รักใสใส ฉบับยัยตัวร้าย

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉัน  คาอิเดะ  มากิ  ปี 1 โรงเรียนมัธยมปลายเซนัน  ฉันมีคู่หมั้นโดยไม่รู้ตัว  แต่ทำไงได้  ตามใจพ่อขืนปฏิเสธก็ตายก่อนแต่งงานพอดีนะสิ  บทสรุปของเรื่องจะเป็นยังไงมาติดตามนะคะ

เนื้อเรื่อง

กริ๊ง !! … กริ๊ง !! หืม … เช้าแล้วเหรอเนี่ย กี่โมงแล้วนะ 07.35 น. อืม ๆ เจ็ดโมงสามสิบห้า หา….o_O เจ็ดโมงสามสิบห้า ตาย ๆ เปิดเทอมวันแรกของฉ๊านนนนน…….

" มากิจัง ตื่นได้แล้วจ๊ะ วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ " แม่เรียกแล้วต้องรีบแล้วละ

" เสร็จแล้วค่าาาาา "

" จริง ๆ เลยละนะ เปิดเทอมวันแรกแท้ ๆ เลยนะจ๊ะ " โดนดุจนได้

" ขอโทษค่ะ เมื่อคืนตื่นเต้นไปหน่อยนะคะ "

" เทอมสองเนี่ยนะ "

" หนูไปนะคะแม่ "

" โชคดีนะจ๊ะ วันนี้กลับบ้านเร็ว ๆ นะ อย่าเถลไถลละ "

" ค่ะ แม่ "

โอ้ย … จะทันมั้ยเนี่ย เปิดเทอมวันแรกแท้ ๆ เลยนะเนี่ย อุ๊ย !! ขอโทษนะคะ รีบไปหน่อยนะคะ เลยลืมแนะนำตัวเลย ฉันคาอิเดะ มากิ อายุ 16 ปี อยู่โรงเรียนมัธยมปลายเซนัน ปี 1 ฉันอยู่บ้านกับแม่แล้วก็พี่ชายอีก 1 คน พี่ฉันชื่อ คาอิเดะ ทัตสึยะ อยู่ปี 3 โรงเรียนมัธยมปลายโจนัน ส่วนคุณพ่อเป็นราชทูตอยู่ที่อเมริกาละ อีกไม่นานคุณแม่ก็จะย้ายตามไปอยู่กับคุณพ่อด้วยละ

" อุ๊ย… ขอโทษคะ เดินไม่ระวังไปหน่อย " โอ๊ย… ใครเดินมาชนอีกละเนี่ย คนยิ่งรีบ ๆ อยู่นะเนี่ย

" ไม่เป็นไร แต่คราว… อ้าว อิเอะ กำลังจะไปหาที่บ้านอยู่พอดีเลยนะเนี่ย "

" ฉันก็กำลังจะไปหาเธอเหมือนกันนะ "

" งั้นเรารีบไปโรงเรียนกันเถอะนะ ก่อนจะถูกทำโทษในวันเปิดเรียนวันแรกนะ "

" อืม … ไปกันเถอะ "

ตอนนี้ก็สายมากเลยนะเนี่ย พวกเราทั้งวิ่งทั้งเดิน ปนกันไปหมด อะ ๆ เกือบลืมแนะนำ นี่คือมาโมมิยะ อิเอะคะ เพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่อยู่อนุบาลละ พอดีบ้านพวกเราอยู่บ้านใกล้กันนะคะ

" ถึงแล้ว ๆ ดีจังนะมากิ ที่พวกเรามาทันนะ " เฮ้อ ~~ มาทันจนได้

" อืม รีบเข้าโรงเรียนกันเถอะนะ " พวกเราวิ่งขึ้นบันไดกันจนเหนื่อยเลย ก็ห้องเรียนของพวกเรานะอยู่ตั้งชั้น 4 เลยละนะ

" ในที่สุดก็มาถึงห้องเรียนซะทีนะ อิเอะ "

" นั่นนะสิ นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้วละ "

" หวังว่าเปิดเทอมวันแรกคงจะไม่เรียนนะ " ก็คนมันขี้เกียจนี่คะ เลยไม่ค่อยอยากเรียน

" ประจำเลยนะ มากิ เนี่ยนะ "

" ก็มันขี้เกียจเรียนนี่นา "

" แต่เธอก็ยังอุตส่าห์เรียนเก่งถึงขนาดนี้นะเนี่ย " ดูอิเอะสิ… ทำหน้าเข้า แน่ใจนะ….ว่าเนี่ยพูดความจริง ๆ

" เพราะมีเพื่อนอย่างเธอมากกว่าแหละน่า " เราก็ต้องมีมารยาทใช่มะ…อย่างน้อยต้องถ่อมตัว ( ถึงแม้มันจะไม่ค่อยเป็นความจริง … ซักเท่าไหร่ )

" ไม่หรอก อย่าแซวฉันสิเขินยังไงก็ไม่รู้ละ " อิเอะบิดตัวม้วนไปมา ฉันคิดว่าที่จริงก็ทำไปงั้นแหละ ขำ ๆ

" อ้าว… ทุกคนนั่งที่นะจ๊ะ อาจารย์ชื่อ ไซโต้ มาอิโกะ เป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธอละ ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ "

" ฝากตัวด้วยคะ / ครับ " ทุกคนตอบกลับพร้อมกัน

" ว้าว ๆ มากิ อาจารย์สวยจังเลยเนอะ "

" โหดจัง " ก็อาจารย์เดินไปตบหัวไอ้พวกที่นั่งคุยกันหลังห้องเมื่อกี้จนนั่งเงียบกริบกันเลยละ

" อืม ๆ เห็นด้วย ๆ "

" วันนี้คงไม่มีเรียนนะจ๊ะ คงจะเป็นการให้นักเรียนเลือกชมรมละ ขอให้เลือกได้อันที่ถูกใจนะจ๊ะ โชคดีนะทุกคน "

" คะ / ครับ "

" งั้นไปกันเถอะ อิเอะ " ฉันกุลีกุจอ รีบลุกทันทีไม่งั้นเดี๋ยวไม่ได้ลงชมรมที่ถนัด

" รอแปปนึงนะ เก็บของแปปนึง "

" ไปช้าระวังได้อันที่ไม่ถูกใจนะ เห็นมั้ยทุกคนไปกันหมดแล้วนะ " เหลือสองคนจนได้

" อืม เสร็จแล้วละ "

" งั้นไปกันเลย ต้องเอาชมรมที่ถูกใจให้ได้เลยละ " พวกเรามุ่งตรงไปยังประตูทันที

" โอ๊ซ !!~~ ต้องเอาให้ได้เลยละนะ "

"แต่เดี๋ยว ดูนั่นสิมีคนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยละ เอ๊ะ… รู้สึกว่าจะร้องไห้ด้วยละ " โอ๊ย…อิเอะเนี่ย บอกดี ๆ ก้อไม่ได้ ทำไมต้องทึ้งผมด้วยละ เจ็บ ๆ ๆ แต่เอ๊ะ เด็กคนนั้นร้องไห้จริง ๆ ด้วยละ เห็นนั่งสั่น ๆ อ๊ะ รู้สึกจะเป็นเด็กที่เข้ามาใหม่นี่นาาาาา….

" หาาา … จริงด้วย เป็นอะไรไปนะ เปิดเทอมวันแรกน่าจะมีความสุขนี่นา "

" ไปหากันเถอะ "

" เอ๊ะ … มากิรอด้วยสิ " อิเอะเนี่ยประจำเลย ชอบทำอะไรผลีผลามตลอด หรืออีกนัยหนึ่ง…. ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอะไรประมาณนั้นนะคะคุณขาาาาาา

" ขอโทษนะ เป็นอะไรไปเหรอ ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ละ "

" หือ !! … ฉันเนี่ยนะร้องไห้ บ้าหรอฉันนั่งอ่านการ์ตูนอยู่แล้วมันขำ แค่นั้นเอง " เพล้ง !!!*** น่าแตกจนได้ แต่ระดับพวกเราไม่มีอายคะคุณขาาาา …. ประมาณว่า ด้านจนแข็งโป๊กแล้วนะคะ อะไรประมาณนั้น

" อะ… อ้าวเหรอ " อิเอะก็คงจะอายนิดส์หน่อย

" ทำไมกันเหรอ " เด็กผู้หญิงคนนั้นทำหน้าใสซื่อซะ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ ๆ

" ปะ…ป๊าว ป้าว ป่าวเลยจ๊ะ ไม่มีอะไรเล้ยยย…. ซักนิด…. มั้ง " อิเอะแก้ตัวเนียนซะไม่มีเลยคะคู้ณ……

" เอ้า !! ยังไงกันหละเนี้ย " เธอช่างไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ นะ

" ก้อ….. ก้อ….. ชมรม เฮ้ย ๆ ไปเลือกชมรมก่อนจะลงไม่ทัน " ฉันโวยวายทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องชมรม

" เอ่อ … ใช่ ๆ ไปกันเถอะก่อนจะลงไม่ทัน " เด็กคนนั้นรีบเก็บกระเป๋าทันที ทั้ง ๆ ที่เป็นต้นเหตุ…….

" อิเอะ ไปกันเถอะ " ฉันชวนอิเอะ ที่ยืนเป็นผีดิบ แน่นิ่ง ยิ่งเรียก ยิ่งเงียบ

" อิเอะจัง….. " เด็กคนนั้นถือวิสาสะ ตะโกนเอาซะอิเอะสะดุ้งโหยง กระโดดหัวเกือบทิ่มเพดาน ( เวอร์จังเลยเนอะแต่งเนี่ย )

" นี่ เธอกับฉันรู้จักกันดีพอ ที่เธอจะมาเรียกฉันอย่างนี้แล้วเหรอ " เหอ ๆ ตายแน่ ๆ อิเอะโมโหซะแล้ว

" อะ… โกรธเหรอ ขอโทษน้าาาาาา… ก้อไม่รู้จะเรียกยังไงนี่นา พวกเธอไม่แนะนำตัวเองกันซะทีนี่ "

" ฉัน คาอิเดะ มากิ ส่วนนี่ มาโมมิยะ อิเอะ จ๊ะ " ฉันแนะนำ แล้วก็หันไปยิ้มให้อิเอะ อ๊ากกกกกกก… อิเอะควันออกหูแล้ว ตายแน่ฉัน ทำไงดี ๆ ๆ ( ._. ) ( ._. ) อยากมุดแผ่นดินหนีจัง แง ๆๆๆ

" แล้วเธอละชื่ออะไร " อะ… อ้าว อิเอะ ไหงเป็นเงี้ยเมื่อกี้ก็นึกว่าโกรธซะอีก เฮ้อ ~~ ไม่เข้าใจจริง ๆ เล้ยยย

" ฉัน คุเซ็น มินามิ เรียกฉันว่า มินามิ เฉย ๆ ไม่ต้องมีคำต่อท้าย "

" เพราะ ….. "

" ฉันไม่ชอบนะสิ " อืม…. มินามิไม่ชอบให้ใครเรียกเธอแล้วมีคำต่อท้ายชื่อละ ( แล้วฉันจะบอกทำไมเนี่ย โฮะ ๆๆๆ บ้า ๆ บอ ๆ )

" อ๊ะ ๆ ชมรม ๆๆ ตายแน่ ๆ ลงไม่ทันชัวร์ ทำไงดี ๆ " เมื่อนึกถึงชมรมฉันก็โวยวายยกใหญ่

" เอ่อ !!…. ใช่ ๆ ไม่ดีมั้งถ้าจะไม่ไปเลือกชมรมนะ " มินามิพูดซะตกอกตกใจตายเลยงะ

" อึ๋ย !! ลืมไปเลยงะ " อิเอะก็แสนจะตกใจเลยนะเนี่ย น้ำเสียงซะเฉื่อย

" รีบไปกันเถอะนะ " ฉันมุ่งตรงไปยังประตูทันที

" เร็วสิ มินามิจัง " อิเอะบอกมินามิ แล้วก็รีบเดินตามฉันมาทันที

" ฮิฮิ… พวกเธอเนี่ยร่าเริงจริง ๆ เลยละนะ ^-^ " น่านนนน…ดูเค้าพูด -*-

" บ้าบอต่างหาก ใช่มั้ยมากิ โฮะ ๆ " เออ… เอาเข้าไป อิเอะก็อีกคน

" บ้าน่าตัวเอง หุหุ " ช่วยไม่ได้ ถึงจะรีบยังไง แต่ฉันก็บ้า ๆ จริง โฮะ ๆๆๆ

" ฮ่า ๆ พวกเธอเนี่ยขำจริง ๆ เลย " มินามิหัวเราะซะปากกว้างจนเห็นลิ้นไก่เลยงะ

" อ้าาา… หัวเราะได้กินใจมั่ก มาก ฮ่า ๆๆๆ " อิเอะพูดพลางหัวเราะเสียงดังกว่าซะอีก

" เอ๋…. O_o หัวเราะน่าเกลียดชะมัดเลย "

" ว่างายน้าาาาาาาาา …." อิเอะพูดพลางวิ่งไล่เตะก้นมินามิ ไปมา … เล่นกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้……

……ป๊าป !!!!!!****!!!!!! O_O ตูดฉ้านนนนน

" อ๊าาาาาา… บังอาจมาเตะตูดฉันเรอะ …. พวกเธอตายแน่ ๆ " พวกเราวิ่งไล่กันจนไปถึงชมรมเทควันโด้แล้วละ

" จ๊ากกกก…. เต็ม " พวกเราร้องเสียงหลงเลยงะ

" หาาา… ทำไงดีอะมากิ อย่างนี้ก็อดเข้าชมรมสนุก ๆ เลยนะสิ " อิเอะกับมินามิโวยวาย

" นี่ ๆ ยูโด เป็นไงบ้าง มากิ อิเอะ " อืม… เข้าท่าแหะ ยูโดก้อได้นะ เพราะฉันกับอิเอะเรียนยูโดจนได้สายดำแล้วงะ… " ฮะ ๆๆๆ เก่งใช่มั้ยละคะ

" ยูโดเหรอ ว่าไงอิเอะ โอเคปะ "

" อืม ๆ ลองไปดูกัน "

" อืม ไปเลย เย้ ๆ อ้อ…ลืมไป มินามิ เธอจะไหวเหรอ…มีแต่ชมรมที่น่ากลัวทั้งนั้นเลยน้าาาา … " ฉันพูดพลางทำตัวสั่น ๆ เหมือนคนกำลังปวดฉี่อะคะ

" จะดีมั้ยนะ…ถ้าจะบอกว่าฉันอยู่สายดำแล้วนะ " อวด ๆ น่าหมั่นไส้… สายดำ ทำเป็นเบ่ง ๆ

" โอ้จอร์จ…. ซาร่ากับมากิก็อยู่สายดำนะจ๊ะ…. จอร์จจ๋าาาาา " มินามิเงียบไปเลย ไม่ใช่อะไรหรอกคะ ก็อิเอะพูดอกผาย ไหล่ผึ่ง ก้นกึ่ง หน้าตั้ง ขนาดนั้นนะ

" ถูกเป๋ง อิเอะ " ไม่ยอมน้อยหน้าหรอกยะ…. อิอิ ๆ

" รู้แล้วว่าสายดำไม่ต้องอวกหรอกยะ เพราะเคยเห็นพวกเธอลงแข่งตอนงานกีฬาของเครือข่ายโรงเรียนเอกชนตอนม.ต้นนะ "

" อืม ๆ ดังเหมือนกันแฮะ " อิเอะพูดพลางลูบคางเบา ๆ ยังกับตัวเองมีหนวดยังงั้นแหละ

" อ๊ะ ๆ ยูโดเหลืออีกสี่คน รีบไปกันเถอะก่อนที่จะ …. " มินามิพูดซะพวกเราตกใจเลย

" ขอใบสมัครสี่ใบคะ " O_o อาาาา… ไม่ทันแล้วละ โดนแย่งแล้วละสิ

" อ๋าาาาา…. โดนแย่งแล้วละสินะ " หมดแรงเลยฉ้านนนนน……….

" เอาเถอะน่ามากิ อย่างน้อยต้องมีอย่างอื่นที่เหลือละนะ " ให้กำลังใจจังเลยนะ มินามิเนี่ย ทั้ง ๆ ที่เป็นต้นเหตุ………. ให้มาสายแท้ ๆ

" นั่นนะสิ มากิ อย่าท้อสิจ๊ะ " อิเอะก็เป็นเพื่อนที่ดีเสมอเลยนะเนี่ย….ซิก ๆ ซึ้ง ๆ ที่ซู้ดดดดดด

" งั้นไปดูชมรมเคนโด้กันเถอะนะ มากิ อิเอะ " แววตาเปล่งประกายมากคะ มินามิเนี่ย

" ไปกันเลย โอ๊ซ …. " ฉันก็เอาบ้างสิ ปลุกขวัญกำลังใจให้แก่ตัวเองที่กำลังจะหมดกำลังใจ…ต้อแต้….. ไปซะก่อนนะ

" อ๊ะ ๆ เหลืออีกห้าคน หวังว่าคงทันนะ " อิเอะตาลุกเป็นไฟเลยงะ

" รีบไปกันเถอะ " แง ๆ ขอให้ทันนะคะ พวกเราวิ่งแบบกระเสือก กระสน… กระเสือก กระสน ต้องเอาห้ายยยด้ายยยยยย……..

" ขอใบสมัครสามใบคะ " โห มินามิเร็วจังเลย พูดยังไม่จบก็ได้ใบสมัครมาแล้ว

" ได้แล้วละ นี่จ๊ะ ใบสมัคร "

" อืม กรอกกันเลย " พวกเราลงมือกรอกใบสมัครกันทันทีเลย เฮ้อ ~~ อย่างน้อยก็ได้เข้าชมรมที่น่าตื่นเต้นละนะ

" เอาละ เอาไปส่งกันเถอะ " มินามิ เร็วอีกแล้ว

" ฝากด้วยนะมินามิ "

" ฝากด้วยคนน้าาาาา…… "

" จ๊ะ ^-^ " ใจดีจังน้าาาา… แต่หน้าตาเนี่ย …. เต็มใจจังงะ

" เย้ ๆ เคนโด้ ๆ เย้ ๆ " มินามิกับอิเอะก็ได้แต่พูดคำนี้ตลอดทางเลยละ น่าอายมากกกกก

" อะ … ค่ำแล้วละ ฉันกลับก่อนนะ มากิ อิเอะ "

" อืม… บายจ้า เจอกันพรุ่งนี้นะ " ฉันกับอิเอะโบกมือให้ มินามิที่ค่อย ๆ เดินลับไป

" เจอกันพรุ่งนี้นะ มากิ " แล้วอิเอะก็แยกเข้าบ้านไป ส่วนฉันก็เดินกลับบ้านคนเดียว ซึ่งก็อยู่ห่างบ้านอิเอะแค่สี่หลังเอง

" กลับมาแล้วค่า~~~ " เอ…. เงียบ

" กลับมาแล้วนะคะ " ฉันพูดพลางถอดรองเท้าออก เอ๊ะ … O_o เอ๊ะ ๆ รองเท้าใครนะตั้งหลายคู่เลย

" กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ มากิ " แม่ออกมาจากห้องรับแขก แสดงว่าต้องมีแขกแหง ๆ ( ก็มันต้องมีแขกอยู่แล้วนี่นา รองเท้าตั้งหลายคู่ )

" ใครมาเหรอคะ "

" ลูกจำป้าอิจิบะ มาเนะ ได้รึเปล่าจ๊ะ "

" คะ จำได้ ๆ คะ แล้วคุณป้ามากับใครเหรอคะ "

" กับลูกชายจ๊ะ " อ่อ… มากับลูกชาย ลูกชายเหรอ ห๊าาาาาา…… ไอ้เจ้าบ้านั่นก็มาเหรอ ไม่จริ๊งงงงงง

" แล้ว ๆ พวกเค้ามาทำไมละคะ " ต้องมีเรื่องแน่ ๆ เลย ไม่งั้นเจ้าบ้านั่นไม่มาหรอก

" เข้าไปในห้อง แล้วลูกจะเข้าใจ แต่แม่อยากให้ลูกสัญญากับแม่ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นห้ามทำให้แม่เสียหน้านะจ๊ะ " แววตาแบบนี้มาอีกแล้ว แววตาที่ฉันไม่อยากเห็นเลย…. แววตาที่ขืนไม่ทำตาม ได้ตายก่อนจะได้แต่งงานแน่ ๆ

" อย่างนั้นสินะคะ…. เข้าใจแล้วคะ " แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในห้องรับแขกกันทันทีที่ตกลงกันเสร็จ

" มาแล้วละคะ " แม่บอกแล้วก็นั่งลง แต่ฉันไม่อยากจะนั่งเลย ขาแข็ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้

" อ้าว…. มากิ นั่งลงสิจ๊ะ " โอ๊ย….. น้ำเสียงแบบนี้มาอีกแล้ว ไม่นั่งก็ได้ตายก่อนแต่งงานแน่ ๆ

" โตขึ้นเป็นกองเลยนะ หนูมากิเนี่ย "

" คุณป้าก็ยังใจดี…. กว่าแม่หนูเหมือนเดิมเลยนะคะ " โอ๊ย ๆ …. เจ็บ ๆๆๆ โดยแม่หยิกจนได้งะ แง ๆ เจ็บ ๆ

" แล้วนั่นก็คือ……" เอ…….. ชื่ออะไรน้าาาาา เจ้าบ้านั่นนะ

" อิจิบะ ชิมะ " น้ำเสียงแบบนี้อีกแล้วเหรอ น้ำเสียงที่ฉันไม่ชอบที่ซู้ดดดดดด

" ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน คาอิเดะ มากิ "

" ไม่เห็นต้องแนะนำตัวเลย ยังไงฉันก็ไม่ได้ความจำสั้นเหมือนพวกปลาทอง " -*- หนอย ๆๆๆ เจ็บใจนักมาว่าฉันความจำสั้น

" แหม ๆ น่ารักกันจังเลยนะจ๊ะ พวกเด็ก ๆ เนี่ย " ทะ…. ทำไมคุณแม่พูดหยั่งเงี้ย น่าเกลียดละสิไม่ว่า

" เอ่อ…. แล้วตกลงมีเรื่องอะไรกันเหรอคะ "

" ลูกคงรู้ใช่มั้ยจ๊ะ ว่าพ่อของหนูกับคุณลุงนะเป็นเพื่อนรักกัน "

" ค่ะ หนูรู้ "

" ดังนั้น ทั้งสองจึงได้สัญญากันว่า ถ้าได้ลูกชาย กับลูกสาวจะให้แต่งงานกันนะจ๊ะ "

" ห๊าาาาาาาาาาา…………. O_O " แตะ… แต่งงานเหรอ โอ๊ย !!!~ มากิช๊อก

" ไม่ต้องตกใจหรอกจ๊ะ แหม ๆ คงดีใจสินะ พวกเราอยากให้หมั้นไว้ก่อนนะจ๊ะ ตอนนี้นะ " ดูคุณแม่กับคุณป้าสิ ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ทั้ง ๆ ที่มีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่นแท้ ๆ ส่วนอีตาบ้านั่นก็….. เอ๊ะ เปลี่ยนไป เพิ่งสังเกตเห็น ผิวเป็นสีแทนเหรอ เมื่อก่อนขาวกว่านี้นี่นา สูงขึ้น ตัวโตกว่าฉันด้วย ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนตัวเล็กกว่านี่ แต่หล่อขึ้นงะ อ๊ะ….. เกือบลืมไปว่านั่นนะศัตรู ท่องไว้ ๆ

" เอาละ คงได้เวลาแล้วสินะ " คุณป้าพูดแล้วก็ล้วงอะไร สักอย่างออกมา มันคือ ห๊าาาาาาาา…… แหวนเหรอ

" เอ้า… ชิมะ สวมให้มากิสิจ๊ะ "

" เข้าไปใกล้ ๆ สิ มากิ " แม่ก็ผลักฉันจนจะกระเด็นไปนอกโลกเลย

" แต่แม่คะ …. "

" มากิ " ทำไมต้องเป็นฉันละ ที่โชคร้ายแบบนี้ที่ต้องแต่งงานกับเจ้าบ้าเนี่ย ทั้ง ๆ ที่เจ้าบ้านี่มีผู้หญิงคนนั้นแล้วแท้ ๆ

" สวมเลยสิจ๊ะ " มือใหญ่จัง รู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ แหะ ความรู้สึกแบบนี้นะ…. เหมือนตอนนั้น ตอนที่….. อ๊ะ สวมเสร็จแล้วเหรอ

" อะนี่… มากิสวมให้ชิมะสิจ๊ะ "

" ค่ะ " อยากตายจังเลย ช่วยไม่ได้อย่าขัดใจแม่ ……

" กลับมาแล้วค้าบบบบ……. "

" อ๊ะ ขอตัวแป๊ปนึงนะคะ " แล้วคุณแม่ก็ลุกออกจากห้องไป บรรยากาศที่วังเวงวิเวกวิโหวงเหวงแบบนี้มาอีกแล้ววววว

" ในที่สุด ก็เป็นคู่หมั้นกันแล้วนะจ๊ะ " คุณป้ายิ้มซะ ไม่ยอมหุบเลยนะ

" ไหน ๆ ว่าที่คู่หมั้นของน้องสาวฉ๊านนน …. " อ๊ะ ๆ พี่ทัตสึยะมาแล้ว เย้ ๆ นายต้องตายแน่ ๆ เจ้าบ้าชิมะ

" เนี่ยเหรอ เจ้าเปี๊ยกเนี่ยนะเหรอ " เป็นงายยยยย….. ละ แล้วทำไมคุณแม่กับคุณป้า ไม่ตกใจเลยละ เค้าจะทะเลาะกันนะ

" นายก็ยังบ้าเหมือนเดิม " อ๊ะ …. ลุกขึ้นแล้ว สูงจริง ๆ นะเนี่ย (เอ๊ะ ๆ ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้…… )

" เจอกันหน่อยดิ " เอาเลย ๆ พี่ทัตสึยะสู้ ๆ เดินเข้าไปหากันแล้ว ว้าว ๆ พี่ทัตสึยะสูงกว่า (อ๊ะ ไม่คิด ๆ ) ง้างแล้ว ๆ ต่อยเลย ๆ พี่ทัตสึยะต่อยเล้ยยยยย

" ไม่เจอกันนาน โตขึ้นนะเนี่ย…. ฮ่า ๆ " สวมกอดกันงั้นเหรอ กอดกัน ได้ไง ๆ เมื่อกี้จะทะเลาะกันไม่ใช่เหรอ

" พี่ก็เหมือนกันนะครับ ไม่เจอซะนาน หล่อขึ้นนะเนี่ย " ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ให้กันอยู่นั่นแหละ

" นี่มากิ "

" เอ๊ะ ๆ อะไรเหรอคะ "

" เป็นคู่หมั้นที่ดีละ " พี่ไม่หวงน้องสาวเลยเหรอ น้องสาวที่ไม่เคยมีแฟนเพราะโดนพี่กีดกัน แต่กับเจ้าบ้าชิมะ ... อนุญาต

" ขอตัวก่อนนะครับ คุณป้า " โค้งจนหัวจะติดดินแล้วพี่ชายฉัน

" จ๊ะ "

" เอาละ วันนี้รบกวนมากแล้ว… งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ "

" ไม่อยู่ต่อเหรอคะ " ดูคุณแม่สิ อย่าขัดใจเค้าสิคะ ….

" ไม่รบกวนดีกว่าคะ ชิมะเดี๋ยวตามมานะลูก "

" ไปส่งนะคะ " อ๊ะ ๆ คุณแม่ ๆ ไปด้วยสิ หมับ !!!…. ใครจับแขน แขนโดนอะไร ( ._. ) ไม่มี ( ._. ) …. O_O…….

" ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ " ดิ้น ๆ ๆ ไม่ปล่อยเหรอ ต้องดิ้น ๆ ๆ

" หยุดนะ "

" ไม่ ถ้าไม่ปล่อยแขนฉันจะดิ้นให้หลุดเลย " ดิ้น ๆ สวบ !!!~~~ ใครกอด กอดใคร ห๊าาาา…. อยู่กันสองคนก็ต้องเป็นเจ้าบ้าเนี่ยนะสิ

" อ๊ากกกกกกกก ….. ปล่อยน้าาาาาาาาาา…. อุ๊บ ….. o_O " มากิช๊อก

" อื้อ ๆ ๆ อ่อยอะ ( ปล่อยนะ ) " บะ… บังอาจมากที่กล้าจูบฉัน

" นายทำอะไรนะ ห๊าาาาา…."

" บอกแล้วให้เงียบ " เดินออกไปแล้ว ทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

" ไปเลย ไปให้ไกล ๆ เลย แล้วไม่ต้องกลับมาละ " ฉันตะโกนไล่หลังซะเสียงดังเลย ไม่รู้ว่าแม่ ๆ จะได้ยินรึป่าว

" พรุ่งนี้เจอกัน " อะจ๊าก ๆๆๆ ตกใจ ๆๆๆ อยู่ก็โผล่หน้าเข้ามา ตกใจหมด

" ไม่อยากเจอโว้ยยยยยยยยยยยยยยย "

กริ๊ง ๆๆ !!… กริ๊ง ๆๆ !!… เช้าแล้วเหรอเนี่ย แล้วใครมาเอะอะโวยวายอยู่ข้าง ๆ บ้านละเนี่ย หืม … ทำไมมีชื่อฉันอยู่ด้วยละ O_O ….

" ตื่นได้แล้วยัยมากิ จอมขี้เซา " เสียงนี้….. อ๊ะ เจ้าบ้าชิมะ เสียงมาจากไหนนะ ใต้เตียงก็ไม่มี หา ๆๆ ในตู้เสื้อผ้าก็ไม่ หน้าห้องก็เปล่า ที่ไหนนะ …..

" หาบราอยู่รึไง….. เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก ยัยเบื๊อก " ฮึ่ม !!! ไอ้บ้าลามก บราบ้านแกสิ หน้าต่างเหรอ มีรึป่าว อ๋าาาาา….

" นายไปอยู่นั่นได้ไงนะ " บ้านคุณลุงมิโดรินี่นา นายนั่นไปทำอะไรที่นั่นนะ

" บ้านฉันเอง " ดูทำหน้าเข้า อวดจังงะ

" หมายความว่าไง "

" ฉันจะมาอยู่กับลุงของฉัน " ลุงเหรอ … หมายความว่า…..

" นายเป็นหลานของลุงมิโดริงั้นเหรอ " ต๊กใจ …. ตกใจ อย่าใช่เลยนะ

" ใช่ " พยักหน้าหงึกเลย มากิช๊อกเลย

" เจ็ดโมงครึ่งแล้วนะ " อ๊าาา… แต่งตัว ๆ ๆ เฮ้อ ~~~ เสร็จแล้ว

" หนูไปก่อนนะคะแม่ "

" ป๊ะ …. ไปโรงเรียนกัน " เจ้าบ้าชิมะ ชุดนี้…. อ๊ะ ๆ ฟอร์มโรงเรียนฉ้านนนนน …. แสดงว่า…..

" ไม่ต้องถาม ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอ " ก้าวเร็วจัง หรือว่าขาฉันสั้นเอง

" แต่ชมรมคงไม่….. "

" ใช่ " เฮ้อ ~~ โล่งออกหน่อยนะ

" เคนโด้ " ห๊าาาา… o_O … O_o

" กรี๊ด ๆ ๆ ดูคนนั้นสิน่ารักจังเลยละนะ " ทำไมเด็กผู้หญิง พวกนี้ตาต่ำจังนายชิมะเนี่ยนะหล่อ แหวะ ๆๆ

" เฮ้อ ~~~~ " -*- ทำไมถอนหายใจซะ…..

" เป็นไร " คุณคงจะจินตนาการออกนะคะ ว่าหน้าตาฉันจะเป็นยังไง -- * --

" ลำบากใจจัง ถ้าไปถึงโรงเรียนแล้วนะ "

" ทำไม "

" ขี้เกียจปฏิเสธ พวกที่มาสารภาพรัก " ---*--- เค้าช่างหลงตัวเองยิ่ง

" หลงตัวเอง " ฉันเดินดุ่ม ๆ ไม่คิดอะไร นำหน้าเค้าไปแล้วละ จนเจ้าชิมะต้องวิ่งตามมา

" เป็นอะไรไปนะ หึงฉันงั้นเหรอ " นิสัยที่แก้ไม่หาย

" อย่างนายฉันไม่สนหรอก "

" งั้นเหรอ " อะ…อ้าว ไปแล้ว โกรธอะไรนะ…. ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย

" ดะ….เดี๋ยว รอก่อนสิ " ฉันวิ่งตามนายนั่นจนคนเค้าหันมามองกันหมดแล้ว อายจัง…

" …. "

" เป็นอะไรไปนะ " ดูสิ ทำหน้าบึ้งเป็นเด็ก ๆ ไปได้เลยนะ

" …. "

" งอนอะไรนะ " เกิดมาไม่เคยต้องมาง้อผู้ชายเลยนะ นอกจากเจ้าพี่บ้าแล้วนะ

" ….. "

" พูดอะไรบ้างสิ " ฉันทั้งวิ่ง ทั้งเดินเลยนะ เจ้าบ้านี่เดินเร็วจังเลย

" ไม่สนไม่ใช่เหรอ " น้ำเสียงนี้…. บ่งบอกว่า…. น้อยใจสินะ

" ก้อ…..ก้อ ฉัน…." อะ ไปอีกแล้ว เอาไงดีงะ เอ๊ะ… แล้วทำไมฉันต้องมาง้อนายนี่ด้วยละ ในเมื่อฉันกับเค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน สักหน่อยนะ… แค่คู่หมั้นเอง

" อ๊ะ มากิจัง " เอ๊ะ…

" อ้าววว… มาโกโตะ "

" เดินด้วยได้มั้ย " มาโกโตะเนี่ย น่ารักยังไง ก็น่ารักไม่เคยเปลี่ยน ( เพื่อนในห้อง นะคะ )

" ได้สิ พอดีมาคนเดียวพอดีเลยนะ " ไม่หันมามองเหรอ ก็ดี… ให้มันรู้ไปว่าไผเป็นไผ

" อ๊ะ มาโกโตะ เร็วเถอะเดี๋ยวไปสายนะ " ต้องยั่วเจ้าบ้านั่นให้ได้เลย อืม…อ๊ะ หมับ !! ฉันจับมือมาโกโตะแล้วก็พาเค้าเดินอย่างรวดเร็วเลย อ๊ะ ๆ เห็นแล้วละ ทำหน้าเฉย ๆ ไว้

" รีบหน่อยนะ มาโกโตะ พอดีนัดเพื่อนไว้นะ เดี๋ยวผิดนัด " โกหกหน้าด้าน ๆ เลย

" อ๊ะ จ๊ะ ๆ " หน้าแดงทำไมนะ มาโกโตะเนี่ย แต่ตัวสูงจังเลย

" ทำอะไรกันนะ " หงุดหงิดแล้วสินะ

" อย่าหันไปมองนะ มาโกโตะ พวกโรคจิตนะ " ฉันกระซิบบอกมาโกโตะเบา ๆ แล้วรีบเดินเลยละ

" นี่ ไม่ได้ยินกันรึไงนะ เฮ้ ๆ " เสียงดังจังเลย ขืนหยุดก็รู้พอดีนะสิ ว่าเจ้าบ้าเนี่ยตะโกนว่าให้พวกเราอยู่

" ปล่อยมือนะโว้ย "

" …. " เดินอย่างเร็วเลยละตอนนี้นะ

" บอกให้ปล่อยมือ เฮ้ ๆ ได้ยินมั้ยนะ " อ๊าย ๆๆๆ ทั้งซ้ายและขวา หน้าและหลัง หันมามองกันหมดเลย ด้านจังนะ เจ้าบ้าเนี่ย

" เค้าว่าเรารึเปล่านะ มากิ "

" ไม่หรอกนะ "

" แต่เค้า…. " พลั่ก !!!~~!!! O_O ทำได้ไงนะ เจ้าบ้าชิมะต่อยมาโกโตะทำไมนะ

" อย่ามายุ่งกับคู่หมั้นของฉัน….. " อาย ๆๆๆๆ เดินอย่างเร็วเลยนะ มากิ อย่าหยุดเด็ดขาด

" อ๊ะ ๆๆ มากิรอด้วยสิ จำไว้ด้วยนะโว้ย " วิ่งตามมาทำไมมมมมมม

" ต่อยมาโกโตะทำไม " ฉันหันไปทำตาขวางใส่เจ้าบ้านั่นทันที

" ความสุขของฉัน " ทำหน้ากวนบาทาอีกแล้วนะ

" ฮึ่ม !!!~ " แล้วฉันก็เดินเข้าโรงเรียนทันทีเลย ไม่สนใจจริง ๆ แล้ว พวกนิสัยอันธพาลแบบนี้นะ

" กรี๊ด ๆ ๆ นักเรียนใหม่เหรอ หล่อจังนะ " พวกผู้หญิงในโรงเรียนพากันกรี๊ดเจ้าบ้านี่กันใหญ่เลย.... ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน

" มากิ รอด้วยสิ " ก้าวไม่กี่ก้าวก็ตามทันแล้วอะ ขายาวจริง ๆ เลย

" ไม่ต้องตามมาเลย " ฉันเดินหนีทันทีเลย แต่ไม่รู้เพราอะไรอยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกหงุดหงิด ที่ยัยพวกนั้น…..

" งอนอะไรเนี่ย " ตามมาทำไมเล่า หมับ !!! O_O อ๊ะ ๆ

" ปล่อยนะ มาจับมือฉันทำไม " ดิ้น ๆ แต่ อย่าดิ้นดีกว่า เดี๋ยวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิม

" ก็บอกให้หยุดแล้วไม่หยุดเอง " ทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วยละ

" หยุดแล้วก็ปล่อยสิ " ไม่ปล่อยอีก

" แล้วเมื่อกี้ทำไมถึงไม่ปล่อยละ "

" แล้วนายโกรธฉันเรื่องอะไรละ "

" ….. "

" ….. "

" เข้าห้องเรียนกันเถอะ " ฉันพูดแล้วก็เดินเข้าห้องเรียนไปเลยละ

" เดี๋ยว "

" อะไร "

" ห้องพักครูอยู่ที่ไหน "

" เดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวา ห้องสุดทางเดินนะนั่นแหละ " ฉันบอกนายนั่น แล้วเค้าก็เดินจากไป

" หึหึ เวลาฉันโกรธนะ เป็นแบบนี้แหละ "

10 นาทีผ่านไป

20 นาทีต่อมา

30 นาทีที่เราเฝ้ารออาจารย์เข้าห้อง

" มากิใจร้ายจัง มีคู่หมั้นแล้วก็ไม่บอกนะ " ดูอิเอะทำน้ำเสียงสิ อิจฉาชัด ๆ ไม่คิดจะหวงเลยสักนิด

" นั่นสิ มากินะมากิ มินามิน้อยใจนะเนี่ย ไม่ยอมบอกเลยนะ "

" เอ้า ๆ เงียบกันหน่อยนะจ๊ะ " อ๊ะ อาจารย์มาแล้ว สงสัยนายนั่นคงแก้ตัวเสร็จแล้วมั้งที่อยู่ ๆ ก็เข้าห้องน้ำนักเรียนหญิง

" วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาจาก ฮาราจูกุนะจ๊ะ เชิญจ๊ะ " อ๊ะ ๆ เข้ามาแล้ว เฮือก !!~ แววตาแบบนี้ กลับบ้านฉันต้องตายแน่ ๆ แง ๆๆ ทำไงดีนะ

" แนะนำตัวเลยจ๊ะ "

" ฉัน อิจิบะ ชิมะ " แสดงละครได้เก่งดีเลยนะเนี่ย ทั้ง ๆ ที่แววตาเป็นแบบนี้แท้ ๆ

" อืม นั่งไหนดีละเนี่ย " อาจารย์มองหาที่ใหญ่เลย

" ทางนี้ว่างครับ " อ๊ะ มาโกโตะ ไม่โกรธเหรอที่โดนทำแบบนั้นแล้วยัง….

" งั้นอิจิบะ นั่งข้างโมริโอกะ ก็แล้วกันนะ " ชำเลือง ๆ ว่าแล้วเชียว รังสีอำมหิตแผ่กระจายรอบทิศเลยนะ เจ้าบ้าเนี่ย โกรธจริง ๆ ด้วย

" เอาละวันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง……….. "

กิ้ง~~ ก่อง ~~ กิ้ง ~~ ก่อง

" เย้ ๆ กลับบ้าน ๆ " โห… มินามิดีใจใหญ่เลย

" นี่ ๆ ดูคู่หมั้นเธอสิ มาโรงเรียนวันแรกได้เพื่อนเยอะจังเนอะ " อิเอะ ปลื้มอะไรนะ

" สาว ๆ ล้อมเพียบ " มินามิ ก็อีกคน

" ช่างเค้าเถอะน่า ฉันกลับก่อนนะ บาย " ฉุนเฉียว ๆ

" หึงเหรอ มากิ " เอาอีกแล้วสองคนเนี่ย

" บ้าน่า "

" กลับมาแล้วค่ะ " จุดหมายคือห้องนอนเท่านั้น เฮ้อ ~~ ถึงแล้ว ทำไมฉันต้องอารมณ์เสียด้วยนะ ก็แค่ผู้ชายที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แค่คนที่เคย……..

" มากิ ๆ กินเข้าจ๊ะ " อ๊ะ แม่เรียกกินข้าวแล้ว ก็ทุ่มนึงแล้วสินะเนี่ย

" ค่ะ "

หืม…. แสบตาจังเลย เช้าแล้วเหรอเนี่ย ไปอาบน้ำดีกว่า จะได้สดชื่น

" หนูไปนะคะ "

" โชคดีนะจ๊ะ "

อ๊ะ เจ้าบ้านั่นมาดักรอเหรอเนี่ย ไม่อยากเห็นหน้าเลย

" เมื่อวานกลับบ้านทำไมไม่รอ "

" ก็เห็นว่ามีเพื่อนกลับเยอะแล้วไม่ใช่รึไง " อ๊ะ อิเอะออกจากบ้านมาพอดีเลย

" อิเอะ รอด้วย " ฉันวิ่งไปหาอิเอะทันทีเลย ไม่สนแล้วเจ้าบ้านั่นนะ

" โกรธกันเหรอ "

" เปล่าซะหน่อย "

" เคยสัญญาด้วยกันไม่ใช่เหรอ ตอนเด็กนะ "

" ถึงจะสัญญาแต่เพราะเขาทำแบบนั้น ฉันไม่มีวันยกโทษให้หรอก "

" ทิฐิมากแบบเนี้ย เสียเค้าไปไม่รู้ด้วยนะ "

" อิเอะ " ฉันวิ่งไล่อิเอะจนไปถึงโรงเรียนเลยละ

สามอาทิตย์แล้วสินะ ที่ฉันหนีหน้าเจ้าบ้านั่นนะ ไม่พูด ไม่มองหน้า ถึงแม้ว่านานนั่นจะตะโกนที่หน้าต่างข้างบ้าน มายืนรอหน้าบ้านเพราะจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน แต่ฉันก็ไม่พูดด้วย เพราะอะไรนะเหรอ ก็นายนั่นนะอยู่ในห้องก็มีอายูมิแล้วนี่นา ทานข้าวกลางวันก็มีอายูมิเป็นเพื่อน ไปไหนมาไหนพักนี้ก็มีแต่อายูมิ สงสัยจะคบกันอยู่ นายนั่นจึงห่างเหินกับฉันมากเลย เค้าไม่มาหาฉันแล้วละนะเพราะผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

" มากิ เป็นอะไรไปรึเปล่านะ "

" ไม่รู้สิ แค่รักสมัยเด็ก ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ "

" มากิ เธอไม่เคยหยุดรักเค้าได้เลยสินะ ตั้งแต่ตอนนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะพูดว่าเกลียดที่เค้าจากเธอไปพร้อมกับอายูมิก็เถอะ "

" พอเถอะ "

" มากิ " สวบ !!! กอดฉันทำไมอิเอะ ฉันจะกลั้นไม่ไหวแล้วนะ โอ้จอร์จ...ซาร่าไม่ไหวแล้วนะ

" ฉันรู้ว่าเพื่อนฉันนะ เป็นคนเข้มแข็ง แต่บางครั้งคนเราก็มีช่วงที่อ่อนแอนะ "

" อิเอะ ฮือ ๆๆๆ เจ็บนะ ความรู้สึกนี้นะ รักเค้าแต่ก็เหมือนรักข้างเดียว รักที่เจ็บปวดนะ ฉันเข็ดแล้วละ ไม่เอาอีกแล้ว รักแบบนี้นะ เจ็บแบบนี้นะ ฉันไม่อยากรักอีกแล้วละ ฮือ ๆๆๆๆ "

เดือนธันวาคม แล้วสินะ ใกล้ถึงเทศกาลคริสต์มาสเข้าไปทุกที

" ฟังนะจ๊ะทุกคน อีกสองวันโรงเรียนเราจะพานักเรียนปี 1 ทุกคนไปเข้าค่ายพักแรมที่ เกาะฮอกไกโดละ เตรียมตัวกันได้แล้วนะจ๊ะ ครั้งนี้เราจะไป 1 อาทิตย์นะ ฝากด้วยนะทุกคน " อาจารย์มาบอกเรื่องเข้าค่ายละ น่าสนุกดีนี่

" น่าสนุกเนอะ มากิ " อิเอะกับมินามินะ ชอบเลยละเรื่องแบบนี้นะ

" อ๊ะ ๆ อยู่ในช่วงเทศกาลคริสต์มาสพอดีเลยละ " มินามิพูดขึ้นมา ทำเอาพวกเราสะดุ้งกันเป็นแถวเลย

" ใช่สิ เกือบลืมไปเลยเนอะ " ทำอะไรเป็นของขวัญให้นายนั่นดีละ เอ๊ะ… ลืมไป ไม่ได้พูดกันแล้วนี่นา

" ฉันจะซื้อนาฬิกา ให้ยูกิละ " คือว่าอิเอะมีแฟนแล้วนะคะ ชื่อ อิสึโมะ ยูกิ ปี 1 ห้อง 2 นะ

" ฉันก็จะซื้อกระเป๋าตังค์ให้ คาซึเนะ " มินามิก็มี ชื่อ คาซาว่า คาซึเนะ นะ ปี 1 ห้อง 2 เหมือนกัน สี่คนนี้เจอกันโดยการนัดบอร์ดนะ

" มากิ คริสต์มาสเนี่ย ต้องปรับความเข้าใจให้ได้นะ "

" จะพยายามนะ " ฉันพูดแล้วก็เดินออกห้องไป ชำเลือง ๆ อ๊ะ ๆ สบตาแล้ว ทำไงดี รีบเดินดีกว่า จุดหมายคือ… คือ … อ๊ะ ดาดฟ้า

" เฮ้อ ~~~ "

" ถอนหายใจซะดังเลยนะ เธอนะ " เฮือก !!! สะดุ้ง ๆ ๆ ตามมาได้ไงนะ เจ้าบ้าเนี่ย

" ยุ่งอะไรด้วยละ " ปากเสียอีกแล้ว สงสัยแต่งงานไปคงต้องได้หย่ากันเร็วแน่ ๆ เลย

" มากิ ฉันทำอะไรให้เธอโกรธเหรอ " ถะ…ถามแบบนี้แล้วจะตอบยังไงดีละ

" เอ่อ … คือ ก้อนายนะ…. " อึ๋ย พูดไม่ออกเลย

" หึงเหรอ ที่ฉันกับอายูมิ… "

" เปล่าซะหน่อย " อยากร้องไห้จัง จอร์จ … ซาร่าทนไม่ไหวแล้วน้าาาาาา

" แล้วทำไมถึงหลบหน้าฉัน " อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองสิโว้ย สายตาที่คาดคั้นนะ

" ก้อ…..ก้อ….." เลิ่กลั่ก ๆๆ ทำไงดีงะ

" ฉันรู้หมดแล้วละ อิเอะกับมินามิ นะบอกฉันหมดแล้วละนะ " O_O ห๊าาาาาาาา …. เจ้าเพื่อนบ้า

" ก้อมัน……. "

" ฟังแล้วอย่าพูดขัดละ "

" ฉันกับอายูมิเป็นลูกพี่ลูกน้องที่เกิดปีเดียวกันนะ "

" เอ๋……. ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย "

" ฉันพยายามจะบอกแล้ว แต่เธอเคยฟังบ้างมั้ยละ " เดือดแล้ว ซวยแน่ ๆ

" ก็ใครจะไปรู้เล่า มันอารมณ์เสียนี่ "

" หึงก็บอกมาเถอะน่า " แววตาเจ้าเล่ห์แบบนี้มาอีกแล้ว

" ฉันไม่หึงคนที่ทิ้งฉันไปหรอก "

" ฉันไม่เคยทิ้งเธอเลยนะ " ทำหน้างง เดี๋ยวเหอะ ลืมเหรอ

" ตอนเด็กไงที่นายขึ้นรถจากฉันไปพร้อมกับอายูมินะ "

" ฉันบอกเธอแล้วนะว่าฉันจะกลับมา "

" เอ๋…… ไม่นะ นายอย่ามาโกหกหน่อยเลย นายขึ้นรถไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ "

" บอกนะ … ฉันบอกให้เธอไปเปิดเทปที่ฉันให้ ฟังแล้วเธอจะเข้าใจนะ "

" นายไม่ได้บอกฉันนะ "

" บอกสิ ตอนที่รถค่อย ๆ เลื่อนออกไปไง "

" ตาบ้า…. ตอนนั้นเสียงดังจะตายใครจะไปได้ยินกันเล่า "

" อ้าว…ถ้างั้นเธอก็ไม่ได้ฟังเทปที่ฉันให้นะสิ... มิน่าถึงเกลียดฉัน แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย "

" ใช่ … ฉันก็เลยเกลียดนายไง ที่นายทิ้งฉันไปนะ "

" แล้วตอนนี้เทปนั่นอยู่ไหนนะ "

" ทิ้งไปแล้ว "

" ยัยเบื๊อก… ไม่คิดเล้ยยย มีสมองซะเปล่า "

" ก็คนมันโกรธนี่ ใครมันจะไปคิด "

" ถ้างั้นฉันจะบอกเอง ว่าฉันอัดอะไรลงไปบ้าง "

" อ๋าาาา… ไม่เอาหรอก ไม่อยากฟัง "

" ฟัง ถ้าเธอไม่ฟังฉันจะกอดให้เธออยู่นิ่ง ๆ แล้วก็ค่อยบอกเธอนะ " อ๊ากกกกกกก… ถ้าเป็นผู้ชายคนนี้ละก็ต้องทำแน่ ๆ เลย

" ได้ จะนั่งเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ตั้งใจฟังเลยนะ "

" ก่อนอื่นหันหน้าไปทางอื่นก่อนเลย "

" ทำไม… "

" เถียงเหรอ "

" ทำจ้า ทำเดี๋ยวนี้เลยน้าาาาา…. " --**--

" เอาละ… ก่อนอื่น…." หันไปมองสักทีคงจะ…..

" อย่าหันมามองนะ " อ๊ากกกก….รู้ได้ไงเนี่ย

" เอาจริงละนะ " สวบ !!!! O_O !!… ตาบ้านี่กอดฉันอีกแล้วนะ

" ทำอะ… "

" เงียบ แล้วฟัง "

" แต่… "

" เถียงเหรอ เดี๋ยวจูบอีกนะ "

" เงียบก็ได้ "

" เอาละนะ ที่ฉันอัดไว้ในเทปนะ ฉันพูดว่า …. " ตึ่ก ๆๆ ตึ่ก ๆๆ โห… เจ้าบ้าชิมะเนี่ยหัวใจเต้นแรงแหะ

" …… "

" เชอ แตม ( ภาษาฝรั่งเศษ แปลว่า ฉันรักเธอ ) " เขาค่อย ๆ พูดข้างหูของฉันเบา ๆ โอ้จอร์จ…ซาร่าตื่นเต้น แต่... จั๊กจี๋ ๆๆๆ สั่น ๆๆ

" คิก ๆๆๆ " โอ๊ย... ไม่ไหว ๆ จั๊กจี๋ ๆๆๆ

" เป็นอะไรห๊าาาา..... "

" จั๊กจี๋โว้ยยยยย..... "

" เธอนี่ชอบทำเสียบรรยากาศจังเลยนะ "

" ต่อเลย... ต่อ ๆๆๆ "

" และฉันยังพูดอีกว่า ฉันจะกลับมาแต่งงานกับเธอนะ "

" อ่อ....เอ่อ....อืม....อย่างนี้เองเหรอ ... ขอโทษนะที่เข้าใจนายผิดมาตลอดนะ "

" ไม่เป็นไรหรอก ยังไงตอนนี้ก็เข้าใจกันแล้วนี่นา " อ๋ายยย….เพิ่งเห็นนายนี่อ่อนโยนแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยนะ ถึงจะบอกว่าเป็นคนรักในตอนเด็กก็เถอะ แต่เพราะเจ้าบ้านี่แกล้งบ่อยต่างหากละ

" แล้วเธอละ รักฉันมั้ย "

" เอ่อ…. คือว่า ให้บอกตอนนี้เลยเหรอ "

" อืม " พยักหน้าหงึก ๆ เลยนะ

" ก้อ.... ก้อคือว่า...... ก้อ...... เอ่ออออ.... " พูดไม่ออกเลยแหะ

" อ้ำอึ้งอยู่ได้ เดี๋ยวเจอดีนะ "

" จ้าาาาา...พูดแล้วจ้าาาา....ก็คือว่า...เอ่อ... ก้อเหมือนนายนะแหละ " บอกไปแล้ว ความรู้สึกฉัน

" แค่เนี้ย โธ่ !!! อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอ "

" ก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ.... ความรู้สึกของฉันนะ "

" หันหน้ามานี่สิ "

" ทำไม "

" เหอะน่า "

ฉันค่อย ๆ หันหน้าไปหาเค้า ใบหน้าที่อ่อนโยนของเค้าค่อย ๆ เลื่อนลงมา ปากที่อ่อนโยนจุมพิตกับปากของฉันเบา ๆ ความรู้สึกนี้ เหมือนมาก…. เหมือนตอนนั้น

" มากิ เสร็จยังเนี่ย "

" เสร็จแล้วละ "

" โชคดีนะจ๊ะ "

" ค่ะแม่ "

" ทั้ง ๆ ที่จะไปเข้าค่ายแท้ ๆ ยังตื่นสายอีก "

" ก็เพราะใครเล่า ทั้งคืนเลยนะ "

" ทีแรกฉันก็ลุกไม่ไหวหรอกนะ เพลียเหมือนกันนะ "

" บอกแล้วว่าอย่าหนักมาก "

" เธอนั่นแหละ บอกว่าให้พอได้แล้วก็ไม่หยุดซะที "

" ก็เป็นวันแรกนี่นา "

" ทำอย่างกับว่าหิมะมันจะไม่ตกอีกอย่างนั้นแหละ "

" แต่มันก็สนุกนี่นา เล่นปาหิมะนะ "

" นิสัยเป็นเด็ก ๆ แบบเนี้ยแก้ไม่หายซะทีนะ " พวกเราเถียงกันตลอดทาง จนตอนนี้ถึงโรงเรียนแล้วละ

" เอาละจ๊ะ ขึ้นรถได้แล้วนะ ใครจะนั่งไหนก็ได้นะ แต่อย่าให้วุ่นวายละ "

" ว้าว ๆ อาจารย์ใจดีจัง งั้นพวกเรานั่งด้วยกันนะ " พวกเราในความหมายของอิเอะ มี 6 คนนะ ก็มีฉัน ชิมะ อิเอะ ยูกิ มินามิ แล้วก็คาซึเนะนะ 2 คู่นั้นนะ นั่งจู๋จี๋กันตลอดทางเลย ส่วนฉันกับเจ้าบ้าชิมะ ไม่มีทางสวีทแบบนั้นหรอก อ๊ะ ๆ หนักไหล่ ๆ ( ._. ) ว่าแล้วเชียวเจ้าบ้าชิมะ หลับแล้ว งั้นฉันก็หลับบ้างละนะ

" มากิ ชิมะ ตื่นกันได้แล้ว ถึงแล้วนะ " หืม…ใครเรียกนะ อ่อ …อิเอะ ถึงแล้วสินะ

" ชิมะ ๆ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วละ "

" หืม … ถึงแล้วเหรอ "

" ทุกคนช่วยฟังทางนี้หน่อยนะ ขนของไปไว้ที่บ้านพักนะ แล้วมารวมตัวกันที่ลานกลางแจ้งตรงนั้นนะจ๊ะ "

" ค่ะ / ครับ "

" ชิมะ ถือของลงให้หน่อยสิ "

" ถือเองสิ มือก็มีนี่ "

" หนอย ๆ ๆ เจ้าบ้า น้ำใจนะหัดมีซะบ้างสิยะ " ฉันบ่น ๆ จนนายนั่นยอมแพ้ก็เลยยอมถือให้ฉันละ ฮิฮิ ๆๆๆ

บ้านพักนี่มีแค่สองหลังเองนะเป็นบ้านพักสองชั้นนะ แต่หลังใหญ่มากเลย ผู้หญิงหลังหนึ่ง ผู้ชายหลังหนึ่ง มีบ่ออาบน้ำแร่ด้วยละ ต้องสนุกแน่ ๆ เลย

" เอาละ เด็ก ๆ ห้อง 1 นอนห้องฝั่งขวามือนะจ๊ะ ห้อง 2 ฝั่งซ้ายมือนะ "

" ค่ะ " ทุกคนตอบรับพร้อมกัน

" เย็นนี้พักผ่อนให้สบายนะ เพราะพรุ่งนี้มีกิจกรรมเยอะมาก ๆ เลยนะจ๊ะ "

" เอาของไปไว้กันเถอะ มากิ มินามิ "

" อืม "

" วันมะรืนจะเป็นวันคริสต์มาสละ " มินามิพูดอย่างตื่นเต้น

" ถ้างั้นพรุ่งนี้ก็เป็นวันคริสต์มาสอีฟนะสิ " กิจกรรมเยอะซะด้วยสิพรุ่งนี้นะ

" ไปแช่น้ำร้อนกัน " อิเอะคงคิดอยู่แค่เรื่องเดียวอะนะ ในหัวสมองเนี่ย

วันนี้พวกเราแช่น้ำร้อนสนุกมากเลย พอขึ้นมาที่ห้องพัก หัวถึงหมอนฉันก็หลับไปเลย ก็เลยไม่กินข้าวเย็นเลยละ พอเช้ามาตาบ้าชิมะก็ บ่น ๆ จนฉันเนี่ยหูชาไปหมดเลยนะ

" เอาละทุกคน กิจกรรมในวันนี้คือ เดินป่า นะจ๊ะ "

" หาาาาาา ….. " ทุกคนโวยวายกันใหญ่เลยละ เพราะการเดินป่านะ ลำบากมากเลยนะ ป่าที่นี่ก็กว้างมากเลย

" มีลูกศรติดไว้ที่ต้นไม้ และจะมีอาจารย์คอยแจกน้ำอยู่ข้างในนั้นนะจ๊ะ เอาละมารับผ้าผูกข้อมือกันได้แล้วจ๊ะ จับคู่กันเองนะ เอาคนที่คิดว่าเราไว้ใจมากที่สุดก็แล้วกันนะ "

" งั้นเราคู่กันนะอิเอะ " อ๊ะ ยูกิชวนอิเอะแล้ว งั้นมินามิ….

" คู่ฉันนะ " โดนคาซึเนะแย่งไปแล้วงะ แล้วฉันจะคู่ใครเนี่ย ( ._. ) ( ._. ) คู่ใครดีเนี่ย

" เธอหาอะไร "

" หาคู่ไง "

" ก็ฉันไง "

" อาจารย์บอกให้คู่กับคนที่เราไว้ใจที่สุดนะ "

" ยัยบ้า เธอไม่ไว้ใจฉันเหรอ "

" อืม ๆ " ฉันพยักหน้าหงึก ๆ เลย เพราะฉันพูดความจริง เลยไม่มีอะไรปิดบัง

" คู่กับฉันไม่งั้นเธอตาย " ตาบ้านั่นพูดแล้วก็กำมือดัง กร๊อบ ๆ เลย

" ก็ได้ " ToT ฉันคงไม่รอดออกมาจากป่านั่นแน่ ๆ เลยละคะ คงโดนอีตาบ้านี่ฆ่าตายซะก่อนนะ

" เอาละ ผู้ที่กลับมาเป็นคู่แรกจะมีรางวัลให้นะ เริ่มได้ " ตอนนี้ทุกคนออกเดินกันเต็มไปหมดเลย พวกเราก็เหมือนกัน เดินไปเรื่อย ๆ อย่างเฉื่อยชา ฉันบอกอีตาบ้านั่นให้เดินเร็วเค้าก็บอกว่าเหนื่อยเปล่า ๆ รางวัลชิ้นนั้นฉันคงไม่มีโอกาสได้แน่ ๆ เลย

" อ๊ะ กินน้ำ ๆ " พวกเราแวะกินน้ำกันซะนานเลย รางวัลคงไม่ได้จริง ๆ ละมั้งเนี่ย

" ไปกันต่อเถอะ " พวกเราเดินไปเรื่อย ๆ อ๊ะ เจอทางออกแล้วละ

" เย้ ๆ ในที่สุดก็เจอทางออกแล้ว เอออออ... แต่มันง่ายมากเกินไปนะ ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลยสักนิด " พวกเราเดินมานั่งพักกันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ทันทีที่มาถึง

" วันนี้แล้วสินะ คริสต์มาสอีฟ "

" อืม "

" เอาละ ทุกคนวันนี้เป็นแค่แบบทดสอบนะ อีกสองวันเราจะเดินกันใหม่นะ เพราะวันนี้เราแค่เดินต้อนรับคริสต์มาส อีฟ ส่วนพรุ่งนี้เราจะฉลองคริสต์มาส ดังนั้นหลังจากวันคริสต์มาส 1 วันเราจะเดินป่าอีกรอบกันนะจ๊ะ "

" ว่าแล้วเชียว วันนี้แค่แบบทดสอบจริง ๆ ด้วย เดินเหนื่อยเปล่า ๆ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ " ฉันได้แต่บ่น ๆ แต่ตาบ้านั่นตอนนี้ ( ._. ) หลับแล้วละ ไม่ไหวเลย จริง ๆ อ๊ะ ใบไม้ติดหน้าผาก เอ๊ะ … ตัวร้อนละ เป็นไข้เหรอเนี่ย ทำไงดีละ

" เอ่อ อาจารย์ไซโต้คะ อิจิบะ ไม่สบายนะคะ "

" เอ๋… เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลยนี่นา ถ้างั้นช่วยพาไปพักทีนะ แล้วเดี๋ยวจะให้คนเอายาไปให้ "

" ค่ะ " ฉันค่อย ๆ พยุงตาบ้านี่ขึ้นไปที่ห้องพัก ห้องพักของผู้ชายนี่มีหลายห้องจังเลย นอนห้องละ 3 คนเอง สบายจังเลยนะ

" ไม่มีใครอยู่เลยเหรอเนี่ย ถ้างั้นขอรบกวนหน่อยนะคะ "

" ชิมะ ถึงห้องแล้วนะ ค่อย ๆ นอนลงนะ แล้วนายไปทำอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้นะ "

" ก็เล่นหิมะกับเธอนั่นแหละ ลืมแล้วรึไง "

" อืม ใช่ เพราะฉันนายเลยไม่สบาย ขอโทษนะ " ฉันค่อยดึงผ้าห่ม มาห่มให้ชิมะ แล้วก็ดึงมือเข้ามากุมไว้

" ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก ถ้ากินยาแล้วเดี๋ยวก็หายนะ เราได้ฉลองคริสต์มาสอีฟแน่ ๆ ไม่ต้องห่วงนะ " ดูทำตาเข้า หัวใจนะไม่ใช่ก้อนหินต้องละลายแน่ ๆ เลย

" ฉันรู้ว่านายต้องหายนะ " ฉันพูดพลางเอามือของเขามาถูกับแก้มฉันเบา ๆ

" เป็นห่วงฉันมากมั้ย " เขาพูดพลางหยิกแก้มฉัน

" เจ็บนะ " ตาบ้านี่หยิกมาได้

" ขอโทษน้าาาา... ไหนดูสิ " เขาพูดพลางโน้มแก้มฉันลงไป

" จุ๊บ.... " ตาบ้านี่หอมแก้มฉันอีกแล้ว

" ยามาแล้วค่ะ " คนเอายามาให้นะ คือ ไอโกะ เพื่อนห้องเดียวกับฉันเนี่ยแหละ

" ขอบใจมากนะ "

" ไม่เป็นไรจ๊ะ " ไอโกะ พูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป

" กินยาซะนะ แล้วก็หลับนะ จะได้มาฉลองคริสต์มาสด้วยกันไง " ฉันค่อย ๆ ป้อนยาให้เค้า แต่ตาบ้านี่กินยายากชะมัดเลย

" ทำไมไม่กินละ " ฉันเริ่มหมดความอดทนแล้ว

" ไม่ไหวอะ " ช่วยไม่ได้ ฉันเอายามาอมแล้วก็ป้อนให้เขาทางปาก อ๊ะ ยาลงคอไปแล้ว

" เธอเนี่ยจริง ๆ เลยนะ " ทำหน้าเข้า ชอบละสิยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่อยู่นั่นแหละ

" กินยาแล้วก็หลับซะนะ ฉันไปละนะ "

" ไปไหน "

" อาบน้ำ "

" อย่าลืมมาหานะ " แววตาแบบนี้ ขืนไม่มาตายแน่ ๆ

" อืม เดี๋ยวมา " อาบน้ำเสร็จฉันก็ตรงมาหาตาบ้านั่นทันที ส่วนทุกคนนะเหรอก็มุ่งตรงไปยังสนามกลางแจ้งเพื่อฉลองคริสต์มาสอีฟกันอย่างสนุกสนานนะสิ

" อิจิบะ คือว่าเอ่อ ... คือว่า ฉันนะชอบเธอนะ ชอบมานานแล้วด้วยละ คบกับฉันได้มั้ย " เอ๊ะ ๆๆ มีคนมาสารภาพรักกับตาบ้านั่นด้วยละ

" ขอโทษนะ ฉันมีคนที่คบอยู่แล้วละ " น้ำเสียงเนี่ยช่างไม่รักษาน้ำใจเลยนะ

" คาอิเดะใช่มั้ย ยัยนั่นใช่มั้ยที่คบกับเธออยู่นะ " ระ... เรียกฉันว่ายัยนั่นเหรอ โอ้จอร์จ ... ซาร่าเริ่มเดือดแล้ว

" อืม ยัยนั่นแหละ " ยัยนั่นเหรอ มากิ หมดความอดทนแล้วนะ ปัง !!!~~!!!

" อ๊ะ ชิมะ มีแขกอยู่เหรอ " ทนไว้ ๆ มากิ อย่าเพิ่งเดือดออกมานะ ทนไว้ ๆ

" มากิ คือว่า..... "

" ได้ยินแล้ว ขอโทษนะตาบ้าเนี่ยเป็นของฉัน ห้ามใครมายุ่ง "

" หึ... สักวันฉันต้องแย่งเค้ามาจากเธอให้ได้ คาอิเดะ " เด็กคนนั้นอยู่ห้อง 2 นี่นา ไปแล้วละ สงสัยจากนี้ไปคงต้องวุ่นวายแน่ ๆ

" ฮึ ๆ ฮ่า ๆๆๆๆ เธอเนี่ย น่ากลัวจังเลยนะ "

" รึว่านายจะรับรักเค้างั้นเหรอ "

" เปล่านะ ถ้าเธอไม่มาฉันก็จะปฏิเสธไปอยู่ดีนะ "

" ให้เป็นอย่างที่พูดเถอะ แล้วนี่หายแล้วเหรอ "

" อืม ไปข้างนอกกันนะ "

" ไหวแน่นะ "

" อืม " ฉันกับตาบ้าชิมะ เดินออกมาสมทบกับพวกที่สังสรรค์กันอยู่ที่ลานกลางแจ้ง พวกเราสนุกมาก ๆ เลยละ ก็อย่างที่เค้าพูดกันว่าเวลาแห่งความสุขมักจะมีน้อยนิดนัก

" ทุกคน เรามาช่วยกันแต่งต้นคริสต์มาสกันเถอะนะ "

" ค่ะ "

" อ๊ะ ๆๆๆ หิมะตก "

" ถ้าอย่างนั้น .... "

" สงครามหิมะ " พวกเราเนี่ยใจตรงกันเสมอ

" อ๊ะ นั่นพวกผู้ชายนี่นา กำลังช่วยกันตั้งต้นคริสต์มาสอยู่เลย " มินามิตาไวเสมอ

" ดูตาบ้านั่นสิ ไม่สบายแล้วยังมาตากหิมะอีก " ฉันพูดแล้วก็ตรงไปหาเค้าทันที

" ฮ่า ๆ ๆ " ฉันเหลียวไปมองยัยพวกนั้นหัวเราะ ต้องส่ายหัวเลยละ บ๊องกันจริง ๆ

" นี่ หายแล้วเหรอออกมาตากหิมะเนี่ย " ฉันถามพลางทำตาดุ

" ค่อยยังชั่วแล้วละ " ไม่รักษาสุขภาพของตัวเองเล้ย หมวกก็ไม่ใส่อีก

" อ๊ะ ช่วยไม่ได้นะ เป็นไข้ยังไม่หายสนิทเลยนี่นา " ฉันถอดหมวกของเองออกแล้วค่อย ๆ สวมหมวกให้กับเค้าอย่างเบามือ ( ฉันต้องเขย่งปลายเท้าเลยนะเนี่ย )

" ขอบใจนะ " ทำตาหวานใหญ่เลยนะ

" เพราะหยั่งงี้ไง ถึงได้มีแต่คนชอบ "

" หึงเก่งจังนะ "

" ไปละ สงครามกำลังเมามันส์ " ฉันเดินมาเล่นสงครามหิมะกับอิเอะและมินามิต่อ

" อาาาา...สูงจังเลยเนอะ พวกเราไปช่วยกันตกแต่งเถอะ " มินามิชวน

" โอเค " พวกเราสามคนช่วยกันจัดต้นคริสต์มาสสนุกมากเลยละ แต่สำหรับฉันมีแววตาอาฆาตคอยมองฉันตลอดเวลาเลยละ

" นี่ ๆ อิเอะ มินามิ คนนั้นนะ ต้องมาแก้แค้นฉันแน่ ๆ เลยละ " ฉันกระซิบพูดกับอิเอะและมินามิ

" ไม่ต้องห่วงฉันกับอิเอะ จะปกป้องเธอเอง " มั่นใจจังนะ มินามิเนี่ย

" ลืมไปแล้วรึไงฉันเทควันโดสายดำ ยูโดสายดำ เค้นโด้ก็ใช้ได้นะ คาราเต้ก็ชนะระดับโรงเรียนเลยนะ " ฉันพูดถึงดีกรีของตัวเอง ก็ไม่อยากให้พวกนั้นเป็นห่วงนี่นา

" จ๊ะ ๆ แม่สาวเก่ง " อิเอะพูดพลางหัวเราะกับมินามิ

" คาอิเดะ ขอเชิญทางนี้หน่อย คนเดียวนะ " อ๊ะ พวกห้อง 2 มาเรียกงั้นเหรอ ต้องมีอะไรแน่ ๆ

" ระวังตัวด้วยนะ เดี๋ยวพวกเราจะแอบตามไปนะ "

" อืม " ฉันเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปหลังบ้านพัก มืดจัง จะมีผีมั้ยเนี่ย โอ้จอร์จ... ซาร่ากลัวผี.............

" มาแล้วเหรอ " เสียงเด็กผู้หญิงคนเมื่อคืนนี่นา มืดจัง ไม่เห็นเลยว่ามากันกี่คน

" เปิดไฟฉายสิ " เด็กผู้หญิงคนนั้นสั่งใครสักคนที่ตอนนี้ฉายแสงไฟฉายมาเต็มตาฉันเลยละ มองไม่เห็นเข้าไปใหญ่เลย

" รุมมันเลย บังอาจมาอวดดีกับฉันนัก " ตายแน่ ๆ ฉันคราวนี้นะ ตั๊บ !!! จุ๊ก ๆๆๆ โดนเต็มท้องเลย ทำไงดีละ นั่งไม่ได้ถ้านั่งต้องโดนซ้อมมากกว่านี้แน่ ๆ โอ๊ย ๆ โดนกระชากผมอีกแล้ว เจ็บ ๆ อ๊ะ มองเห็นแล้ว ทีนี้พวกเธอตายกันแน่ ๆ ฉันบรรเลงท่าศิลปะป้องกันตัวที่ฉันได้เรียนมาผสมผสานกันได้อย่างลงตัว โอ้จอร์จ... มันช่างวิเศษ ต้องชนะเลิศระดับประเทศแน่ ๆ ถ้าไปประกวดเต้นนะ

" เรียบร้อย... ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ ฮึฮึ ๆ ๆ " ฉันหันหลังกลับเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ยัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เอาไม่มาฟาดซะเต็มหลัง เจ็บเป็นบ้าเลย ยืนไม่ไหว จะ...จะล้มแล้ว ฟุบ !!! ไม่ไหว ลุกไม่ไหวต้องโดนซ้อมแน่ ๆ ตุ๊บ!!! กะ...กลางหลังเลย จุ๊กจัง... เจ็บโว้ย ฮึ่ม !!!

" ทนไม่ไหวแล้วนะ " ฉันพยายามลุกขึ้นแต่ยัยบ้าพวกนั้นนะสิ ฟื้นตัวเร็วกว่าฉันซะอีก ทำไงดีละจอร์จ.... ซาร่าลุกไม่ขึ้น มึนไปหมด ภาพมันเบลอไปหมดแล้ว มองอะไรไม่ค่อยเห็นเลย

" เฮ้ ๆ ทำอะไรกันนะ หยุดนะ " เสียงนี้ เสียงของตาบ้านั่นนี่นา รู้ซะแล้วต้องโดนฆ่าตายแน่ ๆ

" อ๊ะ หนีกันเร็ว " เสียงฝีเท้าดังเต็มไปหมดเลย สงสัยยัยพวกนั้นจะวิ่งหนีกันไปแล้ว

" มากิ มากิ ๆ เป็นยังไงบ้างนะ " ใครมาอุ้มฉันเนี่ย ภาพเบลอไปหมด แต่คงไม่มีใครนอกจากตาบ้านั่นแน่ ๆ จากนั้นฉันก็ไม่มีสติอีกเลย....

" ตื่นแล้วเหรอ ยัยบ้า " ดูสิตื่นปุ๊บ ด่าปั๊บ เฮ้อ ~~

" สว่างจัง เช้าแล้วเหรอเนี่ย " ฉันค่อยขยี้ตา เพราะแสบตามาก ๆ

" ก็ใช่นะสิ ทำอะไรไม่ปรึกษากันเลยนะ " ทำหน้างออีกแล้ว

" ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก " ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้น ไม่เจ็บแล้วละ ดีจัง

" ลงไปกินข้าวเถอะ ฉันอายคนอื่นนะ " ทุกคนกำลังมองอยู่จริง ๆ ด้วย

" สวีทกันจังเลยนะคู่เนี้ย " โดนแซวจนได้ ตาบ้านี่เขินจนหน้าแดงเลย

วันนี้ทั้งวันพวกเราก็เลยได้แต่อยู่ในบ้านพัก เพราะตาบ้าชิมะไม่ยอมให้ออกไปไหนเพราะกลัวว่าถ้ายังไม่หายดี ไปไหนมาไหนมากจะทำให้ไม่สนุกในวันคริสต์มาสนะ

" ไปอาบน้ำเถอะ แล้วเดี๋ยวเจอกันนะ " ฉันบอกชิมะ แล้วก็ตรงไปยังห้องอาบน้ำทันที อ้อ... ไม่ได้ไปคนเดียวหรอกนะ ไปกับอิเอะและมินามินะ

พออาบน้ำเสร็จ พวกเราก็ตรงไปยังสนามกลางแจ้งทันที

" มาแล้วเหรอ ช้าจังเลยนะ " ตาบ้านี่บ่นเก่งชะมัด แก่มาต้องเป็นตาลุงขี้บ่นแน่ ๆ

" เอ้า ทุกคนเงียบได้แล้วจ๊ะ คืนนี้พวกเราจะมาฉลองกันนะ อาหารอยู่ที่โต๊ะทางนั้นนะ ส่วนใครที่อยากเต้นรำเชิญทางนี้เลยนะ "

" ไปหาอะไรกินกันเถอะ " ฉันชวนชิมะ

" จะเป็นหมูอยู่แล้วนะเนี่ย "

" ทำไม ถ้าอ้วนเป็นหมูนายจะไม่รักฉันเหรอ "

" ถ้าอ้วนมากจริง ๆ อาจจะไม่แต่งงานด้วยเลยก็ได้ "

" ถ้างั้นฉันจะกินมาก ๆ ให้นายยกเลิกงานแต่งเลยละ " ฉันพูดแล้วก็ลุกไปยังโต๊ะอาหารทันทีเลย

" อ๊ะ อย่านะ ๆ ฉันพูดเล่น " แล้วตานั่นก็วิ่งตามฉันมา

" เธอเนี่ยนะ แค่พูดประชดเองทำเป็นจริงเป็นจังไปได้ " ตานั่นตักอาหารไป บ่นไป

" บ่นจังนะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ นิสัยแบบนี้มันเป็นของผู้หญิงนะ " ฉันตักอาหารแล้วก็เดินไปนั่งที่ม้านั่งสำหรับสองคน

" ดูเจ้าพวกนั้นเต้นสิ มีความสุขกันจังเลย "

" อยากเต้นก็ไปเต้นสิ เดี๋ยวฉันเต้นเป็นเพื่อน " พวกเราจึงไปสมทบกับพวกอิเอะ คืนนั้นพวกเราเต้นกันจนเหนื่อยเลยละ

" พอเถอะ ชิมะ เหนื่อยแล้วละ " ฉันพูดแล้วก็ดึงแขนชิมะออกมา

" แล้วเธอจะไปไหนนะ "

" ตามมาเหอะน่า " ฉันพาเค้ามาที่ลับตาคนนิดหน่อยแล้วจึงมอบของขวัญวันคริสต์มาสให้เค้า มันคือ สร้อยคอที่มีเป็นคู่สำหรับคู่รักละ

" ขอบใจนะ ฉันก็มีให้เธอเหมือนกัน " เค้าค่อย ๆ ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง สร้อยคอเหมือนกันเลยแต่ของเค้าเส้นเล็กกว่า

" ขอบใจนะ ฉันใส่ให้เธอนะ " ฉันค่อย ๆ ใส่สร้อยคอให้เค้า แล้วก็ใส่ของฉัน

" ฉันก็ใส่ให้เธอด้วยนะ " ฉันต้องใส่สร้อยคอทีละสองเส้นเลยเหรอเนี่ย โอ้จอร์จ...ซาร่าหนักคอ เค้าสวมกอดฉันเบา ๆ

" ถ้าเมื่อคืนฉันไปช่วยเธอไม่ทัน ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง สงสัยต้องกลายเป็นหมูแผ่นแน่ ๆ เลย "

" ตาบ้า "

" พูดเล่นนะ เป็นห่วงต่างหากละ ถึงได้พูดบ่นให้เธอฟังนะ "

" จ๊ะ " เค้าค่อย ๆ ก้มหน้าลงมาจุมพิตหน้าผากฉันเบา ๆ ส่วนฉันต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อที่จะหอมแก้มเค้าละ

" แหม แหม ๆๆ สวีทจังนะจ๊ะ คู่เนี้ย " เสียงอิเอะ ยัยพวกนี้มาแอบดูเหรอเนี่ย

" อิเอะ มินามิ จะไปจู๋จี๋กับแฟนที่ไหนก็ไปสิ มาแอบดูคนอื่นไม่ดีนะ " ฉันพูดพลางวิ่งไล่ยัยพวกนั้นไปรอบ ๆ

" ดึกแล้วนะ เข้านอนได้แล้วละ " ชิมะพูดแล้วก็ลูบหัวฉันเบา ๆ

" อืม ฝันดีนะ ตาบ้า " ฉันพูดแล้วก็วิ่งเข้าบ้านพักทันที

" คาอิเดะ ขอรบกวนเวลาแปปนึงได้มั้ย " อ๊ะ เด็กผู้หญิงคนนั้นนี่นา

" มีอะไร "

" ขอโทษนะ เรื่องเมื่อคืน ฉันเห็นเธอกับอิจิบะรักกันอย่างนั้นแล้วฉันไม่อยากทำผิด ที่จริงเมื่อกี้มีคนมาสารภาพรักฉัน ฉันก็ตกลงไปแล้วละ ยกโทษให้ด้วยนะ " เด็กผู้หญิงคนนั้นโค้งให้ฉันซะหัวจะติดพื้นเลย โอ้จอร์จ... ซาร่าคิดว่าเอาเรื่องไป เรื่องคงไม่จบแน่ ๆ

" จ๊ะ เป็นเพื่อนกันนะ " ฉันยิ้มให้เค้าอย่างอ่อนโยน

" ฉัน ทากิซาว่า ฮานะ จ๊ะ "

" ฉัน คาอิเดะ มากิ จ๊ะ " พวกเราจับมือเป็นเพื่อนกันอย่างไม่ลังเลเลย

เช้าต่อมา วันที่พวกเราต้องเดินป่ากันจริง ๆ คงจะต้องเดินทั้งวันแน่ ๆ

" เอาละ ไปได้จ๊ะ " ฉันกับชิมะ ออกเดินอย่างเฉื่อย ๆ เหมือนเคย

" นี่เดินให้มันเร็ว ๆ สิ เดี๋ยวก็ไม่ได้ของรางวัลกันพอดี "

" อยากได้มากเลยเหรอ "

" เปล่าหรอก ที่จริงฉันกลัวว่าจะกลับออกไปตอนที่มืดแล้วต่างหาก "

" อืม... ฉันลืมไปว่าเธอนะ.....กลัวผี "

" รู้แล้วอย่าแกล้งละ ไม่งั้นโกรธจริง ๆ ด้วยนะ "

" ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ..... นะจะบอกให้ " ยักคิ้วเหรอ น่าหมั่นไส้

ตอนนี้ก็ปาเข้าไปครึ่งวันแล้ว พวกเรายังเดินไปไม่ได้ครึ่งทางเลย

" ต้องออกจากป่ามืดแน่ ๆ เลย "

" อ๊ะ ลูกศรชี้บอกทาง ไปกันเถอะ " ฉันกับชิมะมุ่งตรงไปยังลูกศรทันที

" นั่นไง ๆ ซุ้มแจกน้ำซุ้มที่สามแล้วนะ "

" พักแปปเดียวนะ ออกจากป่าดึกก็มาบ่นอีก "

" ไปต่อกันเถอะ "

" ยังไม่ได้พักเลยนะ "

" ก็กินน้ำแล้วไง "

" อืม ๆ งั้นก็ไปกัน "

แปล๊บ ๆ โอ๊ย....... ปวดท้อง ทำไงดีนะ สงสัยจะเป็นกระเพาะแน่ ๆ

" เป็นอะไรรึเปล่า "

" เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แข็งแรงดีนี่เห็นมั้ย " ฉันกระโดดเหยง ๆ ให้ค่อยดู จนตาบ้านั่นส่ายหัวเลย

" เชื่อแล้วว่าไหวนะ คนบ้าอย่างเธอไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ "

" อืม " ตอนนี้เพิ่งผ่านครึ่งทางมาได้แค่นิดเดียวเอง ใกล้จะมืดแล้วด้วยละ

" อ๊ะ ต้นไม้นี่สวยจังเนอะ " ไม่ไหวต้องนั่งแล้วละ

" เป็นอะไรนะ " ชิมะจ้องตาฉันใหญ่เลย

" เปล่าซะหน่อย รีบไปกันต่อเถอะ จะมืดแล้วแต่พวกเราเพิ่งผ่านครึ่งทางมาได้นิดเดียวเองนะ "

" ขึ้นหลังฉันมา " ตาบ้านี่พูดแล้วก็นั่งลง

" เอ่อ.... "

" ไม่ต้องพล่าม ขึ้นมา "

" ช่วยไม่ได้นะ " ฉันค่อย ๆ ขึ้นหลังเค้าอย่างช้า ๆ กลัวตานั่นจะหนักเหมือนกันนะ

" ปวดท้องละสิ "

" อ๊ะ รู้ได้ไงนะ "

" อัจฉริยะอย่างฉันนะ ต้องรู้อยู่แล้วละ "

" แหวะ !!! หลงตัวเองจังเลยนะ นายนะ "

" ใกล้มืดเข้าไปทุกทีแล้วนะ ยังไม่มีวี่แววว่าพวกเราจะถึงเส้นชัยเลยนะ "

" อ๊ะ นั่นไง ซุ้มสุดท้ายแล้ว "

" จับให้แน่น ๆ นะ " ตาบ้านี่ใส่ตีนหมาพาฉันวิ่งซะป่าราบเลย

" ทะ...ทำไมมืดอย่างนี้ละ "

" สวัสดีจ๊ะ " อ๊ากกกกกก..... พวกเราพากันตกใจใหญ่เลยละ ก็อยู่ ๆ อาจารย์ก็โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ละ

" เซ็นต์ชื่อที่ไหนครับ "

" ข้างในเลยจ๊ะ โชคดีนะละ "

" คะ...ค่ะ " พวกเราค่อย ๆ เข้าไปข้างในที่มืดมาก ๆ เลย รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ๆ เลย

" มากิ ระวังนะ มืดอย่างนี้ต้องมีผีแน่ ๆ เลย หึหึ "

" ตาบ้าบอกแล้วไงว่าไม่ให้แกล้งนะ " หมับ !!! ใครมาจับบ่าฉัน

" ชิมะ มาจับบ่าฉันทำไมนะ "

" บ้าเหรอ ฉันอยู่หน้าเธอนะ " เอออออออ....ใช่ นายนั่นอยู่หน้าฉัน แล้วที่จับบ่าฉัน ( ._. ) ..... O_O ......

" กรี๊ดดดดดดดดดด ....... ผี ๆๆๆๆ " ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรแล้วละ วิ่งสุดชีวิตเลยยยยยยย

" แฮ่ก ๆ เหนื่อยเป็นบ้าเลย นายไม่กลัวบ้างเลยเหรอ ผีนะ " ฉันพูดกับชิมะ แต่นายนั่นกลับเงียบ แปลกจังแหะ ( ._. ) ....

" อ๊ากกกกกกกกกก...... ผี ๆๆๆ ตามมาทำมายยยยยยยย " ตีนหมาวิ่งต่อโดยไม่มีจุดหมายเลยฉ๊านนนนนนนนน

" ชิมะ นายอยู่ไหนเนี่ย " อะไรเปียก ๆ น้ำอะไรหยดใส่หัวนะ ฉันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองข้างบนแล้วก็เห็น...........

" O_O ...... จ๊ากกกกกกกกกก..... ผีอีกแล้วววววววววว " ฉันวิ่งป่าราบเลย ทางออกอยู่ไหนเนี่ยยยยยย

" แฮ่ก ๆๆๆ เหนื่อย ๆๆ หนีพ้นยังเนี่ย " หมับ !!!! อ๋าาาาาา.....ผีจับแขนอีกแล้ว

" อ๊าาาาาาา..... ผะ....ผีจับแขนนนน .... ไปก่อนน้าาาาาาาาา..... " วิ่ง วิ่ง ๆๆๆ ทะ...ทำไมวิ่งไม่ไปวะ

" นี่ หันมาดูก่อนสิ " ( ._. ) ( ._. ) อ๊ะ ๆๆ ชิมะ

" นายไปอยู่ไหนมานะ รู้มั้ยว่าฉันต้องวิ่งหนีผีกี่รอบนะ "

" นั่นมันผีปลอมนะ เธอกลัวอะไร "

" ของจริง ของปลอม มันก็ผีนะแหละ "

" ฉันเซ็นต์ชื่อให้แล้วนะ ไปหาทางออกกันเถอะ " พวกเราเดินไปเดินมาหาทางออกกันตั้งนานเลยละ

" อ๊ะ เจอแล้ว ๆ " ฉันรีบจูงมือชิมะ เดินอย่างเร็วเลย หมับ !!!!! คะ...ใครมาจับขาฉันอีกแล้วละเนี่ย ( ._. )....... o_O...

" อ๊ากกกกกก....ผี ผี ๆๆๆ " ฉันกลัวมากก็เลย ถีบ ๆๆๆ จนผีนั่นปล่อยขาฉัน ฉันก็รีบจูงมือชิมะออกมาจากซุ้มนั่นทันทีเลย

" ก๊ากกกก ๆๆๆๆ ฮ่า ๆๆๆๆ เธอเนี่ย นี่ขนาดกลัวผีนะเนี่ย สงสารคนนั้นจัง ต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลยละ " ตาบ้าหัวเราะจนจะลงไปนอนกลิ้งกับพื้นแล้วละ

" นี่ หัวเราะอะไรนะ ฉันกลัวจนจะร้องไห้แล้วนะ " ฉันเริ่มมีน้ำตาคลอแล้วละ แต่ดีนะที่ออกมาก่อน

" โอ๋ ๆๆๆ รีบไปรวมตัวกันที่ลานกลางแจ้งกันเถอะ " พวกเรามุ่งตรงไปยังลานกลางแจ้งทันที ตอนนี้ทุกคนก็มากันเกือบครบแล้วละ

" มากิ " อ๊ะ อิเอะ กับ ยูกิ สองคนนี้เร็วจังเลย

" เป็นไงบ้างซุ้มสุดท้ายนะ " ดูท่าทางอิเอะจะร่าเริงจังเลยนะ อ้อ.... ลืมไป อิเอะไม่กลัวผีนี่นา คงจะต้องสนุกแน่ ๆ เลยละ

" แล้วมินามิละ "

" พวกนั้นนะ มาถึงคู่แรกแล้วละ "

" อ๋าาา..... เร็วกันจังเลยนะเนี่ย "

" ของรางวัลคืออะไรเหรอ "

" แพ็กเกจทัวร์ทะเลใต้ละ "

" หาาาาาาา.... จริงเหรอเนี่ย น่าอิจฉาจัง "

" อ้าว ทุกคนจ๊ะ มาพร้อมกันแล้วนะ แยกย้ายกันไปอาบน้ำได้แล้วจ๊ะ พักผ่อนกันให้สบายนะ พรุ่งนี้จะเจอกิจกรรมอันสุดท้ายแล้วละนะ "

ฉันกับอิเอะ และมินามิ มุ่งตรงไปอาบน้ำทันทีเลยละ แล้วก็ลงมากินข้าวกัน อาหารในวันนี้อร่อยเป็นพิเศษเลย หรือเพราะว่าหิวกันก็ไม่รู้ละ จากนั้นพวกเราก็ขึ้นไปนอนกัน หัวถึงหมอนก็หลับสนิทกันทุกคนเลย

" เอาละทุกคน เก็บของเสร็จแล้วใช่มั้ยจ๊ะ งั้นขึ้นรถกันเลยนะ "

" เฮ้อ ~~~ เข้าค่ายอาทิตย์เดียวเองเหรอเนี่ย "

" อิเอะ เนี่ยนะ งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลานะ "

" ยูกิกับอิเอะเนี่ยหวานกันจนมดจะขึ้นแล้วนะเนี่ย "

" มินามิละก็ "

ตลอดการเดินทางกลับโรงเรียนพวกเราหลับกันหมดทุกคนเลยละ เพราะต่างคนต่างเหนื่อยกันทั้งนั้นเลยละนะ

" อ๊าาาา.... มาถึงบ้านซะทีนะ "

" มาแล้วเหรอจ๊ะ มากิ ชิมะคุง " แม่เนี่ย ตาไวจังเลยนะ

" แม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลยละ เดี๋ยวมากินนะจ๊ะ ชิมะ "

" ครับ " แล้วพวกเราก็แยกย้ายเอาของไปเก็บ

" รบกวนด้วยนะครับ " ตานั่นมาถึงแล้วละ ฉันก็อาบน้ำเสร็จแล้วพอดีเลย

" อาหารน่ากินจังเลยนะครับ "

" เป็นไงบ้างจ๊ะ เข้าค่ายนะ "

" สนุกมากเลยฮะ "

" มากิละ เป็นไงบ้างลูก "

" ก็โอเคคะแม่ "

" มีเรื่อง แบบกุ๊กกิ๊ก ๆ กันบ้างมั้ยจ๊ะ "

" แม่ค่ะ อย่านะ "

" กลับมาแล้วครับ "

" อ๊ะ พี่กลับมาแล้ว " เอ๊ะ มีผู้หญิงมาด้วยละ น่ารักเชียว

" เอ่อ แม่ครับ นี่คือ อิชิสึมิ มิคิครับ "

" แฟนเหรอจ๊ะ "

" ครับ "

" ฝากตัวด้วยนะค่ะ " พี่อิชิสึมิ เอ๊ะ ไม่ใช่ ๆ ต้องพี่มิคิต่างหากละ ก้มคำนับให้พวกเราตามธรรมเนียม

" ฝากตัวเช่นกันค่ะ " แล้วตามมารยาทพวกเราก็ต้องก้มคำนับตอบกลับเหมือนกัน วันนี้พวกเรากินข้าวกันอย่างมีความสุขเลยละ

พรุ่งนี้กับวันมะรืนเป็นวันเสาร์กับอาทิตย์พอดีเลย ก็เลยมีเวลาพักผ่อนเยอะมาก ๆ เลย ฉันนะ ต้องไปอยู่กับชิมะที่บ้านนะ เพราะตานั่นอยู่บ้านคนเดียว ก็คุณแม่กับคุณป้านะพากันไปเที่ยวที่ฮาราจูกุนะสิ พวกเราขอไปด้วยก็บอกว่าให้อยู่ด้วยกัน

" นี่เดี๋ยวฉัน ไปบ้านแปปนึงนะ "

" อืม "

พอดีว่าวันนี้แม่ซื้อเค้กมาไว้นะ แล้วลืมเอามากิน ก็เลยต้องกลับมาเอาที่จริงก็ไม่อยากกินหรอก ถ้าไม่ใช่เค้กช็อกโกแลตนะ

" อยู่ไหนนะ อ๊ะ นั่นไง " เจอแล้ว ๆ ต้องอร่อยแน่เลย ฉันออกจากบ้านมุ่งตรงไปบ้านชิมะทันทีเลย

" นี่อย่านะ ฉันมีคู่หมั้นแล้วนะ " เสียงชิมะนี่นา เกิดอะไรขึ้นนะ

" เมื่อกี้ฉันเจอเค้า เห็นเค้าบอกว่าไม่ได้สนใจเธอเลยนะ " เอ๋...... เสียงใครนะ คุ้น ๆ จัง

" อิคิซาวะซัง อย่าโกหกเลยนะ ฉันนะไว้ใจมากิเสมอเลยนะ " เอ๋...... ไอโกะเหรอ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ละ

" แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้อยู่นี่นะ ไม่จำเป็นต้องแสดงละครหรอกว่ารักเค้านะ คบกับฉันเถอะนะ " ทะ...ทำไมถึงพูดอย่างนี้ละ

" ฉันรักเค้าจริง ๆ ไม่ได้ แสดงละครอะไรทั้งนั้นนะ "

" พอเถอะ พอได้แล้วละ " ทนไม่ไหวแล้ว

" เห็นแล้วสินะ คาอิเดะ " ยะ...ยัยนั่นกอดชิมะแน่นเลย ไม่คิดเลยว่าจะร้ายอย่างนี้เลยนะ

" มากิ เธอเข้าใจใช่มั้ย "

" ฉันเข้าใจ "

" อิจิบะ เมื่อกี้เธอยังบอกว่ารักฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ เรายังจูบกันด้วยนะ " กะ... โกหกน่า

" อย่าเชื่อนะ มากิ อย่าเชื่อคนอื่นนะ " แววตาแบบนี้ คงไม่โกหกหรอกนะ ชิมะนะ

" ฉันเชื่อ "

" หึ... เห็นมั้ยละ อิจิบะ คาอิเดะเค้าไม่ได้รักเธอจริงอย่างที่เธอเข้าใจหรอกนะ " ยัยบ้านี่พูดพล่ามอะไรนะ ฉันไม่ได้เชื่อเธอซักหน่อยนะ

" ฉันเชื่อใจเธอ ชิมะ ดังนั้นเธอนะ ไปได้แล้วละนะ "

" หมายความว่ายังไง "

" พวกเรานะ รักกันตั้งแต่เด็กแล้วละ ไม่งั้นเราคงไม่ได้เป็นคู่หมั้นกันหรอก " หน้าจ๋อยไปเลยสิ

" พอเถอะนะ อิคิซาวะซัง พอได้แล้วละ " ชิมะพูดไม่รักษาน้ำใจอีกแล้ว

" เฮ้อ ~~ รักกันจริง ๆ ด้วยนะ พวกเธอเนี่ย " ไอโกะ พูดแปลก ๆ อีกแล้ว

" เอ๋..... หมายความว่ายังไงนะ "

" นี่เป็นแผนของคุณแม่พวกเธอนะ ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ตกใจ ฉันไปก่อนนะ "

" ผะ... แผนเหรอ คุณแม่เนี่ยแสบจริง ๆ เลยนะ " ตานั่นบ่นอีกแล้ว

" กินเค้กมั้ย " ฉันเดินไปหยิบเค้ก ที่วางไว้ที่โต๊ะรับแขกตอนที่เดินเข้ามาเมื่อกี้

" แต่ยังดีนะ ได้พิสูจน์ด้วยละ ว่าเธอนะเชื่อใจฉัน "

" ซัมเมอร์ไปทะเลใต้กันมั้ย "

" อยากไปเหรอ "

" อืม "

จากนั้นมาความรักของพวกเราก็หวานแหววมาตลอด ไม่มีอะไรมาขัดขวางได้ จนตอนนี้ปิดเทอมฤดูร้อนแล้วละ พวกเราทั้ง 6 คนชวนกันเที่ยวทะเลทางใต้ละ ( คงไม่ต้องบอกนะว่ามีใครบ้า ) อ่อ... พี่ทัตสึยะกับพี่มิคิก็ไปด้วยละ วันนี้เป็นวันออกเดินทางละ และก็เหมือนเดิมที่คู่อื่นสวีทกันมีแต่คู่ฉันนั่นแหละที่หลับตลอดทางเลย

" มาถึงแล้วละ ว้าว !!!~ สวยจังเลยเนอะ " เสียงอิเอะนี่นาาาา ถึงแล้วเหรอเนี่ย

" ว้าว !!!~ สวยจริง ๆ ด้วย " เพิ่งตื่น ก็เลยเพิ่งเห็นนะคะ

" ตาบ้าชิมะ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วนะ " ขยี้ตาแรงมากเลยนะ ตาบ้าเนี่ย

" เอาของไปเก็บกันเถอะนะ " พวกเราขนของไปเก็บที่บ้านพักของครอบครัวฉันเองนะ

" นี่ ๆ ทุกคนเย็นนี้มาทำบาร์บีคิวกินกันนะ " พี่ทัตสึยะ ชวนพวกเราทำบาร์บีคิวของโปรดของพี่เลยละ

" ถ้างั้นฉันจะทำให้นะ ใครอยากเป็นลูกมือของพี่บ้างจ๊ะสาว ๆ " พี่มิคิชวนพวกเรา ทุกคนตกลงช่วยกันหมดเลย ตอนนี้บาร์บีคิวก็เตรียมพร้อมหมดแล้ว อาหารอย่างอื่นก็เสร็จแล้วละ พวกเราก็เลยไปอาบน้ำกัน เปลี่ยนให้พวกผู้ชายมาปิ้งบาร์บีคิวกันละ

" อ๋า....หอมจังเลยนะ " มินามิเนี่ยจมูกดีเหมือนอินุเลยนะ ( พวกเราอาบน้ำเสร็จแล้วละคะ )

" มากิ ไปเดินเล่นกันนะ " ชิมะชวนฉันไปเดินเล่นชายทะเล ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้นะมืดแล้วละ

" มืดแล้วนะ "

" ไม่มีอะไรหรอกน่าาาา... ไปนะ "

" อืม " ฉันกับเค้าเดินจูงมือกันไปตลอดทางเลยละ

" อ๊ะ ดูเด็กคนนั้นสิ น่ารักจังเลยนะ " เสียงผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ดังขึ้นละ

" เสน่ห์แรงจังนะ นายนะ "

" ของมันแน่อยู่แล้วนะ ไม่ปฏิเสธหรอก "

" ขอโทษนะจ๊ะ หนุ่มน้อยไปเที่ยวเป็นเพื่อนพวกพี่ได้มั้ยจ๊ะ " ผู้หญิงพวกนี้นี่ น่ากลัวจัง

" ขอโทษนะครับ ผมมีแฟนแล้วครับ "

" รักได้ ก็ต้องเลิกได้นะจ๊ะ นี่จับยัยนั่นไปให้ไกล ๆ เลยนะ " ยัยพวกนั้นเข้ามาจับฉันไว้แน่นเลยแล้วก็พาฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้ละ

" มากิ จะพามากิไปไหนนะ "

" เธอนะมานี่เลย " ยัยพวกนั้นประมาณสามคน เข้ามาจับชิมะไว้แล้วก็พาไปที่ไหนก็ไม่รู้ละ

" สำหรับเธอนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ไปซะ "

" หึ... พวกเธอนะแหละ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวนะ หลีกไปซะ "

" ปากดีนักนะแก " ยัยพวกนั้นเข้ามารุมตบฉันกันใหญ่เลย แล้วใครจะไปยอมกันเล่าฉันนะก็สวนกลับด้วยเทควันโดที่ฉันเรียนมาเลยนะสิ แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วละ สลบกันหมดเลย......

" ให้มันรู้ไว้ซะบ้างว่าไผเป็นไผนะ " แล้วฉันก็วิ่งไปตามหาชิมะทันทีเลย ไม่รู้ว่าตานั่นจะโดนอะไรบ้างนะ

" ชิมะ นายอยู่ไหนนะ " ฉันเดินตามหานายนั่นซะทั่วเลย

" มากิ ฉันอยู่นี่ "

" นายไปทำอะไรที่นั่นนะ "

" เธอนี่เดือดจังนะ เอาซะราบคาบเลย "

" แล้วนายละ รอดมาได้ไงนะ "

" ก็ยูโดสองสามท่านะ "

" นั่นผู้หญิงนะ "

" สาวประเภทสองต่างหากละ "

" เหรอ... แต่นายนี่โหดเหมือนกันนะเนี่ย "

" ไหน ไอ้หน้าไหนนะ ที่มันมาทำพวกเธออย่างนี้นะ " อ๊ะ ยัยพวกนั้นพาพวกมาด้วยละ เป็นผู้ชายด้วยอะ

" อยู่นั่นไงละ สองคนนั่นนะทำพวกฉันแสบมากเลย " ไม่ทันพูดจบพวกนั้นก็มุ่งตรงมาหาพวกเราทันทีเลย

" โรงเรียนเธอคงจะสอนวิ่งนะ " ชิมะถาม

" แน่ละ... ก็โรงเรียนเดียวกันละนะ "

" งั้นก็ไปสิ " พวกเราวิ่งอย่างรวดเร็วเลยละ ขืนช้าก็โดนยำเละเลยนะสิ

" นี่....หยุดเดี๋ยวนี้นะ........อะ......อะ.....อะ....อะ...อะ "

" หยุดก็โง่สิ....อิ...อิ..อิ..อิ "

" ถึงบ้านพักแล้วละ เร็ว เข้าบ้านเลย "

" เกิดอะไรขึ้นนะ " อิเอะวิ่งเข้ามาถามหลังจากเห็นพวกเราวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

" เอาละ หนีไม่พ้นแล้วสินะ " พวกมันตามมาถึงจนได้

" อย่าถามเลย รู้แต่ว่าได้ออกกำลังกายก่อนนอนแน่ ๆ " ฉันบอกพวกนั้นให้เตรียมตัว แล้วสงครามที่แสนอุตลุตก็เกิดขึ้น นักเลงเจ็ดแปดคนกับพวกเราแปดคน ตัวต่อตัวเลยละ

" ย๊ากกกก... อี๋ย่าห์..... ย่าห์ ๆๆๆๆๆ " เตะ ๆๆๆ ต่อย ๆๆๆ มันส์เลยฉัน

พวกเรานะเหนือชั้นกว่าพวกมันก็เลยเจ็บตัวกันมากก็เลยหนีไปซะก่อน ก็พี่ทัตสึยะนะทั้งเทควันโดและยูโดก็สายดำ พวกเราสามคนก็ยูโดสายดำ ชิมะก็คาราเต้ดั้ง 2 ยูกิกับคาซึเนะ ก็นักฟุตบอลก็ต้องเตะเก่งเป็นธรรมดาแหละ ส่วนพี่มิคิ เห็นมีมารยาทอย่างนี้นะ หม้อ... เหม้อ กระทง...กระทะ ตะหลิว.... ทัพพี เต็มมือไปหมดเลย

" ซู้ดดดดด.... ยอดเลย " มินามิกับอิเอะ ยืนพิงกัน ทำท่าเหมือนอุลตร้าแมนปล่อยลำแสงเลย

" ถ้าแข่งฟุตบอล เตะได้อย่างนี้นะ ชนะชัวร์ป้าป " ยูกิกับคาซึเนะ ก็ไม่ต่างอะไรกับแฟนตัวเองเลย -*-

" เอาละ เจอเรื่องมามากแล้ว พักผ่อนกันเถอะ "

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราพากันไปขี่เรือเล่น แล้วก็ไปต่อด้วยบานาน่าโบ๊ท กิจกรรมอันสุดท้ายก็คือขี่เจ็ตสกีละ

" ฉันขี่คนเดียวนะ นายนะคันนั้นเลย " พวกเรานะขี่เจ็ตสกีคนละคัน แต่คนอื่นขี่กันเป็นคู่ละ

" นี่ระวังตัวด้วยนะ อย่าขี่ไปไกลละ " พี่ทัตสึยะ ตะโกนบอกทุกคน ส่วนฉันกับตาบ้านั่นนะ ขี่เล่นด้วยกันสนุก ๆ มากเลยละ พวกเราขี่ไปได้สักพัก ก็มีใครไม่รู้ขี่เจ็ตสกีไล่พวกเราละ

" ใครกันนะ ชิมะ "

" พวกเมื่อคืนแน่ ๆ " พวกเราขี่เจ็ตสกีหนีพวกนั้นไปมา ฉันสังเกตเห็นพวกพี่ทัตสึยะ กำลังตามมาช่วยละ

" ย๊ากกกก ..... โย้วววววว..... เย้วววววว..... " ฉันขี่เจ็ตสกีฉวัดเฉวียนไปมา จนเจ้าพวกนั้นตามไม่ทันเลยละ

" มากิระวัง " โอ๊ย.... มากิเจ็บ ๆๆๆๆ มัวแต่เหม่อ เจ็ตสกีก็เลยคว่ำแล้วจู่ ๆ ก็มีเจ็ตสกีที่ไหนไม่รู้พุ่งตรงมาที่ฉันละ ฉันว่ายน้ำหนีสุดชีวิตเลยแต่ก็ไม่พ้น โดนเจ็ตสกีคันนั้นชน จากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันอีก

" มากิ มากิ ๆ " เสียงคุ้น อุ๊บ !!!~.... สงสัยตาบ้านั่นจะผายปอดให้ฉัน แต่ฉันได้สตินานแล้วนะเจ้าบ้าาาา ^-^

" อะ.... แค่ก ๆๆ "

" มากิฟื้นแล้ว " อิเอะกับมินามิกระโดดโหยง ๆ เลยละ

" ไม่เป็นอะไรนะ มากิ "

" ค่ะพี่ "ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง

" เธอเนี่ยเป็นหญิงอึด จริง ๆ เลยนะ " ยูกิแซว

" ฉันนึกว่าจะมีแต่มินามิซะอีก ที่หนังเหนีนวนะ "

" เดี๋ยวเหอะ คาซึเนะ " แล้วคู่นั้นก็วิ่งไล่กันเหมือนเด็ก ๆ เลย

" พามากิ ไปพักในบ้านสิ ชิมะ " แล้วตาบ้านี่ก็อุ้มฉันขึ้นมา ฉันบอกว่าฉันเดินได้ก็ไม่ฟัง

" ดีนะ ที่ไม่เป็นอะไรมากนะ "

" อืม "

" เป็นห่วงแทบแย่เลบละนะ ตอนที่เธอโดนชนนะฉันเกือบจะฆ่าไอ้บ้านั่นแล้วนะรู้มั้ย " เค้าค่อย ๆ วางฉันลงบนโซฟา

" ไปอาบน้ำซะนะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด "

" อืม เดี๋ยวเจอกันนะ " แล้วฉันก็ลุกไปอาบน้ำทันที เจ็บไหล่เป็นบ้าเลย ชนมาได้ไงนะ ถ้าเจอเถอะนะแม่จะเอาให้กินน้ำข้าวต้มไม่ได้เลย อาบน้ำเสร็จฉันก็มุ่งตรงไปยังห้องครัวทันทีเลย

" หิวจัง พี่มิคิทำอะไรกินคะ "

" ซูชิจ๊ะ "

" ว้าว ๆ น่ากินจังเลยน้าาาา " พูดเสร็จฉันก็ลงมือกินทันทีเลยก็คนอื่นนะ กินกันแล้วละ

" มากิ มานี่หน่อยสิ " ชิมะเรียกละ

" มีอะไรเหรอ "

" มานี่สิ " ฉันค่อย ๆ เดินไปหาเค้า เค้าค่อย ๆ สวมกอดฉันเบา ๆ ความรู้สึกที่แสนอบอุ่นแบบนี้ฉันชอบมาก ๆ เลยละ ความรู้สึกที่ไม่อาจได้จากใครนอกจากชิมะคนเดียวเท่านั้น

" มากิ รู้มั้ยว่าถ้าเมื่อเช้านะ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะต้องเป็นบ้าไปเลยแน่ ๆ "

" ฉันไม่มีวันเป็นอะไรไปง่าย ๆ หรอก ก็ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับเธอเลยนี่นา "

" นั่นนะสินะ ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาแล้วฉันจะแต่งงานกับใครละจริงมะ "

" อื้อ และอีกอย่างฉันนะหนังเหนียว "

" นี่มากิ เธอรู้มั้ย ว่ายิ่งฉันอยู่ใกล้เธอมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ฉันรักเธอมากเลยรู้มั้ย "

" ฉันก็รักเธอมาก ๆ เลยละ ฉันคงรักใครไม่ได้อีกแล้วละ นอกจากเธอนะ "

" หันหน้ามานี่สิ " ฉันค่อย ๆ หันหน้าไปมองเค้า ริมฝีปากเรียวบางที่แสนอบอุ่นค่อย ๆ ก้มลงจุมพิตกับริมฝีปากของฉัน ช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมากที่สุดก็คือตอนนี้แหละ ตอนที่ฉันได้อยู่กับเค้า ชิมะ คนที่ฉันรัก..........

" เร็วสิมากิ นี่วันแต่งงานของเธอแล้วนะ แขกก็มากันครบแล้วนะ " อิเอะกับมินามิเนี่ย ทำหยั่งกับว่าเป็นงานแต่งงานของตัวเองเลยนะ

" เสร็จแล้ว ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ "

ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปในโบสถ์ที่ตอนนี้มีผู้คนมากมาย ทั้งพ่อ แม่ คุณลุง คุณป้า พี่ทัตสึยะ พี่มิคิ อิเอะกับมินามิที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว ยูกิกับคาซึเนะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ตอนนี้ฉันเดินมาอยู่ตรงหน้าชิมะแล้วละ ชิมะเจ้าบ่าวของฉัน

" คุณ อิจิบะครับ คุณจะรับผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาหรือไม่ครับ "

" รับครับ "

" คุณ คาอิเดะครับ คุณจะรับผู้ชายคนนี้เป็นสามีหรือไม่ครับ "

" รับคะ " อึ๋ย... เขินจัง

" ตอนนี้คุณสองคนได้เป็นสามีภรรยากันเรียบร้อยแล้ว จะมีใครคัดค้านมั้ยครับ "

"...... "

" ไม่มีนะครับ ดังนั้น ขอให้เจ้าบ่าวจุมพิตเจ้าสาวครับ "

" จูบเลย ๆๆๆ " ทุกคนได้แต่พูดคำนี้กันเสียงดังไปหมด

ชิมะค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าลงมา ริมฝีปากของเราทั้งคู่ค่อย ๆ ประกบกัน ความรู้สึกอบอุ่นที่คุ้นเคยนี้ ไม่เคยจางหายไปไหน

" โยนเลย ๆ ๆๆ " ฉันหันหลังแล้วก็โยนช่อดอกไม้ออกไป ผู้ที่รับได้ก็คือ อิเอะกับมินามิ

" แต่งเร็ว ๆ นะ อิเอะ มินามิ "

" เร็ว ๆ นี้แหละ ไม่ต้องห่วงใช่มะ คาซึเนะ " ยูกิถามความเห็นของคาซึเนะ

" อืม ^_^ แน่นอนอยู่แล้ว " ตอนนี้มินามิกับอิเอะหน้าแดงกันใหญ่เลยละ

" มากิ ทางนี้หน่อย "

" ฉันรักเธอนะ "

" ฉันก็รักเธอมาก ๆ เลยละ "

เราทั้งสองค่อย ๆ สวมกอดกัน ความรู้สึกอบอุ่นของอ้อมกอด กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย ลมหายใจแผ่วเบาของเขา ฉันจะรักเธอตลอดไปนะ อิจิบะ ชิมะ คนรักของฉัน......... ^-^