คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part V : My secret.
Hope your hands
Part V : My secret.
“ุนฮอ่า!
ยุอ่า!” เสียะโนัมาาหน้าบ้านประมาร่วมสิบนาทีว่า
แ่็ไม่มีใรเินออมาาบ้านสัที
“ย๊า! ยุอ่า พวนายทำอะไรอยู่” แฮยอนะโนเสียัใส่เมื่อเห็นยุเินัวเียออมาาบ้าน
“ู้ววว! เบาๆุนฮหลับอยู่” ยุเินมาเปิประูเบาๆพลาทำท่าทีให้อีสอนเียบๆ
แฮยอนและฮิมานเินามยุเ้าบ้าน็เห็นุนฮนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโฟา
“ไม่ใ่เวลานอนลาวันสัหน่อย”
ฮิมานเินถือถุเ้าบ้านเมื่อเห็นุนฮหลับอยู่เา็พูใส่ร่าอุนฮ
“ไม่้อปลุหรอ
ยัไม่ินเรื่อเวลาแหละมั้” แฮยอนระุแนเสื้อฮิมานพลาลาเ้าห้อรัวทันที
“เราเรียมอ่อนีว่า”
แฮยอนพู่อและวาพวเนื้อสบนโ๊ะ
“พวนายื้ออะไรมาบ้า”
ยุถามพลาเปิถุที่แฮยอนับฮิมานถือเ้ามา
“็เนื้อ ไ่ อส ผัเยอะอะ นายูเอาละัน”
“เี๋ยวันะหมัอสไว้ อนเย็นเราะไ้ินัน นาย่วยเินไปบอออบที”
ฮิมานพูระหว่าที่่วยยุเทไ่ลในามเพื่อหมั
“หื้อใร? ันหรอ”
“นายนั้นแหละแฮยอน ันับยุมือเปื้อนหมแล้ว”
“เออๆ” พูบแฮยอน็เินออมาาบ้านเพื่อเินไปบ้านร้ามทันที
และเาไม่ลืมที่ะออเพื่อเป็นมารยาท แฮยอนยืนอยู่หน้าบ้านสัพั่อนที่ประูะถูเปิออ
“สวัสีรับ
มาหาใรรับ บ้านนี้ผมอยู่นเียว” ออบพูึ้นเพราะเาำแฮยอนไม่ไ้
เมื่ออนอยู่บ้านฮิมานและมัะมีนมาออผิบ้านบ่อยๆ
“ฮยอมาหาเรานั้นแหละ....ออบใ่ไหม”
“เอ่อ...รับผมเอ”
“ำฮยอไม่ไ้หรอ” แฮยอนยิ้มแห้
“อโทษนะรับ
ผมำไม่ไ้ว่าเยเอฮยอที่ไหน”
“บ้าที่สุ” นั้นเป็นำที่ผุึ้นมาในหัวแฮยอนแ่เาพูไ้แ่
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ”
“ฮยอเป็นเพื่อนฮิมานไ บ้านหลันี้”
“อ่อรับ
ฮยอมีอะไรหรอฮะ”
“พอีว่าเย็นนี้พวฮยอับุนฮะทำเนื้อย่าัน
เลยะว่าวนออบมาิน้วยัน”
“เอ่อ...ะีหรอฮะ”
“เถอะหน่า ไปเถอะหลายนสนุี เ็บัวอยู่แ่ในบ้านไม่ีนะ”
“ั้น็ไ้รับ แล้วมีอะไรให้ผม่วยไหมรับ”
“ไม่้อหรอ เี๋ยวเสร็แล้วฮยอมาเรียนะ”
“รับ อบุรับ” พูเสร็แฮยอน็ยิ้มร่า่อนที่ะหันหลัเินเ้าบ้านฮิมานมา
“ไทำถึไหนแล้ว”
แฮยอนเินเ้ารัวมาอย่าเียบๆ
“หมัเสร็ละ
เี๋ยวไปั้เาหน้าบ้านเลยีว่าปะ นี่็เริ่มเย็นละ” ฮิมานพูึ้นเมื่อแฮยอนมาถึ
“เออเอาิ
ีเหมือนัน” พูบสามเพื่อนรั็่วยันยเาย่าไปาหน้าบ้าน
และัโ๊ะเรียมานไว้บนโ๊ะามำนวนน
“อื้ออออ” ทว่าระหว่านั้นน้อเล็ในบ้าน็ื่นึ้นมาระหว่าวามวุ่นวายับารัโ๊ะอเหล่าฮยอ
“หอมั” ุนฮพูึ้นพลาบิี้เีย
“หอมอะไร
ยัไม่ไ้ย่าเลย นอนเยอะหรอห๊ะ” แฮยอนที่เินเ้าบ้านมาเห็นุนฮบ่นเลยถามิล
“อ้าวหรอฮะ
มีไรให้ผม่วยไหม” เมื่อลุึ้นุนฮึเินามแฮยอนฮยอไปในรัวที่มีฮิมานฮยออยู่่อน
“ไปามออบให้หน่อยสิ”
“อ่อไ้ฮะ” ุนฮเินออาบ้านพลาบิี้เีย
“ะไปไหนหรอ” ยุที่ยืนัโ๊ะอยู่หน้าบ้านเห็นุนฮเินผ่านไป็ะโนถาม
“ไปามออบรับ”
“อืม” ยุไม่ไ้อบอะไรและ้มหน้าัโ๊ะอยู่
“ออบอ่า ออบ”
ุนฮะโนอยู่หน้าบ้านออบ่อนที่ออบะเินมาเปิประู
“ปะ
ินเนื้อย่าันเถอะ”
“โอเ” ออบเินามุนฮออมาาบ้าน
“รอรนี้
เี๋ยวันไป่วยฮยอยอในบ้าน” ุนฮบอออบ่อนที่ะเินไปในบ้านอีรั้
“สวัสีรับ” ออบพูทัทายยุที่เปลี่ยนมาุเาแทน
“อือ เพื่อนุนฮสินะ”
“รับ ผมออบ ฮยอมีไรให้่วยบอผมไ้นะรับ”
“ไม่มีหรอ
นายนั่รอ่อน็ไ้”
“มาแล้วววววววว”
ฮิมานยถาเนื้อสไล์บามาวาบนโ๊ะ
าม้วยุนฮและแฮยอนามมาิๆ
“ยุุเายั”
“เรียบร้อย”
“ั้นออบย่าเนื้อ่อนนะ
เี๋ยวฮยอะหั่นไ่” ฮิมานพูัแทุอย่าเพราะเามีวามเป็นแม่บ้านอยู่ในัวสูมาว่านอื่น
“อ๊า! ลืมหยิบแ้วน้ำ”
“เี๋ยวผมไปหยิบให้” “เี๋ยวันไปหยิบให้” ุนฮพูเสนอแ่็ันพูพร้อมับยุสะั้น
“พวนายไม่้อเี๋ยวันไปหยิบเอ”
แฮยอนพูัปัหาแล้วเินเ้าบ้านไปหยิบแ้วทันที….
หลัาที่เนื้อนุ่มถูย่าเสร็ห้าหนุ่ม็บรรทานอาหารเย็นร่วมันอย่าอร่อย
พร้อมับเสียพูุยมามายอย่าสนุปา ริๆะเรียว่าเป็นเนื้อย่าเย็นนี้เป็นฝีมือฮิมาน็ไ้
เพราะว่าเาเป็นนเลือส่วนผสมและหมัเอับมือ โยมียุเป็นผู้่วย
แ่ลึๆแล้วฮิมานไม่ินอาหารเย็นับนเยอะแบบนี้มานานมาแล้ว
มันทำให้เารู้ว่าไ้ลับมาสนุอีรั้
“โอ้ยยย อิ่มเป็นบ้า”
แฮยอนพูพลาบิี้เียหลัร
“็ูนายินสิ”
ฮิมานพู
“ถ้าินแบบนี้ทุวันันอ้วนายแน่ๆ”
“แน่นอนละ ินยัะหมาบ้า”
เสียหัวเราะัึ้นในวสนทนาโยมีฮิมานนั่อยู่หัวโ๊ะ
มันทำให้เารู้สึว่าัวเอเป็นราา ส่วนุนฮ็นั่ร้ามแฮยอนที่มียุนั่ถัไป
้าๆุนฮ็เป็นออบ
“นายสอนินันเยอะๆนะ”
ฮิมานพูึ้นและหันไปทาุนฮและออบ
“รับ”
“ะินมาินน้อย็เรื่ออผม”
“นีุ้นฮ บาทีัน็อยาให้นายมีนิสัยแบบออบบ้านะ!”
“พี่น้อู่นี้เยะีันสัวันไหม
ฮ่าๆ” แฮยอนพูเสริม
“นาย็ูมันิ
วนประสาทันลอเวลา” ฮิมานทำสีหน้าราวับว่าำลัฟ้อแฮยอน
“ฮยอะไ้ไม่เหานะรับ”
ออบพูพลาอมยิ้ม
“ถ้าเหา็มาอยู่ับัน็ไ้นะ”
ุนฮหันไปพู
“หรือะให้ฮยอไปอยู่เป็นเพื่อน็ไ้นะ”
แฮยอนพูยิ้มๆและวาเนื้อย่าบนานออบ
“เอ่ออ...ือว่า...”
“ล้อเล่นหน่า ฮ่าๆ ินไปๆ” แฮยอนอบปัลไป
วามริแฮยอนเป็นนูลลอเฮฮา อบมีมุมาหยอนนู้นนนี้ นทุนแยไม่ออว่าสิ่ที่แฮยอนพู
เรื่อไหนมีวามริัและเรื่อไหนเป็นเรื่อล
แ่มีนนึที่มอออว่าสิ่ที่แฮยอนพูไปนั้น เาริั
แ่ทว่านนั้นเลือที่ะเียบและไม่พูออไป....
“ทุนรับ
ผมอัว่อนนะรับ พอีผมลืมไปว่าลืมอที่บริษัท” ออบลุพรวึ้นมาาโ๊ะเพราะำไ้ว่า่อนวันหยุนั้น
ัวเอลืมโน้บุ๊ไว้ที่ทำานึรีบลับไปเอา
“มันมืแล้วนะออบ
ไปพรุ่นี้ีว่าไหม” ฮิมานพูึ้น
“ไม่เป็นไรรับ
ผมมีาน้อทำ้วยถ้าไม่ไปเอา านไม่เสร็แน่”
“ั้นันไป้วย”
“นายไม่ลับับันหรอยุ” แฮยอนท้วึ้นเมื่อเห็นยุลุามออบ
“่วยไปส่ันรร้านาแฟรแย้าหน้าทีนะออบ”
ยุไม่สนใำพูอแฮยอนเาอยาที่ะลับเ็มทน
เพราะบารั้เา็รู้สึอึอัที่ไม่ไ้พูอะไร
“อ่อไ้รับ”
“ไป่อนนะรับสวัสีรับ”
“ันไป่อนนะ” ยุและออบบอลานที่เหลือ่อนที่ะเินออาบ้านไป
“ึื่นนานี้ออบะรีบออไปทำไมนะ”
แฮยอนพูพลายัเนื้อย่าเ้าปา
“อืม นั้นสิ
ึแล้วมันอันรายนะ น่าะไปพรุ่นี้” ฮิมานเสริม
“ผมว่าเาน่าะั้ใะไปเอาั้แ่แรแล้วลืมมาว่า
พอนึไ้็้อรีบไป” ุนฮพู่อเพราะว่าเารู้ันิสัยออบี
เาเป็นนี้ลืม่ายๆ พอำไ้เา็ะรนรานทันที
อนนี้ในวเนื้อย่าเหลือสามหนุ่มยันั่อยู่ บรรยาาศเริ่มเียบล
“ันว่าเราเ็บอันเถอะ
อาาศ้านอมันหนาวแล้ว” แฮยอนพูพลาเ็บานอออบและยุมาวา้อนัน
“เี๋ยวผม่วยเ็บฮะ”
ุนฮึอาสา่วยแฮยอนเ็บโ๊ะ ส่วนฮิมาน็เป็นนัารับเาย่า
สามหนุ่ม่วยันทำหน้าที่อัวเอในารเ็บอทั้หมที่อยู่หน้าบ้าน
“ฮยอผมมีอะไระถาม”
ุนฮพูึ้นระหว่าที่เาำลั่วยแฮยอนล้าานอยู่ในรัวันสอน
“ถ้าผมถามฮยออย่าว่าผมนะ”
“นายะถามอะไรละ หื้อ”
“ฮยอ...สนใออบหรอ”
“ทะ...ทำไมนายถะ...ถึิแบบนั้นละ”
“ผม็ไม่่อยแน่ใเหมือนัน ที่ผมเรียนมามีทฤษีหนึ่เาบอว่า
เวลาเราสนใใรหรืออบใร เราะระพริบาน้อยล และผม็เห็นอนที่ฮยอแวออบ
าฮยอ็ูเหมือนะระพริบาน้อยล าูเบิว้าึ้น” ุนฮพูเสียเรียบ
“อะ...อ๋อ
ั้นหรอ...ฮยอไม่ไ้สนใออบหรอ แ่ฮยอว่าออบ็น่ารัี” แฮยอนพูพลาส่านใหุ้นฮ
“็นั้นแหละ
เหมือนัน ถ้าฮยอบอออบน่ารัแสว่าฮยอ็สนใออบ
ไม่ั้นฮยอะรู้ไ้ไว่าออบน่ารั”
“ัน็ว่า...นาย็น่ารัเหมือนันนะุนฮอ่า” แฮยอนพูเสร็็บไหล่ว้าอุนฮ
“หึ้ย ฮยอทำไรอะ”
ารระทำอแฮยอนทำใหุ้นฮถึับสะุ้
“นี้ไ
ฮยอ็สนใเราเหมือนันนะุนฮ ฮ่าๆ” แฮยอนำเบาๆ
“โอ้ยฮยออย่าแล้ผมสิ
ผมไป่วยฮิมานฮยอเ็บอหน้าบ้านีว่า” พูบุนฮ็รีบวิ่ออไป่วยฮิมานเ็บอ
ทิ้ให้แฮยอนล้าานในรัวนเียว
“เือบไปแล้วนะแฮยอน”
“อบใมานะออบ”
“ไม่เป็นไรฮะฮยอ”
“ับรถระวั้วยนะฝนะแล้ว”
“รับ อบุรับ” ยุยืนุยับออบเมื่อออบับรถมาส่ยุที่ร้านาแฟ
แ่ทว่าอนนี้ท้อฟ้า็มีท่าทีว่าฝนะ เาึบอให้ออบรีบลับไป
เพราะเวลาลาืนแบบนี้ับฝนแบบนี้มันอันราย
“อ๊าฝนแล้วุนฮเรา้อรีบแล้วละ”
ฮิมานบอับุนฮให้รีบเ็บอเพราะว่าอนนี้ฝน่อยๆเทลมานพื้นหน้าบ้านเริ่มเปีย
แฮยอนที่ล้าานเสร็แล้ว็ออมา่วยสอพี่น้อเ็บอนเสร็
“ฝนแล้วนายนอนนี้็ไ้นะแฮยอน”
ฮิมานพูึ้นระหว่าที่พวเาำลันั่พัที่โฟาในบ้าน
“ใ่ฮยอนอนนี้เถอะ
้านอฝนหนัมาเลย” ุนฮพูเสริม
“นอนเถอะนะ
ะไ้อยู่เล่นเมส์ับผม” ุนฮพู่อเมื่อเห็นแฮยอนทำท่าทีอิออ
“เออ็ไ้ๆ
เี๋ยวฮยอนอนรนี้ละัน ะไ้ไม่รบวนพวนายสอน”
“ั้นเี๋ยวันไปึ้นไปเอาุนอนมาให้นะ” ฮิมานพูเสร็็เินึ้นบ้านไป
เพราะเมื่อ่อนแฮยอนับยุะมานอนที่บ้านเาบ่อยๆ
เลยมีุนอนอยู่ที่บ้านฮิมานสอสามัว
“ออบลับบ้านยันะ”
แฮยอนะโหัวออไปูระหว่าที่ฝนำลั
“็บอว่าไม่สนใ”
ุนฮที่ย่อามหลัมา็พูึ้นเบาๆ
“็ฝนหนันานี้
เป็นใร็น่าห่วทั้นั้นแหละ อย่าว่าแ่ออบเลย ยุ็เหมือนัน
เออพูถึยุ็โทรหามันหน่อยละัน” แฮยอนวิ่ไปหยิบโทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะเพื่อโทรหายุ
“ฮัลโหลยุ ออบไปส่ที่ร้านยั”
“แล้วออบลับมายั”
“อ่อ ันอยู่บ้านฮิมานฝนหนัมา ันว่าะนอน้าทีนี้”
“เหมือนออบยัไม่ลับบ้านนะ”
“อือ โอเอบใมา”
“ยุฮยอว่าไบ้ารับ” ุนฮพูึ้นเมื่อแฮยอนวาสายายุไป
“มันบอว่าออบไปส่ยุที่ร้านาแฟแล้ว
ออบออมาาร้านยุไ้สัพัแล้ว และฝน็ น่าะอรถหลบฝนอยู่ นายลอโทรหาออบสิ”
“อ่อไ้รับ แปบนึนะ อ้าวออบโทรมาเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว ผมไม่ไ้รับ”
“โทรลับไปสิ”
“รับ” ุนฮเบอร์เพื่อโทรลับไปหาออบ
แู่เหมือนว่าออบะปิเรื่อ
“ออบปิเรื่อฮะ”
“น่าะปิเรื่อ ันฟ้าผ่ามั้”
“ุยไรัน” ฮิมานที่เินลมาพร้อมับุนอนอแฮยอน็ถามึ้น
“ไม่มีไรหรอ
อบใมานะ” แฮยอนเินไปรับุนอนาฮิมาน่อนที่ะเินไปอาบน้ำทันที
“ุนฮนาย็ึ้นไปอาบน้ำไ้ละ”
“รับบบบบบบบบ”
อนนี้็เหลือฮิมานที่อยู่บ้าน้าล่าเพื่อูวามเรียบร้อย
่อนที่เาะทิ้ัวลบนโฟาและเปิทีวีู
และพบับพยาร์อาาศบอว่าวันนี้พายุเา อาะทำให้ฝนหนัและแรว่าเิม
่อนที่ไฟในบ้านะับลพรึ้บ!
“อ๊าบ้าริ” ฮิมานล่ำหาโทรศัพท์ัวเอ
่อนที่ะเปิไฟ่ายและเินไปหาแฮยอนที่อาบน้ำอยู่
“๊อ! ๊อ! แฮยอนนายอาบน้ำไ้ไหม” ฮิมานะโนเ้าไปในห้อน้ำ
“ไ้ๆ
ันเปิไฟในโทรศัพท์” เมื่อไ้ยินันั้นฮิมานึเินึ้นไปุนฮที่อาบน้ำอยู่้าบน
“๊อ! ๊อ! ุนฮอ่านายอาบน้ำไ้ไหม”
“ไ้ฮะ ผมใ้ไฟ่าย” ูเหมือนว่าอนนี้ทุนในบ้านะพึ่ไฟ่ายาโทรศัพท์ทั้นั้น
ถ้าแบโทรศัพท์หมเมื่อไหร่็ะแย่นาู ฮิมานภาวนาว่าอให้ไฟมา่อนที่ะแบโทรศัพท์อพวเาะหม
เาึไปอาบน้ำ่อนเพื่อไม่ให้เสียเวลา
และรีบลมา็เห็นแฮยอนับุนฮนั่อยู่้าล่าแล้ว
“เหมือนผีเลย ฮ่าๆ”
ฮิมานพูเมื่อเห็นุนฮเปิไฟ่ายใส่หน้าัวเอ
แม้ว่าทั้สามนะหัวเราะัแ่ไหน
เสียฝน็ัว่าอยู่ี
“อเล่นเมส์เลย แย่ๆ”
ุนฮพูึ้นระหว่าที่พวเานั่เบียันสามนบนโฟา
“่อนไฟับันเปิทีวี
่าวบอว่าวันนี้พายุะเา”
“แย่ๆ”
“แบโทรศัพ์ันะหมแล้ว” แฮยอนพูึ้นพลาส่อไฟไปทาสอพี่น้อ
“แย่ๆ”
“นีุ่นฮหยุพูำว่าแย่ๆอนายไ้ไหมห๊ะ” ฮิมานหันไฟไปทาุนฮลายเป็นว่า
ทั้แฮยอนับฮิมาน็่ายไฟมาทาเานเียว
“โอ้ย พอๆ ผมแสบา”
ทั้สามอยู่้วยันเรื่อยๆนไฟิอีรั้อนสี่ทุ่ม
พวเารู้สึ่วมานไม่อยาะุยันมาเท่าไหร่
ึแยย้ายันไปนอนแม้ว่าฝนะอยู่็าม แ่เสียันานี้
แฮยอนะนอนหลับยามา เาพลิัว้ายวาเพื่อให้ไ้ท่านอนที่สบาย
แ่็ไม่่วยอะไร ่อนที่เาะเผลอหลับไป้วยวามเพลีย....
เ้าอีวันที่ไม่สใสเท่าไหร่
เพราะถนนหน้าบ้านเอ่อนอไป้วยน้ำ
นที่ื่น่อนน่าะเป็นแที่นอนบนโฟาเา่อยๆบิัว่อนที่ะันัวเอึ้นมานั่พิโฟาแทน
สายาอเาเริ่มปรับโฟัส อนนี้บอเวลาเ้าโมว่า
ทว่าบ้านหลันี้ยัเียบอยู่ ไม่มีารเลื่อนไหวใ
แฮยอน่อยๆเินออไปสูอาาศหน้าบ้าน แม้ว่ามันะไม่่อยีเท่าไหร่นั
แ่สายาอเา็มอไปเห็นบาอย่า “บ้านออบไม่มีรถออยู่” แฮยอนเห็นันั้นสายาอเาเบิาว้าอย่ารวเร็ว่อนที่ะรีบวิ่ึ้นไปบนั้นสามเพื่อหาุนฮ
เาถือวิสาสะ เปิประูห้ออุนฮโยไม่ไ้อ
่อนที่รีบรไปเย่าร่าอุนฮที่ำลัหลับอยู่บนเีย
“ุนฮๆ ื่นเร็ว
ไม่มีรถออบออยู่ เมื่อืนออบไม่ไ้ลับบ้าน”
“ฮื้ออออ เาิธุระหรือเปล่าเลยออไปั้แ่เ้า” ุนฮยัหลับาอบแฮยอนไปอย่าัวเีย
“แ่ันรู้สึใอไม่ีเลย
นายโทรหาออบให้หน่อยไ้ไหม”
“โทรศัพท์ผมอยู่รนั้น ฮยอโทรเอเลย” ุนฮพูพลายหัวึ้นมาแล้วลไปนอน่อ
แฮยอนวิ่ไปหยิบโทรศัพท์ุนฮอย่ารนราน ่อนที่เห็นว่า
ออบโทรมาหาุนฮสี่สายไม่ไ้รับอนเที่ยืน
เห็นอย่านั้นแฮยอนึรีบโทรลับไปทันที
“ฮัลโหลออบ
นายอยู่ไหน” ทันทีที่อีฝ่ายรับสายแฮยอน็รีบพูทันที
“ฮัลโหลุเป็นาิอผู้ป่วยใ่ไหมะ”
“ผู้ป่วย?”
“เอ่อ..พอีว่าเ้าอโทรศัพท์เรื่อนี้
เิอุบัิเหุอนสี่ทุ่มอเมื่อืน่ะ
เราเห็นว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์โทรออล่าสุในเรื่อเราเลยโทรลับไปหา่ะ”
“ออบอยู่โรพยาบาลไหนรับ”
“โล มิิอล เนเอร์่ะ”
“รับผมะรีบไป” แฮยอนรีบวาโทรศัพท์่อนที่ะเินไปบหน้าุนฮเบาๆสอสามที
แล้วะโนใส่หน้าุนฮ
“ื่นไ้แล้วุนฮ!
ออบอยู่โรพยาบาล! รถน!” เมื่อสิ้นเสียอแฮยอนุนฮถึับลุพรวึ้นมาาเีย ้วยสภาพหัวยุ่เหยิ
่อนที่ะวิ่ามแฮยอนออาบ้าน ึ่ทุนในลืมปลุฮิมานที่นอนอยู่ในห้อ
“รอแปบนึนะ ันำลัไปหานาย”
ความคิดเห็น