ในแต่ละวัน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ในเวลากลางคืน ณ ดาวอันไกลโพ้น

ที่ไม่มีแสงสว่างมากมายนัก จะมีก็แต่แสงของละอองดาว

"ง้องแง้ง" มนุษย์ต่างดาวสีม่วง ที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวมามากกว่าแสนล้านปี

ซึ่งไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเอง เกิดมาจากไหน และอยู่ไปทำไม..

สิ่งที่ง้องแง้งทำในแต่ละวันคือ เดินไปเรื่อยๆ ไม่มีวันสิ้นสุด ไม่มีเหตุผลว่า "เพราะอะไร"

ชีวิต วนลูปในแต่ละวันของเขานั้น มีสิ่งเดียวที่เกิดจนเกิดความรู้สึกได้นั้นคือ

ง้องแง้ง ต้องโดน อดทนความหนาวเหน็บเย็นยะเยือก พร้อมกับ สะเก็ดดาวที่พุ่งพวย

มาชนเขา เป็นเวลานาน บาดแผลของเขาเยอะขึ้นเรื่อยๆ แต่นั่นก็คือ

"สิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึก" ไม่งั้นเขาคงอยู่อย่างเดียวดายไร้ความรู้สึก

อาจจะเป็นข้อเสีย แต่ข้อดีคือ เขาไม่เหงา เพราะมีเพื่อนเป็นความเจ็บปวด

เวลาผ่านไป เขาได้พบสิ่งมีชีวิตอื่น ที่นอกจากเขาแล้วไม่เคยมี

มนุษย์ต่างดาวตัวเล็ก สีเหลืองและเขียว ที่กำลังยืนสับสนอยู่ว่า 

เขาเกิดมาทำไมและเพื่ออะไร 

จนกระทั่งง้องแง้ง ที่มีความรู้สึกเขินอาย เพราะไม่เคยได้พบใครมาก่อน

ได้ร้องตะโกนออกมาเพราะโดน สะเก็ดดาว พุ่งเข้าใส่

"อาา"  ทันใดนั้นเอง มนุษย์ต่างดาวสีเหลืองและสีเขียวก็ตกใจ

แต่ทว่า กลับไม่มีความกลัวใดๆ และได้ทักทายไปว่า

"สวัสดีสีม่วง เราสีเหลืองชื่อ ลีโอ และนี่สีเขียวพี่ชายของเราชื่อว่า โคล่า"

โคล่า : สะสะ หวัดดี 

โคล่าดูเป็นคนไม่ค่อยพูดนัก 

ลีโอ : ชั้นไม่ต้องการรู้ว่านายมาจากไหนและนายเป็นใคร เพราะนายดูเจ็บปวดแน่ๆ จากบาดแผล

และสีหน้า หรือความ ปิติยินดีนั่นที่เหมือนไม่เคยเจอกัน ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน

ว่าพวกเราเป็นใคร และเกิดมาเพื่ออะไร แต่วันนี้ เรามาอยู่ด้วยกันนะ

น้ำตาที่ไหลรินออกมาจากหน้าตามนุษย์ต่างดาวสีม่วงที่ดูเหมือนไม่เคยได้ร้องไห้มาก่อนนั้น

ได้ไหล่เอ่อนอง ออกมาอย่างล้นเหลือ

ง้องแง้ง : วันนี้ฉันไม่เหงาแล้ว

บางอย่างก็มาอย่างไม่คาดหมาย ...