โลกใบใหม่ของลีอา Leia's New World

ตอนที่ 1

          แสงแดดจ้าจากดวงอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องลงมายังพื้นโลก บ่งบอกว่าที่ดินแดนแห่งนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่น มีผู้คนที่กำลังยืนตั้งคำถามกับตัวเองและคนรอบข้างอยู่ เมื่อมีคนบางคนกำลังยืนนิ่งเป็นน้ำแข็งตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาของคนที่นิ่งแข็งเหล่านั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไร้ความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายถูกปกคลุมไว้ด้วยน้ำแข็งสีขาวใส ควันสีขาวที่ลอยออกมาจากน้ำแข็งทำให้รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือก ไม่มีการตอบสนองต่อผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแต่อย่างใด

          “ว้าย!เธอนี่มันตัวประหลาดชัด ๆ ทำได้ยังไง คนอื่นเขาเดือดร้อนกันหมดแล้ว เห็นไหม” เสียงมนุษย์ป้าคนหนึ่งกำลังพูดถึงหญิงสาวที่กำลังจ้องมองตาผู้ชายคนหนึ่งจนชายคนนั้นกลายเป็นน้ำแข็ง เมื่อได้ยินเช่นนั้นหญิงสาวจึงหันมาสบตากับมนุษย์ป้าจนเขาหยุดพูด ทำให้หญิงวัยกลางคน ผมสั้นหยิกสีน้ำตาลแดงเริ่มตัวแข็งนิ่ง เกล็ดน้ำแข็งเริ่มก่อตัวขึ้นจากขาแว่นสายตาทั้งสองข้างของเขา และก่อตัวเยอะขึ้นเรื่อย ๆ จนเป็นก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่มีคนยื่นนิ่งอยู่ในนั้น ผู้คนในละแวกใกล้เคียงต่างพากันตกใจ วิ่งหนีออกจากหญิงสาวอย่างเร็วที่สุด

            ลีอา หญิงสาววัย 20 ปี ผู้ที่มีดวงตา 2 สีมาตั้งแต่เกิด ข้างซ้ายเป็นสีน้ำตาล และข้างขวาเป็นสีฟ้า เธอเติบโตมาในครอบครัวที่มีตากับยายเป็นคนอบรมสั่งสอนเลี้ยงดู ส่วนพ่อแม่ของเธอเป็นคนที่บ้านงาน เอาแต่ทำงานไม่ค่อยมีเวลาให้ความรัก ความอบอุ่น และการดูแลเอาใจใส่เธอ เมื่อลีอามีปัญหาเธอจึงไม่ค่อยอยากปรึกษาพ่อและแม่ เช้าวันนี้ลีอาหยิบกระเป๋าใบเล็กเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอกเมื่อได้ยินเพื่อน ๆ พูดถึงความงดงามของสวนสาธารณะแห่งใหม่อยู่หลายหน ในกระเป๋าเต็มไปด้วยดินสอ และสมุดวาดภาพเล็ก ๆ ประจำตัวของเธอ ลีอาเป็นคนชอบวาดภาพ ชอบศิลปะมาตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อตากับยายออกไปข้างนอกพวกเขามักจะซื้อสมุดวาดภาพระบายสีติดไม้ติดมือกลับมาให้ลีอาอยู่เสมอ เธอดีใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเปิดประตูกระทบกับเสียงกระดิ่ง ซึ่งเป็นการบ่งบอกว่าตากับยายของเธอได้กลับมาจากข้างนอกแล้วและพวกเขาต้องมีสมุดวาดภาพระบายสีเล่มใหม่มาฝากเธออีกเป็นแน่

          “ลีอา นอนวาดรูประบายสีอยู่บ้านไปก่อนนะลูก ตากับยายออกไปทำธุระข้างนอก อีก 2 ชั่วโมงจะกลับมา อย่าลืมดูแลบ้านด้วยล่ะ”

           “ค่ะ คุณยาย อย่าลืมของฝากหนูนะคะ”

         ลีอาไม่ลืมที่จะทวงของฝากเมื่อตากับยายออกไปข้างนอก ฝนเม็ดใหญ่โปรยลงมาอย่างหนัก กลิ่นอายของน้ำฝนที่ซึมลงสู่พื้นดินกำลังส่งกลิ่นออกมา ถนนหนทางกำลังนองไปด้วยน้ำฝน ตากับยายของลีอารีบกลับบ้าน พวกเขาไม่อยากปล่อยให้ลีอาอยู่บ้านคนเดียวนาน ๆ และกลัวลีอารอนาน จึงลืมซื้อของฝากติดไม้ติดมือกลับไปฝากเธอ 

         เสียงเปิดประตูกระทบกับเสียงกระดิ่งดังขึ้น เด็กสาวตาโตผมยาววางดินสอสีที่กำลังระบายอยู่ในสมุดวาดภาพ เธอรีบลุกลงจากเตียงแล้ววิ่งมาที่ประตูหน้าบ้าน ลีอามองไปที่มือของตากับยายพบเพียงแค่กระเป๋าใส่เอกสารใบเล็ก ๆ และร่มสีชมพูที่เต็มไปด้วยน้ำฝนปกคลุมอยู่ น้ำเริ่มไหลมารวมตัวกันไหลลงไปทางปลายร่มแล้วหยดลงพื้นทีละหยดสองหยด บรรยากาศภายในบ้านเริ่มตรึงเครียด

         “ของฝากหนูล่ะคะคุณตาคุณยาย” เสียงของลีอาที่คาดหวังว่าจะได้ของฝากจากตากับยาย

          “พอดีข้างนอกฝนตกแรงมาก ตากับยายเลยรีบกลับมา กลัวว่าหนูจะรอนาน” เสียงพูดตะกุกตะกักของยายดังขึ้น

          “ไม่มีใช่ไหมคะ”

          “.....................” ตากับยายหันมามองหน้ากันด้วยท่าทางรู้สึกผิด

          “ไม่เป็นไรค่ะ”

         ลีอารีบวิ่งขึ้นห้องด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง ยายบอกให้ตารีบไปอาบน้ำ เพราะเดี๋ยวจะไม่สบาย และยายรีบเดินตามลีอาขึ้นไปบนห้อง

          ก๊อก ๆ ๆ “ลีอา เปิดประตูให้ยายหน่อยลูก”

          เสียงปลดล็อกของกลอนประตูดังขึ้น เด็กสาวรีบวิ่งไปบนที่นอน นอนก้มหน้ารอให้ยายมาปลอบใจ

        “ลีอา วันนี้ตากับยายรีบมากจริง ๆ ถ้าตากับยายไม่รีบกลับบ้านแล้วไปซื้อของฝากให้หนูแล้วเกิดเราสองคนไม่สบายขึ้นมาใครจะเป็นคนดูแลหนูล่ะลูก”

          สาวน้อยก้มหน้าไม่ยอมพูด

          “ไม่เอาน่า อย่าโกรธตากับยายเลยนะ เดี๋ยวครั้งหน้ายายซื้อมาให้สองอย่างเลยดีไหม”

          “มีเด็กอยากได้ของเล่นเพิ่มไหมน้าาาา”

          สาวน้อยเริ่มเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคุณยาย และเริ่มฉีกยิ้มทีละนิดให้คุณยาย

          “สองเล่มนะคะคุณยาย สัญญานะคะ”

          “ยายสัญญาลูก”

          สาวน้อยโผเข้ากอดคุณยายแน่นด้วยท่าทีที่ดีใจ