คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : นักล่า ใจอ่อน... หรอ ไม่มีทาง! 100%
นี้เป็นภารกิจครั้งที่สองที่ผมได้รับมอบหมาย แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือ ทำไมต้อง สถานเด็กกำพร้า !!
แถมยังเป็นสถานเด็กกำพร้าที่ผมเคยมากับไอ้อัศอีกด้วย เหมือนทุกอย่างมันวนเวียนอยู่รอบตัวผมตั้งแต่แรกแล้วยังไงชอบกล
“ทำไมกูต้องมาที่นี่ด้วยเนี้ย”เสียงคนคุยกันทำให้ผมต้องเดินหลบมุม
นั่นมันได้อัศกับไอ้ไอนี่หว่า...
“เถอะน่าพี่”ไอ้อัศลากแขนไอ้ไอเข้าไปในสถานเด็กกำพร้า
เฮ้ยๆ นั่นมันอะไร แดจาวูหรอ... มุขจีบคนอื่นมันมีมุขเดียวรึไงเนี้ย...
‘จับตาดูเอาไว้อย่ามัวแต่เหม่อ’
“แล้วทำไมฉันต้องมานั่งมองคนสวีทกันแบบนี้ด้วยเนี้ย”
‘ข้าหมายถึง ให้เจ้าจับตามองผู้ชายที่อยู่บ้านข้างๆนั่นต่างหาก !’
อ้าว ! แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก
จึกๆๆ
“อะไร...”ผมปัดมือของอานออกด้วยความรำคาญ
จึกๆๆ
แล้วผมก็นึกได้ว่าอานไม่มีมือที่จิ้มผมได้ !
“เฮ้ย พี่ไฟ อ๊ะ !เหวอออ”ผมแทบจะหงายหลังตกต้นไม้ โชคดีที่พี่ไฟคว้าไว้ทันเวลา
มาเมื่อไหร่ทำไมผมไม่รู้ตัววะ!
“ตกใจทำไม”
ไฟออกแรงดึงลมเพียงเล็กน้อย ร่างบางก็ถลาเข้ามาซบที่อกแกร่งทันทีด้วยความเสียศูนย์และตกใจ แขนสองข้างของลมยกขึ้นโอบรอบคอของไฟโดยอัตโนมัติ ร่างกายของทั้งสองแนบชิดจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นของกันและกัน
“ตกใจพี่น่ะสิถามได้”ลมบ่นอุบอิบแต่ยังคงไม่ได้ปล่อยมืออย่างไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในท่าที่ล่อแหลมมากแค่ไหน
“ลม...”
“พายุต่างหากเรียกให้ถูก”
“ได้ พายุ”
ไฟแสยะยิ้มก่อนจะดันปลายคางของลมด้วยปลายนิ้วให้เชิดหน้าขึ้นรับการจู่โจมทางริมฝีปาก โดยที่ลมได้แต่เบิกตาค้าง จูบที่แผ่วเบาราวกับแมงปอแตะผิวน้ำ แต่กลับสั่นสะเทือนความรู้สึกอ่อนไหวภายในใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“จะลม หรือพายุ ก็ไม่มีวันทำให้ไฟดับได้หรอก มีแต่จะทำให้ลุกโชนยิ่งไปกว่าเก่าเท่านั้นแหละ”
“...”
‘จะอ้วก’เสียงที่แทรกเข้ามากระชากสติของลมให้กลับคืนมา รีบผละออกจากอกกว้างนั้นทันที
เกือบไปแล้ว เกือบจะคล้อยตามไปจริงๆแล้ว ลมลูบอกตัวเองเบาๆ
“ผมมาทำงาน อย่ามาก่อกวนผม”
“ครั้งที่แล้วมึงลืมดาบ เอเม แล้วก็เสื้อเอาไว้”พี่ไฟส่งของทั้งหมดมาให้ผม ขาดอีกหนึ่งอย่าง..
“เสื้อละ”
“เอ่อ... ทำหายระหว่างทางน่ะ”
= =!!
พี่รู้ตัวไหมว่า...บางทีพี่ก็โกงหกไม่เนียนเอาซะเลย
“ลม...พายุ แม่งเอ้ยไม่คุ้นปากสักนิด”
“เรื่องของพี่”
“เอางี้ไหมถ้าครั้งนี้กูชนะเรื่องภารกิจ มึงต้องกลับมาใช้ชื่อลมเหมือนเดิม”
“เรื่องอะไรผมต้องไปรับปากพี่ด้วย”
“กลัว?”
“ไม่ได้กลัว ได้ผมรับคำท้า!” ไฟแสยะยิ้มในใจเมื่อเหยื่อติดกับ
“เจอพี่ทีไรผมมีเรื่องให้ซวยตลอด ทำไมนะ”ผมบ่นพึมพำในขณะที่กำลังเล่นสงครามจ้องตากับพี่ไฟอยู่
น่าหมั่นไส้ชะมัด...
‘คนในบ้านเคลื่อนไหวแล้ว’
ลมหันเบนสายตาไปจ้องการเคลื่อนไหวภายในบ้านตามที่อานบอก คุณนายของบ้านถือตะกร้าดูแล้วเหมือนกำลังจะออกไปจ่ายตลาด เธอดูปกติดีๆ ในแบบของมนุษย์ทั่วไป
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง”ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อ เพราะเสียงทักทายนั้นมาจากเสียงของพี่ไฟพอหันกลับไปเจ้าตัวก็หายไปซะแล้ว ไปไหนนะ?
“วันนี้อากาศดีนะครับ”
“ค่ะ”
โคตรเร็ว ! เพียงแปบเดียวพี่ไฟก็เดินไปยืนสนทนาพาเพลินกับคุณนายเจ้าของบ้านซะแล้ว แบบนี้สินะที่เค้าเรียกมืออาชีพ แต่เรื่องอะไรผมจะยอมเล่า
‘จะลงมือแล้วสินะ’
ลมพลิ้วกายเข้าไปในบ้านทางหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้ รวดเร็วจนดูเหมือนเป็นแค่เงาของร่มไม้ใหญ่ที่ไหววูบไปตามลมเท่านั้น เจ้าตัวไม่ได้รับรู้ยิ่งนานวันยิ่งเก่งกาจขึ้นเหมือนข้อมูลการต่อสู้ การฆ่า ทุกอย่างมันฝังลึกอยู่ในกระแสเลือดเพียงแค่กระตุ้นมันอีกนิดหน่อยกสามารถใช้ได้อย่างช่ำชอง
ไม่มีคนอยู่?...นั่นคงจะเป็นรูปครอบครัว ผมลูบมือไปที่กรอบรูปที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นตามแบบครอบครัว
แกรกกๆๆๆ
เสียงเล็บตะกุยประตูเรียกความสนใจของลมได้เป็นอย่างดี แมว? นก? หมา?
ผมค่อยๆคุกเข่าแล้วก้มลงมองลอดผ่านช่องเล็กๆใต้ประตูไป ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าสิ่งที่ผมเห็นมันคืออะไรแต่มันดูสยองๆยังไงก็ไม่รู้ ขอให้คุณนายเจ้าของบ้านไม่กลับมาจากการจ่ายตลาดเร็วนัก มือของผมยกค้างอยู่ในท่าทำกำลังจะเปิดประตูแต่สัญญาณเตือนภัยในตัวดังขึ้นซะก่อน สัญชาตญาณของผมกำลังบอกให้ผมออกห่างจากประตูอย่างเร่งด่วน
โครมมม !!
ลมกลิ้งออกห่างจากประตูด้วยความทุลักทุเลดาบสีเงินถูกชักออกมาอยู่ในท่าที่เตรียมพร้อม ภาพตรงหน้าทำให้คนมองอดตะลึงไม่ได้ ร่างกายคล้ายสุนัขตัวใหญ่มีหัวของคนผุดขึ้นมารอบคอ หนึ่งในนั้นเป็นหัวของสามีคุณนายเจ้าของบ้านและอีกสองหัวเป็นหัวของลูกชายและลูกสาว น่ากลัวจริงๆ ..
“ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้” เจ้าปีศาจไม่ตอบ มันยืนคุมเชิงผมอยู่ห่างๆ พร้อมจะกระโดดเข้ามาขย้ำผมได้ทุกเมื่อ
“กรรร..”เสียขู่คำรามทำให้ผมรู้ว่ามันฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง และผมไม่เคยเจอปีศาจที่พูดไม่ได้มาก่อน !
เจ้าปีศาจเป็นฝ่ายหมดความอดทนเริ่มจู่โจมก่อน ลมที่ตั้งท่ารอก็ยกดาบตั้งรับแต่ฟันของเจ้าปีศาจงับเข้าที่ใบมีพร้อมกับกดดาบลงไปลมหงายไปทางด้านหลังด้วยแรงกระแทกแต่มือทั้งสองก็ยังจับดาบไว้มั่น พยายามดันดาบให้ออกห่างจากตัว ทั้งลมทั้งปีศาจต่างก็ยื้อยุดกันด้วยแรงมหาศาลจนพื้นที่รองรับส่งเสียงเปรี๊ยะๆเหมือนกับจะแตกออกอยู่ตลอดเวลา
“อานทำอะไรสักอย่างเซ่ !!”ลมร้องหาตัวช่วยเพราะอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถขยับไปมากกว่านี้ได้ กลิ่นปากไอ้ปีศาจบ้านี่ก็สุดจะทน จะตายก็เพราะกลิ่นปากมึงเนี้ยแหละไอ้ปีศาจปากเน่า !
‘ถ้าข้าช่วยได้ก็ อยากจะช่วยอยู่หรอก’
ไร้ประโยชน์จริง!
ลมยกขาถีบรั่วไปยังส่วนท้องของปีศาจ
ฉึก !!
เล็บจากอุ้มเท้าของปีศาจกดแทงลึกลงไปตรงต้นขาทั้งสองข้างเพื่อกดให้ลมอยู่นิ่งๆ ฟันซี่แหละกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของผมทุกที
แม่เจ้า! มันเหม็นจนผมอยากกลั้นใจตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ...โอ๊คค !!
“พี่ไฟช่วยด้วยย”
อุ๊ป ! บ้าจริงทำไมต้องเรียกชื่อพี่ไฟด้วยเนี้ย
“หึ ว่าไง”ผมหันไปตามเสียงตอบรับก็เห็น พี่ไฟยืนกอดอกมองอยู่ข้างหน้าต่าง
“ชะ... ช่วยที” ก่อนที่ผมจะถูกบันทึกว่าเป็นนักล่าปีศาจตนแรกที่ตายด้วยกลิ่นปากของปีศาจ = =
“หึหึ” พี่ไฟกลายร่างเป็นหมาป่าต่อหน้าต่อตาผมก่อนจะกระโจนเข้าฟัดกันนัวเนียกับไอ้ปีศาจนั่น
ลมกัดฟันลากขาที่หมดความรู้สึกของตัวเองไปที่ผนังก่อนจะลงมือห้ามเลือดให้ตัวเองอย่างลวกๆ ก่อนจะกลั้นใจลุกขึ้นยืนถือดาบไว้มั่น ตั้งใจว่าถ้ามีช่องโหว่ให้เสียบเมื่อไหร่พ่อจะเสียบไม่ยั้ง
“กะ กรี๊ด...” ผมกระโจนเข้าปิดปากคุณนายเจ้าของบ้านที่กำลังแหกปากไว้เกือบไม่ทัน หล่อนกลับมาได้ผิดจังหวะเอามากๆ
“คุณจะทำอะไรกับสามีกับลูกของฉันกัน”
“ผมเห็นแต่ปีศาจ ไม่ให้มีสามีคุณหรือลูกคุณสักคน”
“ขะ ขอร้อง ปล่อยเขาไปเถอะฉันจะพยายามไม่ให้เขาฆ่าใครอีก”
“ปล่อยเข้าสิไอ้บ้า”คุณนายเธอกัดแขนผมก่อจะตะกุยผมใหญ่ เธอร้องไห้อย่างน่าเวทนาจนนิ่งไป
ลมมองไปทางพี่ไฟอย่างหงุดหงิดเพราะเจ้าปีศาจนี่มันเหนียวและอึดอย่างเหลือเชื่อ โดยไม่ทันสังเกตท่าทีที่ผิดปกติของหล่อนเลย
“ลมระวัง !!”
ฉึก !!
เล็บแหลมยาวของเธอทะลวงผ่านร่างของผมไปเรียกเลือดที่มีเยอะอยู่แล้วให้ทะลักอกมาราวกับเขื่อนแตก ทำไมต้องมาซ้ำแผลเดิมด้วยละเนี้ย....
เอาอีกแล้ว... ทำไมวันนี้กูโดนเสียบบ่อยจัง
ลมกัดฟันกรอดยกดาบขึ้นฟันหัวของคุณนายประจำบ้านทิ้งด้วยแรงของความโกรธล้วนๆ ศีรษะกระเด็นปลิวไปกระแทกกับเจ้าปีศาจที่หยุดชะงักอย่างพอดิบพอดี แรงทั้งหมดถูกทุ่มเทกับกับการฟันดาบครั้งนั้นจนหมดสิ้น ดาบลอยคว้างไปในอากาศก่อนจะปักเข้าที่ผนัง
“โฮกกกก!!” เหมือนผมจะยิ่งไปยั่วให้มันโกรธยิ่งกว่าเก่า
มันสะลัดไฟทิ้งก่อนจะกระโจนมาทางลมด้วยท่าทางที่บ้าคลั่ง
ผมหลับตาปี๋ท่องนะโมในใจถ้าตายแล้วก็ภาวนาขอให้ได้ขึ้นสวรรค์ ถ้าตดนรกก็ของให้ไม่โดนยมบาลลงโทษหนักนัก อ่า ยังมีพี่กิตอีก ขอให้พี่กิตโชคดีไม่โดนฆ่าตายแบบผม อ่า ศพไม่สวยแน่..
ฉึก!!
อ่า...ความตายแบบนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่ ไม่ยักเจ็บสักติ๊ดเดียว
แผลบ~
ความชื้อแฉะที่ข้างแก้มทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมา เห็นพี่ไฟกำลังเลียที่ข้างแก้มของผมอยู่ แถมอยู่ในร่างของหนุ่มมาดมั่นสุดเท่ห์อีกด้วย แม้ว่าสภาพจะโทรมไปหน่อยก็ตาม
“...นี่ผมยังไม่ตายหรอ ฮะๆๆ”
“มีกูอยู่ทั้งคนจะปล่อยให้ตายได้ไง”พี่ไฟอุ้มผมขึ้นอย่างระมัดระวัง
“ลม”
“พายุต่างหาก”
พี่ไฟทำหน้าทะมึนใส่ ผมก็ทำได้แค่คลี่ยิ้มเล็กน้อย “ก็ได้ๆ ลมก็ลม เฉพาะพี่ ไอ้ไอกับพี่กิตเท่านั้นนะ”
พี่ไฟเปิดประตูมิติเพียงแต่สะบัดมือ
“นี่เราจะไปไหน”
“กลับบ้านดิ ไอ้กิตรออยู่...จัดการกับแผลมึงด้วย”
ชักจะอยากตายขึ้นมาจริงๆซะแล้ว จะพูดกับพี่กิตว่ายังไงดีนะ
“ไม่ต้องห่วง กูจะยังไม่ให้มึงคุยกับไอ้กิตถ้าแผลมึงยังไม่หายหมด”
เตียงนอนสีขาวสะอาดตอนนี้กำลังเปื้อนเลือดของผมที่ยังคงทะลักออกมาไม่หยุด ส่วนพี่ไฟก็ก้มหน้าก้มตาถอดเสื้อผ่านของผมอย่างตั้งใจ
“นะ นี่ไหนบอกจะรักษาผมไง”
“การเลียน่ะได้ผลที่สุดแล้ว”
ด่านปราการชิ้นสดท้ายของผมถูกรูดลงไปตามเรียวขา ผ่ามือร้อนที่ลูบบันท้ายของผมนั่นทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“หยะ หยุด”
ไฟจรดริมฝีปากลงบนแผลก่อนจะลากลิ้นเลียแผลบโดยที่ไม่ได้ฟังเสียงทักท้วงของไอ้ตัวแสบเลยแม้แต่น้อย ตรงซอกขาที่เป็นแผลลึก นอกจากจะเจ็บจี๊ดๆแล้วยังให้ความรู้สึกขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกไปหมดเมื่อลิ้นร้อนลากผ่าน ครั้งแล้วครั้งเล่า ลมเผลอขยุ้มศีรษะของไฟเพื่อระบายความความเสียวซ่าน ไฟแสยะยิ้มก่อนจะแกล้งลากเขี้ยวไปกับต้นขาอ่อนนั่น
“อะ อืออ”เสียงครางหวือที่แทบจะสะกดไว้ไม่อยู่จนต้องกัดหมอนเพื่อไม่ให้มันเล็ดรอดออกไปด้วยความกระดากอาย
ไฟแทรกนิ้วเข้าไปในโพรงปากของผมก่อนจะดึงหมอนออก เสียทุ่มนุ่มกระซิบอย่างเย้ายวนที่ข้างหูของผม
“ร้องสิ หึหึ”
“มะ ไม่ อึก ..อ๊า~”
NC 18+ ขอเข้ามาได้ที่ skyyaa@hotmail.com
‘ดูเหมือนธุระของเจ้ากับเจ้าหนุ่มนั่นจะจบแล้วสินะ’
“ถ้าจะแซวก็เงียบไปเลยดีกว่านะอาน”ผมนอนแผ่หลาอย่างหมดแรงและไม่สามรถขยับตัวได้
‘แต่งานของเจ้ายังไม่จบนะ ช่วยกลับไปจัดการงานที่ค้างไว้ให้เสร็จด้วย’
“ฮะ ! นี่ฉันลุกไม่ไหวแล้วนะอาน”
‘ข้าไม่ฟังคำแก้ตัวของเจ้าหรอกลุกขึ้นเดี๋ยวนี้’
ชิ!
ผมเขี่ยพี่ไฟออกจากตัวก่อนจะลุกไปอาบน้ำด้วยสภาพโทรมสนิท อย่างน้อยแผลของผมก็หายหมดแล้วอย่างที่พี่ไฟว่า ถ้าการเลียมันจะให้ผลดีแต่...สยิวขนาดนี้ ผมว่าขอยอมทนเจ็บแล้วหายเองดีกว่า
“ไปไหน”แขนแกร่งรั้งเอวผมเอาไว้
“ทำงานสิ”
“ไหวหรอมึงอ่ะ”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว”
ผมผลักพี่ไฟออกก่อนจะลุกไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย เฮียแก้ก็ออกอาการซุกซนปนดื้อจะตามผมไปด้วยให้ได้
‘บางส่วนของวิญญาณเจ้าปีศาจกระเด็นไปที่สถานเด็กกำพร้า เจ้าต้องจัดการมันให้หมด’
“ฉันต้องทำยังไงบ้างละ”
‘นั่นเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องคิดเอาเอง’
เจริญละ ผมยิ่งไม่อยากไปเจอคนรู้จักทีนั่นซะด้วยสิ คิดในแง่ดีเด็กๆอาจจะจำหน้าผมไม่ได้ก็ได้
จุ๊บ!
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อริมฝีปากเย็นๆแตะเข้าที่ท้ายทอย
“พี่ไฟ !! ทำผมตกใจอีกแล้ว”
“ก็เห็นมึงทำหน้าเครียด กูก็เลยช่วยคลายเครียดให้ไง”
ไม่ได้ช่วยอะไรเลย !! แล้วเมื่อกี้ผมว่าจะทำอะไรเนี้ย ลืมหมดเลย !! = =
“ไอ้ปีศาจนี่ตายยากตายเย็นจริงๆ”พี่ไฟทำจมูกฟุดฟิดไปในอากาศก่อนจะก้มลงมาซุกที่ซอกคอของผมหน้าตาเฉย
เพี๊ยะ !
“พี่สะกดคำว่ายางอายเป็นไหม” รอยนิ้มมือทั้งห้าค่อยๆขึ้นสีที่ข้างแก้มของพี่ไฟจางๆ
“ไม่” ไร้แววสำนึกผิดแถมยังจะทำต่ออีกต่างหาก จนผมต้องยกมือยันหน้าเฮียแกเอาไว้
“ทำงานก่อน โอเค?”
“หลังจากนั้นละ”
“ก็จบไง แยกทางกัน พี่ก็ทำงานของพี่ไป...อ๊า! เดี๋ยวๆ”คอของผมถูกงับด้วยฟันคมๆทันทีที่พูดประโยคนั้น แววตาวาววับแสดงออกว่าไม่พอใจอย่างแรง
“ค่อยคุยกันทีหลังได้ไหมเล่า !”
“หึ”
นั่นเป็นการตอบรับแล้วใช่ไหม
“เด็กๆ ทานข้าวกันได้แล้ว”
เสียงของไอ้อัศดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กๆ โดยมีเสียงบ่นของไอ้ไอดังตามมาติดๆ
“ไอ้ปีศาจนั่นมันอยู่ไหนละเนี้ย”ผมบ่นอุปสายตาก็กวาดมองรอบๆตัวด้วยความระมัดระวังไม่ให้ไปชนกับใครเข้า แต่เด็กๆรอบตัวของผมช่างซุกซนเอาแน่เอานอนไม่ได้เอาเสียเลย มันเป็นการยากที่จะคาดคะเนว่าควรจะหลบไปทางไหน
งงละสิว่าผมมาอยู่กลางกลุ่มเด็กๆโดยที่ไม่มีใครเห็นได้ไง ก็ไอ้พลังสารพัดประโยชน์ของผมน่ะสิ แถมพี่ไฟก็ติดสอยห้อยตามมาไม่ห่างโดยให้เหตุผลว่างานของผมก็คืองานของเขาเหมือนกัน - -*
“ห้องด้านซ้าย”พี่ไฟกระดุกเสื้อผม
“อะ...ไร”ผมหันไปมองตามเสียเรียกแต่ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมตะลึง ตะลึง ตะลึ้ง ลึง ลึ่ง...
=[]=
สตั๊นสามสิบวิ!
ไอ้อัศกับไอ้ไอกำลังแลกจูบกัน...แบบดุเดือดซะด้วย มึงอายเด็กๆบ้างไหมเนี้ย !
และเมื่อผมเหลือบตาขึ้นไปอีกนิด ผมก็ได้เจอสิ่งที่ผมกำลังมองหาอยู่ !
“ปีศาจเวร”
ผมพุ่งตัวเข้าไปหมายจะจับมันให้อยู่หมัดแต่บางอย่างกลับรัดขาผมเอาไว้
“อย่า...อย่าฆ่าลูกของฉัน”
ปีศาจตัวพ่อนั่นเอง “เด็กๆไม่ได้ทำอะไรผิด เป็นความผิดฉันเอง”
พี่ไฟแยกเขี้ยวขู่ไม่ให้มันเข้ามาใกล้ผมมากไปกว่านี้ “ตอนทำ ทำไมถึงไม่คิดก่อน”
“อ่า...พวกเราไม่มีทางเลือก ไม่มีเงิน...มากพอ”
“เป็นปีศาจไม่ต้องใช้เงินรึไง” แล้วพี่ไฟก็หันมามองหน้าผมเป็นเชิงถามว่า นายลืมสมองไว้ที่บ้านรึไง?
ชิ ! ผมก็แค่สงสัยหรอกน่า
“ครอบครัวของนายมันคืออะไรงั้นหรอ”ผมถามเสียงเรียบ
“ลูกของฉัน...เมียฉัน”
ผมละเกลียดฉากเรียกน้ำตาแบบนี้ซะจริง มีเหตุผลมากมายที่ทำให้คนเรากลายเป็นปีศาจ... แต่มันไม่ใช่การแก้ปัญหาหรอก มันคือการหนีปัญหาเท่านั้น
“แล้วคนที่นายฆ่าไปละ ดูหน้าลูกๆของนายสิ ถามเขาสิว่าเขาอยากจะเป็นปีศาจเหมือนนายรึเปล่า”
ผมชี้ไปยังปีศาจที่เป็นลูกของเขา มันช่างเศร้ามองเต็มไปด้วยน้ำตาและความหดหู่
“พอ...พอเถอะครับพ่อ” เสียกระซิบของเด็กๆช่างเบาบาง
เพราะแบบนั้น เสียงของพวกเขา...จึงถูกกลบ ถูกมองข้ามไป ได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรม
“ฮึก...ได้โปรด ปล่อยเรา...”
“จัดให้”
ฉั๊วะ!!!!
“ขอบคุณ...”เสียงกระซิบของเด็กๆ ก่อนจะจางหายไปเพราะสิ่งที่ค้ำจุนเอาไว้ได้ถูกทำลายไป ที่ปลายดาบของผมได้เกี่ยวเส้นบางๆที่เรียกว่า เอเม
“จบซะที”ผมทรุดนั่งลงกับพื้นมองเพื่อนของตัวเองพลอดรักกับรุ่นน้อง
อีโรติกซะไม่มี...
“เราไปพักกันเถอะ”พี่ไฟเดินมาหยุดยืนข้างๆผม
“ดี”
แล้วผมก็เป็นลมทันที “เฮ้ย ลม !” ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ผมก็ไม่เหนื่อยขนาดนี้หรอก
ความคิดเห็น