นิทานของใคร??

พูดไปใครเขาจะเชื่อเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งสองปีแล้วไม่รู้ทางนั้นจะเป็นไงบ้าง จะว่าไปแล้วตอนนั้นทั้งๆที่ตั้งใจจะอยู่ที่นั้นแล้วแท้ๆทำไมถึงกลับมาอยู่ที่นี้อีกก็ไม่รู้หรือว่าเราไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นั้นสินะปานี้ไม่รู้จะลืมกันแล้วรึเปล่า

.

.

.

.

จะว่าไปก็คิดถึงเหมือนกันแหะ...หึ

.

.

.

.

นี้พวกคุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงมานั่งเหมือนในละครที่เวลาตัวเอกดราม่าทีไรต้องนั่งเหม่อมองไปทางนู้นทีทางนี้ทีบางครั้งก็ยิ้มบางครั้งก็เศร้าจริงๆแล้วเรื่องของผมในที่นี้มันน่าจะจบไปนานแล้วเหมือนในนิยายออนไลน์ที่เขาเล่ากันแต่ทำไมผมกลับมาที่นี้มาที่จุดเริ่มต้นของเรื่องทุกอย่างเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นแม่งเป็นแค่ความฝันเท่านั้นเองเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นจริง ผมจะเล่าให้ฟังว่าทำไมผมถึงมานั่งกอดเข่าเป็นเต่าอยู่ตรงนี้แต่รู้แล้วต้องเก็บเป็นความลับด้วยนะเดี่ยวเขาจะโกรธที่ผมแอบมาเล่าเรื่องเขาให้พวกคุณฟังอยู่มันเริ่มต้นที่วันนั้นเป็นวันที่ผมกำลังจะไปมหาลัยเป็นวันแรกผมที่สอบติดคณะบริหารตามที่หวัง?มันก็ตามหวังแหละมั้งเพราะตั้งแต่เด็กพ่อก็ส่งให้ผมไปเรียนอยู่แต่กับตัวเลขทำให้ผมไม่มีความชอบอะไรเป็นพิเศษเท่าไร

.

.

ในห้องพักแห่งหนึ่งถึงมันจะไม่ได้ใหญ่ไม่ได้กว้างเท่าบ้าน ไม่สิเท่านรกที่ผมเคยอยู่แต่มันก็ยังสบายใจกว่าจะอยู่ที่นั้นทั้งๆที่เมื่อก่อนผมสามารถเรียกที่นั้นว่าบ้านได้เต็มปากแล้วทำไมตอนนี้มันกลายเป็นนรกสำหรับผมก็ไม่รู้

"นี้!...เมื่อไรแกจะกลับบ้านห้ะ!! ฉันชักจะหมดความอดทนกับแกแล้วนะ"เสียงดังออกมาจากห้องห้องหนึ่งที่เธอเป็นเจ้าของตึกมันต้องมีเสียงแบบนี้ทุกเดือนเลยสิท่า ถึงเด็กมันจะน่าสงสารแต่ถ้ามาเสียงดังแบบนี้ทุกเดือนก็ไม่ไหวมั้ง

"ผมจะกลับก็ต่อเมื่อพ่อพาไอพวกนั้นออกไปจากบ้านแม่ผม"เด็กผู้ชายในวัย20ในชุดนักศึกษาของมหาลัยชื่อดังกำลังยืนคุยกับผู้ปกครองในอารมณ์ที่ไม่ปรกติสักเท่าไรทั้งที่ปรกติเจ้านิทานมันออกจะใจเย็นด้วยซ้ำไป

"แกไม่มีสิทธิมาเรียกพวกเขาว่าไอนะ"

"ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ เพราะไอพวกนั้นมันถึงทำให้แม่ผมตาย"

"ฉันบอกว่าเขาไม่ได้ทำ!!"

"มันจะไม่ได้ทำได้ไง มีดอยู่ในมือมันพ่อจะบอกว่ามันไม่ได้ทำอีกเหรอ ห้ะ!!"

"แกอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุดาวเขาแค่ป้องกันตัว"

"ป้องกันตัว? พูดมาได้ผมเห็นคาตาว่ามันแทงแม่พ่อยังจะกล้าพูดอีกเหรอว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เฮงซวย"

เพี้ย!!!

"ยังแรงดีเหมือนเดิมเลยนะ"

"ฉันไม่เคยสอนให้แกพูดหยาบคายแบบนี้นะ"

"หึ ใช่พ่อไม่เคยสอนพ่อไม่เคยสอนเหี้ยอะไรทั้งนั้นแหละ"

"นิทาน!!"

"อ่อ ยังจำชื่อผมได้เหรอแต่พอดีผมลืมชื่อพ่อไปเมื่อกี้เลยว่ะทำไงดีคับ"

"ไม่รู้แหละ ยังไงแกก็ต้องกลับบ้านกับฉันไปวันนี้"

"ผมไม่กลับ"

"แกต้องกลับ เข้ามา!"

"พ่อจะทำอะไรปล่อยผมนะ!"

"ไม่ มาเอาตัวลูกฉันขึ้นรถไป"

"ไม่ ปล่อยผมเดี่ยวนี้ บอกให้ปล่อยไงว่ะ"

อัก!! เสียงของชายชุดดำที่ร้องออกมาใครจะไปคิดเด็กแค่16ปีแรงมันจะเยอะได้ขนาดนี้

"พวกแกมัวทำอะไรอยู่!! ไปพาลูกฉันกลับมาเดี่ยวนี้"

"ครับนาย"

"ผมไม่มีวันกลับไปนรกนั้นหรอก"

"หยุดเดี่ยวนี้นะนิทาน!!"

"ผมไม่หยุด ผมจะไม่กลับไปให้ไอเหี้ยนั้นมันข่มขืนผมหรอก"

"แกว่าอะไรนะ ข่มขืน?!"

"ใช่555 พ่อได้ยินไม่ผิดหรอกลูกชายของคุณดาวที่พ่อรักนักรักหนามันจะข่มขืนผมพ่อพอใจรึยัง"

"ฉะ..ฉันไม่รู้"

"เหรอ ทีนี้พ่อก็รู้ไว้ด้วยนะว่ามันจะข่มขืนผม"

"เดี่ยวนิทาน! อย่าเดินไปกลับมานี้!!!"

"ไม่! ผมจะไม่กลับไปให้ไอชาติชั่วนั้นมันทำระยำกับผมอีกแล้วไม่มีวัน!"

ทั้งที่มันก็เหมือนทักครั้งแท้ๆทะเลาะกันไปหลบที่อื่นแล้วกลับห้องมานอนแต่ทำไมวันนี้มันไม่เหมือนเดิมล่ะ ผมจะไปหาแม่นะรอผมแปปนึงนะแม่

.

.

รายงานจากที่เกิดเหตุวันนี้เวลา17:00มีรถกระบะขับผ่าไฟแดงออกมาคาดว่าคนขับดื่มสุรามายังอยู่ในอาการมึนเมาไม่สามารถให้ปากคำกับตำรวจได้อีกทั้งมีผู้ได้รับบาดเจ็บเป็นลูกชายวัย20ปีของนักธุรกิจชื่อดัง จากการสัมภาษณ์ผู้เห็นเหตุการณ์บอกว่าเด็กชายได้ทะเลาะกับผู้ปกครองมีปากเสียงกันค่อนข้างรุนแรงเด็กชายวิ่งหนีผู้ปกครองออกมาเป็นจังหวะที่รถกระบะคันนั้นผ่าไฟแดงมาพอดีทำให้ชนเข้าอย่างจังเบื้องต้นอวัยวะในร่างกายเสียหายอย่างหนักตอนนี้ได้ส่งตัวขึ้นรถพยาบาลไปแล้ว

.

.

.

.

"...อึก...ที่ไหน"

NO.A : สวัสดี รีดเดอร์ทุกคนเราอยากจะบอกว่าเราชื่อNO.Aหรือจะเรียกว่า เอ ก็ได้นะนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเรา จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องแรกหรอก(>~<)/แต่พอดีว่าเคยแต่งแล้วอีกทั้งบวกความขี้เกียจเราเลยเลิกแต่งไปแต่เราก็กลับมาลองจริงจังอีกครั้งเพราะมันเป็นความฝันของเราว่าเราอยากแต่งนิยายให้มีคนอ่านเยอะๆบวกกับฉันอ่านนิยายเยอะจนอยากแต่งเองทำให้กลับมาเริ่มใหม่อีกครั้ง

ถึงยังไงเราก็ยังอ่อนประสบการณ์อยู่เยอะมากถ้าผิดพลาดหรืออยากให้คำแนะนำเรายังไงก็สามารถบอกได้เลยแต่อยากขอให้คอมเมนท์กันแบบน่ารักๆหน่อยนะเราจะพยายามทำให้เต็มที่ที่สุด ขอบคุณมากที่อ่านจนจบ✨????