คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part IV : Don't say.
Hope your hands
Part IV : Don’t say.
‘อ แฮยอน’ บุลที่มีเหลี่ยมร้ายที่สุในวสนทนา
เาสามารถรู้วามลับออีนไ้โยไม่้อปริปาถาม
ทว่าแฮยอนเป็นนที่่าสัเและนัวิเราะห์เรื่อนอื่นเป็นเลิศ
เาสามารถับผินอื่นไ้อย่าแนบเนียน
แ่ะว่าไป้อสันนิษานอแฮยอนที่พูออมาไม่เยพลาเลยสัรั้
ราวับว่าเาอ่านในไ้อะไรประมานั้น
“ไยุเหม่ออีแล้ว
ิถึันหรือุนฮันละ” ยุนั่ที่เิมในร้านาแฟอเาในอนเ้า
เพราะเมื่อืนเาไม่ไ้ลับบ้านแ่นอนที่ห้อทำานแทน
“ยัไม่หยุนะ” ยุปาหนัสือพิมพ์รหน้าใส่แฮยอนที่นั่อยู่ร้ามเา
“ไปันเถอะ
เี๋ยวุนฮะรอนาน” แฮยอนยิ้มเบาๆ่อนที่ะลุเินออไป
ยุเอ็ไม่ลืมที่ะหยิบล่อแว่นและเสื้อผ้าอุนฮออมา้วย
ลอทายุไ้แ่นั่เียบมอออไป้านอหน้า่า
เมื่อแฮยอนับรถมาถึบ้านฮิมานเา็บีบแรสอสามที
่อนที่ฮิมานะเินออมาเปิประูให้ทัู้่เ้าบ้าน
“ุนฮอะ” แฮยอนถามับฮิมาน
“ิน้าวับเพื่อนอยู่ในบ้าน”
“เพื่อน?”
“เพื่อนบ้านร้ามอะ” พูบฮิมาน็เินนำทัู้่เ้ามาบ้าน าม้วยเสียทัทาย
“แฮยอนฮยอ”
เสียุนฮัมาาในบ้านเมื่อแฮยอน้าวเท้าเ้ามาในบ้าน
“นี้ ไปสนิทันอนไหน”
ยุเินมาระิบเบาๆ้าๆแฮยอน
“หึ” แฮยอนหัวเราะในลำอเบาๆ่อนที่ะเินไปหาุนฮ
“เออนี้ยุมีอใหุ้นฮ้วยนะ”
แฮยอนเินไปพูับุนฮพลาหันไปยุที่ถือถุเสื้อและล่อแว่นอยู่
“อะ..เอ่อ...
เมื่อวาน...นายลืมไว้หนะ” ยุเินมาวาอไว้ที่โ๊ะ
“..อบุฮะ”
“แล้วออบอะ”
ฮิมานถามึ้น
“อ่อล้าานอยู่ในรัวฮะ”
พูบฮิมาน็เินไปหาออบในรัว
“แฮยอนฮยอทำไมวันนี้มา้าั”
ุนฮึายเสื้ออแฮยอนเบาๆ
เพราะเมื่อวานหลัาที่เาออมาาร้านาแฟอยุรอบที่สอ
แฮยอน็ปลีัวมาที่บ้านฮิมานีสนิทุนฮ้วยารวนเล่นเมส์เพลย์ามภาษาหนุ่มๆ
นั้น็เลยทำให้แฮยอนสนิทับุนฮไ้อย่ารวเร็ว
“อ่อ
พอีว่าฮยอไปรับยุมาอะ” แฮยอนเาหัวัวเอเหมือนับว่าไม่มีอะไรเิึ้น
“อบใมานะออบ”
ฮิมานเินออมาาห้อรัว าม้วยออบ
นั้นทำให้หนุ่มๆที่เหลือหันไปมอผู้มาใหม่เป็นาเียว
“ั้นผมอัว่อนนะรับ
ะไ้ไม่รบวนเวลา” ออบหันไปพูับฮิมาน
“ไป่อนนะุนฮ
ไว้เอัน” ออบหันไปบอลาุนฮ่อนที่ะโ้ให้ับบุลที่เหลือ
แม้ว่าเาะไม่รู้ั็ามแ่ยัไ็เป็นมารยาทอยู่แล้ว
หนุ่มาี่เินออาบ้านอย่า้าๆ
ึ่เาเอ็ไม่ไ้สัเว่ามีนำลัมอไล่หลัเาไปิๆ
“มาทำไมันเยอะแยะเนี้ย”
ฮิมานพูึ้นหลัาที่ออบเินออไป เาทิ้ัวลบนโฟาพลารีโมทหา่อที่้อาร
“เมื่อวานุนฮลืมแว่นับเสื้อผ้าไว้ที่ร้าน
ยุ็เลยเอามาืน ส่วนัน็มาหาุนฮเยๆ” แฮยอนพูัารทุอย่า
และเาไม่ลืมที่ะเินไปออุนฮ แสถึวามสนิทสนม
“ไหนน้อแลับมาแล้ว
ไม่ิะเลี้ยลอหน่อยหรอวะ”
“ลอบ้า ลอบออะไรละ”
“ไ้ไอะ น้อแอุสาห์เรียนบทั้น” แฮยอนพูทุอย่าราวับว่าเาเรียมเรื่อทั้หมไว้เรียบร้อยแล้ว
“เ็อเมริัน
ไม่ินเนื้อย่าเาหลีหรอ” ฮิมานพูพลาเบนหน้าหนี
“ฮยอ ผมินไ้หน่า
อย่าเวอร์” ุนฮยู่ปา
“แ่้อใ้เวลาปรับัวเท่านั้นเอ”
แฮยอนเสริม
“นี่ฮยอน
รู้สึว่าะให้ท้ายุนฮไปหน่อยไหม” ฮิมานทำหน้าริัพลามอหน้าุนฮสลับับแฮยอน
“แหมม
อนพวเราเรียนบเรายัมีานเลี้ยเลย นายอย่าทำเินว่าเหุเลยฮิมาน แ่น้อนเียวเอ”
แฮยอนยับัวเ้าใล้ฮิมานมาว่าเิม
“เออ ะินอะไร”
“เนื้อย่า!!” เสียประสานอุนฮับแฮยอนพูพร้อมันโยมิไ้นัหมาย
นั้น็ทำให้ยุถึับมอาไม่ระพิบ
“ไ้
เี๋ยวเย็นๆออไปื้อมาย่าันหน้าบ้าน”
“ไม่ไ้ ้อไปอนนี้ ้อเอาเนื้อมาหมั้วย” แฮยอน้มมอนาฬิาที่้อมือมันบอเวลาบ่ายว่าแล้ว
“โอ้ยันี้เียับรถ”
ฮิมานทำหน้าหนายๆ่อนที่ะ่อยๆล้มัวลนอน
แ่็โนแฮยอนึไว้่อน
“ไม่้อับ
ันับให้ รถอหน้าบ้าน นายไม่้อถอยรถ้วย ปะ ไปันเหอะ” แฮยอนันร่าฮิมานออาบ้านเพื่อไปยัรถที่ออยู่หน้าบ้านอเา
“โอ้ยอะไรอแเนี้ยยยยยยย”
ฮิมานพยายามที่ะัืน
แ่็ไม่ทันสะแล้วเพราะอนนี้เาอยู่หน้าบ้านับแฮยอนเรียบร้อย
าม้วยุนฮับยุที่เินามออมา
“ฝาบ้าน้วยนะุนฮ
เี๋ยวฮยอมา” แฮยอนหันไปพูับุนฮที่ยืนพิรั้วอยู่
“แฮยอนนนนนนน!” ฮิมานะโนรั้สุท้าย่อนที่ะโนยัเ้าไปในรถ
“ไป่อนนะยุ”
แฮยอนยนิ้วโป้ึ้นมาใส่ยุ
แ่มันไม่ไ้หมายวามว่าเาโรธยุแ่อย่าไร
ทว่ามันมีวามหมายว่าเยี่ยมสะมาว่า
“เ้าบ้านันเถอะรับฮยอ” ุนฮหมุนัวเ้าบ้านเมื่อเามอนแน่ใแล้วว่ารถอแฮยอนไ้ับออไปเรียบร้อยแล้ว...
“อะไรอนายเนี้ย
เป็นบ้าหรือไ” ฮิมานสบถบนรถระหว่าที่แฮยอนำลัับรถไปยัห้าสรรพสิน้า
“นี้เบาๆหน่อยสิ
นายไม่รู้สึแปลๆบ้าหรอ”
“แปลๆ หื้อ? นายหมายวามว่าไ”
“็ยุหนะ”
“ทำไม ยุทำไม”
“มันูเียบๆนะ”
“มัน็ะเรียเรื่อานหรือเปล่าไหนะร้านาแฟ แล้ว็บริษัทอมันอี”
“มันเียบแ่อนอยู่ับุนฮเท่านั้น ลอสัเูิ”
“หรอวะ”
“เมื่อวานที่ร้านาแฟ อนทีุ่นฮยัไม่มายุูพูเยอะมา
แ่พอุนฮมามัน็เียบ วันนี้็เหมือนัน มีแ่นายับันที่พูันอยู่สอน”
“็รินะ ว่าแ่....ทำไมหรอ”
“นายไม่สสัยหรอวะทำไมมัน้อเียบเวลามีุนฮอยู่้วย”
“อืม...็ไม่นะ” ำอบอฮิมานทำให้แฮยอนอยาะเอาหัวโพวมาลัยรถสัสิบที
“อ่อหรือว่ายุมันะ....”
ฮิมานพู่อพลาทำให้แฮยอนเผยยิ้มร้ายออมา
“ะลัวุนฮ….”
ำอบสุแสนทึ่มอฮิมานทำให้แฮยอนเือบเหยียบเบระทันหัน
“เฮ้ออออออออ”
แฮยอนถอนหายใเฮือให่่อนที่ะเลี้ยวรถเ้าไปยัลานอรถทันที
“เอ้าไรวะ”
“ไปื้ออันเหอะ เราุยันไม่รู้เรื่อแล้วแหละฮิมาน”
เ็หนุ่มผมำเยมอนาฬิารอบแล้วรอบเล่า
เพียเพราะเาอยาให้ฮิมานฮยอและแฮยอนฮยอลับบ้านมาเร็วๆสัที ไม่ใ่เพราะว่าเาเบื่อยุหรอนะ
แ่เาแ่รู้สึเร็ๆยัไไม่รู้
“เบื่อหรอ”
“อ่อ...ปะ..เปล่ารับ”
“นายลัวันหรอ ไม่เห็นเหมือนวันแรที่เอันเลย”
“ผมไม่ไ้ลัวฮะ แ่ผมิว่าวันนั้นผมทำไม่ถูที่ไม่ไ้ถามอายุุ เอ้ย! ฮยอ่อน ละเผลอิว่ารุ่นเียวัน เลยทำัวไม่ถูพอมารู้ว่าุเป็นฮยอ”
ุนฮ้มหน้าอย่ารู้สึผิ
“นายเป็นเ็อเมริันไ้ไเนี้ย
ถือเรื่อแบบนี้้วย” ำอบอยุทำใหุ้นฮถึับเยหน้าทันที
“หม...หมายวามว่าไฮะ”
“เ็อเมริันที่อายุสิบแปสามารถเป็นเพื่อนับนที่อายุยี่สิบไ้
โยที่เาไม่ถืออะไรแบบนี้้วย้ำ หรือว่าอนที่นายอยู่อเมริา
ไม่เยมีเพื่อนที่อายุมาว่าเลย”
“อืม...็ริฮะ แ่ว่า...” อย่าน้อยุนฮ็ยัมีวามเป็นหนุ่มเาหลีอยู่
“ไม่มีแ่หรอ นายแ่ลัวไปเอและยัโทษัวเอ้วย ไหนบอเรียนบิวิทยาไ
ไม่รู้วิธีารำัวามัวลออหรอ” ำพูเมื่อรู่อยุทำใหุ้นฮถึับุในอเบาๆ
เาเรียนบิวิทยามาแท้ๆแ่ไม่รู้ัวบุมัวเอ
“ั้นผมอโทษ้วยนะฮะ
เรื่อวันนั้น”
“นายไม่ผิสัหน่อย อย่าโทษัวเอเลย” ยุส่ยิ้มบาให้ับุนฮ
แ่ในวามริเาอยาะเินเ้าไปลูบหัวและปลอบุนฮให้ไ้มาว่านี้
“ไหนๆ ็ไหนๆละ
เรามาูหนั้วยันสัเรื่อไหม” ยุเอื่อมไปหยิบรีโมทาโฟามาเปิ่อเเบิ้ลที่ายหนัอยู่
“ฮยอมานั่้วยันสิรับ”
ุนฮยับที่ให้ยุ
“เรื่อนีู้หรือยั”
“ยัเลยฮะ” โีที่หนัที่ยุเปิไม่ใ่หนัรัที่ฮิมานฮยออบู
เาเลยูไ้สบาย
ทัู้่ัสินใที่ะูหนัเรื่อนี้้วยัน
เพื่อทำให้่าฝ่าย่าผ่อนลาย และไม่สร้าำแพ่อันอี…..
“ื้ออะไรเยอะแยะเนี้ย” แฮยอนที่เ็นรถเ็นามฮิมานนเหนื่อยพูึ้น
“ันว่าะวนออบมาิน้วย
เพราะเารุ่นเียวับุนฮ ยัไ็บพร้อมันอยู่แล้ว”
“อ่อ น้อบ้านร้ามอะนะ”
“ใ่”
“อืม”
“ะว่าไปบ้านัน็ไม่ไ้ัอะไรแบบนี้มานานแล้วเหมือนันนะ”
ฮิมานพูึ้นระหว่าที่เาำลัอ่านลาอสเพื่อินับเนื้อย่าอยู่
“ั้แุ่นฮย้ายไป....”
“ใุ่นฮหรอที่นายหมายถึอะ” แฮยอนพูพลาเลิิ้วมอ
“็เออหนะสิ นายหมายถึใร”
“เปล๊า! สัหน่อย” พูบสอเพื่อนรั็เินเลือื้ออนเสร็เรียบร้อยและเินลับไปยัลานอรถ
“แล้วเมื่อไหร่นายะลับไปทำาน” แฮยอนพูระหว่าที่ำลัเรียถุที่ื้อมาไว้หลัรถ
“อาทิย์หน้าแหละ”
“แล้วุนฮละ”
“ไว้หาเวลาเหมาะๆแล้ว่อยุยับมัน”
“อ่อ อืม”
“ไป ลับบ้านันเหอะ”
ความคิดเห็น