คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : สงคราม3
กระจก มักจะสะท้อนความจริงเสมอ ...
หญิงสาวนั่งมองใบหน้ารูปโฉมของตัวเองที่เปลี่ยนไปด้วยความพึงพอใจ ลิปสติกสีแดงสดดวงตาเฉียวคมด้วยอายไลน์เนอร์สีดำ ผิวขาวอมชมพูด้วย...เลือด
ห้องแต่งตัวเต็มไปด้วยซากของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ ที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆด้วยความโหดเหี้ยมทารุณ เหล่าคนรับใช้นอนทอดร่างไร้วิญญาณ พวกเขาจะต้องดีใจกับฉันแน่ๆหญิงสาวคิด
ล้า ลา ล่า ล้า... เสียงฮัมเพลงแผ่วๆ
เธอเคลื่อนกายอย่างนวยนาดเพื่อไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกด้วยสายตาเปี่ยมสุข
“พี่ไฟคะ”
-ว่าไงฟาง-
“ออกมาเจอฟางที่ผับเดิมหน่อยได้ไหมคะ”
-ได้ เจอกัน-
คิก... เธอหลุดยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
พี่ไฟจะต้องเป็นของฉัน คนเดียวเท่านั้น!
ช่างน่าสงสาร... ลมยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างเงียบๆ
‘หล่อนคือเหยื่อของเจ้าในคืนนี้’
“อืม”
‘อย่าให้ปีศาจผู้พิทักษ์แย่งเหยื่อของเจ้าไป’
บางทีการตายด้วยน้ำมือของคนที่เกลียด อาจทำให้เธอได้เรียนรู้ความเจ็บปวดและความสิ้นหวังในนาทีสุดท้ายของชีวิต ความหยิ่งผยอง ถือดีของเธอ จำเป็นต้องได้รับการสั่งสอน แม้ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้หายใจก็ตาม
“พี่ไฟ รอนานไหมคะ”เธอเดินเข้าไปกอดไฟจากทางด้านหลัง
“ไม่นานเลย”ไฟหันกลับมาประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ ดวงตาของเขาช่างระยิบระยับเหมือนเด็กน้อยจอมซน
“ไปข้างหลังร้านกันเถอะ”เธอไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มได้
ผมเดินตามไปอย่างเงียบเชียบไม่มีใครเห็น... และไม่มีใครได้กลิ่น
ผลัก !
พี่ไฟถูกดันเข้าชิดกำแพงก่อนเธอจะเป็นฝ่ายบรรเลงบทจูบอันแสนร้อนแรง เรี่ยวแรงของเธอเยอะผิดปกติจนเหวี่ยงผู้ชายตัวโตๆอย่างพี่ไฟได้นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอได้เป็นปีศาจอย่างสมบูรณ์แล้ว
แต่เธอไม่ได้สังเกตเลยว่ามือของพี่ไฟนั้นมีเล็บทั้งแหลมและยาวอ้อมไปทางด้านหลังตรงจุดที่เป็นหัวใจ
‘พายุ เจ้าต้องลงมือเดี๋ยวนี้’
ผมยกดาบขึ้นก่อนจะกดดาบแทงเข้าไปตรงตำแหน่งที่มีหัวใจเต้นอยู่
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!”
เธอเบิกตากว้างแบถลนก่อนจะหันกลับมาสะบัดเล็บใส่ ผมปล่อยดาบถอยออกมา คอของผมปรากฏรอยเล็บกรีดจนเลือดไหลทะลัก โชคดีที่ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่... เธอเงื้อมือขึ้นตั้งใจจะซ้ำผมอีกรอบ
สวบ!
“...พะ ไฟ”เธอก้มมองที่หน้าอกตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา ผมรีบลุกขึ้นจับดาบกดลงไปมิดด้าม สวนทางกับมือเรียวของพี่ไฟที่ทะลวงอกของฟาง
ร่างของเธอค่อยๆสลายไปเป็นเถ้าถ่านสีเงิน ผมมองเห็นพี่ไฟที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังยิ้มให้ผม...
“ถ้ามึงไม่เข้ามากูก็จัดการได้”
“หรอครับ ใครกันแน่ที่โดนผลักเข้ากำแพงจนจุกแทบขยับไม่ได้”ผมหรี่ตามอง
ไฟแสยะยิ้มก่อนจะดึงแขนลมเข้ามากอดแน่นด้วยสายตาแพรวพราว
“พี่ทำอะไร ปล่อยนะ!”ผมจะเกลียดสายตาแบบนี้ซะจริง
“จะรีบไปไหนละ คุณเมีย”
อุ๊ก !
หมัดเพียวๆสวนเข้าให้ที่ท้องของไฟแต่เจ้าตัวก็ยังคงกอดไอ้ตัวแสบไว้แน่น แน่นยิ่งกว่าเดิม
“หน้าด้าน! ไร้ยางอาย! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ”
“อยู่นิ่งๆน่า กูไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย”
“พี่มันไว้ใจไม่ได้”
“ถ้ามึงยังดิ้นกูจะปล้ำมึงตรงนี้แหละ”
อะ ... ไอ้ผลไอ้แสบถึงกับนิ่งเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย หึหึ
“ไม่ดิ้นอีกละมึง”
“หุบปากไปเลย แล้วรีบๆปล่อยมือด้วย”
หึหึ ไฟหัวเราะในลำคอก่อนจะก้มลงเลียคอของผมอย่างแผ่วเบา เล่นเอาลมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“พะ ...”
“ก็แค่เลียแผลให้ อยู่นิ่งๆเถอะ” ไฟกอดเอวอีกฝ่ายไว้แน่นด้วยแขนข้างเดียว มือที่เหลืออีกข้างดึงเสื้อของลมที่เกะกะแผลออกก่อนจะก้มหน้าลงเลียให้อย่างตั้งใจ
ขาของลมหมดแรงแทบทรุดจนต้องเอื้อมมือน้อยๆเกาะกุมดึงเสื้อของไฟไว้จนยับยู่ยี่ รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้
“พะ พอแล้ว”ลมทุบไปด้วยใบหน้าแดงก่ำก่อนจะผละตัวออกอย่างไม่ยากเย็นนัก
แผลบ~
ไฟเลียเลือดที่เลอะมุมปากด้วยท่าทางที่เซ็กซี่เหลือร้าย ทำเอาหัวใจทั้งดวงกระตุกวูบ
อ้าก !@#$%^&
“หยุดปล่อยฟีโรโมนหื่นใส่ผมเลยนะพี่ไฟ”
“หา? ฟีโรโมน?”
“หนวกหู หุบปากไปเลยนะ !!” โวยวายเสร็จผมก็ชิงหนีออกมาเลยทั้งที่ใจยังสั่นๆอยู่
“...นั่นมัน””ไฟเลิกคิ้วมองแบบฉนง
ชาร์ยืนพิงกำแพงมองอย่างอิจฉา “มันกำลังเขิลกูหรอ?”
“เอ่อสิไอ้ไง่”ชาร์ตะคอกออกมาอย่างหงุดหงิดอยากกลับบ้านเต็มแก่ สวีทเกรงใจกูบ้างเถอะ
ไฟแสยะยิ้มก่อนจะก้มลงมองพื้น นี่เขิลขนาดลืมดาบ ลืมเอเม แถมลืมเสื้อด้วย หึหึ
ไฟยกเสื้อของลมขึ้นมาสูดกลิ่นอันคุ้นเคยเข้าไปเต็มปอด
“เฮ้อ~ ค่อยมีแรงขึ้นมาหน่อย”
“ไอ้โรคจิต!!”
‘เจ้ากำลังจะไปไหนพายุ’
“จะไปหาพี่”
‘พี่ชายของเจ้า?’
“ใช่ พี่กิตไง”
ผมโทรหาพี่ที่ไม่ได้ติดต่อกันนานพอสมควร ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง
-ฮัลโหล-
“พี่กิต นี่...ลมเองนะ”
-กูนึกว่ามึงโดยฆ่าข่มขืนไปแล้วนะเนี้ย-
“นั่นปากหรอพี่กิต พี่มาหาผมหน่อยดิ”
-อยู่ไหนละ-
“xx รีบมานะพี่กิต”
-เอ่อ รออยู่ตรงนั้น-
ไม่นานพี่กิตก็มาถึงแต่ลมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ
“พี่กิต ทำไมหน้าซีดแบบนี้ละ”ผมยกชายเสื้อซับหน้าที่ผุดพรายไปด้วยเหงื่อของพี่ออกเบาๆ
‘พายุ พี่ชายของเจ้า...’
หมับ !
มือของผมถูกคว้าเอาไว้ ผมได้แต่ขมวดคิ้วมองพี่ชายของตนแบบไม่เข้าใจ
“โอ๊ย...” พี่กิตร้องครางก่อนจะทรุดลงไป
เฮ้ย นี่...นี่มันอะไรกัน?? “พี่กิตพี่เป็นอะไร” ผมพยายามเขย่า
‘พี่ชายของเจ้า กำลังตื่น’
“ถ้าไม่ตื่นจะขี่รถมารับผมได้ไงเล่า!!”
‘ไม่ใช่ ข้าหมายถึงพลังในตัวของเขากำลังตื่น’
“อะไรนะ พี่กิตก็เป็นเหมือนฉันงั้นหรอ?”
‘ใช่’
“แล้วทำไมถึงมาเป็นเอาตอนนี้นะ” ผมตัดสินใจแบกพี่กิตขึ้นพาดบ่าด้วยความทุลักทุเลก่อนจะเดินเข้าไปในมุมที่ลับสายตา เฝ้ามองพี่ของตัวเองทุลนทุลายด้วยความเจ็บปวดแล้วค่อยๆงบแน่นิ่งไป
“ทำไมละ”
‘พลังของเจ้ากระตุ้นมัน...อ่า~ พลังของเขาตรงข้ามกับเรา’
“อะไรอีกละทีนี้”ผมกุมขมับ
‘เขากำลังจะกลายเป็นปีศาจ’
“บ้าไปกันใหญ่แล้ว ทั้งๆที่หัวใจของฉันมีพลังเทพเนี้ยนะ”
‘มันเป็นไปได้ เราต้องไปกันเดี๋ยวนี้’
“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น นั่นพี่ฉัน”
‘พี่ของเจ้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่พวกนั้นจะฆ่าเจ้า’
“พวกไหนอีกละ”
‘ผู้พิทักษ์’ เจริญละ ฝ่ายเทพเรียกตัวเองว่าเป็นนักล่า แต่ฝ่ายปีศาจกลับเรียกตัวเองว่าผู้พิทักษ์
อ่า ผมรู้สึกได้ถึงพลังของพวกเขา ... พวกเขากำลังมา พลังของผมตรงข้ามกับพลังของพวกนั้นอย่างสิ้นเชิง มันเป็นอะไรที่เข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำกับน้ำมัน
ความรู้สึกขยะแขยง และขัดแย้งกันอย่างรุนแรงเพิ่มขึ้นมากทุกที ผมต้องไปแล้วจริงๆ
“พี่กิตลมขอโทษนะ”
ผมพยายามเพ่งมองผู้พิทักษ์คนแรกที่มาถึงจากที่ผมคิด คนที่อยู่ใกล้ที่สุดน่าจะเป็นพี่ไฟแน่นอน เขาต้องมาถึงก่อนคนอื่น และมันก็เป็นไปตามที่ผมคาดเดาจริงๆพี่ไฟเข้ามาในร่างของหมาป่าตัวใหญ่สีเงิน บนตัวของเขายังคงเปื้อนเลือดของผมอยู่เลย
“พี่ไฟ... ฝากพี่กิตด้วยนะ”ผมกระซิบผ่านสายลมก่อนจะหันหน้าหนีไป
ไปให้ไกลที่สุด...
โชคชะตาเล่นตลกกันชีวิตของผมเหลือเกิน…
ปีศาจแสยะยิ้มท่ามกลางความมืด...
ไม่มีใครอยู่ข้างผมเลย...
ความคิดเห็น