คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สายฟ้าที่ 1
(ยังไม่ได้ตรวจคำผิด)
'คามินาริ เดนกิ ' ในตอนเด็กเขาถูกเลี้ยงแบบขอไปทีมาตลอด การเลี้ยงเด็กของครอบครัวนี้หล่อหลอมให้เด็กชายไม่ได้รับความอบอุ่นเท่าที่เด็กคนหนึ่งควรได้รับ
เมื่อเขาอายุ4ขวบ อัตลักษณ์ของเดนกิปรากฏออกมาเขามีอัตลักษณ์ชาร์จไฟฟ้า ซึ่งแตกต่างจากพ่อแม่อย่างสิ้นเชิง
การกลายพันธุ์ของอัตลักษณ์ยิ่งทำให้ครอบครัวของเด็กชายห่างเหินกับเขามากขึ้น พวกเขาจ้างอาจารย์ด้านต่างๆมาสอนที่บ้าน รวมถึงสร้างสนามฝึกให้เขา
เขาไม่ต้องการที่เขาต้องการจริงๆคือครอบครัว เด็กชายรู้เหตุผลที่พวกเขาสร้างสนามฝึกให้เหตุผลง่ายๆอย่าง ยังใช้ประโยชน์ได้อยู่
หลายปีที่เขาต้องเรียนอยู่แต่ในบ้านตัวคนเดียวไม่มีเพื่อน ไม่มีพ่อแม่มาให้กำลังใจ มีแค่อาจารย์ที่พ่อกับแม่จ้างมาสอนเขาที่ยังคงเปลี่ยนคนไปเรื่อยๆจนเขาไม่สามารถสนิทกับใครเป็นพิเศษได้
ในตอนขึ้นม.ต้น เขาจึงได้ขอออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียว พ่อกับแม่ที่เขาคิดว่าพวกท่านจะเป็นห่วงตัวเขา แต่กลับกันในสายตาที่ได้รับกลับมีแววดีใจ
'ดีใจที่ผมออกจากสายตาของพวกคุณได้สะทีสินะ'
ในตอนย้ายของออกจากบ้านไปที่คอนโดที่พวกเขาซื้อไว้ให้ พวกเราได้คุยกันเล็กน้อยหลังจากที่ไม่ได้คุยกันมานานมากแล้ว สิ่งที่เราคุยกันไม่ใช่คำตัดพ้อไม่ให้เด็กชายออกจากบ้านแต่กลับเป็นการสนับสนุนให้เขาไม่กลับไปที่บ้านอีก
พวกเขาจะส่งเงินมาให้ในทุกๆเดือนเป็นจำนวนที่สามารถใช้จ่ายอย่างฟุ้มเฟื่อยได้แต่เพราะเขาไม่ใช่คนใช้จ่ายแบบฟุ้มเฟื่อยอยู่แล้วเขาจึงนำเงินที่ได้ในทุกๆเดือนไปฝากที่ธนาคาร
วันแรกที่ได้เข้าเรียนเด็กชายไม่มีเพื่อนเลยเพราะย้ายมากลางเทอมซึ่งเป็นที่รู้กันว่าคนที่ย้ายมากลางเทอมส่วนใหญ่เป็นเด็กมีปัญหา
เพื่อนร่วมห้องถึงได้ตีตัวออกห่างจะมีก็แค่ ‘มิโดริยะ อิซุคุ’ เท่านั้นที่เข้าหาเขาและยังกลายเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวภายในโรงเรียนที่น่าผิดหวังแห่งนี้
แต่อีกไม่กี่ปีก็ออกจากโรงเรียนแบบนี้แล้ว จะยอมทนเรียนจนจบก็แล้วกัน
“…เ…เดน…เดนจัง!!”
“!!!”
“โถ่ เดนจังเหม่ออะไรกันครับ”
“เปล่า เลิกเรียนแล้วงั้นหรอ”
“ก็ใช่นะสิครับ วันนี้เดนจังเหม่อทั้งวันเลยเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ก็แค่คิดถึง…อาหารเย็นนี้”
ตามจริงแล้วมิโดริยะเองก็ถูกคนในห้องนี้รังแกเหมือนกันแต่ส่วนใหญ่คนที่รังแกหนักสุด คงไม่พ้นหมาปอมจอมเกรี้ยวกราดโดยเหตุผลก็เป็นอะไรที่ไม่ยุติธรรมต่อมิโดริยะเอามากๆอย่าง ‘เป็นคนไร้อัตลักษณ์’ แล้วไงอย่างน้อยมิโดริยะก็นิสัยดีกว่าเจ้าหมาปอมนั้นเยอะ
“เฮ้อ งั้นฉันกลับก่อนนะ ต้องรีบไปซื้อของเข้าห้องด้วย”
“ง...งั้นกลับดีๆนะครับ เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม”
เนี้ยะ! เห็นมั้ยมิโดริยะน่ะเหมือนกระต่ายจะตายทำไมเจ้าหมานั่นถึงต้องรังแกกระต่ายน้อยตัวนี้ด้วย
เฮ๊อะ!นายมันตาถั่วไม่เห็นถึงความน่ารักซะแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชมแล้วถ้าไปช้ากว่านี้ด็กคนนั้นจะเอาอาหารที่ไหนมากินกัน
ที่ไปซื้อของนะไปจริงนะแต่ไม่ได้ซื้อเข้าห้องซะหน่อย ไปซื้ออาหารให้แมวน้อยต่างหาก อ่าา!ต้องไปแล้วสิถ้าช้ากว่านี้เด็กคนนั้นได้โกรธแน่ๆ
.
.
.
ทำไมวันนี้คนต้องเยอะด้วยเนี้ย เห็นมั้ยเจ้าตัวเล็กรอนานเลย
“เฮ้อ หวังว่าจะไม่โกรธกันนะ”พึมพำไปแบบนั้นแล้วรีบก้าวเท้าไปข้างหน้า แค่เลี้ยวเข้าตรอกทางซ้ายมือก็จะได้เจอเจ้าเหมี้ยวที่น่ารักแล้ว
ผมคิดว่าวันนี้จะพามันกลับไปที่บ้านด้วยยังไงที่คอนโดก็สามารถเลี้ยงสัตว์ได้อยู่แล้ว ที่ไม่เอากลับไปตั้งแต่แรกก็คงเพราะต้องจัดห้องให้เข้าที่แล้วก็ต้องจัดพื้นที่ให้เจ้าตัวเล็กด้วย และมันก็พอดีกลับที่วันนี้จัดของเสร็จแล้วเลยจะพากลับไปในวันนี้ซะเลย แมวน้อยต้องดีใจแน่ๆ
“กินเยอะ จริงๆเลยนะ” หือ?มีคนอยู่
“ทั้งๆที่น่ารักขนาดนี้แต่กลับเอามาทิ้งได้ลงคอนะ”
“ใช่มั้ยๆ! ทั้งๆที่น่ารักขนาดนี้กลับมีคนเเอามาทิ้งได้ลงคอ เจ้าของคนเก่านี้ใจร้ายมากเลย” ผมที่ได้ยินเขาชมเจ้าตัวเล็กก็อดเข้าไปร่วมชมด้วยไม่ได้
“อ่ะ! ขอโทษนะที่โผล่มาแบบนี้ ผมชื่อ คามินาริ เดนกิ ม.ต้นปี1 ยินดีที่ได้รู้จักนะ!”
“…ชินโซ ฮิโตชิ…ม.ต้นปี1 ยินดีที่ได้รู้จัก” แมวซึม! เหมือนแมวซึมเลย น่ารักสุดๆ
“นายมาที่นี้บ่อยมั้ย! เจ้าเหมียวตัวนั้นดุคุ้นชินกับนายมากเลยนะ!”
“อืม…ค่อนข้าง”
“งั้นหรอๆ อ่า...คือว่า ถ้าผมพาเจ้าเหมียวตัวนี้ไปอยู่ด้วยนายจะว่าอะไรมั้ย”
“ฉันจะว่าอะไรได้แค่นายดูแลเจ้าแมวตัวนี้ดีๆฉันก็ดีใจแล้ว”
อ๊าาา เป็นคำพูดที่หล่อสุดๆไปเลย
“แต่...ถ้าเจ้าแมวมีเจ้าของแล้วฉันก็คงเหงาเหมือนกันนะ”ถึงจะพูดเบาๆแต่ด้วยความเงียบทำให้ผมได้ยินอย่างชัดเจน
“งั้นนายก็มาเล่นกับเจ้าเหมียวที่ห้องผมสิ”
“ห้ะ?”
Talk With Me
อะเร๊ะ มาตอนแรกชวนผู้ชายเข้าห้องเลยนะ เธอมันแน่ มันแน่มาตลอด มาตอนแรกอาจจะสั้นๆหน่อย พอดีว่าไรท์เขียนไปเรียนไป แอร้ย~ หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวอย่างเป็นทางการนะครับ มีอะไรก็คอมเมนต์บอกกันได้เด้อ สำหรับวันนี้ ราตรีสวัสดิ์!!
ความคิดเห็น