คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความรู้สึก
“ในโลกปีศาจเค้าลือกันให้แซดเลยนะว่ามีหัวใจเทพหลุดออกมาด้วยละ”เจ้าชาร์โยนกระดาษปึกหนึ่งให้ผมในนั้นมีรายละเอียดการประมูลของโลกมืดเขียนไว้อย่างละเอียดครบท้วน
“ฉันต้องการหัวใจมนุษย์ไม่ใช่หัวใจเทพ” หัวใจของเจ้าพัดลมนั่นต่างหากที่ผมต้องการที่สุด ไม่รู้ว่าร่างกายที่ไม่มีหัวใจนั่นจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน
“บางทีนายน่าจะไปตรวจสอบซะหน่อย”
“เอ่อ รู้แล้ว”ผมตอบไปส่งๆ อย่างรำคาญ
“ยังมีอีกเรื่อง ! ไอ้ไฟ มึงบ้าหรือโง่กันแน่” เจ้าชาร์เพื่อนของผมยืนเท้าเอวค้ำหัวผม
“อะไร”
“ที่มึงทำแบบนั้นแล้วก็แบบนี้กับน้องลมไง”
“...เหอะ” ทำไมผมต้องตอบด้วย ผมเป็นปีศาจจำเป็นต้องหาเหตุผลอะไรมาอ้างมากมาย
“มึงอยู่กับมนุษย์เยอะเกินจนเพี้ยนไปแล้วรึไง”ผมย้อนถาม
“ปีศาจไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลหรอก”
“แล้วมึงจะเสียใจ!”เจ้าชาร์กระแทกเสียงใส่ผมก่อนจะเดินสะบัดตูดหนีไป
หลังจากจบเรื่องของไอ้ลมไว้บนเตียงนั่นแล้วผมก็ชิ่งหนีมากบดาลอยู่ที่คอนโดเก่า ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเจอหน้าไอ้ลมมากพอๆกับความรู้สึกที่ไม่อยากเจอ
มันเป็นความรู้สึกอะไรกัน.... ไม่เห็นเข้าใจสักนิด
“คิดมากอะไรอยู่ได้”ผมยีหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด
สุดท้ายก็จบโดยการที่ผมมานั่งปลอมตัวอยู่ในร้านขนมตรงข้ามร้านกาแฟของไอ้ลมเพื่อสังเกตการณ์
“กูทำอะไรของกูวะเนี้ย...”ผมขยับแว่นตาสีชาให้ชิดสันจมูก ไหนจะวิกผมสีน้ำตาลแล้วก็หมวกนี่อีก
เอาเถอะ มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้มันไม่เห็นผมแต่ผมเห็นมันอย่างชัดเจนละนะ...
ในทางกลับกันลมก็ไม่ได้สังเกตเห็นไฟที่อยู่ตรงข้ามเลยสักนิด ได้แต่ก้มหน้าก้มตาคำนวณบัญชีเงินในร้านอย่างขมักเขม่น
“นายท่าน”
“มีอะไร”ผมตอบทั้งๆที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับตัวเลขในสมุดบัญชี
“นี่เป็นโอกาสดีที่ท่านจะได้ฝึกฝน”ซามานกวาดสายตามองไปหน้าร้านที่เต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง
“เอ่อ...จะให้ทำอะไรละ”
“เชิญชวน”
“แบบเชิญชวนให้เข้าร้านมาเป็นลูกค้าอ่ะนะ?”ผมถามเสียงสูงละสายตาจากหน้ากระดาษนั้นมาจ้องเจ้าปีศาจแทนอย่างสนใจ
เจ้าปีศาจพยักหน้าก่อนจะดันผมออกไปหน้าร้านโดยที่มีเจ้าไอมองตามออย่างงงๆว่าผมจะทำอะไร
อ้อ ผมลืมบอกไป คนอื่นไม่สามารถมองเห็นซามานได้ มีแค่ผมคนเดียวที่มองเห็น นั่นเป็นสาเหตุที่ไอ้ไอคิดว่าผมน่าจะไปเช็คประสาทที่โรงบาลซะหน่อยเพราะเห็นผมพูดกับตัวเอง
“เด็กเข้ามาหาอะไรดื่มข้างในหน่อยไหม”ผมยิ้มตามประสาผู้ใหญ่ใจดีแต่จู่ๆลมเย็นยะเยือกก็ปะทะเข้าที่ต้นคอ
เมื่อกี้มัน..อะไรน่ะ !?
“งั้นไม่เกรงใจละนะ” เด็กขโยงนั้นก็เดินเข้ามาอัดแน่นเต็มร้านของผม นับๆดูแล้วมีประมาณแปดคนได้ แถมหน้าตาดีด้วยสิแต่สู้พี่ไปไม่ได้หรอก... อ๊ะแล้วผมจะคิดถึงไอ้บ้านั่นทำไมวะ !
“พี่ชายเป็นอะไรรึเปล่า” หนึ่งในเด็กหน้าตาดีเหล่านั้นถามผมอย่างเป็นห่วงที่เห็นผมยืนเอาหัวโขกกับกระจกหน้าร้าน
“อ่า...สบายดี”เด็กคนนั้นเดินเข้ามาแตะแขนผมนิดๆซึ่งผมแทบจะชักแขกหนีโดยอัตโนมัติจนดูเสียมารยาทเพราะลมเย็นยะเยือกที่สัมผัสกับต้นคอของผมเล่นเอาขนลุกซู่เลย
“เอ่อ..ขอโทษนะพอดีพี่เป็นโรคติดต่อร้ายแรงน่ะ” = =
เฮ้ย...บอกว่าตัวเองเป็นโรคติดต่อร้ายแรงซะงั้น ดูหน้าเด็กคนนั้นสิ !!! =[]= แบบนี้เลย
“นายท่าน...ท่านกำลังทำอะไรอยู่... - - ”
“แบบว่าปากมันไวกว่าสมองน่ะ ฮะๆๆ”ผมหัวเราะเสียงแห้ง
“พี่ผมพูดกับผมรึเปล่า”
ลืมไปสนิทว่ายืนอยู่หน้าน้องเค้าไม่ได้อยู่ในที่ลับ ตอนนี้พวกเด็กๆส่งสายตาแปลกๆมาให้ผมกันหมดโดยพร้อมเพรียงไม่เว้นแม่แต่ไอ้ไอที่มองผมเชิงประมาณว่า มึงบ้าไปแล้ว!!
โอ้บร่ะ ลมอยากร้องไห้ T^T
“เปล่าคือฉัน...รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะขอตัวนะ”แล้วผมก็เดินหลบฉาดออกมานั่งหลบอยู่ใน้ห้องน้ำร้านตัวเองอย่างหดหู่ประหนึ่งผีซาดาโกะในเรื่องเดอะริงหลุดออกมาจากทีวี
“นายท่าน...อย่าพึ่งท้อแท้เลย”ซามานพยายามพูดปลอบใจผม
“คืนนี้ท่านจำเป็นต้องเตรียมตัว”
“เตรียมตัว?”
“ท่านจำเป็นต้องเรียนรู้วิธีการออกล่า...เอ่อ...ออกไปสะสมประสบการณ์”ซามานยิ้มกริ่ม
“เอาเถอะ ขอให้มันไม่เป็นแบบเมื่อกี้อีกแล้วกันT^T”
ทางด้านของไฟ ที่ตาลุกเป็นไฟด้วยความโกรธและอิจฉาริษยาเด็กๆพวกนั้น
เจ้าเด็กบ้า แกกล้าแตะต้องลมของฉันเรอะ ! ไอ้ลมมึงไม่ตายดีแน่ แล้วนั่นๆๆๆ ไปอ่อยเด็กนั่นมันทำไม
“แกร๊ก..”เสียงแก้วกาแฟร้าวเป็นรอยจนแทบจะแตกคามือไฟเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เอ่อ...คุณลูกค้า”
“อะไร !!!”ไฟที่แผ่รังสีอาฆาตเต็มเปี่ยมหันไปจ้องพนักงานสาวอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“ฮืออ T^T คือว่าแก้ว...งื้อ ขอโทษค่า” ว่าเจ้าหล่อก็เผ่นออกมาจากตรงนั้นทันที อะไรกันจ้องกันอย่างกับจะกระซวกไส้กันอย่างนั้นแหละ อยากจะบ่นสักประโยคแล้วเรียกร้องค่าเสียหายแต่พอโดนสายตานั่นจ้องเอาแล้วขวัญกำลังใจก็ฝ่อไปหมด
“ฮึ้ย ไอ้ลมมึง...”ยิ่งเห็นลมพูดกับรุ่นน้องคนนั้นด้วยสายตายิ้มแย้มมีความสุข แก้วกาแฟน้อยๆเป็นอันต้องรับกรรมตายคามือไฟไปโดยปริยาย พร้อมๆกับหัวใจอันแตกสลายของพนักงานที่มองอยู่ห่างๆ
โดนบอสหักเงินเดือนแน่ ฮือออ TT^TT
อยากจะเข้าไปกระชากออกมาจูบสักทีสองที แต่ทำไม่ได้ ทำได้แต่นั่งหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ห่างๆแบบนี้
“โถ่โว้ย!”
ปัง!
ฝ่ามือหนาตบโต๊ะอย่างแรงเล่นเอาหลายคนซะดุ้งเฮือก
ฉับพลันเสียงของไอ้ชาร์ก็แวบเข้ามาในหัว ‘แล้วมึงจะเสียใจ’
ตอนนี้กูชักจะเริ่มเสียใจนิดๆแล้วหว่ะไอ้ชาร์ กูไม่อยากไปเจอหน้าไอ้ลมกลับกันกูก็คิดถึงไอ้ลมมากเหมือนกัน อยากจะดมกลิ่นหอมนั่นแถมอยากจะลองกัดผิวขาวๆนั่นอีกสัดทีสองทีอีกด้วย !
ไม่ได้ๆ... เสียฟร์อมหมด
แต่แทบจะในทันทีที่คิดแบบนั้น สายตาของไฟก็เหลือบไปเห็นลมกำลังประคองแก้วจับมือถือแขนแนบชิดกับไอ้เด็กนั่น
เหี้ย !!!!
ศักดิ์ศรีมันแดกไม่ได้แต่เมียกูอาจจะโดนคนอื่นแดกได้!!
ไฟควกแบงค์พันสองใบวางไว้บนโต๊ะโดยที่ไม่ได้เสียดายเลยแม้แต่น้อยก่อนจะวิ่งออกไปจากร้าน เล่นเอาพนักงานสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งออก
ไฟเดินออกมาจากตรงนั้นไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร้านกาแฟ ไม่สมารถก้าวขาออกไปได้อีกทำได้แค่ยืนมองด้วยความงุนงง
ความรู้สึกในอกนี่มันอะไรกัน... ไม่เข้าใจจริงๆ
“เฮ้ย เจ้าของร้านน่ารักเวอร์”หนึ่งในบรรดาเด็กพวกนั้นทำตาหวานหยดส่งไปให้ลมพร้อมกับกระซิบกระซาบกันอย่างมีเลศนัย
“แต่กูว่าพี่เค้าไม่ค่อยเต็มยังไงก็ไม่รู้”
“มึงนี่ไม่มีศิลปะเลย ยิ่งไม่ค่อยเต็มนิดๆนั่นแหละยิ่งน่ารัก”
กูว่ามึงนั่นแหละที่อาการหนักกว่าชาวบ้านเค้า!
ปี๊บๆ
ผมเหลือบสายตาไปมองโทรศัพท์ของตัวเอง
“ว่าไง”
‘มึงอยู่ไหนเนี้ยไอ้ไฟ’
“กูออกมาทำธุระ”
‘ธุระอะไรของมึง ออกไปตั้งแต่เก้าโมงยังหกโมงเย็นงี้วะ’ ไฟปรับระดับความดังเสียงของโทรศัพท์ตัวเองให้เบาสุดเพราะเสียงของชาร์มีพลังทำลายล้างแก้วหูสูงมากอย่างไม่น่าเชื่อ
“เอ่อ น่ามีอะไรรีบๆพูดมา”
‘มึงคงไม่ได้ลืมเรื่องการประมูลที่กูพูดเมื่อเช้านะ’
ลืมสนิท....
‘รีบๆมาละกันตอนนี้กูรออยู่ที่งานแล้ว’
“เอ่อ”
ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ใจกับสายตาไม่อาจจะละออกไปจากภาพตรงหน้าได้เลย ภาพของชายที่ชื่อพัดลม รอยยิ้ม น้ำเสียง... แต่ยังไม่งานต้องทำ
“ซามานคืนนี้ฉันต้องไปที่ไหน”
“!@#$%^&*”
คืนนี้หมายความว่ายังไง? กำลังพูดกับใคร?....
ไฟชะโงกหน้าออกจากหลังเสาหรี่ตาเพ่งมองทะลุกระจกเข้าไปภายในร้านที่ว่างเปล่า เหลือแค่ลมที่กำลังยืนบ่นงึมงำอยู่หน้าร้านเท่านั้น ไม่สิ...เหมือนกำลังพูดตอบโต้กับใครบางคนอยู่มากกว่า
ปี๊บบ
เสียงโทรศัพท์ทำเอาไฟสะดุ้งเฮือกก่อนจะกดรับอย่างลุกลี้ลุกลน
“ฮัลโหล”
‘ไอ้ไฟมึง !@#$%^&*(*&^%!$%’ คำด่ารัวๆจากไอ้ชาร์ทำเอารีบยกโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบไม่ทัน
“กูฟังมึงไม่รู้เรื่องพูดภาษาคนหน่อยได้ไหม”
‘งานประมูลน่ะจะมาไหม เค้าจะปิดประตูกันอยู่แล้วนะ !!’
ไฟเหลือบตามองนาฬิกาที่ข้อมือ
“เฮ้ย ชิบหายแล้วกูยังไม่ได้เตรียมตัวเลย”
‘เอ่อ บรรลัยแล้วไง รีบๆมาเลยกูยื้อไว้ให้ได้แค่ห้านที’
ฟุบ !
การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนเห็นเป็นเงารางๆ ท่ามกลางความมืด ไอหมอกสีม่วงยามราตรีได้คลืบคลานเข้ามา เส้นทางที่ซ้อนทับกันระหว่างโลกของคนกับปีศาจเห็นเป็นเงารางเลือนแต่ถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจนเพียงประตูบานหนึ่ง เมื่อทะลุประตูบางนั้นเข้าไปได้ก็จะได้ค้นพบโลกอีกใบที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าปีศาจ
ปัง !!
ทันเวลาประตูปิดอย่างฉิวเฉียดพอดีเป๊ะ เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่น้อย
“ไอ้ไฟมึงนะมึงมานี่เลย”ยังไม่ทันพักเหนื่อยให้หายดีก็โดนไอ้เพื่อนตัวดีลากเข้าไปในงาน
“มึงเตรียมไอ้นั่นมาเยอะแค่ไหน” ไอ้นั่นที่ว่าก็คือพลังงานมีลักษณะคล้ายๆด้ายสีฟ้าเรียกง่ายๆว่าเอเม หาได้จากการทำงานให้พวกภูติที่อยู่ตามโลกมนุษย์ พวกภูติพวกนั้นผลิตด้ายสีฟ้าจากพลังงานชีวิตของตัวเอง มันเป็นพลังที่ลึกล้ำและมีค่ามากในโลกปีศาจ
“ห้าร้อยเส้น”ผมล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อจับขวดแก้วที่บรรจุเอเมจนเต็มขวด “แล้วมึงเอามาเท่าไหร่”
“ห้าร้อยห้าสิบเส้น”เจ้าชาร์กระซิบ
“มึงเอามาทำไมเยอะ?”
“ก็เผื่อได้ใช้”
ท่านผู้มีเกียตริทุกท่าน ณ บัดนี้ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ทุกท่านสามารถเรียกผมได้ในนามซามาน
สินค้าชิ้นแรกของเราคือ หัวใจเทพ !!
ผ้าคลุมสีดำถูกบันนี่สาวพลิกออกเผยให้เห็นสินค้าที่ว่านั่นเรียกเสียงฮือฮาได้จากนักประมูลได้เป็นอย่างดี หัวใจสีแดงสดในขวดโหลขนาดเท่ากำปั้น...ดูยังไงๆก็หัวใจของมนุษย์ชัดๆ!!
“เหอะเจ้าล้อกันเล่นรึยังไง เจ้าปีศาจประหลาดซามาน” เสียงตวาดจากปีศาจชั้นสูงตนหนึ่งดังขึ้น
“นั่นมันหัวใจของมนุษย์”
“จุ๊ๆ ท่านทั้งหลายอย่าพึ่งด่วนตัดสินใจเพียงแค่รูปร่างภายนอก”ซามานยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะค่อยๆเดินไปเปิดฝาของโถที่บรรจุหัวใจดวงนั้นออกอย่างระมัดระวังอย่างยิ่งยวด การกระทำแบบนั้นทำเอานักประมูลแทบจะกลั้นหายใจรอ
ฟู~
ไฟเงยหน้าขึ้นสูดอากาศภายในห้องโถงที่มีกลิ่นอายเปลี่ยนไป ละอองสีเงินสะท้อนแสงเปล่งประกายรอบๆหัวใจที่ยังเต้นอยู่ดวงนั้น
ราคาต่ำสุดของเราเริ่มที่สองร้อยเอเม เริ่มประมูลได้ !!
“ไอ้ไฟมึงว่านั่นของจริงรึเปล่าวะ”เจ้าชาร์สะกิดผมที่นิ่งไป
“ไอ้ชาร์...กูว่านั่นมัน...”
“ห้าร้อยเส้น!!” ราคาของหัวใจเทพนั้นพุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว
“ทำไมวะ รีบพูดมาดิอึ้งอยู่ทำไม”
“นั่นมันหัวใจของไอ้ลม”ผมสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ฮะ! หัวใจคนมันจะไปมีกลิ่นอายเทพได้ไงวะ”
“กูไม่รู้ แต่กูแน่ใจว่าหัวใจนั่นเป็นของไอ้ลมแน่ๆ”
“หนึ่งพันเส้น!!” ราคาทะลุเพดานนั่นเรียกเสียงฮือฮาได้อีกครั้ง
“ไอ้ไฟ มึงจะเอาไง”
“ไอ้ชาร์กูขอยืมเอเมหน่อยนะ ! …หนึ่งพันห้าร้อยเส้น!!!”
“คร้าบ หนึ่งพันห้าร้อยครับ เป็นราคาที่สูงที่สุดในประวัติการเลยทีเดียวมีใครจะเสนอราคาที่สูงกว่าไหมครับ”ซามานกวาดสายตาไปรอบๆเห็นว่าไม่มีใครสู้ราคาได้อีกก็ประกาศขายทันที
ยินดีด้วย หัวใจเทพเป็นของคุณแล้ว!! เชิญมาติดต่อรับสินค้าได้เลยตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ณ หลังเวที
ไอ้เชี่ยไฟ ไอ้เลวววววววววววววววว!!! T^T
“ทำไมมึงทำร้ายกูอย่างนี้ ”ไอ้ชาร์โหยหวน
“J”
***
ขอบคุณทุกกำลังใจ
ความคิดเห็น