[SF : SuJu] Happy Birthday to you...My Love... ( Yaoi )

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

cara mazZA+ + + +-s  b-

ว่ะฮ่าๆๆๆๆ

วันนี้เป็นโอกาศอันดีงามที่จะเอาเรื่องนี้มาลง

เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดพี่ทงแฮ

เราเลยเอา SF คู่ คิแฮมาลง

อ้อ  เข้ามาเนี่ยรู้ใช่ม้าว่าเป็น Yaoi

ถ้ารับไม่ได้ปิดปายนะคะ

ส่วนเรื่องจะมี NC หรือเปล่า

ก็ต้อง...อ่านเอาเอง

หุหุ



หวานกันจริงๆ  มีเกี่ยวก้อยด้วยอ่ะ >///<



ท่าทางบอมจะหวงมาก



หวานได้อีกอ่ะคู่เนี่ย

เพลงๆ



Midnight Fantasy - Super Junior 2nd Album

เนื้อเรื่อง

วันที่14 ตุลาคม

“พี่ทึกกี้ครับ   พี่รู้มั้ยว่าพรุ่งนี้วันอะไร”

“วันจันทร์ไงทงแฮน้องรัก”

“ไม่ใช่ๆมันสำคัญกว่านั้นอีก”

นางฟ้าทำท่านึกอย่างเต็มทีกับคำถามของน้องสุดที่รัก   แต่แล้วคำตอบที่ได้กับไม่น่าพอใจกับอาหมวยเท่าไร

“อืม...ไม่รู้สิ”

“แม่หมีๆๆไปกินข้าวกัน”

“นายก็นะคังอิน   ตื่นมาก็หิวเลยนะ   มันถึงได้เป็นหมีอยู่นี่ไง”

“แต่แม่หมีก็รักเค้าไม่ใช่เหรอ”

ประโยคเมื่อครู่   ทำเอาคนที่ถูกเรียกว่าแม่หมีหน้าขึ้นสีระเรื่อ   ก่อนจะเดินหนีไปแก้เขิน   โดยมีพ่อหมีวิ่งตามไปติดๆ

“ไม่เป็น   ไปถามฮยอกแจก็ได้”

อาหมวยผู้ถูกลืมยังคงตั้งความหวังต่อไป   เมื่อเจ้าตัวเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก็เจอกับเป้าหมายกำลังนั่งเล่นเกมอยู่กับกระต่ายน้อยทันที

“ฮยอกนายรู้มั้ยพรุ่งนี้วันอะไร”

“ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ   นายก็รู้วันๆฉันไม่ค่อยจะว่าง”

“นั่งเล่นเกมอย่างนี้เนี่ยนะไปว่าง”

“เย้   ซองมินนายแพ้ฉันอีกแล้วนะ   จ่ายมาซะดีๆ”

“เรื่องไร  เป็นเพราะทงแฮนั้นแหละ   มาพูดอะไรไม่รู้เสียสมาธิหมด   เอาใหม่เลย”

คนเป็นกระต่ายไม่ยอมแพ้   พลางโยนความผิดไปให้อาหมวยซึ่งบัดนี้กลายเป็นคนที่ถูกลืมอีกครั้ง

“กินข้าวได้แล้วทุกคน”

เสียงเรียกกินข้าวของหนุ่มน้อยชาวจีน   ทำให้เหล่าลูกลิงหยุดทำกิจกรรมทุกอย่างรีบ   แล้ววิ่งไปรวมที่โต๊ะอาหารทันที   จะมีก็แต่ทงแฮเท่านั้นที่เดิมมาอย่างช้าๆ

“ทงแฮเป็นอะไรไปนะ   ไม่สบายหรือเปล่า”

“อ้อ   เปล่าครับ   ทุกคนรู้หรือเปล่าพรุ่งนี้วันอะไร”

“ก็...วันจันทร์ไง”

แถบจะทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันในทันที   ทำเอาคนที่เริ่มมีความหวัง   กลับพังทลายลงอีกครั้ง

“มะกินข้าวดีกว่า   เดี๋ยวต้องไปซ้อมอีกนะ”

“เกิง   วอนช่วยนะครับ”

“นายจะช่วยอะไรฉันได้ซีวอน   แล้วก็เลิกเนียนสักที   มือนะเอาออกไปด้วย”

บทสนทนาที่ดูจะรู้ทันเมื่อครู่สร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคนในบ้านเป็นอย่างดี   รวมทั้งอาหมวยของเราด้วย   แต่นั้นมันก็เป็นแค่เพียงการฝืนหัวเราะเท่านั้น   แล้วมีเหรอที่จะพลาดสายตาใครบางคนไปได้   เพียงแต่คนๆนั้นไม่พูดเท่านั้นเอง

- ณ  SM   Entertainment –

หลังจากซ้อม   ซ้อม   ซ้อมแล้วก็ซ้อม   มาเป็นเวลากว่าห้าชั่วโมง   สภาพแต่ละคนก็ไม่ต่างอะไรกันสักเท่าไร   แต่ละคนนอนแผ่อยู่กับพื้นห้อง   พร้อมทั้งหายใจอย่างเหนื่อยหอบ

“เอาล่ะทุกคนวันนี้พอแค่นี้ดีกว่านะ   ทงแฮวันนี้เวรเราไปซื้อของเข้าบ้านไม่ใช่เหรอ”

“ครับพี่ทึกกี้”

“งั้นให้คิบอมไปเป็นเพื่อนล่ะกัน   คิบอมนายขับรถไปเลยนะ   ไปจากที่นี่มันดูจะใกล้กว่า”

“ครับ”

ไม่พูดอะไรมากตามแบบของตัวเอง   จากนั้นก็เข้ามาดึงตัวร่างบางออกไปด้วยกัน

“ทุกคนตามแผนนะ”

“ครับ!!”

ฝ่ายสองคนที่กำลังซื้อของเข้าบ้านกัน   ทั้งคู่แถบจะไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากหนัก  เพราะคนนึงก็ไม่ค่อยพูด   อีกคนก็กำลังจมอยู่กับความคิด   แต่แล้ว...

“พี่ทงแฮระวัง!!”

“อ่ะ”

ไม่ทันซะแล้ว   ร่างบางลงไปกองกับพื้นที่ทั้งเย็นทั้งเปียก   แต่ยังดีที่หัวไม่ฟาดพื้นไป   เพราะมีมือใหญ่รับไว้ได้ทัน  ถึงจะไม่ทั้งตัวก็เถอะ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“อืม  ขอบคุณนะคิบอม”

“ไม่เป็นไรจริงๆนะ”

“อืม  จริงๆ  เรารีบไปดีกว่านะ   ฉันอายเขาอ่ะ”

“ครับๆ”

ระหว่างทางกลับบ้านทงแฮก็เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างรถ   แถมยังไม่พูดไม่จาอีกด้วย   คนผู้น้อยอย่างคิบอมก็ไม่รู้จะชวนพูดเรื่องอะไร   จึงได้แต่ปล่อยให้มันเงียบอยู่แบบนั้น

“คิบอม”

“ครับ”

อยู่ๆร่างบางข้างๆก็พูดขึ้น   ทำเอาเขาตกใจไปนิดหน่อย   ก็จะตอบกลับไปอย่างสุภาพ

“นายรู้มั้ย   ฉันนึกว่าทุกคนจะจำมันได้ซะอีก”

“...”

“แต่จริงๆแล้วกลับไม่มีใครจำได้เลยสักคน   แถมทุกคนก็ดูเหมือนจะไม่สนใจฉันด้วย”

ร่างบางเริ่มร้องไห้เบาๆ   แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำเอาหัวใจของคนตัวใหญ่กว่าแทบจะสลาย

“ทงแฮ”

“คิบอม   นายควรเรียกฉันว่าพี่นะ”

คิบอมไม่พูดอะไร   แต่กลับเลี้ยวรถเข้าข้างทาง   แล้วดับเครื่องลง

“นายจอดรถทำไมคิบอม”

คนตัวเล็กดูตื่นตกใจมากขึ้นไปอีก   เพราะหน้าของอีกฝ่ายค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆ   ร่างบางหลับตาลงเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น   ผิดคลาดคนตัวโตกับเอียงไปกระซิบคำพูดที่แผ่วเบา   แต่มันก็ทำเอาคนตัวเล็กใจเต้นไม่เป็นระส่ำ

“ถึงทุกคนจะลืม  แต่ฉันไม่ลืมหรอกนะทงแฮ”

“นะ...นายหมายความว่าไง”

“ผมถามจริงๆนะ   พี่ไม่เคยรู้หรือว่าไม่อยากรับรู้กันแน่   ว่าผมนะ...ผมนะ”

“ผมทำไมเหรอ?คิบอม”

“ผมนะรักพี่ไงครับ   ผมรักลีทงแฮได้ยินมั้ย!!”

“หา!!”

ความจริงแล้วใช่ว่าเขาจะไม่รู้   แต่เขาเพียงไม่แน่ใจ   และไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองก็เท่านั้น   แต่ในวันนี้คนที่แค่จะพูดคุยธรรมดายังยากที่จะได้ยิน   กลับมาบอกว่ารักเขา   เพียงแค่คิดน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง

“ฮือ...คนบ้า”

“อย่าร้องไห้นะครับ   แล้วทงแฮรักผมมั้ย”

“รักสิ   รักมานานแล้วด้วย”

คนตัวใหญ่ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง   คราวนี้เขาจรดริมฝีปากลงบนแก้มเนียนใส   เพื่อเป็นการเช็ดน้ำตาให้ร่างบางที่ตอนนี้ดูจะสวยซะเหลือเกิน   ริมฝีปากได้รูปเคลื่อนที่ต่ำลงเลื่อยๆจนมาหยุดประทับอยู่ที่ริมฝีปากแดงระเรื่อของอีกฝ่าย   ถึงจะไม่ใช่จูบที่ดูดดื่ม   แต่มันก็แสดงได้ถึงความรักที่ทั้งคู่จะมีให้กันตราบนานเท่านาน

-          ณ  บ้านเอสเจ –

“กลับมาแล้วครับ”

“กลับมาแล้วครับ”

การกลับมาของทั้งคู่ไม่เหมือนกันตอนออกไป   เขาทั้งสองจับมือกันแน่นเหมือนเป็นการตอกย้ำถึงความสัมพันธ์ที่พึ่งก่อตัวของเขาทั้งสอง   แต่ทันได้นั้นก็มีแสงสีส้มสว่างออกมาจากห้องครัว

“แชรึมซูคาฮัมนีดา   แชรึมซูคาฮัมนีดา   ซารางฮานัม  ทงแฮ  อุปปา   แชรึมซูคาฮัมนีดา”

“สุขสันต์วันเกิดลีทงแฮ  เย้!!!”

“พวกนาย...ฮือ....ขอบคุณนะ  ฉันนึกว่าไม่มีใครจำได้แล้วซะอีก”

“โอ๋ๆน้องรักของพี่ทำไมพี่จะจำไม่ได้ล่ะ   ใช่มั้ย”

“ช่าย!!”

และคืนนั้นก็เป็นงานวันเกิดของเขาที่เขามีความสุขมากที่สุดในโลกเลย   ถึงแม้มันจะไม่ใช่วันที่ 15 พอดี  แต่การได้อยู่กับทุกคนก็เป็นสิ่งที่มีค่ามากๆแล้ว

“ทงแฮทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ   เจ้าของงานควรอยู่ข้างในนะ”

“อ่ะ...คิบอมทำอะไรนะ”

ร่างบางร้องขึ้นเมื่ออีกฝ่ายกอดเขาจากด้านหลัง

“ไม่เห็นเป็นไรเลย   เราเป็นแฟนกันแล้วนะ”

“นายนี่ร้ายกว่าที่คิดอีกนะคิบอม”

“หึหึ”

“อะไร?”

“เปล่าครับ   ตอนนี้เที่ยงคืนพอดี   เอาล่ะวันที่ 15 แล้ว”

“ทำไมล่ะ”

“ก็สุขสันต์วันเกิดนะครับ   ที่รักของผม”

ประโยคเมื่อครู่เล่นเอาร่างบางหน้าขึ้นสีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน   ก็ใครจะนึกล่ะว่าเจ้าเด็กที่พูดน้อยคนนี้จะมาพูดจาอะไรหวานๆกับเขาเป็น

“บะ...อุ๊บ”

ก็ที่ร่างบางจะได้พูดอะไรมากกว่านี้   ริมฝีปากของอีกฝ่ายก็ประกบลงมาซะแล้ว   ลิ้นหนาแตะที่ริมฝีปากบางเป็นการขออนุญาต   จากนั้นก็ค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดกับลิ้นเล็กของอีกฝ่าย   เพื่อหาความหนาวของกันและกัน   แต่แล้วไม่นานร่างบางก็เอากำปั้นเล็กๆทุบที่หน้าอกคนตัวโตกว่า   เพราะเริ่มที่จะขาดอากาศหายใจ

“ทงแฮ....ผมขอได้ไหม   คืนนี้”

“อืม”

ร่างบางตอบรับทั้งๆที่หน้าร้อนไปถึงไหนๆ  แต่คนตัวโตกับยิ้มดีใจอย่างยากที่จะได้เห็น   ก่อนที่จะอุ้มร่างบางเข้าไปในบ้าน

“เฮ้ยๆๆทำไรกันสองคนนั้น”

เสียงเรียกจากหมีทำเอาทั้งคู่หันไปมองแทบในทันที   ก่อนที่คิบอมจะปล่อยร่างเล็กลงอย่างเสียดาย

“เรื่องแบบนั้นนะ   เมื่อไรก็ได้   ยังไงนายสองคนก็อยู่ห้องเดียวกัน   วันนี้ให้ทงแฮมันอยู่กับเพื่อนๆก่อนสิ”

“ครับๆ”

คิบอมตอบกลับไปอย่างเสียดาย   แต่ถึงอย่างไงหัวใจของเขาทั้งสองก็เป็นของกันไปแล้ว   เรื่องอื่นไว้ที่หลังก็ได้   ทั้งสองเดินไปร่วมสนุกกับพวกลิงทั้งหลาย   ทั้งสองหัวเราะด้วยกัน   ยิ้มให้กัน   และจับมือกันจนกระทั้งหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

ค่ำคืนอันเงียบสนิท   แต่ดูเหมือนจะมีความสุขของใครหลายๆคน   แต่กลับมีคนๆหนึ่งที่ต้องนั่งดื่มอยู่เงียบๆคนเดียว   ความเหงาและความอ้างว้างอาจทำให้ใครบ้างคนอ่อนแอ   แต่สำหรับเขา   เขาจะพยายามเข้มแข็งขึ้น   เพียงเพื่อรอวันที่คนๆนั้นกลับมาหาเขา

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

งืมๆในที่สุดก็จบลองไปแล้ว

หุหุ   ถ้าอยากอ่านคู่ไหนอีกก็บอกได้นะคะ

เราจะพยายามแต่งมาให้อ่านกัน

อ่านแล้วเป็นยังไงก็เม้นบอกไว้ด้วยแล้วกันนะคะ