ความตายในรูปแบบของอนาคต

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ในอาณาจักรทางตอนที่เหนือ อดีตจักรวรรดิยิ่งใหญ่มาลิเฟียขุนนางหนุ่มเดินเชยชมดอกไม้สีชาดที่เหมือนกับดวงตาของเขา มือพลางผายไปตามดอกไม้พวกนั้นแล้วคิดบางอย่างอยู่ในใจก่อนจะหันไปมองบนท้องฟ้าว่าดวงจันทร์ในคืนนี้ช่างดูใหญ่กว่าปกติมากราวกับมันก้มลงมามองเขาอยู่

“ นี่รึป่าวสิ่งที่นายกำลังตามหาวลาส.. บ้าน..
ในอีกสองวันฉันจะได้กลายเป็นดยุกแห่งมาร์ติเนสและปกครองที่นี้อย่างชอบธรรมแล้ว.. ”

“ นายน้อยคะ ”
เสียงของหญิงชรากล่าวทักทายผู้เป็นนาย

“ หืม.. คุณยายอัสร่า ”
“ ยังเครียดเรื่องพรุ่งนี้อยู่หรอคะท่านเวเนย่า ”
หญิงชราเดินเข้ามาด้วยความสำรวมแล้วย่อตัวลงดูดอกไม้สีชาด
“ ผู้นำต้องการความโอบอ้อมและมั่นคงเหมือนกับท่าน เดิมทีฉันก็เป็นเพียงหญิงชราที่ไร้ญาติหากไม่ได้ท่านรับเข้ามาทำงานรับใช้ฉันคงไม่ต่างจากดอกไม้ริมทางที่เกิดมาและจากไป.. สำหรับพวกเรามาร์ติเนสท่านคือเสาหลักที่ยังทำให้พวกเราเชื่อมั่นต่อไปได้นะคะท่านขุนนางตัวน้อย.. ดูซิเวลาก็ผ่านไปนานแล้วแต่ท่านยังคงหนุ่มแน่นเช่นเดิมแบบนี้คงอยู่กับทุกคนไปได้อีกนานแน่ค่ะ ”
หญิงชรายื่นขึ้นพลางจัดเครื่องแต่งกายของเวเนย่าให้เข้าที่ราวกับคุณแม่ที่เอ็นดูลูกชายไม่มีผิด
“ ได้ยินท่านพูดเช่นนี้ข้าก็โล่งใจขึ้นเยอะ ขอบคุณมากท่านไปพักผ่อนเถอะข้าว่าจะเดินเล่นอีกเสียหน่อย ”

หลังจากหญิงชราเดินจากไปเขาก็เงยมองท้องฟ้าอีกครั้งพลั่นหลับตาเพื่อสูดอากาศให้ตัวเองใจเย็นแต่ถว่า---
ดวงจันทร์บนท้องฟ้าดันหายไป เวเนย่าคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะเมื่อกี้เขายังเห็นมันอยู่เต็มสองตา

“!!!”
พอหันหน้าลงมาก็พบกับบุคคลปริศนาส่วมผ้าคลุมราวกับพวกนักฆ่าที่ถูกจ้างมา
แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นดวงตาของเขาไม่สามารถมองทะลุเข้าไปในใต้ผ้านั้นได้ว่าเป็นใคร

“ หึ เตรียมตัวมาดีนี่เจ้ามือสังหารถึงอาบเวทย์มาเพื่อปกปิดตัวตนขนาดนี้
หรือว่าจะเป็น..? คนของบ้านลิลลิเซียงั้นสินะ ถ้ายอมบอกว่าถูกจ้างมาจะยอมปล่อยไปให้ก็ได้? ”

เวเนย่าไม่ทันจะกล่าวจบมือสังหารก็พุ่งตัวเข้ามาหาโดยตรงทันที
เขานั้นรู้ดีว่าไม่มีอาวุธไหนทำร้ายเขาได้จึงได้ง้างมือแล้วปล่อยหมัดออกไปด้วยแรงอันมหาศาลจนพัดดอกไม้ข้างทางสั่นไหว แต่ที่น่าตกใจ… มือสังหารคนนั้นดันปล่อยหมัดออกมาปะทะกับมือของเวเนย่าซึ่งนั้นหมายความว่าแรงนั้นเทียบเท่ากันเลย

“ นี่เจ้า.. ”
เวเนย่าขมวดคิ้วแล้วพยายามจะใช้เวทย์มนต์ด้วยมืออีกข้าง (เวทย์โลหิต) ในขณะที่เวทย์กำลังชาจพลังมันก็ถูกทำให้กระจายหายเป็นอณูทันที เวเนย่ากำลังตกใจกับภาพตรงหน้าจะมีสักกี่คนบนโลกที่สามารถแก้ทางเขาได้เช่นนี้นอกเสียจาก… ผู้เป็นแม่

ใช่แล้วมือสังหารค่อยๆเงยหน้าให้เห็นใบหน้าใต้ผ้าคลุมที่ส่วมอยู่มันคือหญิงสาวที่เวเนย่าหวั่นใจที่ได้พบ “ท่านแม่ ”ใบหน้าของท่านแม่ที่เวเนย่าเห็นนั้นทำให้เขาแทบจะหมดแรงสู้ต่อ ตนเองที่คิดว่าหนีจากอดีตอันแสนไกลแต่ทำไมถึงกลับต้องมาพบเจอกันอีก 

" ท่านมาทำอะไรที่นี่ท่านแม่ " 
เวเนย่าพูดทั้งที่กำลังกัดฟันไว้แน่น 

" โอ้ โฮะ โฮ~ ข้าก็มาทวงคืนความเป็นธรรมของข้าไงล่ะ! " 
รอยยิ้มที่ดูผิดมนุษย์ยิ้มเผยออกมาราวกับแวมไพร์คลั่งที่ไร้ซึ่งความกลัว ในพริบตาต่อจากนั้นทั้งสองเริ่มประชันความเร็วใส่กัน ด้วยความรุนแรงและรวดเร็วมันทำให้พื้นไม้ใบหญ้ารอบข้างถึงกับปลิวไหวตามกระแสลม ตูมม คุ๊มมม การต่อสู้ของแวมไพร์ดั่งเดิมคือการใช้กำลังของตัวเองเพื่อชนะอีกฝ่าย แต่เห็นทีเวเนย่าคงต้องชักดาบออกมาเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายไปมากกว่านี้ 

" จงออกมาและฟาดฟันผู้คิดร้ายข้า " 
คมดาบโลหิตถูกเรียกออกมาผ่านกลางมือของเวเนย่า เพียงแค่เรียกออกมาฝูงค้างคาวก็พากันอลมาณเพราะมันคือสัญญาณว่าเขาเริ่มจะเอาจริงแล้ว 

" ไม่ว่าหน้าไหนก็คิดว่าจะชนะข้าได้ ซึ่งมันไม่มีวันและโง่เขลาที่พยายามจะชนะข้า "
แวมไพร์สาวเรียกดาบบางอย่างออกมาซึ่งออร่าของมันเหมือนกับออร่าแห่งความตาย

ทั้งสองเข้าปะทะดาบกันอีกครั้ง
เวเนย่าทั้งเปลี่ยนท่าจับดาบ เปลี่ยนดาบหรือแม้กระทั่งพยายามใช้เวทย์มนต์เพื่อพลิกเกมแต่ก็ไม่สามารถทำได้ราวกับอีกฝ่ายรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและใช้ท่าหรือรูปแบบเดียวกันเพื่อสวนกลับและป้องกันการโจมตีไว้จนทำให้เวเนย่าชุกคิดบางอย่างขึ้น..

“ ข้าขอสังเวยเลือดของข้าเพื่อจบสิ้นทุกสิ่ง
จงกลืนกิินเลือดเนื้อของข้าเพื่อมอบสิ่งที่ข้าปรารถนาที่สุด . . . ดาบที่ฟันแม้กระทั่งมิตินี่ได้ ”
หลังจากร่ายมนต์ไปสักพักสิ่งที่น่าตกใจก็ปรากฏ ท่านแม่ที่สวมผ้าคลุมก็ได้เปลี่ยนใบหน้าเป็นตัวเขาเองในตอนนั้นที่เขาได้คำตอบทั้งหมดเวทย์ที่กำลังร่ายก็ยุติลง เวเนย่าถึงกับลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้นที่มีกลีบดอกไม้สีชาดปลิวไปทั่ว

“ ข้ารู้แล้ว..ตัวจริงของเจ้า..
เจ้าคือความตายสินะ.. แฮ่ก--- และภาพที่ข้าเห็นตรงหน้าคือ(อนาคต)ซึ่งมันหมายความว่าบุคคลที่เห็นคือคนที่จะสังหารข้าในอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น.. แค่ก!! ”
เวเนย่าสำรอกเลือดออกมาจำนวนมากเพราะต้องใช้เวทย์ที่ทำให้ตัวเองถึงตายได้ก่อนเพื่อจะได้รู้ว่าสิ่งที่เขาคิดอยู่นั้นถูกต้องจริงๆ

“ ถูกต้องมาร์ติเนส
ฉันคือความตาย สิ่งที่ทุกคนต้องหวาดกลัวและต้องเจอในเวลาสุดท้ายของชีวิต คิดว่าชีวิตของคนเราจะเจออะไรเป็นสิ่งสุดท้ายล่ะ..? ก็คนที่เป็นคนสังหารไง! ,เจ้าน่ะแตกต่างเพราะทุกคนบนโลกต้องตายต่อให้อายุมากเท่าไหร่ ไม่มีใครเป็นอมตะจริงหรอกเวเนย่า แต่ว่า.. การมีอยู่ของเจ้ามันขัดแต่กฏของโลกเราเจ้าเป็นอมตะจริงข้าต้องขอยอมรับแต่มันขัดต่อกฏของโลก หากเจ้ายังอยู่ที่มาลิเฟียเจ้าจะอยู่ที่นี่ตลอดไปและโลกทั้งหมดจะลุกเป็นไฟมีเพียงเจ้าและอาณาจักรนี่จะคงอยู่ นั้นคือผลของความเป็นอมตะ.. เอาล่ะเลือกซะ จะไปจากที่นี่..หรือตายตรงนี้โดยผู้นำพาอย่างข้า ”
ยมบาลชี้ดาบแห่งความตายไปยังเวเนย่าหวังปลิดชีพทันทีที่เขาเลือกจะตายอย่างสงบเพราะขนาดยมทูตก็ยังรู้ว่าเวเนย่าเป็นคนที่ยอมตายได้แม้กระทั่งคนทั้งโลก

“ เฮ้ เฮ้ เฮ้
เดี่ยวสิความตาย เราไม่ได้ตกลงกันว่าจะต้องฆ่าเขานี่ ”
เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งกล่าวขึ้น

“ … ”
เวเนย่านอนซมอยู่บนพื้นจมอยู่บนกองเลือดของตนเองเห็นเพียงเท้าสองคู่ที่กำลังยืนสนทนากัน

เด็กสาวย่อตัวลงหน้าเวเนย่า
“ สวัสดีฉันคือ อนาคต เป็นตัวตนที่อยู่เหนือทุกสิ่งและเป็นสิ่งที่ไม่จางหายไปเหมือนกับความตายและอดีต
ฉันจะให้โอกาสนายนะขุนนางหนุ่ม ถ้านายอยู่ที่นี่และใช้ชีวิตไปเรื่อยๆนายจะได้กลายเป็นผู้นำแหง่อาณาจักรแต่โลกจะลุกเป็นไฟจากทางเลือกของนาย.. แต่ว่า! ถ้านายเลือกเป็นกบฏทำลายที่นี่และจากไปเพื่อคืนอำนาจให้แก่ผู้คนนายจะได้อนาคตที่นายไม่คิดว่าจะมีเลยนะ… ความรัก ลูกสาว น้องสาว ฮะฮะฟังดูน่าสนใจใช่ไหม งั้นฉันให้นายคิดดูนะ บ๊ายบาย ”

“ การบอกอนาคตต่อผู้อื่นมันผิด..---- ”
“ เอาเถอะหน่า ในโลกที่ไม่มีผู้กล้าก็เหมาะดีแล้วนี่ ”

และสิ่งสุดท้ายที่เวเนย่าได้เห็นก่อนหลับไปคือดวงจันทร์ที่กลับมาดวงกลมโตบนท้องฟ้า
มองมันด้วยความคิดว่าตัวเขานั้นควรจะเดินไปทางไหนจนเผลอยิ้มให้กับดวงจันทร์

หกสิบปีผ่านไป
มาลิเฟียล้มสลายไปเกือบสิบปีและถูกกู้คืนโดยทรราชสีขาว

“ แองเจอลิน่าเธอเคยได้ยินเรื่องของเจ้าหญิงองค์แรกแห่งมาลิเฟียรึป่าว ”

“ เรื่องนั้นเห็นว่าเป็นเรื่องเล่านี่คะ?
เด็กสาวนักเดินทางออกตามหามงกุฎแห่งอนาคตเพียงเพราะหวังให้คนที่นางรักกลับมาเกิดและดูว่าไปเกิดอยู่ที่ใด และสุดท้ายเจ้าหญิงคนนั้นก็เลือกใช้อำนาจต่างๆในการสร้างอาณาจักรนี้ขึ้นมา ปัจจุบันก็เรียกกันหลายชื่อซะด้วยสิ.. ”
นางพูดเสร็จก็จิบชาต่อ

“ พวกเราก็ต่างทำเพื่ออนาคตกันทั้งนั้น.. แต่สิ่งที่ฉันอยากรู้คืออนาคตนั้นทำไปเพื่อใครกันแน่นะ.. ”
เวเนย่ามองไปยังชายหนุ่มคนนึงที่มีผมสีขาวที่มีชื่อเป็นขุนนางหน้าใหม่ มูน ลิลลิเซีย

“ คะ..? ”

“ อ่อ เปล่าหรอกฉันพูดไปเรื่อย ,คืนนี้ฉันไปดื่มสักหน่อยสนใจไปด้วยกันไหม? ”

“ ฉันไม่แบกท่านกลับแล้วนะคะ ”

“ อย่างฉันน่ะหรอจะเมา พูดเป็นไปเล่นได้นะ ”
เวเนย่าลุกจากโต๊ะที่เขากำลังวาดภาพบางอย่างไว้.. ในภาพคือชายส่วมผ้าคลุมหรือความตายที่เขาเคยพบเมื่อครั้งนั้นแต่ในคืนนั้นจากทั้งสองเดินจากไปสิ่งที่เขาเห็นใต้ผ้าคลุมกลับเป็นชายหนุ่มที่มีผมยาวสีขาวกับดวงตาสีครามสวยงามหรือว่านั้นคือความตายของเขารึป่าว? เขาลงมือวาดมันลงไปพร้อมกับเด็กสาวปริศนากับหมวกทรงสูงที่มีดวงตาสีครามสวยงามเช่นกัน สุดท้ายสิ่งที่เวเนย่าพยายามจะสื่อจากภาพวาดคือ อนาคตอาจเป็นเจ้าหญิงคนแรกและอนาคตเองก็อาจเห็นความตายของตัวเองจากตัวของความตายในตอนสู้กับเวเนย่าแล้วเช่นกัน และเรื่องเล่านี้ก็ได้---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อยู่ด้วยกันในที่สุด