The Return of Shadow

ลำดับตอนที่ #3 : การสนทนาในยามค่ำคืน

    เอเลนยานั่งลงตรงที่ประจำของนางตรงที่นั่งที่สองด้านขวามือของหัวโต๊ะสีน้ำตาลตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้องอาหารใหญ่ ที่นั่งทางซ้ายขวานั้นเป็นของเอลลาดานและเอลโรเฮียร์ และที่หัวโต๊ะ ซึ่งมีเก้าอี้พนักสูงสลักเสลาเป็นลวดลายเครือเถาอ่อนช้อยเข้ากับโต๊ะนั้นเป็นของลอร์ดเอลรอนด์ ถัดมาจากที่นั่งของเอลโรเฮียร์นั้นเป็นของกลอร์ฟินเดล เอเรสเตอร์ และตรงข้ามนั้นเป็นที่นั่งของลินเดียร์ เมริล นินิเอล อายก์นอร์ และพรายตนอื่นๆ ทว่าในวันนี้ที่นั่งของอายก์นอร์นั้นกลับว่างเปล่า



     บนโต๊ะอาหารถูกปูไว้ด้วยผ้าคลุมสีเขียวอ่อน อาหารมากมายที่ส่งมาจากในครัวตั้งอยู่สลับกับเชิงเทียนเล็กที่วางไว้เป็นระยะ นางพรายผู้หนึ่งกำลังเดินจุดเทียนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างใจเย็นในขณะที่เสียงพูดคุยอย่างแผ่วเบาดังขึ้นเป็นช่วงๆ แสงดาวเริ่มส่องประกายน้อยๆผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่มีม่านสีน้ำเงินอ่อนผูกไว้ข้างๆ ที่เพดานสีอ่อน ช่อเทียนระย้าห้อยลงมาสะท้อนกับแก้วใสที่ตั้งอยู่ยนโต๊ะเป็นแสงวับแวมราวกับหิ่งห้อยในคืนฤดูร้อน



    "มีใครเห็นฮาดรอนกับฟินดอร์บ้าง" นินิเอลถาม "พวกเขาไม่มาหรือ"



    "พวกเขาเข้าป่ากันไปตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย" เอเรสเตอร์ตอบพลางยกแก้วเหล้าองุ่นขึ้นดื่ม



    "แล้วอายก์นอร์หายไปไหนละนี่" พรายหนุ่มผู้หนึ่งถามขึ้น



    "นั่นซี" นินิเอลว่า "มีใครเห็นเขาบ้าง"



    "ข้าเห็น" พรายสาวอีกผู้หนึ่งตอบ "เมื่อครู่ข้าเห็นเขาอยู่ที่ห้องโถงใหญ่"



    "ข้าเพิ่งจะออกมาจากห้องโถงใหญ่" กลอร์ฟินเดลบอก "แต่ข้าไม่เห็นเขาเลยนะ อัลมิเอล"



    "ข้าเห็นเขาอยู่ที่ประตู ท่านกลอร์ฟินเดล"



    "งั้นหรือ" เมริลทวนพลางมองหน้ากลอร์ฟินเดลอย่างเข้าใจ "ถ้าเช่นนั้นพวกเรากินกันก่อนเถิด เดี๋ยวข้าจะเอาอาหารไปให้เขาเองทีหลัง"



    "เราจะไม่รอเขาหน่อยหรือ ท่านเมริล" อัลมิเอลถาม



    "ไม่ต้องหรอก เขาคงไม่มาแล้ว" สายตาคมของนางพรายจ้องไปที่เอเลนยา ทว่าพรายสาวกลับประสานสายตาตอบด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน ดวงตาสีเทาคู่งามนั้นจ้องเขม็ง



    "เอ้า กินกันดีกว่า" ลินเดียร์หัวเราะ ก่อนจะเริ่มจัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้า เมื่อพรายตนอื่นๆเห็นเช่นนั้นจึงทำตามกันโดยถ้วนหน้า



    แต่ทันใดนั้น เอเลนยาลุกขึ้น ดันเก้าอี้เข้าหาโต๊ะ ก่อนจะกล่าวว่า "ต้องขออภัยด้วย ข้าไม่มีอารมณ์ที่จะกินอะไรในตอนนี้" นางค้อมศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินกึ่งวิ่งจากไป ทิ้งให้คนอื่นๆตกอยู่ในความเงียบ(ทั้งที่ยังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่)



    กลอร์ฟินเดลเลิกคิ้วให้เมริล 'ข้ารู้นะว่าเจ้าทำอะไรลงไป เมริล' เสียงทุ้มของพรายเจ้าแห่งกอนโดลินดังขึ้นในหัวของนางพราย



    'แต่นางก็ควรจะรู้ไว้ มิใช่หรือ--หรือว่าท่านจะปฏิเสธ' น้ำเสียงที่ฟังดูเครียดเคร่งดังขึ้นในหัวของกลอร์ฟินเดลเช่นกัน



    พรายเจ้าได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารในจานของตนต่อไป



    





    ทุกสิ่งนั้นว่างเปล่า



    เลโกลัสก้าวเดินด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบาไปบนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม รอบตัวเขาเต็มไปด้วยลดาชาติแห่งฤดูใบไม้ผลิที่พากันออกดอกผลิบานอยู่บนต้นที่เต็มไปด้วยใบสีเขียวสดของพวกมัน เสียงนกดังแว่วมาจากที่ไกลๆสลับกับเสียงน้ำไหลแผ่วๆ วิววู่เป็นลูกคู่ไปกับเสียงลมที่สอดแทรกผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้



    แม้ว่าทุกสิ่งรอบตัวเขาจะดูงดงามถึงเพียงนี้ แต่มันก็ช่างดูว่างเปล่าเหลือเกิน แม้กระทั่งท้องฟ้าสีกระจ่างที่แต่งแต้มไว้ด้วยแสงสีทองของดวงอาทิตย์...



    พรายหนุ่มเดินไปรอบๆอย่างระมัดระวังในขณะที่กวาดสายตาไปรอบๆ--ไม่มีผู้ใดอยู่ในสวนอันงดงามเช่นนี้เลย...



    "ท่านมองหาอะไรอยู่งั้นหรือ" น้ำเสียงไพเราะดังขึ้นจากทางเบื้องหลัง เลโกลัสจำได้ทันทีแม้ว่าจะไม่ต้องหันหลังไปมอง



    "ทินโดเมียล"



    พรายสาวหัวเราะเบาๆอย่างขบขัน "ท่านไม่เคยเรียกข้าแบบนั้น"



    "จะให้ข้าเรียกท่านแบบไหนดีล่ะ ท่านหญิงพราย" เลโกลัสยิ้มพลางก้าวเดินไปหานาง แสงแดดสีทองส่องลงมาต้องชุดสีขาวและเรือนผมสีเงินเป็นประกายของสตรีที่งดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยพบ ลำแขนเรียวของนางนั้นมีตะกร้าดอกไม้คล้องอยู่



    "นั่นซี จะเรียกว่าอะไรดีเล่า" เอเลนยาหัวเราะ--พรายหนุ่มรู้สึกชุ่มชื้นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูกทุกครั้งเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของนาง ถ้าให้เปรียบเปรยกับบทกวีเพราะๆ หรือแม้กระทั่งความงามของธรรมชาติรอบตัว นั่นก็ดูจะเทียบไม่ได้เลยกับรอยยิ้มของนาง



    "ท่านนึกออกหรือยัง" พรายสาวยิ้มอย่างขบขันเมื่อเห็นเขานิ่งไปนาน



    "ข้า--" เลโกลัสเอ่ย เมื่อเดินไปถึงที่ที่นางยืนอยู่ เอเลนยาเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย พรายหนุ่มยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้านุ่มนวลเหมือนกลีบกุหลาบนั้น



    และในชั่วขณะนั้น นางก็หายวับไปในอากาศ    



    "ท่านจากไปโดยมิได้อำลา เอเลนยา" เลโกลัสรำพึงเบาๆกับตัวเอง "มีเพียงเวลานี้เท่านั้นที่ข้ารู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของท่าน มิใช่เพียงสิ่งที่ข้าคิดฝันไปเองเท่านั้น"



    







                "...Now the clear sky is all around you

                Love shadow will surround you,all through the night

                Star...glowing in the twilight...tell me true...

                Hope whispers and I will follow,

                'Til you...love me...too"

    

    เอเลนยาหลับตาลงในขณะที่เอนหลังพิงลำต้นสีน้ำตาลของต้นบีชที่สลัดใบทิ้งไปจนหมด เหลือเพียงแต่กิ่งก้านใหญ่ที่ทอดตัวอยู่อย่างเศร้าสร้อยในอากาศเท่านั้น ในยามเช่นนี้ หัวใจของนางที่ควรจะเป็นสุขนั้นกลับหนักอึ้ง ได้แต่ภาวนาให้อดาของนางกลับมาโดยเร็ว พรายสาวไม่เคยรู้สึกสับสนมากเท่านี้เลย นางรู้ดีว่านางควรจะเลือกผู้คนของนาง ทว่าหัวใจของนางกลับเรียกร้องในสิ่งที่ตรงกันข้ามนั้น



    "ถ้าท่านยังอยู่ก็ดีสินะ นานา" เอเลนยาทอดสายตาไปที่ดาวเหนือที่ส่องประกายอยู่เบื้องบนอย่างเศร้าใจ "ถ้าเป็นท่าน คงให้คำตอบอะไรแก่ข้าได้อีกหลายอย่าง"



    เสียงครางเบาๆอย่างเป็นทุกข์ดังมาจากโคนต้นบีชสีน้ำตาล เหมือนกับว่ามันกำลังรับรู้สิ่งที่อยู่ในห้วงคำนึงของพรายสาว สุนัขตัวใหญ่นอนหมอบลงกับพื้นหญ้า ทว่าศีรษะอันใหญ่โตกลับเงยขึ้นมองร่างบางที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้สูง



    "อย่าปลอบข้าเลย ฮูอาน" พรายสาวตอบอย่างอ่อนโยน "เจ้าก็รู้ดีว่าไร้ประโยชน์"



    ฮูอานจึงหมอบลง และปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ



    "ดายอดาร์เอลรอนด์ก็จากข้าไปเสียแล้ว ท่านย่ากาลาเดรียลก็ด้วย" เอเลนยารำพึง "อีกไม่นานข้าเองก็ควรจะไปเสียที-- ฮูอาน เจ้ารู้ไหม ข้าคิดถึงนานาเหลือเกิน--"



    "เลดี้เอเลนยา!" เสียงเรียกเบาๆดังมาจากอีกฟากหนึ่งของอุทยาน ก่อนจะปรากฎร่างผอมบางของพรายสาวผู้มีผมสีดำสนิท ในมือของนางมีถาดอาหารมาด้วย "นึกแล้วเชียวว่าต้องเจอท่านที่นี่ ท่านกลอร์ฟินเดลบอกข้าไว้" นางว่าพลางก้าวข้ามสวนที่ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยสีน้ำตาลของฤดูใบไม้ร่วงภายใต้แสงดาวมาที่โคนต้นบีช "มีของเจ้าด้วยนะ ฮูอาน" พรายสาวแห่งริเวนเดลล์บอกพลางยกจานของฮูอานแยกไว้ต่างหาก สุนัขสีดำตัวใหญ่รีบเข้าไปจัดการอาหารของมันทันที



    "นินิเอลให้เอามาให้ข้าหรือ อัลมิเอล"



    "เปล่าเลย ท่านเมริลต่างหากเล่า" อัลมิเอลบอกพลางวางถาดอาหารเย็นลงบนโต๊ะหินสีเทาที่สลักลวดลายไว้เป็นเครือเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดกับดอกไม้นานาชนิด "นางว่าท่านคงหิวหลังจากไปตะลอนๆมาทั้งวัน-- ดูเหมือนนางจะรู้ใจท่านดีจริงนะ เลดี้เอเลนยา" พรายสาวพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ



    "เปล่าเลย" เอเลนยาตอบด้วยท่าทีเย็นชา



    "งั้นหรือ" อัลมิเอลเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด "ถ้าเช่นนั้น ข้าคงต้องขอตัวก่อน"



    พรายสาวพยักหน้าตอบ ก่อนจะหันหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว ขณะนั่นเอง เสียงผิวปากเบาๆก็ดังแว่วมาในสายลม... เอเลนยาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ด้วยว่านางรู้ดีถึงที่มาของต้นตอแห่งเสียงนั้น



    "เอเรสเตอร์ ข้าอยากอยู่คนเดียว!"



    เสียงผิวปากแผ่วเบายังคงดังต่อไป ภายใต้เงาพร่ามัวของต้นบีช พรายเจ้าก้าวเข้ามาอย่างสบายอารมณ์ และดูจะไม่ยี่หระต่อท่าทีหงุดหงิดของเจ้าหญิงน้อยเนร์เวนของเขาเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีดำสนิทของฮูอานเป็นประกาย มันแกว่งหางอย่างดีใจพลางวิ่งเข้าไปหาเอเรสเตอร์อย่างรวดเร็ว



    "เฮ้อ--" เขาทอดหายใจยาวนาน "ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าหญิงน้อยของข้าจะเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงเพียงนี้"



    "แน่นอน ข้าโตแล้วนี่นา" พรายสาวตอบอย่างขุ่นเคือง



    "เจ้าแน่ใจหรือ" พรายเจ้าส่ายศีรษะด้วยท่าทีครุ่นคิด "แต่ที่เจ้าทำอยู่นี่มันไม่ต่างอะไรจากนิสัยของเด็กเล็กๆเลยนี่นา จริงไหม ฮูอาน" นิ้วเรียวยาวของเอเรสเตอร์ลูบไปบนขนสีดำเป็นมันปลาบ



    ไม่มีเสียงตอบมาจากกิ่งไม้สูง



    "เนร์เวน ข้าเองก็ปลอบใจใครไม่ค่อยเก่งหรอกนะ" เอเรสเตอร์เอ่ย "แต่บางทีข้าว่าเจ้าก็น่าจะฟังไว้หน่อย"



    "ข้าไม่ต้องการให้ใครมาปลอบ"



    "เด็กดื้อ" พรายเจ้าว่า "อายก์นอร์ยังพูดง่ายกว่าเจ้าตั้งแยะ"



    "ถ้าพวกท่านส่งข้าไปเรียนต่อเรือบ้าง ข้าก็คงพูดง่ายเหมือนเขานั่นละ"



    "เอเลนยา ฟังข้านะ" น้ำเสียงทุ้มลึกของเอเรสเตอร์ฟังดูเข้มขึ้น "ข้าเข้าใจในความรู้สึกของเจ้าดี เจ้าหญิงน้อย แต่ถ้าเรามาลองคิดกันดู...ข้าหมายถึง มองในแง่ดีน่ะ..."



    "เมลิน ฮอน, อาห์ อูเน พอล ฮาน ทราสทาท!" (ข้ารักเขา และไม่มีใครจะเปลี่ยนแปลงได้ด้วย!)



    "ใช่ ข้ารู้ แต่ถ้าเรามาลองคิดดูแล้ว ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรเลยที่เจ้าต้องดูแลอิมลาดริสต่อจากเอลลาดาน"



    พรายสาวชะโงกหน้าออกมาจากกิ่งบีชหนา "ท่านว่าอะไรนะ"



    "ตราบใดที่เอลลาดานยังอยู่ที่นี่ ข้าก็ไม่เห็นความจำเป็นอะไรที่เจ้าจะไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการได้" เอเรสเตอร์ว่า "อีกอย่าง เจ้าเองก็รู้ว่าอดาของเจ้ารักที่นี่มากเพียงใด เรื่องอะไรที่เขาจะต้องจากไปเล่า"



    "ท่านคิดเช่นนั้นหรือ"



    "แน่นอน" พรายเจ้ายิ้ม "อีกอย่าง ถ้าเกิดเอลลาดานคิดจะจากไปจริงๆ เราค่อยมาหาวิธีกันทีหลังก็ได้ จริงไหม"



    รอยยิ้มน้อยๆเริ่มปรากฎขึ้นที่ใบหน้างามของพรายสาวราวกับดอกกุหลาบที่เบ่งบานรับฤดูร้อน



    "เอาละทีนี้ เจ้าก็ลงมาได้แล้ว ข้ากลัวอยู่เสมอว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะต้องตกลงมาจากต้นไม้พวกนี้" เอเรสเตอร์สั่ง และเอเลนยาก็ทำตามอย่างว่าง่ายทันที "รีบไปนอนซะ ถ้าวันนี้ไม่คิดจะกินอะไร เพราะข้าจะดับไฟแล้ว"



    "เอเรสเตอร์ ข้าโตแล้วนะ!" พรายสาวโอด "ข้าไม่ต้องเข้านอนไวๆหรอก" แต่นางก็หยุดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของพรายเจ้าที่บ่งบอกว่าไม่มีคำโต้แย้งหรือข้อขัดอะไรทั้งนั้น "ก็ได้ ไปกันเถอะ ฮูอาน"

    

    เอเรสเตอร์ยิ้มน้อยๆเมื่อเอเลนยาเดินกลับเข้าไปในเคหาสน์แห่งพราย แสงไฟสีส้มอ่อนดับลงทีละดวง ทีละดวงในทุกย่างก้าวที่นางเดินผ่านไปสู่ห้องพักที่อยู่ทางปีกขวาของริเวนเดลล์ เมื่อถึงสุดทาง แสงดาววับแวมน้อยๆส่องลงมาตามราวระเบียงที่มองลงไปก็จะเห็นน้ำตกสีเงินสาดซ่ากระทบแก่งหิน พรายสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ



    "ราตรีสวัสดิ์ นานา" นางยิ้ม แล้วจึงหันกลับไปที่ประตูห้อง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก "อายก์นอร์!"



    "ใช่ ข้าเอง"



    "นี่เจ้าหายไปไหนมาทั้งวัน คนอื่นเป็นห่วงเจ้ากันใหญ่ รู้ไหม" เอเลนยาบ่น



    "แล้วเจ้าเป็นห่วงข้าหรือเปล่าเล่า" พรายหนุ่มถามทีเล่นทีจริง



    "แน่นอน แล้วเจ้าไปไหนมา"



    "ข้าก็อยู่แถวนี้ละ" อายก์นอร์ตอบ "เอเลนยา ข้ามีอะไรจะถาม..."



    "--สำคัญมากไหม" พรายสาวหรี่ตาลง นางเริ่มง่วงเต็มทีแล้ว



    "อาจจะไม่..."



    "งั้นเอาไว้ก่อน" เอเลนยายิ้ม "ไว้พรุ่งนี้ข้าจะตอบเจ้าก็แล้วกัน ราตรีสวัสดิ์" นางตัดบท ก่อนจะผลุบหายไปทางประตูอย่างรวดเร็ว