกินไป (ตัดนิ้วทิ้งเลยสิ!/ รอน!นายอย่านอกบท:แฮร์รี่ว่า)
จนกระทั้งมาถึงซินเดอเรลล่า เธอบรรจงสวมรองเท้าอย่างนุ่มนวลและเธอก็สวมได้..เอ๋...ทำไม...ไม่พอดี??
(ใครเปลี่ยนรองเท้า!! / มัลฟอยครับอาจารย์!:แฮร์รี่บอก/ไปตามมาเดี๋ยวนี้! ตายแล้ว..พังหมดแน่เลยงานนี้...!)
โ--ค--ร--ม-!!
(ฉากพัง คนดูตกตะลึงอ้าปากค้างกันทั้งห้อง)
"มัลฟอยนายเอาร้องเท้าคืนมานะ!" แฮร์รี่วิ่งออกมาหน้าฉาก มัลฟอยถือรองเท้าแก้วไว้ในมือ
"นี่เป็นรองเท้าของฉัน! ฉันเสกมาก็ต้องเป็นของฉันสิทำไมซินเดอเรลล่าถึงได้แต่งงานกับเจ้าชายล่ะ!(ฉันไม่ยอมหรอก!) " มัลฟอยว่า
"ไปตามสองคนนั่นกลับมาเดี๋ยวนี้! โอ๊ย!! ฉันจะบ้าตาย" ศาสตราจารย์มักกอลนากัลกุมขมับ แครบ กอยล์ และรอนช่วยกันวิ่งไล่จับทั้งสองคน เฮอร์ไมโอนี่ยืนตะลึง แล้วก็มีสีหน้าเหนื่อยหน่าย หันมามองท่านผู้ชม ที่กำลังตะลึงกับความวุ่นวายบนเวที แล้วพูดว่า
"เอ้อ...ขอขอบคุณทุกท่านที่มาชมนะคะ เรื่องราวทุกอย่างก็จบลงดังนี้ล่ะค่ะ คราวหน้าอย่าลืมมาชมอีกครั้งนะคะ สวัสดีค่ะ"
ปิดม่านจบ(เห่)
*********
(เสียงหลังม่าน)
"เกรนเจอร์ ไหนบอกว่าจะจูบฉันไง" มัลฟอยตะโกน
"ฉันไปสัญญาอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!? แฮร์รี่ เธอจับเขาไว้ให้แน่นเลยเชียวนะ! มัลฟอย อย่าวิ่งตามฉันมานะ! อาจารย์ ช่วยหนูด้วยสิคะ!)
*******จบ(จริงๆ)*****