สร้อยดอกบัว

ผู้คนมากมายบนโลกต่างถามว่าตายแล้วไปไหน   ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่อยากรู้ว่ามนุษย์เราตายแล้วไปไหน   จนวันนั้นของชีวิตผมได้มาถึงในวันครบรอบ 19 ปี   นับตั้งแต่วันนั้นดวงตาของผมก็มิอาจเห็นแสงเดือนและแสงตะวันอีกต่อไป   มันมืดมิดและอ้างว้าง   ทุกอย่างที่เป็นผมล้วนค่อยๆจางหายไปในอากาศ   รวมถึงความนึกคิดของผม

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมต้องจมดิ่งกับความมืดมิดหาที่สิ้นสุด   จนผมได้ลืมตาอีกครั้งในร่างเด็กทารก   นั่นถือเป็นการกำเนิดใหม่ของผม   ทุกความทรงจำในอดีตชาติผมไม่เคยลืม   และผมจะตามหาคนใจร้ายที่พรากชีวิตของผมไปให้จงได้

ปล.เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของนักเขียน   มิได้อ้างอิงความเป็นจริงใดๆในโลก   และมิได้อ้างอิงหรือพาดพิงถึงบุคคลใด  สถานที่ใด   ให้เกิดความเสียหาย   โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน

#สร้อยดอกบัว

ขอบคุณคำโต...ที่แวะเข้ามาอ่าน