มารร้ายหวงรัก

เขา…ผู้คลำไม่เจอหางก็ถือว่าผ่าน

เขา…ผู้ไม่เคยใส่ใจกับคำบอกรักของผู้หญิงคนไหน

 เขา…สามารถพ่นคำหวานได้เรื่อยเปื่อยโดยไม่เคยละอาย แต่

 เขา…กลับเป็นผู้ที่พ่ายแพ้ต่อหัวใจตัวเองเพราะเธอ

“ไอ้แก่นั่นมันจ่ายให้เท่าไหร่ เหมารายปีหรือว่ารายเดือน”

“อะไรนะ” ทรงอัปสรมึนกับคำถาม กรกฎพูดกับเธอแต่ไม่สบตาแถมยังเอามือจิ้มปุ่มนั้นปุ่มนี้บนรถให้มั่วไปหมด

“ก็ไอ้เฒ่านั่นไง เจ้าของรถคันเนี้ยะ” เขาเอามือทุบพวงมาลัยปัก ๆ นึกแล้วอยากให้เป็นหน้าของไอ้แก่นั่น

“เจ้าของรถคันนี้ก็…” พ่อของเธอเอง พ่อเป็นคนซื้อรถทุกคันในบ้านส่วนคันนี้จะใส่ชื่อเธอหรือชื่อพ่อก็ไม่รู้ เพราะไม่เคยสนใจเรื่องนั้น

“ใช่ ไอ้แก่ที่ตัวสูงกว่าเธอเท่านี้ ที่เคยพาเธอขึ้นโรงแรมห้าดาวไง” กรกฎต้องย่นคอตัวเองลง ยืดมือขึ้นจำลองความสูงเพราะพื้นที่ในห้องโดยสารสูงไม่พอ

“เข้าโรงแรม…ตอนไหน” ทรงอัปสรงงไปหมด ความสูงระหว่างเธอกับพ่อใกล้เคียงกับที่เขาบอก แต่เรื่องเคยควงพ่อหรือชายสูงอายุหน้าไหนเข้าโรงแรมนี่ไม่มีถูกบันทึกไว้ในโสตประสาท

“เอาน่าถ้ามันหลายคนจนนึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึก เอาเป็นว่าบอกราคามาดีกว่า ครั้งนี้พี่จ่ายให้จริงจังกว่าครั้งก่อนนะ ไม่พอใจเรื่องตัวเลขก็บอกกันดี ๆ ไม่เห็นต้องกุเรื่องท้องแล้วทำเป็นหนีไปกินของเก่า”

“พี่กด” น่าโมโห คนที่พูดเองเออเอง ยิ่งเห็นท่าทียียวนกวนประสาท ทำได้แค่กัดฟันข่มอารมณ์ตัวเอง

“ว่าไง”

กรกฎเอนมาทั้งตัวเข้าใกล้จนหน้าแทบประชิด ทรงอัปสรยังขุ่นเคืองจ้องมองเขาจนลืมคิดว่าตัวเองควรหลบ

“อื้อ อื้อ” สองมือทุบคนตัวหนาพัลวันเมื่อจู่ ๆ เขาก็พุ่งเข้ามาเอาริมฝีปากของตัวเองกดประทับจนเหนียวแน่นกับริมฝีปากเธอ

มือเล็กนิดเดียวออกแรงแค่ไหนเขาก็แทบไม่ระคาย เดี๋ยวจะทำให้สิ้นฤทธิ์ด้วยรสชาติหวาน ๆ จากจูบของเขานี่แหละ เพราะหญิงสาวเริ่มดิ้นแรงขึ้น ออกแรงผลักไสมากขึ้น มือแข็งแรงจึงรีบยึดเอาใบหน้าเล็กให้แหงนเงยขึ้นอีกนิด กดคางไว้ไม่ให้กัด ให้เธอรับสัมผัสดูดดื่มจากลิ้นที่พลิ้วไหว ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้เธอกล้าทำหน้างอใส่เขา แบบนี้ต้องถูกลงโทษ

เสียงทุบตุบตับในตอนแรกเริ่มเบาลงทีละน้อย จากที่ทั้งโกรธโมโห หวาดกลัว หงุดหงิด ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสับสน มึนงงไปหมด แรงต่อต้านค่อย ๆ ลดถอยลง เหลือแค่แรงอันน้อยนิดจากเล็บมือที่จิกอยู่บนแขนเสื้อของเขา

“เป็นไง พี่ยังอร่อยเหมือนเดิมไหม” มองปากเล็กที่แดงเห่อเพราะเขาทำเอาอยากต่ออีกรอบ แต่พอก้มเข้าหานิดเดียวเธอก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

.

.

“เด็กอยู่ที่ไหน ขอไปดูหน้าหน่อย” เขาอยากสบายใจ อยากปลดความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจมาหลายปีทิ้ง

“ไม่!! ไม่ให้ดู” ความหวาดกลัวพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ในนี้ก็ต้องมีรูปอยู่แล้วสินะ”

“เอาคืนมานะ! คนอย่างพี่ไม่จำเป็นต้องเห็นหรอก ไม่ให้เจอแน่ ไม่มีวันยอมให้เจอแน่ ๆ” น้ำตาไหลเป็นทาง โถมตัวเข้าแย่งโทรศัพท์สุดกำลัง แถมยังทุบชายหนุ่มไม่หยุด เธอจะไม่ยอมให้กรกฎได้เห็นหน้าลูก จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้เข้ามามีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอได้อีก

“โม!!” กรกฎยอมปล่อยโทรศัพท์คืน หญิงสาวใช้สองมือสั่นเทากำมันไว้แน่นน้ำตาไหลพราก นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเห็นเธอร้องไห้

“หยุดเรียกชื่อนี้!! แล้วลงไปซะ ถ้าจะให้ดีช่วยทำเป็นไม่รู้จักกันได้ไหม ไม่ต้องสนใจมองข้ามหัวไปเลยได้ยิ่งดี”

เขายังนิ่งมองคนฟูมฟาย หญิงสาวเปลี่ยนไปจากเดิมมาก

“หาคนเป็นพ่อได้แล้วสิ”

“ใช่!!” เพราะความเจ็บปวดทำให้เสียงสะอื้นลดลงแล้วแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงกระด้าง

“เป็นลูกเมียน้อยคงมีความสุขทั้งแม่ทั้งลูก”

“ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ เราไม่เกี่ยวข้องกัน เชิญไปซะ” ถึงจะไม่เข้าใจความหมายของชายหนุ่มเท่าไหร่ อยากขอแค่ได้ตอบโต้

“ได้ แล้วอย่าคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่สนใจเธอ”

“ลงไป!!”