The Return of Shadow

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันอีกครั้ง

    ลมเย็นยังคงพัดมาเรื่อยๆจากต้นไม้ใหญ่ในป่าที่โอบล้อมบริเวณลาสต์โฮมลี่เฮ้าส์เอาไว้ภายใต้ท้องฟ้าใสกระจ่าง เสียงน้ำตกสาดซ่าดังมาเป็นระยะสลับกับเสียงเพลงแว่วๆจากเคหาสน์พรายซึ่งพัดมาพร้อมกับสายลมที่พรั่งพรูผ่านยอดไม้ของต้นไม้ใหญ่ที่หยั่งรากลึกลงไปในดินบริเวณริมธารน้ำตกเบื้องล่างซึ่งถูกปกคุลมไว้ด้วยหญ้าและเฟิร์นกอใหญ่อีกหลายกอ



    พรายสาวผู้หนึ่งกำลังอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ใต้ต้นหลิวใหญ่ซึ่งทอดกิ่งของมันอยู่เหนือน้ำใสแจ๋วที่ไหลมาจากธารน้ำตก สุนัขสีดำตัวใหญ่วิ่งเล่นอยู่รอบๆ ก่อนจะกลับมานอนอยู่บนพื้นหญ้าใกล้กับพรายสาว -- เมื่อเห็นผู้เป็นนายไม่สนใจ มันจึงครางเบาๆ ก่อนจะวางหัวไว้นเข่าของนางซึ่งวางหนังสือเล่มหนาอยู่



    "ฮูอาน!" เสียงใสมีแววดุ มือเรียวยาวดันศีรษะของมันออกไป "ถ้าเจ้าทำแบบนี้อีกข้าจะโกรธจริงๆนะ!"



    สุนัขตัวใหญ่ครางตอบด้วยท่าทีน้อยใจ ก่อนจะหันหลังให้นาง แล้วนอนลงที่เดิม หางสีดำฟาดลงบนพื้นหญ้าด้วยท่าทีไม่พอใจ



    "โธ่ ฮูอาน อย่าน้อยใจนักซี" พรายสาวหัวเราะพลางลูบหัวของมันอย่างรักใคร่ "นี่เป็นหนังสือของเอลดาริออนนะ -- เจ้าชายเอลดาริออน ลูกของท่านอาอาร์เวนและเอสเตลอย่างไรเล่า"



    ฮูอานเงยหน้าขึ้นอย่างสนใจ แต่ยังไม่หันกลับมา



    "นี่เจ้ารู้ไหม เวลานี้น่ะ เอสเตลเป็นถึงกษัตริย์แห่งกอนดอร์เชียวนะ" พรายสาวเล่าต่อ "แต่ใครๆก็เรียกเขาว่าอารากอร์นบ้าง กษัตริย์เอเลสซาร์บ้าง -- แปลกจริงเชียว!เมืองกอนดอร์ของเขาน่ะใหญ่มากทีเดียวเชียวละ มีกำแพงสีขาวล้อมรอบอยู่เช็ดชั้น มีทุ่งหญ้ากว้างๆที่เจ้าชอบเต็มไปหมด แต่ต้นไม้สูงๆกลับหาได้อยากเหลือเกิน มีแต่ในอุทยานเท่านั้นละ"



    สุนัขตัวใหญ่เห่ารับแทนคำตอบ



    "ไว้วันหนึ่งเราจะไปเที่ยวกอนดอร์ด้วยกันนะ" พรายสาวยิ้ม "ข้ามีคนที่อยากแนะนำให้เจ้ารู้จักอีกตั้งแยะ"



    มีเสียงหัวเราะเบาๆดังมาจากต้นโอ๊คใหญ่ที่ห่างจากต้นหลิวที่พรายสาวนั่งอยู่ไม่กี่ฟุต ฮูอานวิ่งไปที่นั่นทันที ก่อนจะคำรามเป็นเชิงขู่(ที่ดูไม่จริงจังนัก) แต่หางยาวยังคงแกว่งไปมาอย่างร่าเริง



    "เฮ้!ไม่เอาน่า!" เป็นเสียงตอบระคนหัวเราะกลับมา



    "อายก์นอร์!ลงมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้าหัวเราะอะไร!" พรายสาวร้อง



    "เปล่านี่" น้ำเสียงของพรายหนุ่มแห่งริเวนเดลล์ยังคงมีแววขบขัน



    "ลง-มา-เดี๋ยว-นี้!" พรายสาวกระแทกเสียง "ไม่อย่างนั้น ข้าจะฟ้องนินิเอลว่าเจ้าแกล้งข้า แล้วนางจะไม่จัดตะกร้าขนมให้เจ้าอีกเวลาไปล่าสัตว์!"



    "เจ้านี่เด็กชะมัด" อายก์นอร์อุบอิบ ก่อนจะกระโดดลงมาจากต้นโอ๊ค ร่างสูงโปร่งถูกปกคลุมไว้โดยเสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มแบบที่พวกพรายใช้เวลาออกล่าสัตว์ ใบหน้างามแบบพราย และดวงตาสีเข้มดูมีแววหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย



    "เจ้านั่นแหละงี่เง่าก่อน กลับมาจากฮาลอนด์ยังไม่ทันไรก็ออกล่าสัตว์อีกแล้ว!"



    "มันเรื่องของข้านะ เนร์เวน" พรายหนุ่มเถียง "เจ้าเป็นสตรี ไม่ควรเลยที่จะมายุ่งกับเรื่องแบบนี้"



    "เมื่อร้อยปีที่แล้วเจ้างี่เง่ายังไง ร้อยปีนี้เจ้าก็งี่เง่าแบบนั้น" เอเลนยายิ้มอย่างล้อเลียน "อย่าลืมสิ ใครกันหนอ...ที่ขี่ม้าชนะเจ้าเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว"



    "นั่นเป็นเพราะข้าปวดขาอยู่ต่างหากเล่า!"



    "จริงรึ" พรายสาวอุทานอย่างประหลาดใจ "แหม แต่เจ้าก็รีบขี่ม้าเข้าป่าไปในตอนเย็นนั้นเลยนี่นะ"



    "เอาละ ข้ายอมแพ้ก็ได้" อายก์นอร์ชูมือขึ้นพลางถอนหายใจ "ข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้าแล้ว" เขาว่าพลางนั่งลงที่ริมน้ำ ก่อนจะวักน้ำใสขึ้นมาล้างหน้า เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นภาพสะท้อนของพรายสาวที่เดินมานั่งอยู่ข้างๆ กำลังจ้องมองเขาจากภาพสะท้อนในน้ำนั้น



    "เจ้าเปลี่ยนไปมากนะ" เอเลนยายิ้ม "เปลี่ยนไปจากตอนก่อนแยะเลย"



    พรายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น "เจ้าเองก็เหมือนกัน"



    แน่ละ เปลี่ยนไปมากทีเดียว-- นานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้พบกัน จากที่เคยเห็นเนร์เวนตัวเล็กนิดเดียว คอยวิ่งรักษาสัตว์บาดเจ็บอยู่ในป่า ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นพรายสาวผู้งดงามไปได้ เรือนผมสีเงินเหมือนแสงดาว ทั้งดวงตาสีเทานั้นเล่า...พรายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถละสายตาไปจากภาพสะท้อนของนางบนผืนน้ำที่สั่นไหวได้เลย หากแต่ตอนนี้สายตาของนางกำลังมองไปที่อื่น



    "อายก์นอร์"



    เขาสะดุ้งเมื่อได้ยินนางเรียก "มีอะไรรึ" พรายหนุ่มรู้สึกได้ทันทีว่าน้ำเสียงเขาดูแปลกๆ



    "เคียร์ดันสอนอะไรเจ้าบ้างหรือ ตลอดเวลาที่ผ่านมา" เอเลนยาถามพลางแตะนิ้วลงบนผืนน้ำเบาๆ ทำให้เกิดระลอกคลื่นเล็กๆบนน้ำใส



    "เขาสอน--" อายก์นอร์พยายามดึงสติให้กลับมาอยู่กับตัวอย่างเต็มที่ "เขาสอนวิธีการเดินเรือ ต่อเรือ สารพัดนั่นละ เคียร์ดันบอกว่าเขาสอนพวกพรายหนุ่มๆแบบนี้มาหลายร้อยปีแล้ว"



    พรายสาวหัวเราะ "วิเศษจริง" นางว่า "ทำไมข้าถึงไม่ได้เรียนแบบนั้นบ้างก็ไม่รู้-- ดีดพิณ ทอผ้า น่าเบื่อจะตายไป"



    "ท่านเอลลาดานและเลดี้เอลเบริลหวังดีกับเจ้าหรอก ถึงได้ส่งเจ้าไปลอริเอน" น้ำเสียงของพรายหนุ่มฟังดูอ่อนโยนลง "ไม่อย่างนั้นเจ้าก็ยังวิ่งไปวิ่งมาอยู่ในป่าเหมือนเดิม"



    "แต่ก็น่าอิจฉาเจ้าจริงๆนั่นละ" เอเลนยาพูดต่อ "เจ้าได้ดูดาว แล่นเรือ เล่นอะไรตั้งเยอะแยะ แต่ข้าต้องมานั่งปักผ้ามือหงิก"



    "ใครว่าข้าไปเล่นสนุก เคียร์ดันเข้มงวดกับพวกเราน่าดู" อายก์นอร์ว่า "พวกเราต้องผลัดเวรกันขึ้นไปบนเสากระโดงโน่น อากาศก็เย็น แถมรอบตัวยังมืดสนิทอีก"



    เอเลนยาหัวเราะคิก "ไหนเจ้าว่าเจ้าไม่กลัวความมืดไง"



    "ข้าก็ยังไม่ได้บอกนี่ว่ากลัว" พรายหนุ่มโต้ "แต่ว่าตอนกลางคืนมีดาวเต็มท้องฟ้าเลยละ"



    "เจ้าเห็นดาวเหนือไหม...เห็นนานาของข้าไหม..."



    "เห็นซี ส่องแสงวิบวับเลยละ" อายก์นอร์บอกพลางยิ้ม "มีทั้งคาร์นิล เรมมิราธ แล้วก็อีกเยอะแยะ" (...แน่นอน เขาไม่ได้บอกว่าเขาตั้งใจดูทินโดเมียลมากเป็นพิเศษ...)



    ฮูอานซึ่งนั่งเงียบมานานครางเบาๆ ก่อนจะวางหัวลงบนไหล่ของพรายสาวที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าเป็นเชิงบอกว่าได้เวลากลับบ้านกันเสียที



    "เอาซี ฮูอาน" เอเลนยาลุกขึ้น พลางหันไปหาอายก์นอร์ "กลับกันเถอะ"



    พรายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินตามนางไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ผูกม้าเอาไว้ เขาสังเกตเห็นว่าที่ม้าสีเทาของพรายสาวมีดาบเล่มหนึ่งซ่อนเอาไว้



    "นี่เจ้ายังไม่เลิกฝึกดาบอีกหรือ" เขาถามพลางปีนขึ้นม้าสีดำของตน



    เอเลนยาเก็บหนังสือลงในย่ามสีน้ำเงินที่ผูกไว้กับบังเหียน ก่อนจะขึ้นม้าอย่างไม่สนใจ "อาวุธ ถ้าไม่หมั่นลับให้คม เมื่อถึงเวลาคับขันก็จะเอาออกมาใช้ได้ไม่ทันการ" นางว่าก่อนจะเร่งม้าให้วิ่งไป โดยมีฮูอานวิ่งตามไปติดๆ



    "อายก์นอร์!" พรายสาวหันมาร้องเรียกเมื่อม้าวิ่งไปได้นิดหนึ่ง "ถ้าข้าชนะ เย็นนี้อาหารว่างของเจ้าต้องเป็นของข้านะ!" นางว่า ก่อนจะเร่งม้าจากไป



    พรายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ไม่ได้เด็ดขาด!" เขาร้องตอบก่อนจะรีบควบม้าสีดำไล่ตามไปบนทางไปสู่ลาสต์โฮมลี่เฮ้าส์



    

    

    "เลดี้เนร์เวน!" น้ำเสียงไพเราะดังก้องสะท้อนไปตามทางเดิน ทางโน้นที ทางนี้ที อยู่ภายในอาณาเขตของเคหาสน์แห่งพราย นางพรายผู้หนึ่งกำลังเดินวุ่นวายอยู่ตรงทางเดินยาวที่ทอดตัวไปสู่อุทยานเล็กๆของลาสต์โฮมลี่เฮ้าส์



    "เมริล ข้าเห็นเจ้าหานางมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เจออีกรึ" กลอร์ฟินเดลที่กำลังลับดาบของตนอยู่ถามขึ้นเมื่อเห็นนางเดินมา



    "ไม่เจอ!" เป็นเสียงตอบจากนาง "นี่ท่านไม่เห็นเลยหรือ กลอร์ฟินเดล ว่านางหายไปไหน"



    "ข้าเห็นนางออกไปในป่ากับฮูอานตั้งแต่เช้า"



    "แต่ท่านก็ไม่บอกข้า!" เมริลร้อง



    "ก็เจ้าไม่ได้ถาม..." กลอร์ฟินเดลหัวเราะหึๆให้ดาบเล่มใหญ่ของตน



    นางพรายเงยหน้ามองดูต้นเบิร์ชสีขาวพลางถอนหายใจอย่างหงุดหงิด "แล้วท่านก็ปล่อยให้ข้าเดินหานางอยู่ตั้งนานโดยที่ไม่บอกสักคำ"



    "ก็ข้าเห็นเจ้าคอยตามหานางตั้งแต่นางยังตัวแค่นี้..." พรายเจ้าแห่งกอนโดลินวางมือบนอากาศในระดับเท่าเอว "จนตอนนี้นางตัวเท่านี้..." เขาเปลี่ยนมาวางมือในระดับเท่าไหล่ "เจ้าก็คอยวิ่งวุ่นตามหานางทั้งวัน"



    "อานด์ อิ เวน" (ที่แสนยาวไกลนั้นคือถนน) เมริลว่า "อาห์ เอฟวีร์ อิ นาอิด เดลาย!" (และที่มากมายนั่นก็คืออันตราย)



    "นางดูแลตัวเองได้" กลอร์ฟินเดลตอบสั้นๆ พลางสอดดาบพรายกลับเข้าฝัก



    "กลอร์ฟินเดล!ท่านไม่เข้าใจหรอก ความรู้สึกของคนเป็นแม่น่ะ"



    "เจ้าไม่ใช่นานาของนางเสียหน่อย" พรายเจ้าหัวเราะพรืดในขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ยาวสีขาวที่แกะสลักไว้เป็นลวดลายงามวิจิตรอย่างสบายอารมณ์ เรือนผมสีทองของเขาเป็นประกายสะท้อนกับแสงแดด



    "ฮึ!ข้าน่ะดูแลเด็กๆมาตั้งแต่เอลลาดาน เอลโรเฮียร์ อาร์เวน แล้วก็มาจนถึงเนร์เวนเชียวนะ!ถึงท่านจะว่าไม่เหมือนนานาของพวกเขา แต่ข้าก็รักพวกเขาเหมือนลูกของข้าเองนั่นละ!"



    "ใจเย็นๆซี เมริล ข้ายังไม่ได้ว่าถึงขนาด--"



    "อีกอย่างนะ" นางพรายยังว่าต่อไม่จบ "ทั้งเลดี้เคเลเบรียนและเลดี้เอลเบริลก็ได้ฝากฝังเนร์เวนไว้กับข้า!ข้าจะไม่ทำให้พวกนางผิดหวังเด็ดขาด เพราะข้าคงไม่มีหน้าไปพบพวกนางที่แผ่นดินตะวันตกแน่ๆหากว่าข้าเลี้ยงลูกของพวกนางได้ไม่ดี!"



    "เจ้าไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรือ" กลอร์ฟินเดลถามขึ้น



    "ไม่หรอก" รอยยิ้มน้อยๆปรากฎขึ้นที่ใบหน้างามของเมริล "ข้ารักพวกเขา-- ท่านก็เห็นนี่ ว่ามันวิเศษแค่ไหนที่เราได้เห็นพวกเขาเติบโตขึ้นมา"



    กลอร์ฟินเดลยิ้มตอบพลางไล่นิ้วไปบนฝักดาบที่วางอยู่บนตัก "ดูท่าว่าอายก์นอร์เองก็เปลี่ยนไปมากนะ"



    "นั่นซี" เมริลมีท่าทีเห็นด้วย "ถูกแล้วที่เอเรสเตอร์ส่งเขาไปให้เคียร์ดัน"



    "ก็เมื่อตอนที่เนร์เวนไปลอริเอนนั่นดูเขาก็เหงาน่าดู" พรายเจ้าแห่งกอนโดลินว่า "การที่ส่งเขาไปให้เรียนรู้วิชาจากเคียร์ดันก็ทำให้เกิดประโยชน์ไม่น้อย อย่างน้อยก็พอคลายความเหงาได้บ้างละ"



    "เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนแยะ" นางพรายพูดด้วยท่าทียินดี "เมื่ออาทิตย์ก่อนเขายังมาช่วยข้ากับนินิเอลจัดครัวอยู่เลย ทั้งที่ตอนเด็กๆเอาแต่วิ่งหนีแท้ๆ"



    "เนร์เวน ไม่สิ เอเลนยาก็เช่นเดียวกัน" กลอร์ฟินเดลเอ่ย



    "สองคนนี้คงจะเข้าคู่กันได้ดีไม่มีที่ติทีเดียวละ" เมริลพูดต่อพลางยิ้ม



    "เจ้าผิดแล้วละ" พรายเจ้าพูด



    "อะไรกัน ข้าจะผิดได้อย่างไร ก็พวกเขา--" นางพรายหยุดพูดเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูจริงจังของกลอร์ฟินเดล "หรือว่านางมีคนรักอยู่แล้ว--"



    กลอร์ฟินเดลพยักหน้าพลางยิ้ม



    "ใครกัน ชาวลอริเอนงั้นหรือ"



    "ไลควาลัสเซ" (คำว่า เลโกลัส ในภาษาเควนยา)



    ดวงตาคู่งามเบิกกว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ "ท่านหมายถึงโอรสของธรันดูอิลน่ะหรือ"



    "อูมา" (ถูกต้อง)



    "วาลาร์!" เมริลร้องเบาๆ "พวกเขาพบกันได้อย่างไรเล่า"



    "เจ้าซักนางเอาเองเถิด นั่นไง กลับมาแล้ว" กลอร์ฟินเดลยืนขึ้นเมื่อได้ยินเสียงควบม้าเข้ามาในเขตของคฤหาสน์ "ข้าเอาของไปเก็บก่อนดีกว่า อย่าถามอะไรนางมากนักเล่า เดี๋ยวคนตอบจะพาลไม่ยอมตอบเอาได้" เขาว่าพลางหัวเราะ ก่อนจะเดินจากไป



    "เดี๋ยวคนตอบจะพาลไม่ยอมตอบเอาได้" เมริลทวนอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง "ลองไม่ตอบซี จะให้ทอผ้าเสียให้เข็ด!" นางคิด ในขณะที่เดินตามกลอร์ฟินเดลเข้าไป

______________________________________________________________________________________________________

สวัสดีค่า ท่านผู้อ่านทุกท่าน^^ อิๆ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ

ตอนนี้ ลูธกำลังยุ่งอยู่นิดหน่อยค่ะ เพราะติดเรียนพิเศษเยอะแยะเลย แต่ว่าจะหาเวลามาพิมพ์มาอัพให้ได้เลยค่ะ^^

By the river of remembrance ภาคเก่า อ่านได้ที่ - www.river-of-remembrance.cjb.net นะคะ^^

น้องมิวส์เสนอว่าให้ตั้งชมรมคนรักเลคุง อิๆ ถ้าใครตั้งขึ้นมาเดี๋ยวลูธจะรีบไปสมัครเลยละค่ะ

แล้วก็ เรื่องตอนที่หนูเอลกับไอกี้ยังเด็กๆ ก็ต้อง

Serenade of the old days  อ่านได้ที่ - http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=24355 ค่ะ :)



ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ ที่อุตส่าห์อ่านจนจบ อิๆ