คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ปฐมบทสงคราม 100%
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด....
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
เฮือก !!
ลมลืมตาโพล่งขึ้นมาในความมืดด้วยสภาพเหงื่อท่วมตัวลมหายใจติดขัด เสียงกรงเบาๆของไฟดังอยู่ริมหูช่วยให้จิตใจค่อยๆสงบลงอย่างช้าๆ
“เฮ้อ~”ลมถอนหายใจก่อนจะค่อยๆย่องออกไปจากห้องไม่ให้ไฟรู้ตัว
ท้องฟ้ามืดสนิท ไร้ดาวเดือนมีเพียงแสงไฟดวงเล็กๆจากหลอดนีนออนสีเหลืองส้ม
“หนาวชะมัด”ลมห่อไหล่เมื่อมีสายลมเย็นยะเยือกกระแสหนึ่งพัดผ่าน
“ชะ...ช่วยฉันด้วย”
ขนแขนพร้อมใจกันลุกพรึบ ! สองขาพลันก้าวไม่ออกขึ้นมาซะดื้อๆ
“ช่วยฉันด้วย” สะ สวดคถาอะไรวะครับ T0T อย่าว่าแต่สวดคถาอะไรดีเลย สมองตอนนี้นึกอะไรไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
“ช่วยด้วย~” พระคุณเจา เจ้าที่เจ้าท่าง เจ้าแม่ เจ้าพ่อ เจ้า...อะไรก็ได้มึงก็ไปขอให้เค้าช่วยเซ่มาบอกกูเพื่ออ!? กูช่วยตัวเองยังไม่ได้เลยครับ โฮฮฮ
“พี่ชายช่วยฉันด้วย” กูนึกถึงเบบี้มายด์ร่างก๊อบปี้ขึ้นมาในทันใด (โดนตบ)
“เอ่อ ตอนนี้ยังไม่ว่าง เดี๋ยววันหลังมาช่วยใหม่นะ” ว่าแล้วก็เผ่นสิครับ !
หมับ!
นิ้วเรียวขาวสีงาช้างคว้าเข้าที่ข้อเท้าของผมอย่างจังรู้สึกได้ถึงสัมผัสเย็นเฉียบและแรงกระชากฉุดให้คนเตรียมเผ่นหน้าทิ่มดิน
“เชี่ย!”ลมหลุดคำหยาบออกมาดังลั่นด้วยความตกใจ
“พี่ชายช่วยฉันด้วย”
คือ...คือ แค่มึงพูดเฉยๆกูก็หลอนแล้วอ่ะครับ นี่มึงเล่นคลานขึ้นมาทับกูทั้งตัวเลย ทำแบบนี้มึงบีบคอกูเลยเถอะ !! TT^TT
“พี่ไฟช่วยด้วยยย”
“ลม... ไอ้ลม พัดลม!” เสยงขอพี่ไฟดังก้องกังวานอยู่ในสมองกระชากผมให้หลุดออกจาความฝัน
ความฝัน !!
“เป็นอะไร?”พี่ไฟตบแก้มผมเบาๆ
“ผมฝันเห็นผี”
“= =เรียกชื่อกุซะอย่างกับโลกแตกเลยนะมึง”เฮียแกลูบหัวผมเบาๆเป็นเชิงปลอบใจต
“เฮ้ยแต่มันเหมือนจริงมากเลยนะพี่”ผมยังรู้สึกเจ็บๆที่ข้อเท้าอยู่เลย
“คร้าบๆ ไม่มีอะไรหรอก กูก็อยู่กับมึงตลอดเนี้ย”พี่ไฟดึงผมเข้าไปกอดหลวมๆทำเอาสติสตังค์ผมกลับมาว่าควรสงบปากสงบคำไว้
ครืด....ครืด~
เสียงโทรศัพท์สั่นกูยังหลอนได้เชื่อเลย T^T
พี่ไฟเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกไปคุยที่ระเบียง ปฏิกิริยานี้ทำเอาผมขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่ชอบใจ
หึหน้าระรื่นเชียวนะ อย่าให้รู้นะว่าใครโทรมา “ใครโทรมาหรอครับ”
“เพื่อนน่ะ”
“งั้นหรอครับ”ผมหรี่ตามองอย่างจับผิด พี่ไฟไหวไหล่น้อยๆก่อนจะเดินไปอาบน้ำ
นี่อาบน้ำก็ต้องเอามือถือเข้าไปด้วยสินะ - - กูไม่โง่นะครับ !!!
ผมคว้าโทรศัพท์ของตัวเองกดโทรหาไอ้ไอทันทีโชคดีที่ไอ้ไอผ่านมาทางนี้พอดี
“โห วันนี้มึงตื่นเช้าหิมะคงตกประเทศไทยหว่ะ”นั่นไงมาถึงก็แซวกูเลย
“เอ่อ เช้ามาก ฟันไม่ได้แปรง หน้าไม่ได้ล้าง น้ำไม่อาบ สดๆใหม่ๆจากเตียงเลย”ผมกางมือออกเผยให้เห็นชุดนอนม่อซ่อตัวโปรดที่ใส่ประจำ
“ยี๋ ซกมกมากครับไอ้เพื่อน”
“เอ่อ มึงไม่รู้หรอว่าความซกมกกับผู้ชายมันมาเป็นแพคคู่เว้ย!”
ผั๊วะ!!
“ไอ้ไอ ไอ้เชี่ย!”
“กูไม่คบเพื่อนโสโครกเว้ย ถึงร้านแล้วมึงช่วยอาบน้ำแต่งตัวจัดการตัวเองให้เรียบร้อยด้วย”
“รู้แล้วน่า”
หลักจากที่ผมกับไอ้ไอช่วยกันเปิดร้านเตรียมของจนเสร็จไม่นานรถคันหรูของพี่ไฟก็แล่นปราดเข้ามาจอดเทียบฟุตบาททันที
“...”ผมก้มหน้าก้มตาเช็ดแก้ว ทำเป็นไม่สนใจ
“ออกมาก่อนทำไมไม่บอก”
“จำเป็นด้วยหรอครับ”
“ไอ้ลม!”พี่ไฟกระชากแขนผมอย่างแรงจนแก้วที่ถืออยู่ในมือตกกระทบพื้นแตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อย
ลมขมวดคิ้วก่อนจะสะบัดมือออกก้มลงเก็บเศษแก้ว ไฟกำลังจะก้มลงมาช่วยเก็บแต่ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างๆพร้อมทั้งเกาะกุมมือนั้นไว้
“ฟาง...”
“ทำอะไรอยู่คะไฟ เราจะเข้าคลาสสายแล้วนะ” ผมเหลือบตามองหญิงสาวคนนั้นก่อนจะตวัดสายตาคาดโทษให้พี่ไฟ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะลม...”พี่ไฟพยายามจะแกะมือหญิงสาวออก เธอคนนั้นทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มหวานเกาะหนึบแขนพี่ไฟยิ่งกว่าเก่า สายตาของเธอกวาดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะฉีกยิ้มหวาน
อ้าว... มองกันงี้หมายความว่าไงวะ..
“พี่ไฟรีบไปสิคะ”
“พี่ไฟรีบไปเรียนเถอะครับ”ผมฉีกยิ้มจอมปลอมสุดฤทธิ์แข่งกับผู้หญิงคนนั้น
“ลมคือกู...”
“ผมรู้ครับพี่ ไม่เป็นไร”ผมตัดบทก่อนจะเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าของพี่ไฟออกเบาๆ
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ”เฮียแกนิ่งอึ้งไปกับอารมณ์ที่ปรวนแปรของผมก่อนจะพยักหน้ารับแล้วออกไปพร้อมๆกับหญิงสาวคนนั้น
ผมก้มลงเก็บเศษแก้วต่อพยายามไม่คิดอะไรมาก ผมเชื่อว่าพี่ไฟจะไม่หักหลังผมอีกเป็นครั้งที่สอง... เชื่อใจๆๆ ท่องไว้ไอ้ลม
“อุ๊ย ไฟคะฟางลืมของค่ะรอฟางแป๊บหนึ่งนะคะ”เธอเดินนวดนาดออกมาจากรถก่อนจะเดินเฉียดผมออกมาหยิบกระเป๋าที่ลืมไว้บนเก้าอี้ ผมยืนเต็มความสูงเตรียมเอาเศษแก้วในมือไปทิ้ง
“ไฟน่ะ ฉันขอนะ”เสียงกระซิบดังมากพอให้ได้ยินกันสองคนทำเอาผมชะงักก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าหล่อนที่หมุนตัวกำลังจะเดินออกไป
เปรี๊ยะ!!!
ไวเท่าความคิดผมรั้งแขนเธอไว้ปล่อยเศษแก้วให้ร่วงหล่นกระจายเต็มพื้นอีกรอบก่อนจะก้มลงลงกระซิบที่ริมหู
“ถ้าเธอมีปัญญา”ผมฉีกยิ้มก่อนจะปล่อยแขนของเธอ เจ้าหล่อนทำให้ผมนึกถึงนางร้ายในเอมวีความเจ็บนี้ไม่มีเสียงชะมัด!= = ผมจะเล่นเป็นขนมจีนโกยเศษแก้วผมตบมันเลยดีไหม !
เปิดสงครามเต็มรูปแบบครับ แถมเปิดสงครามกับผู้หญิงด้วย !
เพล้ง !!!!!!
“เฮ้ย!!”เสียอุทานต่างตกใจของไอ้ไอดังขึ้นก้มหลบเศษแก้วที่ปลิวกระจายว่อนแทบไม่ทัน แก้วทุกใบพลันแตกละเอียดอย่างน่าพิศวง ส่วนเจ้าตัวการที่ทำให้แก้วแตก ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าด้วยความโกรธที่พุ่งปรี๊ด เศษแก้วฝากรอยแผลจางๆเอาไว้ที่ข้างแก้ม
“ไอ้ไอ!”
“หะ! อะไร??”
“กูจะไปพบจิตแพทย์!!!”
.....ก่อนมึงจะไป ...มึงช่วยกูเก็บร้านก่อนเถอะ T0T
“เซรัน!!”ผมกระโดดถีบประตูเข้าไปอย่างสวยงาม ภาพที่เห็นตรงหน้าคือหมอหนุ่มกำลังยืนจิบกาแฟอยู่อย่างสบายใจ
“ไงคุณพัดลม”
“กูผิดปกติ”
“ยังไง?” เพื่อเป็นการพิสูจน์เพราะไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ยังไง ผมเอื้อมมือไปแกะแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า
เพล้งง !!
“โอ้ พลังของคุณกำลังลนปรี่ออกมา”ดวงตาที่สามของเซรันกลางหน้าผากกลิ้งกรอกไปมา
“แล้วทำไงดีละ!”
เพล้งงง!!
คราวนี้เป็นคราวซวยของเจ้าแก้วกาแฟที่อยู่ในมือเซรัน
“อ่า ใจเย็นๆก่อนขอเวลาหาอุปกรณ์สักครู่”เซรันเหลือบมองแก้วกาแฟที่แตกไปอย่างเสียดายก่อนจะเดินเอยๆไปค้นของที่อยู่ในกล่อง
“อ้า นี่ไง”เซรันดึงสร้อยสีอำพันขึ้นมาก่อนจะเดินมาสวมให้ผมอย่างเบามือ
“ไอ้สร้อยนี่มันช่วยได้จริงๆนะ”
“ครับ”
“ของฟรีหรอ*-*”
“ของฟรีไม่มีในโลกครับ กรุณาจ่ายมาหนึ่งหมื่น”ผมแทบจะกระชากสร้อยเส้นนั้นออกทันทีถ้าไม่มีเสียงร้องห้ามของเซรันเอาไว้
มึงจะบ้าหรอ!!สร้อยเส้นเดียวหมื่นหนึ่ง ค่าข้าวกูสามเดือนรวมกันเลยนะนั่น
“ผมล้อเล่นน่า ขอเป็นดินเนอร์สักมื้อก็แล้วกันครับ”เซรันยิ้มเจ้าเล่ห์นิ้วมือเกลี้ยแก้มผมไปมา ผมรีบปัดออกด้วยความสยิว(?)
“ได้แค่ดินเนอร์นะ...ไม่มีมากกว่านั้น”
“ต้องที่บ้านของผมด้วยนะ”
จุ๊บ!!
“มากไปแล้วมึงเดี๋ยวพ่อปั๊ดฆ่าทิ้งซะนี่”ผมแยกเขี้ยว ถูมือกับข้างแก้มจุดที่โดนขโมงจูบแรงๆ
“หึหึ คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธนะครับ เอาละผมต้องเก็บกวาดห้องซะหน่อยเดินทางกลับดีๆนะครับ”เซรันพูดเป็นเชิงไล่ทางอ้อม ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธขืนอยู่ต่อกูไม่ต้องเสียตัวให้มันเลยหรอ?! รีบไปดีกว่า ปลอดภัยที่สุด = =
ครืด~
“ฮัลโหลวๆ พี่กิต !”
-อะไรวะ?-
“พี่ไปอยู่ไหนมาตั้งหลายวัน”ผมถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ก็เฮียแกเล่นไม่กลับบ้านกลับช่องตั้งหลายวัน โทรไปก็ไม่รับ
-เอ่อ กูติดธุระกับไอ้ชาร์นิดหน่อย ตอนนี้อยู่ที่มหาลัยแล้ว-
“ครับ”
-ลมมึงเอากาแฟมาส่งให้กูที่คณะหน่อยดิ-
“ได้ๆ แต่บวกค่ารถนะ”
-นี่กูเป็นพี่มึงรึเปล่าเนี้ยห๊ะ ! เอาเหอะ 10แก้วนะอย่าให้ขาดให้เกิน-
“คร้าบ”
ตี๊ด !
แล้วลมก็หันไปสั่งไอต่ออีกทอด “ด่วนเลยนะมึง”
“มึงก็มาช่วยกุทำดิสัสนั่งกระดิกเท้าเป็นง่อยอยู่ได้!”
“ชิ!” ผมเดินไปช่วยไอ้ไอทำกาแฟ
อ้อ ร้านผมได้รับการบูรณะใหม่ไฉไลกว่าเดิม เสียเงินไปไม่น้อยแต่พอได้เห็นแล้วก็ชื่นใจ เพราะการตกแต่งร้านแบบใหม่ทำให้ลูกค้าเพิ่มขึ้นเป็นกอง ผมควรจะขอบคุณหล่อนดีไหม - -
“ดูร้านดีๆนะมึง”ผมตบไหล่ไอเบาๆก่อนจะเดินออกจากร้าน
“ดูแลตัวเองให้ได้ก่อนเหอะ”เสียงไอตะโกนไล่หลังมา
ใช้เวลาไม่นานนักผมก็หยุดยืนอยู่หน้าตึกของคณะวิศวะซะแล้ว
“พี่กิตอยู่ไหนวะเนี้ย”
“อ้าว ...นั่นมันน้องลมไม่ใช่หรอ”ผมหันไปตามเสียงหวานๆ ก่อนจะเผยร้อยยิ้มสดใส
“พี่ฝนนน”เธอเป็นเพื่อนของพี่กิตครับเรียกได้ว่าเพื่อนสนิทที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆเลยละ
“ว้าวสวยขึ้นเยอะนะไม่ได้เจอตั้งนาน”
“= = พี่ฝนอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ว่าไงเรามาทำอะไร”
“มาส่งกาแฟให้พี่กิตครับ...แต่ไม่รู้เฮียแกไปมุดหัวอยู่ไหน”
“คิก...มาสิตามพี่มา”พี่ฝนกวักมือให้ผมเดินตามจนไปหยุดอยู่หน้าห้องเรียนแห่งหนึ่ง ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ผมชะโงกหัวเข้าไปมองหาพี่กิตก็เจอเฮียแกนั่งอยู่ข้างๆประตูนี่เอง
“400”
ผั๊วะ!!
“อะไรวะ!!”ผมเตะพี่กิตที่จู่ๆก็เผ่นกะบาลผมซะเต็มเหนี่ยว
“ฮ่าๆๆ พวกมึงมาเอากาแฟไปแดกประทังชีวิตเร็ว”พี่กิตตะโกน
เสียงครางงึมงำจากเหล่าบรรดารุ่นพี่ดังออกมาก่อนจะมาหยิบกาแฟไปคนละแก้วสองแก้วก่อนจะกลับไปทำงานต่ออย่างสภาพตายซาก
ว่าแต่พี่ไฟไปไหนวะเนี้ย…
“พี่ฝนๆพี่ไฟไปไหน”ผมกระซิบถาม
พี่สาวก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่เบายิ่งกว่า “เห็นไปกับน้องฟางคณะมนุษย์อะไรนั่น”
อ้าว... ไปไหน? ไปทำอะไร? ไปทำไม?
“พี่ได้ยินมาว่าน้องเค้าชอบแย่งแฟนคนอื่นด้วยนะ ลมก็ระวังตัวไว้”
“พี่ฝนอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้”ผมฉีกยิ้ม
“แหม ใครๆเค้าก็รู้ว่าไฟมี...ลมเป็นแฟนตัวจริงแล้วไม่ต้องเขิลหรอก”
“ครับขอบคุณพี่ฝนที่เตือนครับ” แต่จากประสบการณ์ตรงผมก็พอจะรู้แล้วละว่าหล่อเป็นคนแบบไหน - -
ลมขอตัวกลับโดยบอกล่าพี่ฝนและพี่กิตด้วยไปหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ภายในใจกลับปั่นป่วนยิ่งกว่าพายุไต้ฝุ่นถล่ม มือเรียวกระหน่ำโทรหาไฟอย่างเร่งด่วน
-ฮัลโหล-
“พะ...พี่ไฟ พี่อยู่ที่ไหนครับ”
-อยู่ในมอนี่แหละแล้วมึงอยู่ไหน-
“ผมอยู่หน้าคณะ...อ๊ะ”ด้วยความที่ไม่ดูตาม้าตาเรือเพราะมั่วแต่ก้มหน้าคุยโทรศัพท์ทำให้ลมสะดุดเข้ากับทางต่างระดับ ด้วยความโชคไม่ดีมือถือก็กระเด็นตกลงไปในสระน้ำของคณะเข้า
...ซวยกว่านี้มีอีกไหม!
“ไอ้ลม”เสียงพี่ไฟตะโกนเรียกมาจากด้านบนทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
“อยู่ตรงนั้นห้ามขยับ!!”ผมนั่งตัวแข็งทื่อ อะไรวะครับ! ตะคอกใส่กูเพื่อน กูทำอะไรผิดอีกเนี้ย??
ร่างสูงโปร่งวิ่งตรงมาทางผม “เป็นอะไรไหมกูเห็นมึงสะดุด”
“อ่า..มะ...”
“พี่ไฟคะเกิดอะไรขึ้น?”เสียงของผู้หญิงที่ชื่อฟางดังขึ้นตามมาติดๆ ทำให้ผมกลืนคำว่าไม่เป็นไรลงไปได้ทันที
“ว้าย!”หล่อวิ่งมาอยู่ดีๆส้นสูงของหล่อนก็สะดุดเข้ากับเศษหินเซเข้ามาซบอกพี่ไฟอย่างพอดิบพอดี
“โอ๊ย ไฟคะฟางเจ็บจังเลย”ผมมองหล่อนซบพี่ไฟด้วยความโมโหนิดนิด พี่ฝนวิ่งเข้ามายืนอยู่ข้างๆผมในมือของพี่ฝนถือเงินจำนวน400เอาไว้
“เอ่อ ลมนี่เงินไอ้กิตฝากมาให้”
“ขอบคุณครับ”ผมรับเงินเอาไว้พี่ฝนก็ใช้โอกาสนั้นก้มลงมากระซิบกับผมด้วยเสียงอันดัง
“ไอ้กิต...ตอแหลเนอะ”
ผมหลุดยิ้ม ...ที่จริงผมรู้ว่าพี่ฝนไม่ได้จะด่าพี่กิตหรอก แต่ด่าใครบางคนแถวนี้
“พี่ไฟครับใจคอพี่จะให้ผมเดินไปที่หน้ามหาลัยเองหรอครับ”ผมแสยะยิ้มให้กับพี่ไฟ
“เดี๋ยวกูจะเดินไปส่ง”
“แล้วฟางละคะพี่!”
“ฟางนั่งรอตรงนี้ก่อนนะถ้าเดินไม่ไหว...”พี่ไฟประคองเธอนั่งลงที่ม้าหินอ่อนก่อนจะเดินตามมาสมทบผม
ผมดึงแขนพี่ไฟเข้าไปยังห้องน้ำคณะทันที “พี่ไฟ นี่พี่คิดจะล้อเล่นอะไรกับผมงั้นหรอ?”
“ล้อเล่นอะไรอีกวะ”
“ผู้หญิงที่ชื่อฟางนั่น เป็นใคร”
“...”
ไฟเงียบไปนานก่อนจะหลุดยิ้มออกมา
“มึง...กำลังหึงกูหรอ”
“อย่ามานอกเรื่องนะ!”ผมทุบเฮียแกแรงๆไปหนึ่งที
“หึหึ ที่รัก จะให้กูบอกอีกกี่รอบว่ากูรักมึงแค่คนเดียว”ไฟรวบมือคนตัวเตี้ยกว่าก่อนจะสวมกอดหลวมๆ
“ไม่มีอะไรหรอกก็แค่ผู้หญิงที่มาเกาะแกะน่ะ” โอ๊ย! อยากจะอักเสียงเฮียแกไปเปิดให้เจ้าหล่อนฟังจริง
“ถ้ามันมีอะไรขึ้นมาละ”
“เอ่อน่าไม่มีอะไรหรอก”พี่ไฟยิ้มกริ่ม แต่ผมชักจะเริ่มหมั่นไส้
ลมกระชากคอเสื้อไฟลงมาก่อนจะเขย่งปลายเท้าจุ๊บที่ริมฝีปากสีชมพูนั้นเบาๆ ดวงตากลมโตสั่นระริกคู่นั้นจ้องไปยังร่างสูง
“อย่าทำให้ผมเจ็บเหมือนคราวนั้น”
“สัญญา”
“อย่าทำแบบนั้น...แล้วก็แบบนี้กับใครนอกจากผม”ลมเขย่งปลายเท้าจูบไฟอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่จูบที่เบาบางไร้เดียงสาอีกต่อไป ไฟตอบสนองทั้งทีที่คนรักเผยอริมฝีปากออก ลิ้นร้อนลากผ่านช่วงชิงหยาดน้ำหวานจากโพรงปากคนน่ารักอย่างกระหายอยากเร้าร้อนและอ้อยอิ่ง
“อือ...พะ พี่ไฟพอก่อน”ผมพยายามดันพี่ไฟออก เฮียแกก็คลอเคลียปลายลิ้นกับริมฝีปากของผมเล็กน้อยก่อนจะผละออกอย่างเสียดายก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“สาบานต่อความตาย”
ผมกอดพี่ไฟแนบหน้าแนบหันเข้ากับอกพี่ไฟ ร้อยยิ้มอย่างสะใจแบบผู้ชนะถูกเผยออกมา เมื่อเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งสะบัดหน้าวิ่งจากไป
คำสัญญา... คำสาบาน...
มันช่างฟังดูเลือนรางเหลือเกินสำหรับผม บางทีผมก็สงสัย... ว่าสิ่งที่พี่พูดอันไหนเป็นเรื่องจริง หรืออันไหนเป็นเรื่องโกหกกันน่ะ แต่ตราบใดที่พี่ไม่ไปจากผม ผมก็จะไม่ยอมปล่อยพี่ไปง่ายๆเหมือนกัน
“กรี๊ดดดดดด!!”
ฟางระบายความอักอั้นตันใจ ความโกรธแค้นลงบนแก้วใบใสที่ไร้ความผิด เศษใส่ๆแหลมคมนั้นกระจัดกระจากเต็มพื้น
“คะ..คุณหนูฟาง”
“หุบปาก ไสยหัวไป!!”
เพล้งงง!!!
มัน...มันบังอาจท้าทายฉัน ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้ !
เพล้ง !!
“โอ๊ะๆ...คุณหนูท่านนี้ช่างเจ้าอารมณ์เสียจริง”
“ใคร!!”ฟางชะงักกับเสียงที่ไร้ที่มานั่น
“ออกมานะ”
ร่างกึ่งๆชายกึ่งๆหญิงร่ากฎออกมาจากเงามืด “แกเป็นใคร” ปรากฏกายออกมาจากหลังม่านร่าวกับภูติผีก็มิปาน
“ใครๆก็เรียกฉันว่าปีศาจ”
“ฉันไม่สน!”แก้วใบสวยถูกปาไปทางเจ้าปีศาจแต่แก้วใบนั้นก็ถูกหยุดชะงักค้างไว้กลางอากาศราวกับมีคนมีจับเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
“ฉันช่วยให้เธอสมปรารถนาได้นะคุณหนูฟาง”
“อะไรก็ได้งั้นหรอ?”
“ใช่แล้วอะไรก็ได้” ปีศาจยิ้ม
“หึหึ ดี...ดีมาก ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะราวกับคนบ้าของหญิงสาวเปรียบได้กับใบมีดคมๆเฉือนหัวใจของผู้ได้ฟังให้สั่นผวาด้วยความกลัว
“ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้ !!”
พี่ไฟคะ...ไม่นานพี่จะต้องตกเป็นของฉันอย่างแน่นอน
ความคิดเห็น