STRAY

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Title : STRAY

Fandom : Magi The Labyrinth of Magic

Pairing : Sinbad x Hakuryuu

• เนื้อเรื่องมีทั้งอยู่ในเมะและแต่งขึ้นเองค่ะ    -

เรือขนาดใหญ่จอดเทียบท่าท่ามกลางเหล่าผู้ต้อนรับ ข้าราชบริวารส่วนหนึ่งลงไปเรียงแถวต้อนรับผู้เป็นนายของตน

“ถึงแล้วสินะ..” เด็กหนุ่มพูดพึมพัมกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินลงจากเรือ แนะนำตัวเองกับราชาของซินเดรียแต่แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นโดยที่พี่สาวต่างแม่ของเขาที่ตามมาด้วยกับราชาของเมืองที่เขามาเยือนมีส่วนเกี่ยวข้องกัน แน่นอนว่าทุกอย่างจบลงด้วยดีด้วยฝีมือของนักเวทย์ที่เลื่องชื่อของอาณาจักร ‘ยามุไรฮะ’

“ราชาซินแบด ความวุ่นวายครั้งนี้เป็นความผิดของคนจากประเทศข้าเอง...ข้าต้องขออภัยในฐานะตัวเเทนของจักรวรรดิเจิดจรัส กับความไร้มารยาทของเพื่อนร่วมทาง เหตุการณ์นี้ไม่เกี่ยวข้องกับประสงค์ของเราแต่อย่างใด ได้โปรดให้ข้าได้ศึกษาประเทศนี้ต่อด้วยเถอะครับ ”

“อืม ฉันอนุญาต”

“ขอบคุณมากครับ”

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือการมาขอความร่วมมือจากราชาซินแบดในการล้มล้างจักรวรรดิเจิดจรัส เขาไม่ต้องการเป็นพวกเดียวกับอัลซาเมน รวมถึงยัยปีศาจนั่นด้วย!

“จะดีหรอครับ.. ปล่อยไว้แบบนั้น” เสนาธิการหนุ่มพูดขึ้นมาขณะมองไปยังองค์ชายที่กำลังเดินไปที่ราชวัง

“ไม่เป็นไรหรอก”  ซินแบดตอบโดยที่สายตายังไม่ละออกจากร่างของคนที่เดินจากไป

[ห้องพักฮาคุริว]

แม้จะเป็นตอนกลางคืนแต่ที่นี่ก็สามารถมองเห็นดาวบนท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน ฮาคุริวนอนพลิกไปมาบนเตียงพลางคิดถึงเรื่องที่คุยกับราชาซินแบดเมื่อตอนเย็น ดูเหมือนว่า.. คนคนนั้นจะไม่ให้ความร่วมมือง่ายๆสินะ ถึงจะให้เขาศึกษาที่นี่ก่อนแต่ว่า ยังไงเขาก็ต้องขอให้เขาคนนั้นตอบตกลงให้ได้ คิดไปคิดมาเปลือกตาก็ค่อยๆปิดลง วันนี้เขาเหนื่อยกับการเดินทางมามากแล้วบวกกับเรื่องที่คุยตอนเย็น อ่า ดูเหมือนตอนนั้นจะเหนื่อยสุด อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะให้ความร่วมมือ แต่เขาก็ยอมแพ้ไม่ได้  คิดได้ดังนั้นเปลือกตาก็ปิดสนิทลงทันที พร้อมกับร่างขององค์ชายแห่งจักรวรรดิเจิดจรัสที่เข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อย

.

.

.

.

แสงแดดยามเช้าส่องลงมาทางหน้าต่าง สว่างมากพอที่จะทำให้เปลือกตาของคนที่นอนบนเตียงขยับยุกยิก ร่างที่สวมชุดนอนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียง บิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าในร่างกาย

ง่วง..

นั่นคือความรู้สึกแรกที่เขารู้สึก แม้เมื่อคืนดูเหมือนจะนอนหลับเต็มที่แต่เขาก็รู้สึกง่วงอยู่ดี ฮาคุริวลุกขึ้นเตรียมตัวไปอาบน้ำ จัดที่นอนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เป็นแขกทั้งทีอย่างน้อยก็ต้องทำตัวให้ดีล่ะนะ

หยดน้ำกระทบเข้ากับใบหน้า รู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย ความง่วงหายไปเป็นปริทิ้ง ฮาคุริวจัดการอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องพักไป

"อ่ะ องค์ชายตื่นแล้วหรือครับ ผมกำลังจะไปเรียกมาทานข้าวเช้าอยู่พอดี"

เดินมาได้สักพักก็เจอเสนาธิการคนสนิทของซินแบด  ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตกใจนิดหน่อยที่เห็นเขา อ่า จะว่าไปเก็ชักเริ่มจะหิวขึ้นมาแล้วสิ

โครก..

"........."

"........."

เป็นเวลาเพียงไม่กี่อึดใจคนที่เขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะออกมาเบาๆ

น่าอาย..

"เชิญครับ ท่านคงจะหิวแล้ว เดี๋ยวผมพาไป"

น่าอายเกินไปแล้ว!!

และนั่น ก็เป็นความคิดภายในใจของ เรน ฮาคุริว ที่ไม่ได้พูดออกไป

ใช้เวลาสักพักทั้งสองคนก็เดินมาถึงห้องอาหารที่อยู่ภายในวัง อาหารมากมายวางเรียงกันบนโต๊ะ มีราชาซินแบดนั่งอยู่ท่ามกลางเหล่าบริวารทั้ง 7 คน  ถ้ารวมกับคนที่กำลังเดินนำหน้าเขาอยู่ก็รวมเป็น 8

“เชิญเลยองค์ชายฮาคุริว หวังว่าเธอจะถูกใจกับอาหารฝีมือพวกเรา” รอยยิ้มเป็นมิตรนั่นทำให้ฮาคุริวสงบใจขึ้นมานิดหน่อย จาฟาลเดินไปข้างๆ ซินแบดแล้วปล่อยให้เขายืนอยู่คนเดียว ถามเรื่องเมื่อวานอีกดีไหมนะ

“ราชาซิน---”

“องค์ชาย ฉันว่าเราหยุดคุยเรื่องนี้กันก่อนดีกว่า อีกอย่างเธอก็น่าจะหิวแล้วไม่ใช่หรอ?”

“....ครับ”

ตอบออกไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาก็หิวจริงๆ นั่นล่ะ ว่าแล้วฮาคุริวก็นั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะเริ่มกินอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า อาหารหน้าตาธรรมดาที่แต่ก็ดูน่ากินในเวลาเดียวกัน เมื่อเอาเข้าปากแล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง

อ อร่อย!

ซินแบดเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มขำกับท่าทีของอีกคน ก่อนจะสังเกตเห็นข้าวที่เลอะอยู่ตรงมุมปาก ถือวิสาสะเอามือเข้าไปหยิบออกให้ การกระทำนั้นทำเอาร่างที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยหยุดชะงัก

“อะ โทษทีๆ มันเผลอน่ะ”  ซินแบดยิ้มแห้งขอโทษอีกฝ่าย ถ้าเขาตาไม่ฝาดเหมือนจะเห็นใบหน้าของคนตรงข้ามขึ้นริ้วสีแดงจางๆ ก่อนจะเลือนหายไป

"ขอบคุณครับ แต่คราวหลังท่านข้าบอกเฉยๆ ก็ได้ เดี๋ยวข้าเอาออกเอง"

เขาไม่ตอบแต่ยิ้มกลับไปให้ นึกเอ็นดูท่าทางเหมือนเด็กนั่น

และไม่นานอาหารตรงหน้าก็หมดลงอย่างรวดเร็ว หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วราชาซินแบดก็เอ่ยขอตัวทันทีโดยใช้เหตุผลที่ว่ามีเอกสารที่ต้องทำอยู่อีกเยอะ แต่ก็คงไม่พ้นเสนาธิการที่เหลือบมองมาทางราชาของตนด้วยสายตาที่..จะดูถูกก็ไม่ใช่จะสมเพชก็ไม่เชิง ‘แกค้างเองไม่หรอห๊ะ! เจ้าตัวขี้เกียจ!’

ฮาคุริวใช้โอกาสนี้เดินสำรวจภายในรอบๆ วัง เท่าที่เขาเดินมาสักพักที่นี่มีห้องหลายห้องอยู่เต็มไปหมด มีทั้งไว้ใช้เป็นที่พักสำหรับแขก, ห้องเก็บของต่างๆ รวมถึงห้องสมุดที่เก็บตำราเวทมนต์ แต่ถึงอย่างนั้น ก็มีหลายห้องเหมือนกันที่ปิดล็อกประตูไว้ ซึ่งเขาคิดว่าก็คงเป็นห้องพักสำหรับแขกที่มาพักที่นี่นั่นแหละ

แม้ทางเดินจะดูโล่งๆ แต่ถ้าหลงขึ้นมาก็ทำเอาแย่เหมือนกัน เพราะประตูแต่ละบานที่เขาเห็นๆ มาล้วนเป็นแบบเดียวกันทั้งหมด ถ้าหากไม่จำทางให้ดีๆ ล่ะก็ มีหวังหลงเอาแน่

….

ท่ามกลางทางเดินภายในวังของประเทศซินเดรียมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับเหตุการณ์ในตอนนี้ดี

หลงทาง

“เฮ้อ...”

อยากเอามือตบหน้าผากตัวเอง..

“ลองเดินไปอีกหน่อยแล้วกัน”  พูดแล้วเท้าก็เริ่มไปตามทาง ด้วยความหวังที่ว่าจะมีใครสักคนผ่านมาให้เขาถามได้บ้าง

“เอ๊ะ ทางนี้มัน”

“อ่ะ”

“เอ๊ะ...”

“.......”

“เอ๋!!?”

.

.

.

“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”  ไม่ว่าจะเดินสักกี่รอบก็เดินกลับมาที่เดิมทุกครั้งจนเริ่มเหนื่อย นึกท้อใจกับตัวเอง

ไม่เอาแล้ว

“ฮึก..”

จะเดินไปทางไหนก็กลับมาที่เดิม แรกๆ เขายังมีความหวังแต่พอเดินหลายรอบเข้าความคิดที่ว่าจะไม่มีใครผ่านมากลับแทรกเข้ามาในจิตใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ท่านพี่

“อ้าว องค์ชาย มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ”

เหมือนเสียงสวรรค์ดังขึ้นท่ามกลางความสิ้นหวัง ฮาคุริวหันควับทั้งๆ ที่น้ำตายังคลอเบ้าอยู่ ทำเอาภาพลักษณ์องค์ชายที่สะสมมาหายไปในทันที..

“ท่านราชา!!”

…..

“อืม.. อย่างนี้นี่เอง ฉันเข้าใจสถานการณ์ของเธอแล้วล่ะ”

“ข้าขอโทษที่สร้างปัญหาให้” ฮาคุริวพูดเสียงอ่อย ซินแบดเห็นอย่างนั้นก็เอามือไปลูบหัวเบาๆ

“ฮะๆ ไม่เป็นไรๆ อย่าทำหน้าหงอยอย่างนั้นสิ ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวก็มีคนมาช่วยเราแล้วล่ะ”

“เอ๊ะ? ท่านไม่ได้จะพาข้ากลับหรอกหรอ”

“พูดอะไรของเธอน่ะ ฉันก็หลงเหมือนกันนั่นแหละ”

“ห๊า!!!?? แต่นี่มันวังของท่านไม่ใช่หรอครับ! ทำไมถึงหลงได้กันล่ะ!?”

“แหม ฮ่าๆๆ ถึงจะพูดงั้นก็เถอะ ความจริงแล้วฉันก็หลงอยู่บ่อยๆ น่ะนะ” พูดจบแล้วองค์ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็กลับสู่สภาวะเดิมทันที

สิ้นหวังแล้ว..

ซินแบดที่เห็นท่าทางแบบนั่นก็อดพูดไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกนั้นก็มาตามเราเอง”

“ท่านเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้นกัน”

“เชื่อฉันสิ”

ซินแบดพูดด้วยรอยยิ้ม แววตาของเขาไม่มีความกังวลอะไรอยู่เลย ทำเอาฮาคุริวเริ่มเชื่อในสิ่งที่คนตรงหน้าพูด หากแต่ถ้าเขาสังเกตุอีกเสียหน่อยจะรู้ว่าแววตานั้นแฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่มีใครรู้

นอกจากตัวของราชาซินแบดเอง

"เอาเป็นว่าเราเดินไปเรื่อยๆ ก่อนเถอะ ข้างหน้าอาจจะมีห้องให้เราพักก็ได้ ยังไงที่นี่ก็มีห้องนอนสำหรับแขกเยอะอยู่แล้วล่ะนะ มัวยืนกันอยู่แบบนี้ก็ไม่ช่วยอะไรหรอก จริงไหม?"


"นั่นสินะครับ"

ว่าแล้วองค์ชายของจักรวรรดิเจิดจรัสก็เริ่มเดินอีกครั้ง ซินแบดที่ยืนมองเด็กหนุ่มอยู่ด้านหลัง สัมผัสของผมอีกฝ่ายยังคงติดอยู่บนฝ่ามือ มันนุ่มจนเขาอยากจะลูบแล้วลูบอีก

"ท่านราชาซินแบด?"

เหมือนว่าอีกฝ่ายจะสังเกตุเห็นว่าเขาไม่ได้เดินตามไปจึงหันมาเรียก ซินแบดหลุดจากพวังก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย

"อ่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

.

.

.

“ห้องนี้น่าจะใช้ได้นะ ถึงจะเป็นห้องที่ไม่ค่อยมีอะไรก็เถอะ ฮะๆ”

หลังจากเดินมาได้สักพักพวกเขาก็เจอห้องที่ค่อนข้างจะลึกลับเสียหน่อย ความจริงแล้วมีอีกหลายห้องที่อยู่ใกล้กว่า แต่ว่าประตูดันล็อกหมดทุกห้องเลย.. ตัวของราชาซินแบดเองก็ดูเหมือนจะไม่มีกุญแจ เพราะส่วนใหญ่คนที่เปิดห้องต้อนรับแขกจะเป็นคุณจาฟาลไม่ก็คนรับใช้เสียมากกว่า

อะไรจะซวยขนาดนี้กัน

“หืม.. ห้องนี้ฝุ่นเยอะเหมือนกันนะ ฉันว่าหาอะไรมารองเวลานั่งดีกว่า”

“อะ ครับ”

ว่าแล้วก็กวาดตาไปทั่วห้องหาของที่น่าจะเอามาเป็นที่รองได้บ้างจนไปสะดุดกับผ้าที่โผล่พ้นออกมาจากชั้นวางของที่สูงกว่าตัวเขาอยู่พอสมควร ดูเหมือนว่ามันจะถูกกล่องใส่ของที่วางไว้ข้างบนทับอยู่ เห็นดังนั้นฮาคุริวก็เดินจ้ำอ้าวไปยังตู้นั้นทันที พลางเอื้อมมือจนสุดแขนพยายามจะหยิบผ้าผืนนั้นออกมาให้ได้ แต่ในจังหวะที่หยิบปลายผ้าแล้วดึง จู่ๆ กล่องข้างบนก็หล่นลงมาโดยที่ฮาคุริวไม่ทันตั้งตัว

“ระวัง!!!”

ซินแบดที่เห็นเหตุการณ์พอดีรีบวิ่งเข้ามาบังร่างขององค์ชาย ทั้งสองล้มลงไปกับพื่้นทั้งคู่ กล่องที่หล่นลงมาตกใส่หลังของซินแบดพอดี รวมถึงของภายในที่กระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด ฮาคุริวที่เหมือนจะได้สติค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภาพของราชาซินแบดที่กำลังคร่อมเขาอยู่ปรากฏแก่สายตา

“ท่านราชา..!”

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“ข้าไม่เป็นไร แต่ท่าน..”

“ฉันไม่เป็นไร แค่นี้เอง อึก!”

ฮาคุริวเห็นดังนั้นก็ลนลาน พยายามประคองซินแบดให้อยู่ในท่านั่ง เป็นเพราะเขาอีกแล้ว เพราะเขาที่คอยสร้างปัญหาให้ รู้สึกเจ็บใจที่ตัวเองไม่สามารถทำประโยชน์อะไรได้เลย

“ข้าขอโทษ..” คำขอโทษที่อาจจะโดนมองว่ามันไม่มีความหมายแต่เขาก็อยากบอกให้อีกฝ่ายรับรู้

“เธอนี่ชอบพูดคำนี้จังนะ” ซินแบดตอบอย่างขำๆ

“ก ก็ข้า”

“ไม่ใช่หรอก”

“.......”

“นี่ไม่ได้เป็นความผิดของเธอ เป็นใครก็ต้องรีบเข้าไปช่วยอยู่แล้ว เพราะงั้นอย่าโทษตัวเองเลย”

ว่าแล้วก็ถือวิสาสะเอามือลูบผมสีน้ำเงินเข้มนั่น ปลอบประโลมราวเด็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงต่ำไปยังข้างแก้ม ลูบเบาๆ อีกสองสามครั้ง นัยน์ตาสีเหลืองอำพันจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา ฮาคุริวที่เผลอสบตาเข้าไม่สามารถละสายตาออกจากร่างสูงตรงหน้าได้เลย ราวกับถูกครอบงำด้วยเวทมนต์..  

ใบหน้าของซินแบดใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ

เรื่อยๆ

และ..

“คิดจะทำอะไรองค์ชายน่ะห๊า!!!!”

เฮือก!

เสียงของผู้มาเยือนดังขึ้นทำเอาร่างของซินแบดและฮาคุริวสะดุ้งรีบผละออกจากกัน เสียงหัวใจเต้นแรงจนกลัวใครจะได้ยิน คิดแล้วพลางเอามือกุมหน้าอก

เมื่อกี้มันอะไรกัน

“ห ห เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าเดี๋ยวพวกนั้นก็หาเราเจอ ฮ่าๆๆ--- อัก!”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยโว้ย!!” ซินแบดที่พยายามกลบเกลื่อนถูกจาฟาลถีบกลางหลังทับซ้ำแผลเดิมเมื่อกี้ลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไร้คนเหลียวแล

“ฮาคุริว! ไม่เป็นไรนะ”

“คุณฮาคุริว”

“พี่ฮาคุริว”

ทั้งอาลีบาบา โมเซียน่ารวมไปถึงอาลาดินโผล่เข้ากอดองค์ชายแห่งจักรวรรดิเจิดจรัสทันทีเขาถูกสำรวจตัวไปพักใหญ่ว่าบาดเจ็บอะไรตรงไหนหรือเปล่า อาลาดินเล่าว่าจาฟาลรู้สึกตะหงิดๆ ที่หลังจากซินแบดสั่งให้ไปเอาอาหารว่างมาให้ พอกลับมาถึงก็ไม่พบเงาหัวของเจ้าตัว จึงคิดว่าอาจจะไปธุระเดี๋ยวก็กลับมา แต่รอเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววจึงออกคำสั่งให้ทุกคนตามหารวมไปถึงฮาคุริวที่เพิ่งรู้ว่าหายไปเหมือนกันด้วย

เขาจะนึกขอบคุณเจ้าตัวดีไหมนะที่ทำให้คนออกตามหากันขนาดนี้.. แต่พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วมันก็

ฉ่า..

“ฮาคุริว เป็นอะไรไปน่ะหน้าแดงเชียว”

“ป เปล่า ข้าไม่ได้เป็นอะไร”

“แต่คุณฮาคุริวหน้าแดงมากเลยนะคะ หรือว่าจะเป็นไข้”

“ซินนี่คุณไปแกล้งอะไรองค์ชายหรือเปล่า”

ยิ่งได้ยินคนถามเกี่ยวกับตัวเองก็ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่รวมถึงหัวใจที่เต้นเร็วจนเขาแทบจะได้ยินเสียงนี่ด้วย ท่านทำอะไรกับข้ากันแน่ท่านราชาซินแบด

end.

แถม

“ซินทำไมคุณถึงไม่กลับมาที่ห้องทำงานล่ะ ทั้งๆ ที่คุณเป็นคนที่รู้ทางที่นี่หมดแท้ๆ” จาฟาลที่นึกสงสัยถามขึ้นมา เจ้าตัวรู้ทางดีที่สุดแต่กลับไม่ยอมกลับมานี่มันชักจะยังไงๆ

“ทำไมกันนะ”

ซินแบดยิ้มอย่างมีเลศนัย จาฟาลถึงกับขนลุกวาบเขารู้ดีว่ารอยยิ้มแบบนั้นต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ อีกทั้งสายตาอีกฝ่ายที่ราวกับจ้องจะกินเหยื่อ ทำเอาเขานึกสงสารผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นขึ้นมาทันที ซึ่งก็พอจะเดาออกอยู่อะนะว่าใคร..

โชคดีนะครับองค์ชาย

-----------------------------------------------------------------------------

แหะๆ สวัสดีค่ะ พอดีซินฮาคุมันไม่มีให้อ่าน orz  เลยอยากลองแต่งขึ้นมาดูเองบ้าง //ถูมือ

เรายังไม่ค่อยรู้แบบว่า พวกชื่อเรียกกันอะค่ะ หรือไม่ใครมีคำแนะนำบอกเราได้เลยนะคะ! ;v; บอกเลยค่ะ บอกเลย ไม่ต้องกลัวเรา

ส่วนเนื้อหาตรงไหนผิดอะไรยังไงบอกเราได้เลยนะคะ แง แล้วก็นี่เป็นฟิคเรื่องแรกภาษาอาจจะยังไม่ดีมาก ต้องขอโทษด้วยค่ะ TT จะพยายามปรับปรุงนะคะ

ปล. ฝากเรือไม้จิ้มฟันเล็กๆ นี้ด้วยน้า ????

. แล้วเจอกันใหม่ถ้ามีโอกาสค่า??’•??’• .

     ไม่รู้จะคุยอะไรเลย555

23/08/60