Revenge ปฐมบทรักอาบเลือด 1

บทนำ starting

ในวันที่ท้องฟ้ามืดสลัวเสียงลมพัดหวีดหวิวเสียดสีกับต้นไม้ที่ไร้ใบส่งผลให้กิ่งก้านของมันขยับไปมาดั่งโครงกระดูกที่ผุดขึ้นมาจากนรก 

ดั่งฟ้าฝนและโชคชะตาเป็นวันที่เต็มใจให้เกิดเหตุการ์ณนี้ขึ้นกับสาวน้อยผู้เคราะห์ร้าย

"เราเลิกกันเถอะ.." คำพูดเพียงสั้นๆของผู้ชายคนนึง ทำให้ แฟนสาวหยุดชะงักงานเขียนนิยายที่กำลังทำอยู่ทันที

"55555...มินคะมินล้อเล่นทำไมเนี่ย" หญิงสาวที่ยังไม่รู้ตัวหัวเราะออกมาดังลั่น

"ผม..พูดจริงๆ..เรามันเข้ากันไม่ได้"

"ทำไม....ล่ะคะ"แฟนสาวพูดด้วยเสียงสั่นคลอ

"คุณ...มันไม่ใช่คนที่ผมต้องการ"

"ฮึก....ฮึก...."

"ฟลุบ!!!"แฟนสาวโผเข้ากอดชายผู้เป้นที่รักของเธอพร้อมกับปล่อยโฮออกมาดังลั่น

"แต่นึ่งมีแค่มินทร์คนเดียวนะคะนึ่งรักมินทร์มากนะคะนึ่งไม่อยากให้มินทร์ไปเลยนะคะอย่าไปเลยค่ะจะให้นึ่งปรับตัวยังไงก้ได้ค่ะขอร้องล่ะนะคะ" 

ผลุบ"หญิงสาวถูกแฟนหนุ่มผลักลงพื้นแบบไร้เยื่อใย

"ฮึ...คุณมันเป็นขยะสำหรับผมแล้วผมแค่ใช้คุณเป็นแฟนเพื่อต้องการข้อมูลในการจีบเพื่อนของคุณเท่านั้นเอง..หน้าตาอัปลักษณ์แบบคุณน่ะ ท่าผมมีเป็นแฟนก็ขายขี้หน้าคนอื่นซะปล่าวๆ"ชายหนุ่มมองหน้าอดีตแฟนสาวด้วยความสมเพศ

"คนหน้าตาแบบเธอน่ะ..ไม่มีใครรักเธอจริงหรอก"พอชายหนุ่มพูดจบเขาก็หัวเราะเธอพร้อมกับใส่เสื้อโค็ทและเดินออกจากห้องไป

"เขา...ไม่เคยรักชั้น....."

.............................

"บทที่1...PAINFUL" 

"นี่ๆเกรซเธอได้ยินข่าวป๊ะว่าที่มินทร์เขาคบกับอีนึ่งเพราะต้องการแค่จะจีบอีอบเชยให้ง่ายขึ้นอ่ะ"สาวผมเปียหน้าตาอาหมวยพูดขึ้นกับเพื้อนของเธอ

"เออใช่ อย่างอีนึ่งอ่ะนะใครจะเอามันหน้าตาออกจะทุเรศ555555"เพื่อนสาวอีกคนบอก

"เนอะๆ..ดูซิๆอีนึ่งมาแล้ว"

เด็กสาวผิวขาวซีดที่โดนครหาถึงในการสนทนาของเด็กสาวสองคนเมื่อครู่เดินเข้ามาเหมือนกับถูกจังหวะที่จะให้สองสาวผู้สอดรู้สอดเห็นได้แขวะเธอต่อ

"อ้าวนึ่งเลิกกับมินทร์แล้วหรอ555"

สองสาวประสานเสียงหัวเราะเยาะเย้ยสาวผู้เคราะห์ร้ายด้วยความสะใจ

แต่เจ้าตัวกลับยิ่งรู้สึกเสียดแทงหัวใจอย่างหนัก

"อื้อ...จ่ะ"สาวเจ้าตัวได้ตอบคำถามนั้นด้วยเสียงที่สั่นคลอ และเดินจากไป 

"ตัวขนมนึ่ง

นั่นสินะไม่มีใครสงสารหรือปลอบใจชั้นหรอก ชั้นมันหน้าตาทุเรศนี่ สู้ๆตายไปเลยจะไม่ดีกว่าหรอแบบนี้

"อุ๊ยย สองคนนั้นเหมาะกันจังเลยเนาะ"

ฉันหันไปตามเสียงของรุ่นพี่มัธยมกลุ่มนึงที่กำลังมองคู่รักคู่ใหม่ที่พึ่งเปิดตัวได้ไม่นาน 

นั่นคือ "อบเชยกับมินทร์..."

เหมือนในใจชั้นโดนแทงซ้ำด้วยภาพที่อบเชยและมินทร์เดินควงแขนกันอย่างมีความสุขมันทำให้ใจชั้นรู้สึกเจ็บและทรมานอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ชั้นขึ้นมาบนอาคารเรียนแล้วแต่ภาพนั้นที่เห็นเมื่อครู่ก็ยังติดตาไม่หายเหมือนมันเป้นฟลิมหนังที่ฉายภาพซ้ำไปซ้ำมาในหัวของชั้นตลอดเวลา

"สวัสดีจ๊ะนึ่งเป็นไงบ้างสบายดีไหม"ฉันหันไปตามเสียงที่เรียกชั้น นั่นคือ...อบเชยเพื่อนสนิทของชั้นเอง 

"...สบายดีจ่ะ...."ชั้นตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ขอบคุณนะ ที่ให้มินทร์กับชั้น ชั้นอ่ะนะชอบเค้ามานานละ แล้วที่สำคัญชั้นได้ยินมาว่าเค้าแค่ต้องการรู้ข้อมูลของชั้นใช่ไหมละ^ ^เค้าถึงได้คบกับแกอ่ะ" 

"เห้ออ น่าสงสารแกจังเลยอ่ะ..ไม่มีใครเอา"อบเชยหัวเราะลั่นห้องเรียนพร้อมกับส่งสายตาเยาะเย้ยมาที่ตัวชั้น

"หรอ...ขอโทษนะที่ไม่มีใครชอบชั้น..แต่...มันเลือกไม่ได้นี่นา"ถึงอบเชยจะพูดแทงใจชั้นถึงอบเชยจะแย่งพี่มินทร์ไปแต่ชั้นก็จะพูดดีๆกับเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของชั้น 

"ไม่โกรธเลยหรอนึ่ง นี่ชั้นเยาะเย้ยแกอยู่นะ5555"

"ไม่หรอก....."

"งั้นหรอ..ดีจังที่มีเพื่อนแบบแก"

*พักเที่ยง--*

สองสาวเพื่อนสนิทได้นั่งเรียนกันมา จนพักทานข้าว ณ ตอนนี้นึ่ง ก็ยังดูไม่มีท่าที ที่จะสดใสขึ้นมาบ้างเลย

"นึ่งไปกินข้าวกับชั้นหน่อยสิ"

"...วันนี้ชั้น.....ไม่..."

"ตามมาเร็วๆ"อบเชยเพื่อนรักของนึ่งดึงแขนนึ่งอย่างแรงให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ถึงแม้เธอจะโดนดึงแรงแค่ไหน แต่เหตุการ์ณที่พี่มินทร์ได้บอกเลิกกับเธอเมื่อสัปดาห์ก่อนก็ยังเจ็บแปลบในใจมากกว่าการกระทำของเพื่อนสนิทของเธอ...."ไม่มีอะไร..จะเจ็บไปกว่านี้อีกแล้ว."

เมื่อมาถึงโรงอาหารอบเชยก็เดินปรี่ไปที่โต๊ะที่พี่มินทร์นั่งอยู่โดยไม่สนใจนึ่งเพื่อนของเธอเลย เมื่อหญิงสาวยืนตั้งสติอยู่หน้าโรงอาหารสักพักนึงเธอก็ได้เดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทของเธอที่กำลังกอดอดีตแฟนชายของเธออย่างแนบแน่น ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดเธอก้ไม่สามารถแสดงออกได้ พอเธอเดินมาถึงโต๊ะ เธอก็ได้มองหน้าอดีตแฟนชายของเธออย่างห่วงหา แต่ในนัยตาของอดีตแฟนชายของเธอนั้นกลับไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่แล้ว

"เอ้า  นึ่งยืนทำอะไรล่ะไปซื้อน้ำให้เราสิ ขอเย็นๆ2ขวดเลยนะ" อบเชยเปรยตามองนึ่งผู้เป็นเพื่อนสนิทของเธอด้วยหน้าตาที่สะใจพร้อมกับใช้มือสวมแขนของมินทร์และซบไหล่อดีตแฟนชายของเพื่อนสนิทเธอด้วยหน้าตาที่ดูปริ่มล้นไปด้วยความสุข

"จ่ะ..."เธอค่อยๆเดินออกมาจากตรงโต๊ะกินข้าวที่มีสองคู่รักกำลังจู๋จี๋กันอย่างสวีทหวาน แต่ในขณะที่เธอนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่าเป็นเหมือนดั่งตุ๊กตาที่ซึ่งไร้จิตใจ สาวร่างเล็กที่พึ่งโดนใช้ให้มาซื้อน้ำได้ถึงหน้าสหกรณ์เธอเดินเข้าไปและเปิดตู้เย็นขนาดใหญ่หยิบน้ำขึ้นมา3ขวด และเดินไปยังเคาท์เตอร์ที่มีอาจารย์ภาษาไทยนั่งกินเม็ดมะม่วงหิมพานต์อย่างเอร็ดอร่อย 

"นี่ค่ะ...อาจารย์ 15 บาท" 

"อ้อๆ ขอบคุณจ่ะ" เมื่ออาจารย์รับเงินของเธอเสร็จเธอก็เดินไปที่โต๊ะแห่งความรักนั่น และค่อยๆวางขวดน้ำลงบนโต๊ะพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหินอ่อน"อ๊ะ! นึ่งชั้นอยากกินคัพเค็กตรงนั้นน่ะ แล้วก็พี่มินทร์อยากกินพาสต้าอบชีสตรงนั้น ไปซื้อให้หน่อยสิ" พอพูดจบอบเชยก็โยนเงินจำนวนหนึ่งมาให้นึ่งสาวน้อยผู้ที่ต้องรับใช้เพื่อนสนิทกับแฟนของเธอ 

"อื้ม...งั้นรอก่อนนะ"นึ่งลุกขึ้นจากม้านั่งอีกรอบและเดินไปที่โรงอาหารและเดินไปซื้ออาหารตามที่คู่รักนั้นต้องการร่างผอมบางกลับมานั่งพร้อมกับอาหาร3อย่างและแจกจ่ายให้อีก2คนนั้นตามที่สั่ง

"มินทร์คะวันนี้ไปไหนดีหรออบเชยอยากไปเซ้นทรัลอ่ะค่ะไปช็อปปิ้งกันมั้ยคะ"

"อืมม...ก็ดีนะครับเดี๋ยวผมเลี้ยง^ ^"

"ว้ายยย...ใจดีที่สุดเลยอ่ะค่ะมินทร์ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวจีบปากจีบคอพูดพร้อมเปรยตามาหานึ่งสาวเพิ้อนสนิทของเธอเพื่อเยาะเย้ยทางสายตา แต่ถึงแม้อบเชยจะทำร้ายนึ่งอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะโกรธแค้นอบเชยเพื่อนสนิทของเธอเลย..ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดและทรมานมากก็ตาม....

"กูจะเหยียบย่ำชีวิตมึงอีนึ่ง"

ติดตามชมตอนต่อไป