คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : สงคราม2
กลิ่นอายชวนแสบจมูกทำให้ไฟขมวดคิ้วอย่างขัดใจพลางกวาดสายตามองหาแหล่งที่มาของกลิ่นอายนั่น หญิงสาวในอ้อมกอดมองตามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่อะไรที่ขัดใจเธอในตอนนี้ทำให้เธอขุ่นเคืองใจอย่างมาก
‘ปีศาจ’
เธอตะโกนเรียกร้องหาปีศาจในใจ
‘ว่ายังไงแม่สาวน้อย’
‘กำจัดสิ่งที่กำลังกวนใจพี่ไฟให้ฉันเดี๋ยวนี้!’
‘แลกกับอะไรละ’
‘หมายความยังไง !?’
“ฟาง”
“อะไร ! … คะ?”
“พี่จะกลับแล้ว”
“อะไรกันพี่พึ่งจะมาถึงเองไม่ใช่หรอ”ฟางทิ้งตัวแนบกับอกไฟทั้งตัวอย่างออดอ้อน
ไฟกวาดสายตามองบริเวณรอบๆอย่างหวาดระแวง “กลับกันเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่งฟางเองนะ”
ได้ยินดังนั้นเธอก็ยิ้มออกตอบตกลงทันที ...เผื่อว่าจะได้มีโอกาสสานต่อความสัมพันธ์
ได้ยินทุกอย่าง... ลมเฝ้ามองอยู่ห่างๆอย่างเย็นชา
‘นั่นไม่ใช่เป้าหมายของเรา..’
ผีสาวกระซิบ บอกมือขาวซีดนั้นเกาะเกี่ยวแขนของลมเอาไว้ แบบนั้นแล้วพลังของลมก็ถูกควบคุมเอาไว้อย่างง่ายด้าย
“เธอไม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม”ผมสลัดเธอออกอย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก
ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าอะไรเกิดขึ้นกับตัวผม แต่เธอพยายามจะช่วยผมและเธอของให้ผมช่วยเธอเป็นการตอบแทน ผมมีหน้าที่บ้างอย่างที่ต้องทำ เธอบอกผมไว้อย่างนั้น
“เธอต้องฆ่าปีศาจ”
“เธอต้องเกลียดพวกมัน”
“จิตวิญาณของเธอยิ่งใหญ่ อย่างให้ปีศาจตนใดครอบงำ”
“พลังของเธอมีไว้เพื่อฆ่า เท่านั้น เมื่อไห่ที่เธอใช้มันเพื่อทำอย่างอื่น เธอจะถูกเรียกตัวกลับไป”
“กลับ..ไปไหนกันละ?”ผมเค้นเสียงถามจะความเจ็บปวดที่เริ่มทุเลาลงบ้างแล้ว
“แล้ว ผมเป็นตัวอะไรกันแน่!!”
“ฉันตอบเธอไม่ได้ สักวันเธอจะเข้าใจเอง”
“แล้วทำไมฉันต้องเชื่อเธอ”
“เพราะเธอไม่เหลือใครให้เชื่อแล้วไงละ”
พูดอีกก็ถูกอีก ไม่มีใครเชื่อใจได้แล้ว นอกจากเชื่อตัวเอง ผมตัดสินใจเงียบๆในใจว่า เธอ เป็นตัวอันตราย ผมจะไว้ใจเธอให้น้อยที่สุด
อ่า... คิดไปเพลินๆผมก็แอบตามรถของพี่ไฟมาซะแล้ว บางทีผมก็อดคิดไม่ได้ว่า ผมจะมาที่นี่เพื่ออะไรกัน? ตอกย้ำตัวเองงั้นหรอ?
“มาดูกันเถอะว่าพลังนี่จะทำอะไรได้บ้าง” ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนเท้าจะค่อยๆลอยจากพื้นช้าๆ
‘ท่านทำได้ทุกท่าน ดังใจปรารถนา’
ผมเร้นกายเข้าไปอาศัยในความมืดมันช่วยบดบังทัศนวิสัยการมองเห็นได้อย่างดีเยี่ยม ลิฟท์เคลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงชั้นที่20 ก่อนจะหยุดลง ก่อนห้องนอนสว่างวาบด้วยแสงของหลอดไฟ
ผมหยุดยืนอยู่ที่ระเบียงพยายามเพ่งมองผ่านม่านบางนั่น
ใจผมหล่น แตกละเอียด
เพราะจุมพิตอันลึกซึ้งที่ ‘เขา’ มอบให้กับ ‘เธอ’
‘ความคุมพลังหน่อย’เสียงของผีสาวสั่นเพราะพยายามควบคุมพลังของผม แต่ผมไม่สนใจ
เปรี๊ยะ !
กระจกร้าวเป็นรูปโครงข่ายใยแมงมุงดูสวยงาม คนในห้องสะดุ้งเฮือกกับสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“นั่นใคร!”พี่ไฟตะโกนถาม
“...”
“โผล่หัวออกมานะ ไม่งั้นฉันจะแจ่งตำรวจ!”ฟางร้องเสียงแหลมอย่างลืมตัว
เพล้ง !!!
พึบ!
ผมกระโจนเข้ามาในห้องตามเสียงเรียกร้อง ท่ามกลางความตกตะลึงของปีศาจหนึ่งตน กับผู้หญิงอีกหนึ่งคน
“ไง...”
“ลม...”พี่ไฟเรียกชื่อของผมเสียงอันแผ่วเบาเหมือนคนกำลังจะหมดแรง
‘ยังไม่ถึงเวลาที่จะฆ่าเขา’เสียงของหญิงสาวกระซิบแผ่ว
“นี่คือ งาน ที่พี่พูดถึงสินะ”ผมเอียงคอถามริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้ม
“ลม ฟังกูก่อน”
“พี่ไฟ”ผมเดินเข้าไปใกล้ชายคนรักแล้วผลักฟางออกเบาๆสายตาขุ่นเคืองของเธอไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย
“พี่อธิบายได้...”ผมยกมือแตะที่ริมฝีปากของพี่ไฟเบาๆ
“สายไปแล้ว”
‘ถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว’
“ครั้งหน้า...”ผมเลื่อนมือลงไปลูบส่วนที่มีก้อนเนื้อสีแดงเต้นระรัวอยู่ “ผมจะมาในฐานะอื่น ที่ไม่ใช่ฐานะคนรัก”
“ลม!!”พี่ไฟจับมือของผมไว้
“พี่ทำให้ชีวิตคนๆหนึ่งเปลี่ยนไป ตลอดกาล”ผมยิ้มก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจูบเบาๆที่ริมฝีปากสีซีด
“ผู้ชายคนรักของพี่ที่ชื่อพัดลมได้ตายไปแล้ว ผม ชื่อ พายุ”
‘ไปกันได้แล้ว’ผีสาวรบเร้าอย่างร้อนใจ ผมผลักพี่ไฟออกด้วยแรงไม่มากไม่น้อยแค่ปลิวไปกองอยู่ที่อีกฝั่งของประตูเท่านั้น
ผมตวัดตามองฟางที่หน้าซีดไร้สีเลือดตัวสั่นงกๆนั่งกองกับพื้น
‘พายุ เธอต้องไปเดี๋ยวนี้ !’
รู้แล้วน่าเร่งจัง !
“หึ..”ผมหรี่ตามผมฟางอย่างเยาะเย้ยดูถูก ก่อนจะจากไปตามที่ผีสาวบอก พลังที่ผมมีตอนนี้มันเรียกร้องให้ผมต้องไปทำในสิ่งที่ผมต้องทำ
มีเพียงอย่างเดียว
ฆ่าปีศาจไงละ!
ดาบสีเงินยวงเปล่งประกายท่ามกลางแสงจันทร์ ตัวดาบถูกย้อมไปด้วยสีแดงคล้ำของเลือด
“ยะ อย่า..”เสียงละล่ำละลักถูกเปล่งออกมาจากปากสีดำสนิดของเจ้าปีศาจที่ลมหายใจรวยริน
“...”ไร้การตอบรับใดๆจากนักฆ่าเหล่านั้น
ทุกตนล้วนอยู่ภายใต้ความมืดมิด ...กำลังรอคอยสมาชิดใหม่ที่กำลังมาถึงแม้ว่าจะช้าไปหน่อยก็ตาม
“สมาชิกใหม่ของเรา พายุ” ผมก้าวออกมาจากความมืดยืนตระง่าภายใต้แสงจันทร์ตามเสียงเรียกของผู้ที่ดูอาวุโสที่สุด ผู้คนนับร้อยกำลังยืนมองผมอยู่
‘จงจดจำพวกเขาไว้ให้ดี’ผีสาวกระซิบบอก
“ยังเด็กนัก”หนึ่งในนั้นพูดขึ้น
“เขามีคุณสมบัติมากพอ”
“จงรับไว้”ดาบเล่มหนึ่งหมุนคว้างกลางอากาศก่อนจะปักลงตรงปลายเท้าผมพอดี เฉียดไปอีกนิดนิ้วเท้าผมต้องหายไปสักนิ้วแน่ๆ
“ยินดีต้องรับเข้าสู่สมาคมนักล่า...”
ผมดึงดาบออกจากพื้นอย่างยากลำบากเพราะมันเล่นปักลงไปลึกราวๆ5 นิ้ว โดยมีพวกนั้นยืนมองอยู่เงียบๆ
‘เจ้าต้องฆ่ามัน’
“หือ?”
‘ปีศาจนั่น เจ้าต้องฆ่ามัน พวกเขารอเจ้าอยู่’
ผมค่อยๆหันไปมองปีศาจอย่างช้าๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาที่มองผมอยู่เช่นกัน สายตาที่ส่งมานั่นเหมือนจะบอกผมว่าให้รีบๆฆ่ามันเสียที
“เอาจริงดิ...”ผมพึมพำกับตัวเอง แต่ในมือก็ยกดาบขึ้นสูง
“ยะ...อย่า”มันก้มหัวลงวิงวอนขอร้องผมอย่างน่าสงสาร
“..ขอโทษทีนะ”
ฉั๊วะ!!!!
ร่างปีศาจตรงหน้าของผมก็สลายไปเป็นผงสีเงินย้อนกลับคืนสู่พื้นดิน ที่ปลายดาบของผมมีบางอย่างติดอยู่มันเป็นเส้นด้ายที่ส่องสว่าง สวยงาม และทรงพลัง
‘นั่นคือ เอเม’
“มันเอาไว้ทำอะไร”
‘เราใช้มันแทนเงิน...ในอีกโลกหนึ่ง เจ้าเคยไปเยี่ยมมันมาแล้วครั้งหนึ่ง’
“มีอีกหนึ่งอย่างที่เจาจำเป็นต้องรู้”
“ครับ?”ผมหันไปมองคนที่ส่งดาบมาให้ผม
“หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือ จงใช้ดาบแทงไปที่ขาของตัวเอง”
“...ครับ”
แปบนะ เอาดาบแทงขาตัวเอง คือจะบอกว่าตายก่อนแล้วค่อยเรียกคนมาจัดการต่อใช่ไหม = =!!
พิธีกรรมดูเหมือนจะจบลงไปด้วยดี
“นี่คุณผีสาวแล้วเราต้องทำไงต่อไปละ”
‘ข้าชื่อ อาน ช่วยเรียกให้ถูกด้วย’
“เอ่อๆ แล้วเราจะเอาไงต่อเนี้ย”
“ตอนนี้ยังไม่มีอะไรให้ทำ เจ้าจะทำอะไรก็ทำไป ข้าจะพักไม่ต้อเรียกเข้าใจไหม”
“อ้าว...”
กำแล้วผมจะทำอะไรต่อๆไปดี??? จบเรื่องแค่นี้นะครับทุกคน แยกย้ายๆ.. เฮ้ย!!! ไม่ใช่ละ
“ลม!!!”
ผมสะดุ้งนิดๆก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก
“ไงปีศาจ” พี่ไฟนั่นเอง ผมค่อนข้างแปลกใจทีเดียวที่เขาตามหาผมเจอ
“มึง..”
“หยุดอยู่ตรงนั้น ห้ามเข้ามานะ”ผมชี้ปลายดาบไปทางพี่ไฟ
“เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“แต่ผมไม่มีอะไรจะคุย” ผมยิ้ม
ไฟสะกิดปลายเข้าพุ่งเข้าประชิดตัวลมอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายได้แต่เบิกตามองกว้างอย่างตกใจ ท่อนแขนแกร่มโอบรอบตัวของลมเอาไว้อย่างมั่นคง
“พะ พี่ทำอะไรปล่อย” ดาบสีเงินเฉียวเข้ากับลำคอของพี่ไฟไปเล็กน้อยเรียกเลือดสีสดค่อยๆไหลริน
แต่คนเจ็บก็ไม่ได้สนใจ…
“แค่ฟังกูลม ครั้งสุดท้าย”
“...”
“ผู้หญิงคนนั้น ฟาง...เธอกำลังจะกลายเป็นปีศาจ เบื้องบนมีให้กูจับตามองหล่อนเอาไว”
“แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นปีศาจขึ้นมาละ”
“ต้องฆ่าเธอ”
“เธอคงจะไม่เป็นปีศาจถ้าไม่ใช่เพราะพี่ เหมือนผม...”ผมผลักพี่ไฟออก
“เราคุยกับจบแล้วใช่ไหม ไม่ว่ายังไงทุกอย่างมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปอีกแล้ว”
พี่ไฟมองผมอย่างเจ็บปวด ...อย่ามองผมแบบนั้น ผมเองก็เจ็บมากเหมือนกัน
“ถ้าไม่ใช่เพราะกูมึงก็ไม่ต้องไปเป็นพวกนั้น”กลิ่นเลือดของพี่ไฟคละคลุ้ง มือทั้งสองข้างมีของเหลวข้นสีแดงสดทะลักออกมาเพราะเล็บที่จิกลงไป
“ไม่ใช่ ...มันเป็นชะตากรรมของผมต่างหาก หัวใจเทพเต้นอยู่ในออกของผม ผมไม่ใช่มนุษย์ตั้งแต่แรกแล้ว”แค่พี่ไปกระตุ้นให้มันออกอาการเร็วขึ้นเท่านั้นเอง
“ลม...”
“หยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้เถอะพี่ไฟ ผมกับพี่แตกต่างกันมากตั้งแต่แรกแล้ว”
“ไม่ เรื่องอขงกูกับมึง มันต้องไม่จบลงแค่นี้ ! มีแต่ความตายเท่านั้นแหละที่จะพรากกูกับมึงไปจากกัน”
“พี่ไฟ อย่าไร้สาระ !”
“มึงจำได้ไหมตอนที่ฝนตก ตอนที่กูคืนหัวใจให้มึงกูสาบานอะไรไว้”
“...พี่ไฟ”
“มันจะไม่จบแค่นี้มึงจำเอาไว้”
“พี่ไฟจากฉันไปอีกแล้ว !!” หญิงสาวกรีดร้องด้วยความหน้าสงสาร เศษกระเบื้องแตกกระจายเกลื่อนห้อง หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรูออกมาจากดวงตากลมโตที่แดงก่ำ
“ฮึก...ฮือ ..ฉันต้องทำยังไง แลกกับอะไร พี่ไฟถึงจะกลับมาหาฉัน”
“ฉันมีวิธีนะ แต่ว่า...”เสียงปีศาจกระซิบด้วยเสียงกระเส่าอย่างเจ้าเล่ห์
“ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตามฉันขอ แค่พี่ไฟคนเดียว... แกต้องช่วยฉัน”
“แน่ใจ?”
“ฉันแน่ใจ”เธอปาดน้ำตาออกจาใบหน้าที่เลอะไปด้วยคราบเครื่องสำอาง
“ดี แล้วอย่าเสียใจภายหลังละ หึหึหึ”
ความคิดเห็น