อาชีพของผมคือเจ้าโลก!!

ผมนี่แหละเจ้าโลก : world series                                             By.Cz

บทนำและความเป็นมา

สัญญาแห่งแลแดนท์

โลกนี้เป็นโลกแห่งเวทมนต์ ซึ่งแบ่งออกเป็น 2 ฝั่งใหญ่ๆนั่นก็คือ มนุษย์และเผ่ามารกับพวกปีศาจ การที่เกิดการแบ่งแยกแบบนี้ขึ้นก็คงเพราะการที่ทั้งสองเผ่านั้นเข้ากันไม่ได้ แต่การเข้ากันไม่ได้นี้ก็สามารถตกลงกันได้โดยการแบ่งพื้นที่และทำพันธสัญญาว่าจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน

หากจะถามว่าโลกใบนี้มีเผ่าอมนุษย์อาศัยอยู่หรือไม่นั้นก็ขอตอบว่ามี แต่!...เผ่าอมนุษย์นั้นได้แบ่งตัวเป็นกลาง การว่างตัวแบบนี้ของเผ่าอมนุษย์นั้นถือว่าเป็นเรื่องดีในช่วงแรกที่เผ่ามารได้กำเนิดขึ้นมาบนโลก ซึ่งมาได้อย่างไรนั้นก็มีอยู่หลายเหตุผลแต่เราจะไม่พูดถึง เผ่าอมนุษย์ที่ใช้คำว่าเป็นกลางได้ใช้สิทธินี้หาประโยชน์ให้แก่ตนเองจนเรื่องนี้กระจายออกไปทำให้เกิดความแตกแยกทั้งในและนอกรวมทั้งยังทำให้เกิดความเข้าใจผิดระหว่างมนุษย์และเผ่ามารอีกด้วยด้วยเหตุนี้เองเพื่อไม่ให้เกิดสงครามจึงทำการ “กำจัดตัวปัญหา” ให้หมดก่อนที่ปัญหาจะเกิด ซึ่งสิ่งนี้เป็นหนึ่งเดียวที่เผ่ามนุษย์และเผ่ามารจะทำสิ่งเดียวกัน ถ้าจะบอกว่า “จะฆ่ากันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ?” ก็จะบอกเลยว่า “ใช่” เพราะเป็นกลางจึงไม่รู้ว่าอยู่ฝั่งไหน ก็เหมือนกับมดตัวเล็กๆที่ไม่เลือกทั้งหลุมหลบภัยหรือโพลงไม่เล็กเพื่อหลบภายุที่กำลังจะมาถึง เพราะเหตุนี้ทำให้เผ่าอมนุษย์ถึงกับต้องล่มสลาย ส่วนที่เหลือรอดก็แบ่งออกเป็นสองฝ่ายไปอยู่กับเผ่ามนุษย์และเผ่ามาร

แต่เดี๋ยว! มันยังไม่จบ หลังจากเกิดเรื่องของเผ่าอมนุษย์ไป ทั้งเหล่ามารและมนุษย์เองก็ได้จับผู้รอดชีวิต...ใช่ “ผู้รอดชีวิต” ถึงจำนวนจะเทียบกับที่กำจัดไปนั้นไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวเลยก็ตาม โดยมนุษย์นั้นได้จับพวกอมนุษย์ที่เหลือรอดมาใช้เป็นทาสแทนที่มนุษย์ที่เป็นทาสอยู่แล้ว ถึงจะบอกว่า “เทียบไม่ได้” ระหว่างรอดกับไม่รอดก็เถอะ แต่สิ่งที่ทุกบ้านมีก็คือทาสไม่เว้นแม้แต่ชาวไร่ชาวนาหรือแม้กระทั่งขอทาน! เพราะเดิมทีโลกนี้มันก็กว้างใหญ่มากจนตอนนี้ก็มีที่ที่ยังไม่รู้จักหรือที่ที่ไม่เคยมีใครไปสำรวจอยู่ ซึ่งในความกว้างใหญ่ของโลกใบนี้ เผ่าที่มีประชากรมากที่สุดของที่สุดก็คือเผ่าอมนุษย์ เพราะจำนวนประชากรของเผ่าอมนุษย์นั้นมากกว่าเผ่ามนุษย์ที่เป็นรองอยู่ถึงสองเท่า! ส่วนเผ่ามารนั้นเพราะการที่ถือกำเนิด “บนโลก” นั้นถือได้ว่าเป็นรุ่นน้องจึงยังมีปะชากรไม่มากนัก เหตุนี้เองถึงจะทำการกำจัดจนถึงกับล่มสลายแต่ก็ยังมีผู้เหลือรอดจำนวนมากมหาศาล มากจนจะสามารถสร้างประเทศได้เลยด้วยซ้ำ!

มาถึงฝั่งของเผ่ามารซึ่งก็ได้จับพวกอมนุษย์มาด้วยเช่นเดียวกับเผ่ามนุษย์แต่จำนวนนั้นน้อยกว่ามาก เพราะจำนวนของเผ่ามารเองก็น้อยอยู่แล้วจึงไม่สามารถแข่งกับจำนวนของมนุษย์ได้ อีกทั้งมนุษย์นั้นไม่ได้มีเพียงจำนวนเข้าสู้ แต่ได้ใช้กลยุทธ์มากมายในการกำจัดและจับพวกอมนุษย์มาเป็นทาส ทำให้การล่าครั้งนี้เผ่ามารจึงไม่สามารถจับพวกอมนุษย์ได้มากเท่าที่ควร แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา...ปัญหาจริงๆก็คือการที่เผ่ามารนั้นได้จับพวกอมนุษย์ไปทรมานอีกทั้งยังจับไปเป็น “อาหาร” ให้กับเหล่าปีศาจ ซึ่งเรื่องมันก็รั่วไหลมาถึงเผ่ามนุษย์ เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ถือเป็นการผิดกับพันธสัญญาที่ว่าจะไม่จับเผ่าใดไปเป็นอาหารของปีศาจ ไม่นานเรื่องก็เริ่มบานปลายทำให้เกิดความไม่พอใจระหว่างสองฝ่ายจนเกิดการทำ “สงคราม”

ณ ทุ่งหญ้าแห่งเมืองแฟรนท์เชีย ที่นี่เป็นทุ่งหญ้าสีเขียวที่กว้างสุดลูกหูลูกตาเต็มไปด้วยสัตว์น้อยใหญ่ที่มาหาอาหารอยู่ทั่วบริเวณและทุ่งหญ้าแห่งนี้ยังเป็นเขตแดนระหว่างสองเผ่านั่นก็คือเผ่ามนุษย์และเผ่ามาร เพราะเหตุผลเพียงเท่านี้ก็พอที่จะเลือกสถานที่สำคัญได้ นั่นก็คือ...“สนามรบ” ที่ที่เคยงดงามหาที่ใดเปรียบ ทุ่งหญ้าที่งดงามดุจทุ่งหญ้าบนสวรรค์ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยไฟแห่งสงคราม สิ่งมีชีวิตนานาชนิดต่างล้มตายถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะมาหยุดสงครามครั้งนี้ลงได้ เหตุของสงครามครั้งนี้ไม่ใช้เพียงเพราะเผ่ามารนั้นจับเผ่าอมนุษย์ที่เหลือรอดไปเป็นอาหารให้กับปีศาจเพียงเท่านั้นแต่ยังแอบลักพาตัวทหารของเผ่ามนุษย์ไปด้วยจนในที่สุดก็ถูกจับได้ทำให้เรื่องไม่จบง่ายๆจำเกิดการทำสงคราม ในช่วงแรกของสงครามเผ่ามนุษย์นั้นได้เปรียบเป็นอย่างมากเพราะการใช้กลยุทธ์ต่างๆในสงครามรวมไปถึงมนุษย์นั้นได้รวมตัวกันอัญเชิญกลุ่มคนที่เรียกกันว่า “ผู้กล้า” มาจากต่างโลกทำให้น้ำหนักของสงครามครั้งนี้มนุษย์นั้นมีสิทธิที่จะชนะสูงที่สุด แต่เพราะสิ่งที่มนุษย์ทำลงไปนั้นเป็นสิ่งที่ผิด การที่นำคนจากโลกอื่นมาสู่โลกของตนนั้นเป็นเรื่องที่ไม่สมควรทำเป็นอย่ายิ่งเพราะมันจะทำให้สมดุลของโลกนั้นเปลี่ยนไป เพราะเหตุนี้เองธรรมชาติที่เห็นถึงความไม่ปกตินี้จึงได้สร้างสิ่งที่ตรงกันข้ามกับผู้กล้าจากโลกอื่นออกมา...นั่นก็คือ “จอมมาร” เรียกได้ว่าเป็นมารของมารทั้งปวง เหตุการณ์ได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือและไม่นานจุดจบก็มาเยือน...

เมื่อผู้กล้าไม่สามารถหยุดจอมมารได้ เมื่อมนุษย์เริ่มที่จะไม่สามารถแก้ปัญหาของตนที่เป็นก่อขึ้นได้จึงหาวิธีที่จะ “โกงกฎของสงคราม” (ในการทำสงครามจะมีการตกลงวิธีการตัดสินผู้แพ้ชนะโดยการออกกฎขึ้นมาเพื่อให้การทำสงครามนั้นเป็นไปอย่างยุติธรรม) ไม่นานผลแพ้ชนะในสงครามก็ออกมาเป็น “เสมอ”