คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : มิติพิศวงที่ 15 [Re]
มิติพิศวงที่ 15
เนื่องจากได้ไปตกลงว่าจะเป็นแม่ครัวจำเป็นสำหรับการเข้าค่ายหน้าร้อนให้กับทุกคน อมีเรียเลยต้องเจียดเวลาอ่านหนังสือมาทำตารางเมนูอาหารในแต่ละมื้อให้สอดคล้องกับตารางฝึกและไม่ให้เกินงบค่าอาหารมากจนเกินไป แต่ในวัตถุดิบบางอย่าง เธอก็คงต้องควักเงินส่วนตัวออกมาจ่ายเองบ้างในบางรายการ
อาทิ ของว่างในช่วงพักและช่วงมื้อเย็นเพื่อช่วยลดอาการเหนื่อยล้าของแต่ละคน – แถมคางามิก็เป็นคนที่กินจุมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอต้องจัดสรรงบประมาณให้พอเหมาะมากที่สุด ทว่าเรื่องนั้นก็ยังคงเป็นแค่เรื่องรอง เพราะเธอต้องมุ่งเป้าไปที่การสอบที่ใกล้จะมาถึงเสียก่อน
ก๊อกๆ
“ไม่ได้ล็อคค่ะ”
“เน หัดล็อคบ้างสิ” คางามิยู่หน้าขัดใจพร้อมสำรวจห้องของญาติสาวที่นานๆทีจะได้เข้ามา “ยังน่าขนลุกไม่เปลี่ยน ห้องของเธอเนี่ย...” เขาพึมพำก่อน
“ถ้าจะมายืมเลคเชอร์ละก็...เราจดบันทึกเสร็จแล้ว วางอยู่ชั้นหนังสือล๊อคที่สามแถวที่2” อมีเรียไม่หันไปมองคางามิที่เข้ามาในห้องของเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะในตอนนี้เธอกำลังคำนวณค่าใช้จ่ายที่คาดว่าจะหมดไปกับการทำอาหารสำหรับเข้าค่ายอยู่ ข้างๆกันก็มีสมุดวิชาคณิตที่เปิดกางเอาไว้แต่ยังไม่ลงมืออ่านอย่างจริงจังเลยแม้แต่นิดเดียว
นัยน์ตาสองสีของเธอมีประกายเคร่งเครียดอยู่ภายใน ขณะมือก็กำลังขีดเขียนตัวเลขไปด้วย
คางามิมองไปยังชั้นหนังสือสีขาวที่ตั้งโดดเด่นท่ามกลางห้องนอนสีดำของอมีเรีย
เขาไล่สายตาหาอยู่สักพักก็เจอแล้วหยิบสมุดทั้งหมดออกมา มันมีอยู่ประมาณ 6 เล่ม พอลองเปิดออกเพื่อดูสักหน่อยก็ต้องทึ้งกับการจัดหมวดหมู่และการบันทึกของญาติสาว เพราะว่าเธอ บันทึกละเอียดมาก! หนำซ้ำยังเข้าใจง่ายอีกด้วยแถมยังมีสรุปย่อแยกอีกต่างหากอีกหนึ่ง – คางามิเริ่มจะสงสัยแล้วว่า แท้จริงแล้วญาติเขาเป็นยัยป้าแก่มาก่อนรึเปล่า บันทึกเป็นระเบียบเหมือนแม่ของเขาสมัยที่ทำงานอยู่อเมริกาเลย
หรืออาจจะละเอียดกว่าด้วยก็ได้...แถมลายมือยังสวยอีก
เป็นคนที่สมบูรณ์แบบจังเลยนะ....
ร่างสูงหมุนตัวเตรียมจะออกจากห้องแต่ก่อนไป “ขอยืมหน่อยน่ะ” คางามิชูสมุดขึ้นเล่มหนึ่ง เหล่มองข้ามไหล่ไปมองเจ้าของสมุดเพื่อดูปฏิกิริยา...
“อ่าๆ”
แต่..อมีเรียก็ยังคงก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไปอยู่ดี แถมยังโบกมืออนุญาตโดยไม่คิดจะเงยหน้าสักนิด
คางามิไหวไหล่แล้วหอบสมุดเดินออกไปนั่งอ่านข้างนอกโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้อย่างเบามือที่สุด พร้อมกับคิดว่าเขาจะเข้าครัวทำของหวานมาให้ญาติสาวในห้องทานดีไหมนะ...? แต่ก็ต้องสลัดความคิดพวกนั้นทันที เพราะเขายังไม่อ่านหนังสือสอบเลย... แค่คิดว่าจะต้องสอบโดยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็ขนลุกพรึบพรับขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุเลย
.
.
.
.
หลังจากที่สอบเสร็จอมีเรียก็ต้องนอนสลบไปพักหนึ่งเนื่องด้วยโหมอ่านหนังสือหนักเกินไปหน่อย ดังนั้นเมื่อมาถึงที่พักสำหรับเข้าค่ายจึงไม่แปลกสักเท่าไหร่ที่อมีเรียจะพาร่างโงนเงนของตัวเองมุ่งตรงไปห้องพักโดยไม่ทักทายใครทั้งสิ้น เมื่อมาถึงร่างของเด็กสาวผู้ง่วงงุนก็ทิ้งตัวนอนลงฟูกหลับไปในทันที ริโกะที่ต้องร่วมห้องกับรุ่นน้องสาวถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอช่วยหยิบผ้ามาห่มให้เด็กสาวก่อนเปิดเครื่องปรับอากาศให้
เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสรรพแล้ว โค้ชสาวของเซย์รินจึงเดินออกไปเพื่อเรียกรวมตัวทุกคนไปเริ่มการฝึก!
ริโกะเริ่มให้ทุกคนเล่นบาสที่ชายหาด อุปกรณ์เองก็ครบครันเนื่องด้วยให้คุณพ่อขนมาให้ ถึงแม้ผู้จัดการสาวจะเข้านอนสลบไสลไปแล้ว ในส่วนของว่าง น้ำดื่ม มะนาวแช่น้ำผึ่งก็ถูกจัดเตรียมเอาไว้ในถังแช่เย็นอยู่ก่อยแล้ว นับได้ว่าอมีเรียทุ่มเทเพื่อการฝึกนี้พอสมควร – ด้วยสภาพงัวเงียก็ยังเตรียมอาหารมาไว้ให้อย่างดี ดังนั้นในช่วงพักสมาชิกบาสเซย์รินจึงไม่ได้หนักมากเท่าไหน ถึงแม้ระหว่างพวกเขาเริ่มการฝึกแสนโหดยังฝึกไปพลางบ่นไปพลางก็ตามที
พวกเขาทั้งฝึกและฝึกจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงยามเย็น
ร่างบอบบางของเด็กสาวที่กำลังขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาค่อยๆขยับตัวเล็กน้อย เช่นเดียวกับเปลือกตาที่ขยับนิดหน่อยก่อนปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า
อมีเรียยกมือขึ้นขยี้ตาด้วยความรู้สึกง่วงงุนจนแทบไม่อยากจะลุกออกจากฟูกเลยสักนิดเดียว ก่อนจะบิดขี้เกียจเพื่อคลายความเมื่อยล้าให้กับร่างกายตัวเอง – อมีเรียชันตัวลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา จังหวะที่เงยหน้าขึ้นจากอ่างล้างหน้าเธอก็เห็นภาพสะท้อนของตัวเองบนกระจกใส
เหลือบมองขอบตามีรอยคล้ำจางๆสลับกับมองน้ำที่ไหลอยู่ในอ่างล้างหน้า ตาดำเหมือนหมีแพนด้าแล้วสิ...
เฮ่อ..สงสัยจะโหมอ่านหนังสือกับจัดแผนตารางนู้นนี่นั้นมากเกินไป
อมีเรียพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกปลงตก มือเรียวหยิบผ้าขนหนูใกล้มือมาซับน้ำบนหน้าพร้อมกับเดินไปหยิบสมุดตารางอาหารสำหรับเข้าค่ายแบบงบประหยัดมาดู ว่าวันนี้ในการฝึกและเข้าค่ายวันแรกควรทานอะไรให้ร่างกายได้รับสารอาหารเพียงพอ
เมื่อดูตารางอาหารเสร็จ อมีเรียก็เดินไปห้องครัวที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพักของตนเองแล้วตรวจเช็ควัตถุดิบที่คาดว่าโค้ชเป็นคนไปซื้อมาเตรียมให้ในช่วงที่เธอพักอยู่ในห้อง ถึงจะมีฝีมือในการทำอาหารที่ค่อนข้างแย่แต่เรื่องการคัดเลือกวัตถุดิบ รุ่นพี่ริโกะค่อนข้างเป็นมืออาชีพอยู่พอตัว
อาจเพราะแต่อย่างถึงจะราคาถูกแต่กลับสมบูรณ์และยังสดใหม่มาก เด็กสาวรวบผมยาวสลวยของตนเองไปด้านหลังแล้วหยิบผ้าคลุมสำหรับทำอาหารมาสวมพร้อมสวมถุงมือ
“เอาล่ะ..ได้เวลาทำอาหารแล้ว”
อมีเรียหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติให้เข้าที่ เมื่อลืมตามองวัตถุดิบตรงหน้าปุบอมีเรียก็หยิบจับทุกอย่างไปล้างอย่างรวดเร็วแล้วนำมาหั่นเป็นชิ้นเล็กใหญ่ตามเมนูที่อยู่ภายในหัว ทั้งทักษะทำอาหารที่คล่องแคล้วและชำนาญราวกับมืออาชีพสุดโปร จึงใช้เวลาไม่นานเมนูอาหารอย่างแรกก็ใกล้จะเสร็จ
ปิดฝาหม้อที่เพิ่งใส่ผักลงไปแล้วหมุนตัวหันไปหั่นเนื้อสลับไปหยิบกระทะมาวางบนเตาแก๊ส
เด็กสาวสลับทำนู้นทำนี้ไปมาอย่างรวดเร็ว คล่องแคล้วและไม่สะดุดหากมีใครเข้ามาเห็นฉากนี้เข้า พวกเขาคงจะอ้าปากค้างด้วยความตะลึงเป็นแน่แท้ แต่คงจะไม่มีใครเข้ามาพบฉากนี้อยู่ดี เนื่องด้วยทุกคนน่าจะพักให้หายเหนื่อยจากการฝึกและตรงดิ่งไปแช่ออนเซ็นให้สบายใจอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัยเลย
ดังนั้นอมีเรียจึงทำอาหารเพลินจนกระทั่งเมนูสุดท้ายของมื้อนี้จบลง..เธอถึงได้วางทัพพีลงอย่างเบามือ
ตึก ตึก
“กลิ่นอะไรหอมจัง...” ริโกะที่ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยไปตามอากาศแทบจะยกตัวลอยตามกลิ่นมา เมื่อโผล่หน้าเข้าไปในห้องครัวเธอก็เห็นรุ่นน้องสาวที่กำลังตักน้ำซุปในหม้อมาใส่ถ้วยชิม มันเป็นภาพที่ราวกับคุณแม่ผู้ทำอาหารรอคอยสามีและลูก
มันทำให้เธอคิดถึง ‘คุณแม่’
“...”
อมีเรียชะงักมือที่กำลังจะยกถ้วยชิมแล้วหันไปมองทางประตู “รุ่นพี่ริโกะมีอะไรรึเปล่าคะ...?”
“อ อ่อ พอดีพี่ได้กลิ่นหอมๆน่ะ” ริโกะสะดุ้งเมื่อถูกทักจนเด้งตัวออกจากกรอบประตูที่เกาะอยู่ในทันที มือก็เหมือนไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนแล้ว โดยที่มีสายตาสงสัยของอมีเรียจดจ้องมิห่าง
“.....?”
“เอ่อ..” ริโกะเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ แล้วรีบหาเรื่องเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศทันที “ว้าว นี้มื้อเย็นหรอ น่าทานจังเลย!” ว่าจบก็ทำตาวาวพุ่งเข้าไปใกล้บรรดาจานอาหารทั้งหลายที่กำลังจัดเรียงบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ บางอย่างก็ยังไม่ได้ตักออกมาวางเลยจึงยังไม่รู้ว่า ยังมีเมนูไหนอีกบ้างที่จะได้ทานในวันนี้
อมีเรียมองการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาของริโกะแล้วส่ายหน้า
“รุ่นพี่ริโกะไปอาบน้ำก่อนนะคะ อย่าลืมแจ้งทุกคนให้มาที่ห้องทานอาหารด้วย”
“เข้าใจแล้วค่ะ คุณแม่!!”
“...คุณ...แม่...?” อมีเรียเลิกคิ้วมองใบหน้ารุ่นพี่สาว พร้อมทวนคำเรียกเมื่อครู่อย่างสงสัย
อึ้ย! ริโกะยกมือปิดปากเมื่อเผลอหลุดพูดสิ่งที่คิดออกมา ก่อนจะชิ่งวิ่งออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็วทิ้งให้อมีเรียยืนกะพริบตามึนงงกับคำพูดเมื่อครู่ของรุ่นพี่สาว เธอยืนงงอยู่แค่ครู่เดียวก่อนจะกลับไปสนใจเหล่าอาหารที่ตนเพิ่งทำเสร็จ เด็กสาวมองมันอย่างชื่นชมแล้วหมุนตัวไปเตรียมเครื่องดื่มเย็นๆสำหรับทานควบคู่
ทางด้านสมาชิกทีมบาสเซย์รินคนอื่นที่ต่างพากันแยกย้ายไปพักผ่อนและอาบน้ำ แช่น้ำ ตามที่ตนเองสะดวก ผู้จัดการทีมสาวก็กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ พลันหางตาของเธอก็เหลือบเห็นเจ้าก้อนขนปุยเข้า จึงเงยหน้าหันไปมองเจ้าเบอร์สองที่กำลังนั่งมองมาทางเธออย่างหงอยๆ ร่างบางยิ้มเล็กน้อยกับสายตานั้นของเจ้าเบอร์สอง
ถึงจะรู้สึกแปลกๆที่จะต้องเรียกชื่อน้องหมาน่ารักว่าเบอร์สองก็เถอะ
“มานี้สิจ๊ะ..”
เธอลุกเดินไปหยิบถาดอาหารสุนัขที่ทำเตรียมเอาไว้แล้วมาวางตรงหน้าเจ้าเบอร์สอง “นี่ของเบอร์สองนะ”
โฮ่ง!
คุโรโกะเบอร์สองเห่าอย่างน่ารักแล้วเดินส่ายหางไปทานอาหารที่ถูกเตรียมไว้ให้มัน มันดมกลิ่นอยู่ครู่จึงลงมือทาน ช่างเป็นภาพที่ดูน่ารักน่าชังไม่น้อยในสายตาอมีเรีย เธอยิ้มหวานเมื่อมองภาพนั้นแล้วถอดถุงมือยางออกก่อนจะลูบขนนุ่มนิ่มของมันอย่างเอ็นดู -- รอไม่นานสมาชิกทีมบาสเซย์รินก็เดินตรงมาห้องอาหารด้วยใบหน้าที่ดูก็รู้ว่าเหนื่อยล้าแค่ไหน เด็กสาวยิ้มพร้อมยืนขึ้นเต็มความสูง เธอเลิกคิ้วมองคางามินิดหน่อยที่เดินนำหน้าขบวนจนตัวปลิว
“เหนื่อยหน่อยนะวันนี้ – เราเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว หวังว่าทุกคนจะชอบค่ะ” ไม่ว่าเปล่าแขนเรียวเล็กก็ผายให้ทุกคนมองเข้าไปด้านในห้องอาหารที่ถูกจัดเตรียมอย่างดี
ว้าว เสียงอุทานของทุกคนที่พร้อมใจอุทานขึ้น
ถึงแม้บ้านพักจะเป็นแบบราคาถูกเพราะต้องประหยัดแต่ไม่คิดเลยว่าผู้จัดการสาวจะเนรมิตมันให้เหมือนพวกโรงแรมหรูห้าดาวได้อย่างง่ายดาย คางามิเป็นคนแรกที่เดินเข้าไปนั่งตามด้วยคุโรโกะ คิโยชิ ไล่หลังมาก็เป็นฮิวงะ อิซึกิและคนอื่นๆ โดยมีมิโตเบะที่ยืนทำตาเป็นประกายชื่นชมส่งมาให้เธอ
ส่วนริโกะ.. เมื่อเห็นเมนูอาหารแสนเรียบง่ายแต่ถูกจัดเตรียมและมีกลิ่นหอมอย่างอลังการแล้ว ร่างบางของโค้ชสาวก็รู้สึกท้อแท้ในทันที ฮือ สวรรค์ไม่ยุติธรรมกับเธอเลย ริโกะแอบร่ำไห้ในใจแต่ทันทีที่ตักอาหารเข้าปากใบหน้าที่กำลังใกล้จะร่ำไห้ก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“อร่อย!!”
อมีเรียประสบความสำเร็จในการทำอาหารมื้อแรกแล้ว..
.
.
.
.
ในทุกวัน ทุกคนจะตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปฝึกตามตารางที่กำหนดไว้ให้ในแต่ละคน พอกลับมาก็ทานอาหารเช้าที่อมีเรียเตรียมไว้แล้วออกไปฝึกกันต่อ ช่วงเที่ยงก็เป็นอมีเรียที่นำอาหารมื้อเที่ยงไปส่งให้พวกเขาด้วยการทำเบนโตะขนาดกลางทว่าสำหรับคางามิที่มีพลังล้นเหลืออมีเรียทำแบบพิเศษให้เขาเป็นขนาดใหญ่สองกล่อง ในขณะที่มื้อเย็นทุกคนก็กลับมาทานที่บ้านพักเหมือนเดิม
ถึงแม้จะทำอาหารเมนูเหมือนกันแต่ในเบนโตะที่เธอทำให้ทุกคน ล้วนแบ่งแยกอย่างชัดเจนว่าใครชอบอะไรไม่ชอบอะไร สมาชิกทีมบาสที่ล้วนมีแต่ผู้ชายแทบน้ำตาคลอกับความเอาใจใส่ของผู้จัดการสาวด้วยเหตุนี้พอกลับมาในตอนเย็น สภาพของแต่ละคนจึงเหนื่อยล้ากว่าเมื่อวาน
ก็เล่นมีแรงฮึดจากเบนโตะโถมตัวฝึกกันจนหมดแรงนิ...
เป็นแบบนี้อยู่ตลอดการฝึกของค่ายนรก แต่ดูเหมือนจะมีบางกลุ่มเพิ่มเข้ามาด้วย
อมีเรียเงยหน้ามองพวกที่มีความสูงเกินมาตรฐานวัยรุ่นด้วยใบหน้ามึนเหมือนเคย ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเช็ดเลือดปลาที่กระเด็นเต็มตัวริโกะ วันนี้ริโกะขอมาช่วยเธอทำอาหารพร้อมให้เหตุผลว่าเผื่อวันไหนที่เธอไม่สบาย ริโกะจะได้ช่วยได้แน่นอนว่าอมีเรียไม่เกี่ยง เพราเธออยากจะจับรุ่นพี่สาวมาสอนเรื่องการทำอาหารอยู่พอดี
ทว่าไม่รู้สับปลาท่าไหน..เลือดปลาสดใหม่ที่เพิ่งตายถึงได้กระเด็นมาเปรอะเปื้อนเต็มตัวแบบนี้
ดูเหมือนภาพลักษณ์ของโค้ชสาวทีมเซย์รินจะไม่ดีเสียแล้วเมื่อโผล่มาทางเดินพร้อมมีดและเลือดปลาเต็มตัว อมีเรียส่งผ้าให้ริโกะเช็ดแล้วมองชายผมเขียวผู้แสนคุ้นตา ก่อนอุทานเสียงใสพร้อมใบหน้านิ่งปนมึนที่ดูกี่ทีก็ไม่น่าจะใช่ใบหน้าตกใจเลยสักนิดเดียว
“โอ๊ะ! คุณหัวชาเขียวล่ะค่ะ”
“.....” มิโดริมะหรี่ตามองผู้หญิงที่เขาเคยเจอก่อนเลื่อนสายตาไปมองคุโรโกะที่ยืนทำหน้ามึนเหมือนกับผู้จัดการทีมไม่มีผิด
“คุโรโกะ โรงเรียนของนายมันอะไรกันเนี่ย....”
“โรงเรียนเซย์รินครับ”
“.....”
สุดท้ายไม่รู้ว่าพวกโค้ชไปคุยกันอิท่าไหนทั้งชูโตคุและเซย์รินเลยมากองกันที่สนามซ้อมโดยมีอมีเรียที่หอบหิ้วของว่างและน้ำมาเตรียมไว้ให้ ร่างบางหยิบสมุดมาจดเพื่อคัดเลือกเรื่องเมนูอาหารที่จะทำในวันนี้ก่อนจะเอียงตัวหลบลูกบาสที่กระเด็นลอยมาทางเธอด้วยฝีมือของใครไม่รู้ และแน่นอนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ
“โทษที” มิโดริมะวิ่งตามมาเก็บลูกบาส
“....”
อมีเรียเงยหน้ามองเจ้าของสีผมชาเขียวที่เจอกันล่าสุดเขายืนเล่น MV ตากฝนอยู่เธอกวาดสายตามองขึ้นลงเพื่อสำรวจมือชู้ตสามแต้มว่าไม่ตรงไหนบุบสลายรึเปล่า แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง อมีเรียเลยเดินไปหยิบลูกบาสมายื่นส่งให้เขา แล้วก้มหน้าจดบันทึกผลการฝึกต่อเพื่อวัดกราฟพัฒนาการของแต่ละคน โดยมีสายตามองมิโดริมะที่มองเธออย่างสนใจ
เนื่องด้วยเพราะอมีเรียเป็นผู้จัดการทีมที่ตอนนี้พ่วงด้วยผู้ดูแลชั่วคราวให้กับทีมชูโตคุที่ไม่มีผู้จัดการทีมเลย
ทีมบาสชูโตคุนอกจากโค้ชและกัปตันแล้ว ด้านเรื่องอาหารพวกเขาก็ไม่ได้มีใครดูแลให้ จนเมื่อไม่นานมานี้มีแสงสว่างจุดประกายขึ้นมา อมีเรียเลยได้มาเป็นผู้ดูแลชั่วคราวระหว่างเข้าค่ายให้กับพวกเขา จากที่สอบถามกัปตันทีมและโค้ชชูคุมา จึงทำให้ได้รู้ว่ามีรุ่นพี่บางคนของเซย์รินไปคุยโม้เรื่องฝีมือของเธอ
ทางนั้นมีคนหนึ่งที่พุ่งตรงมากอดขาอ้อนวอนให้เธอช่วยเป็นแม่ครัวจำเป็นให้แก่พวกเขาด้วย – อมีเรียเพลียจิตแต่ก็ตกลงพร้อมให้พวกเขานำเงินค่าอาหารแบ่งมาให้เธอเพื่อซื้อวัตถุดิบมาเตรียมเอาไว้ในแต่ละมื้อ
อ่า.. คงต้องสังเกตการณ์แล้วปรับเมนูของวันนี้ใหม่ซะแล้วล่ะ – เพื่อสุขภาพของแต่คนแล้วสิ
ปี๊ด!
“อย่ามัวแต่มองสาวเซ่!” ริโกะตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นว่า บรรดานักกีฬาในสนามต่างพากันให้ความสนใจกับผู้จัดการเซย์รินที่กำลังยืนจดอะไรบางอย่างอยู่ข้างสนาม จนพวกเขาเผลอปล่อยให้ลูกบาสหลุดมืออีกแล้ว..ยังดีที่นี่เป็นแค่การฝึกร่วมกันไม่ใช่การแข่ง...
หากใช่การแข่งแล้วพวกเขาดันมัวแต่มองคนข้างสนามแบบนี้...ได้แพ้แน่นอน
………………………………………………………………
รีไรท์ทีละนิดทีละหน่อยนะคะ อาจจะมาลงให้วันละตอนหรือสองตอน จนกว่าจะถึงตอนล่าสุดที่อัพลงให้นะคะ
ทุกท่านสามารถโดเนทสนับสนุนด้านค่าเน็ตและค่าไฟให้แฟรร์ได้นะคะ
วิธีโดเนท
โอนเงินจำนวนแล้วแต่รีดฯเข้ามาได้ที่นี่ :: เลขบัญชี 046-8-34907-8 (ธนาคารกสิกรไทย) และ เบอร์ 0960075277 ( True Money Wallet )
ขอขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ //โค้ง
1 คอมเม้นท์ = 100 กำลังใจ
สามารถติหรือชี้แนะไรท์ได้ ไรท์จะรออ่านคอมเม้นท์ของทุกคนนะคะ
ติดตามข้อมูลข่าวสารและการอัพเดทต่างๆได้ที่เพจ Fairy-แฟรี่กะ จิ้มๆเลย//ชี้
By. ภูติสีเทา
ความคิดเห็น