คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายฟ้าที่ 2
(ยังไม่ได้ตรวจคำผิด)
“ยินดีต้อนรับนะ รกหน่อยนะ”คามินาริเปิดประตูให้คนผมม่วงได้เดินเข้าไปในห้องของเขา จริงๆตอนแรกเขาคิดว่าชินโซจะไม่ยอมมาแล้วแต่อยู่ๆเจ้าตัวก็ตัดสินใจตามมาซะงั้น
“ไม่หรอก…อยู่คนเดียวงั้นหรอ”คนผมม่วงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกวาดสายตาสำรวจไปรอบๆอย่างสนใจ จนสังเกตุเห็นว่าของแต่ละอย่างเป็นของสำหรับอาศัยคนเดียว ‘ไม่เห็นจะรกเหมือนที่พูดเลยแถมยัง…สะอาดแล้วก็หอม หอม!! ไม่ๆๆเราไม่ควรไปดมห้องคนอื่น แต่ว่าหอมจังเลยนะ !!! อ้ากกกหยุดคิดได้แล้วววว!!!’ แม้จะตีกับตัวเองในใจแต่ใบหน้าที่แสดงออกมามีแค่ความง่วงงุ่นเท่านั้น
“ใช่แล้วล่ะ! เลยอยากได้เจ้าเหมียวตัวนี้มาอยู่เป็นเพื่อนไง” คนผมเหลืองพูดพร้อมชูเจ้าเหมียวตัวเล็กขนสีฟางข้าวตาสีแดงทับทิมที่คนผมเหลืองคิดว่ามันคุ้นๆเหมือนคนในห้องสักคน
ชินโซที่ถูกคนตรงหน้าชูแมวเข้ามาใกล้ๆตอนที่ยังไม่ได้ตั้งตัวทำเอาเขาชะงักเผลอจ้องตาของเจ้าของห้องจนสังเกตุเห็นสีที่อยู่ในตาของคามินาริ‘สวยมาก แต่ก็ดูโดดเดี่ยว’
“หือ? เป็นอะไรไปน่ะจ้องอยู่ได้ เห้ ชินจัง”ชินโซในตอนนี้เหม่อจนคนผมเหลืองต้องเรียกอีกฝ่ายให้ได้สติ
“ห้ะ? ชินจัง”อีกฝ่ายได้สติกลับคืนมาเพราะชื่อเล่นที่คนตรงหน้าเรียก
“เรียกแบบนี้ไม่ได้หรอ”น้ำเสียงหงอยๆดังมาจากคนตรงหน้าทำเอาชินโซไปไม่เป็น ‘เห้ยๆ อย่ามาทำหน้าหงอยนะไม่รู้หรือไงว่ามันน่ารักแค่ไหนน่ะ’
“ม..ไม่ใช่ไม่ได้ แต่…” ชินโซได้แต่เลิกลั่กหาคำตอบที่คิดว่าเข้าท่าที่สุด
“แต่…”
“เราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดจะตั้งชื่อเล่นได้หนิ” ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ชินโซกลับชอบที่คนผมเหลืองเรียกตนแบบนั้น
“ล..แล้วทำยังไงเราถึงจะสนิทกันได้ล่ะ”
“จะรู้มั้ยล่ะ”เขาเคยมีเพื่อนที่ไหนละแค่รู้อัตลักษณ์ก็หนีไปหมดแล้ว
“งั้นเรามาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกันเถอะ ฉันคามินาริ เดนกิ อัตลักษณ์ชาร์จไฟฟ้า ตอนนี้อยู่ม.ต้นปี1 อาหารที่ชอบก็คงเป็นชีสเบอร์เกอร์ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง”
“ชินโซ ฮิโตชิ ม.ต้นปี1 ของที่ชอบแมว อัตลักษณ์…ล้างสมอง”เสียงท้ายประโยคตอนบอกอัตลักษณ์ตัวเองกลับเบาลงเรื่อยๆเขาไม่อยากให้คนอื่นรู้เพราะเขากลัว…กลัวที่จะถูกรังเกียจจากคนรอบข้าง กลัวที่จะถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวอีก
“สุดยอด!!!”เสียงที่ดังขึ้นมาทำความคิดของชินโซถูกขัด “นี้ๆๆ มันทำงานยังไงหรอ!!”
ดวงตาง่วงงุ่นเบิกกว้างขึ้นชินโซใช้เวลาอยู่นานในการหาเสียงของตนจนสามารถพูดออกไปได้
“ไม่กลัวหรอ”เสียงที่มีความรู้สึกมากมายถูกเอ่ยออกไปมันทั้งแปลกใจ สับสน ดีใจ ตื้นตั้น ‘ทั้งๆที่มีแต่คนหวาดกลัวอัตลักษณ์ของฉันแต่ทำไมนายกลับไม่กลัวล่ะ ทำไม’
“ทำไมต้องกลัวล่ะ อัตลักษณ์นายสุดยอดไปเลยต่างหากฮ่ะฮะฮะ”คำพูดและน้ำเสียงสดใสทำเอาชินโซหลุดออกจากภวังค์แล้วมองไปทางคามินาริด้วยความรู้สึกหลากหลายปะปนกันไปแต่ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวในหัวใจมากยิ่งขึ้นจนชินโซหวั่นไหวไปกับมัน
“นายนี้มัน…โง่จริงๆ”ที่มาทำให้ฉันหวั่นไหว ประโยคหลังไม่ได้ถูกพูดออกไปเพราะเขากลัวว่าถ้าพูดออกไปสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้จะหายไป
“เห้! อยู่ดีๆมาด่ากันได้ไง นี้มาคุยกันก่อนสิอย่าหนีไปเล่นกับเจ้าเหมียวนะ!!” เมื่อคามินาริไม่ได้การตอบรับจากอีกฝ่ายเขาเลยล้มเลิกที่จะคาดครั้นต่อแล้วเดินตามชินโซที่ตอนนี้หนีไปเล่นกับเจ้าแมวน้อยในห้องรับแขกแล้ว
“แล้วนายคิดชื่อเจ้านี้ไว้หรือยัง”ชินโซที่พึ่งนึกได้เรื่องชื่อเรียกของเจ้าแมวน้อยตัวนี้
“ยังเลย”คำตอบที่ทำเอาชินโซมองคามินาริด้วยสายตาว่างเปล่าทันที
“…” ‘เฮ้อ เอาจริงดิฉันหวั่นไหวให้คนแบบนี้จริงดิ’ บรรยากาศภายในห้องเริ่มเงียบลงเรื่อยๆคามินาริที่เห็นว่าชินโซเงียบไปจึงได้เริ่มบทสนทนาต่อเอง
“งั้นเราก็มาช่วยกันคิดชื่อกันเถอะเนอะ”
“เอางั้นหรอ”
“อื้ม!”จากนั้นทั้งสองคนก็ลองเสนอชื่อมาคนละสองสามชื่อโดยแต่ละชื่อที่คามินาริตั้งมันออกจะ…
“อลิสซาเบธที่สอง”
“ไม่ได้”พอได้ยินชื่อที่ออกมาจากปากคามินาริ ชินโซก็ปฏิเสธทันที
“ทำไมอ่าา! เจ๋งดีออก”เจ้าคนคิดชื่อเริ่มทำปากมุ้ยไม่พอใจเรียกคะแนนสงสาร
“ไม่คือไม่”แต่ชินโซก็ยังคงปฎิเสธเสียงแข็งอยู่ดี
“งั้น…โอบาม่-” “ไม่!!! หยุดเลยๆขอชื่ออื่น”เห้ยๆเอาชื่อใครมาตั้งเนี้ย!!
“ฮึ้ย ชื่อนั้นก็ไม่ได้ชื่อนี้ก็ไม่ดี งั้น…อืมมมมม”ตอนนี้ชินโซได้แต่หวังว่าชื่อต่อไปที่คามินาริเอามาจะไม่เป็นเหมือนชื่ออันแรกๆ จนกระทั่งชินโซพูดชื่อๆหนึ่งขึ้นมา “…ไทโย”
“อืมมม เป็นชื่อที่ดีนี้ งั้นต่อไปนี้นายชื่อไทโยนะเจ้าเหมียว ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”
หลังจากตั้งชื่อให้เจ้าเหมียว ไม่สิ ไทโยแล้วเราก็อยู่เล่นกันคุยกันเรื่องต่างๆนาๆด้วยกันจนเย็นเขาถึงได้ชวนชินโซกินข้าวที่ห้องคามินาริก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้านไป
“ชินจัง วันนี้น่ะนะสนุกมากๆเลยไว้มาอีกนะ คราวหน้าถ้ามานายต้องบอกอาหารที่ชอบมาด้วยนะ”คามินาริออกมาส่งชินโซที่หน้าประตูก่อนจะหยุดคุยกันเล็กน้อยแล้วปล่อยให้ชินโซกลับบ้าน
“อืม ไว้จะมาหาอีกนะ”ชินโซโบกมือกลับแล้วเดินทางกลับบ้าน
หลังจากชินโซหายออกไปจากสายตาแล้วเขาก็กลับเข้าห้อง รอยยิ้มที่เคยมีเริ่มหดหายไปกลายเป็นเพียงใบหน้านิ่งเรียบ “เป็นคนที่ดีจังเลยนะชินจังเนี้ย แต่ว่าไว้ใจกันมากเกินไปแล้ว” คามินาริอุ้มอีกหนึ่งชีวิตขึ้นมาก่อนจะพูดกับมันเหมือนว่ามันสามารถเข้าใจภาษาของมนุษย์ได้
“มาไว้ใจกันแบบนี้ถ้าเกิดผมเป็นวิลเลินขึ้นมาจะทำไง”คามินาริได้แต่คิดกับตัวเองถึงความไว้ใจของชินโซที่มีให้เขาทั้งๆที่พึ่งจะเจอกันวันแรก แต่เขาจะสนไปทำไมในเมื่อเขาได้คนไว้ใจมาเพิ่มอีกหนึ่ง
“เฮ้อ~คิดไปก็เท่านั้นพรุ่งนี้ยังมีเรียนอยู่รีบไปอาบน้ำนอนกันเถอะเนอะ ไทโย”
“เมี๊ยว~”แล้วไทโยก็ตอบมาเหมือนเข้าใจในภาษามนุษย์
.
.
.
ผ่านมาหลายเดือนแล้วหลังจากเก็บไทโยมาเลี้ยงในช่วงที่ผ่านมาชินโซมาหาเขาบ่อยๆจนสนิทกันมากขึ้นถึงขั้นที่ไปค้างที่บ้านชินโซหรือชินโซมาค้างที่ห้องของเขาก็ได้ ซึ่งมีหลายครั้งที่ชินโซมารอหน้าโรงเรียนของคามินาริ วันนี้ก็เช่นกัน
“เห้ย~แกกก เห็นคนที่อยู่หน้าโรงเรียนป่ะได้อยู่นะ”
“เออใช่ ได้อยู่นะถ้าจัดผมอีกนิดลบขอบตาอีกหน่อย”เสียงผู้หญิงในห้องดังขึ้นเรียกความสนใจของมิโดริยะให้หันมาสนใจทางหน้าต่างแล้วก็ได้เห็นคนผมม่วงหน้าออกง่วงๆยืนพิงกำแพงโรงเรียนอยู่ ถึงมิโดริยะจะสงสัยแต่เมื่อไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาทำให้เขาเลิกที่จะสนใจคนหน้าโรงเรียนทันทีแต่ไม่ใช่กับเพื่อนคนปัจจุบันของเขาที่พึมพำขึ้นมาเหมือนรู้จักกับคนหน้าโรงเรียน
“ชินจังมารออีกแแล้วหรอเนี้ย” เขาที่มองออกไปด้านนอกจนสบตาเข้ากับคนที่มารอเลยโบกมือทักทายไป
“เดนจังรู้จักหรอครับ”เพียงเท่านั้นมิโดริยะที่นั่งอยู่ข้างๆก็หันมาถาม
“อืม เพื่อนคนละโรงเรียนน่ะ หมอนั่นมารอแล้วงั้นฉันไปก่อนนะมิโดริจัง”คามินาริตอบไปส่งๆก่อนจะเก็บของกำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่หมาปอมที่ปกติพวกเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันก็เข้ามาถีบประตูให้มันปิดจนเกิดเสียงดังไปทั่วห้องและทางเดินด้านนอกเขาละสงสารคนที่เดินไปเดินมาจริงๆ
“เห้ย!ไอ้แมวไฟ้ฟ้า ไอ้หน้าง่วงนั้นใคร! ”หมาปอมเกรียวกราดเข้ามาหาเรื่องพร้อมประโยคที่เขาไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าจะถามไปทำไม
‘แมวไฟฟ้า? ไอ้หน้าง่วง?’
Talk With Me
*มีเนื้อหาสปอยเล็กน้อย
คือ…ขอ อภัยที่มาช้าครับ แต่ว่าด้วยภาระการงานที่ดองเอาไว้ตอนนี้ยังไม่ได้ทำบวกกลับใกล้ถึงวันเกิดน้องเดนกิแล้วเราเลยสลับแต่งสองสามตอนสลับกันจนเบลอนิดหน่อย แล้วเราก็กะว่าจะแต่งทีละตอนแล้วอัพวันจันทร์ทุ่มสองทุ่ม
ขอบอกไว้ก่อนเลยเราไม่ได้มีความสามารถด้านการบรรยายอะไรมาก(หรือแทบไม่มีเลย)แต่เราก็อยากบรรยายมันออกมาให้ได้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ในตอนหน้าไรท์อาจจะเปลี่ยนรูปแบบการบรรยายนิดหน่อย ก็ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ และก็คนเมนต์ด้วยเราอาจไม่ได้ตอบตามปกติแล้วเราคุยไม่เก่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
อันนี้เป็นแบบคอนโดของเดนกินะครับ แต่จะกว้างกว่าเยอะอยู่ครับ (ขอโทษที่อธิบายลายละเอียดไม่เป็นครับ;-;)
แต่ก่อนจบตอนไรท์อยากจะหวีดโมเมนต์นี้ให้ได้
คือแบบ แกกกกก๊มันเป็นโมเมนต์ที่สุดยอดอ่ะดูน้องเดนของมัมหมีสิบอกรักกันตรงๆเลย ไม่ไหวๆๆเก็บศพไรท์ที//นอนจมกองเลือด
ความคิดเห็น