คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : มิติพิศวงที่ 16 [Re]
มิติพิศวงที่ 16
อมีเรียนั่งเฝ้าการฝึกแค่แปบเดียวเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยขอตัวออกไปข้างนอกเพื่อไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารให้ทุกคนได้ทานกันตามกน้าที่เสริมของเธอ โดยมีมิโดริมะที่อาสาไปช่วยถือของให้ ตามจริงจะเป็นคางามินะ..แต่พอดีว่า ญาติหนุ่มของเธอดันถูกโค้ชสั่งให้ไปวิ่งอยู่
ถึงแม้แม่ครัวจำเป็นอย่างอมีเรียจะส่ายหน้าปฏิเสธความช่วยเหลือนั้นแล้วก็ตาม ท้ายที่สุดหนุ่มแว่นผมชาเขียวก็เดินตามหลังเธอมาอยู่ดี – ผู้จัดการทีมเซย์รินสาวพร้อมตำแหน่งแม่ครัวจำเป็นของสองโรเรียนเหล่มองมิโดริมะเดินถือถุงผ้าใส่ผักและถุงเนื้อตามหลังเธอมาด้วยแววตาขบขัน
ก็ดูสิ..อาสามาเองแต่ทำหน้ายุ่งทุกครั้งที่เธอแวะเข้าร้านขายของสด...
ทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่เคยเข้าครัวทำอาหารงั้นแหละ
อมีเรียเลือกซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเย็นอยู่นานพอดู แล้วจึงเดินออกจากเขตการค้าพร้อมถุงผ้าที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบนานาชนิด แน่นอนว่าของส่วนใหญ่ไปอยู่ในมือของมิโดริมะที่อาสามาช่วย อมีเรียเลยส่งถุงผ้าให้เขาถือเสียส่วนใหญ่ด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อยแต่พอมองดูท่าทางการถือพร้อมความเร็วในการเดินที่ช้ากว่าปกติ อมีเรียเลยต้องแย่งมาถือบางส่วนเหมือนอย่างในตอนนี้
“ไม่คิดเลยว่าพวกวัตถุดิบทำอาหารจะต้องใช้เยอะขนาดนี้” มิโดริมะมองถุงผ้าทั้งหลายที่ทั้งคล้องแขนและหอบในอ้อมอก เขาไม่เคยไปซื้อของเยอะแบบนี้มาก่อนและไม่คิดว่าร่างเล็กจะแบกของเหล่านี้อยู่ทุกวัน
หรือเพราะต้องแบกของเยอะและหนักแบบนี้บ่อยๆ..ส่วนสูงถึงได้ไม่เพิ่มเหมือนคนอื่นเขา...?
อมีเรียเลิกคิ้วมองมือชู้ตสามแต้มเล็กน้อยแล้วจึงเมินเขาในเวลาต่อมา แต่ก็ไม่วายที่จะเอ่ยบอกในสิ่งที่เขาสงสัย “คุณคิดว่าผู้ชายจะทานมื้อเล็กๆได้หรอคะ? – นักกีฬาในช่วงระหว่างการฝึก อาหารเป็นสิ่งสำคัญค่ะ”
“เห....”
“มีอะไรที่อยากทานเป็นพิเศษรึเปล่าคะ?” อมีเรียเตะก้อนหินให้พ้นทาง
“...ไม่มี”
“งั้นเหรอคะ”
บทสนทนาของคนทั้งสองจบลงเพียงเท่านั้นเมื่อพากันมาถึงบ้านพัก โดยอมีเรียขอรบกวนให้โดริมะนำถุงใส่วัตถุดิบไปไว้ที่ห้องครัวแทน ส่วนเธอขอตัวไปเช็คดูว่ามีใครบาดเจ็บหรือเครื่องดื่มไม่พอรึเปล่าหากมีปัญหาจะได้จัดเตรียมเอาไว้ให้พร้อม – มิโดริมะมองร่างเล็กของเด็กสาวเดินหายไปทางโรงฝึกด้วยความรู้สึกสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าการทำหน้าที่เป็นผู้จัดการทีมจำเป็นต้องใส่ใจทุกคนขนาดนั้นเลยเหรอ
ใครบางคนที่เขารู้จักไม่เห็นจะใส่ใจเลยนอกจากพวกตัวจริง
แต่สุดท้ายเขาก็ทำตามที่ผู้จัดการตัวเล็กขอร้องอยู่ดีนั่นแหละ (หิ้วถุงผ้าไปห้องครัว)
.
.
.
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยุ่งพร้อมนัยน์ตาสองสีที่หรี่ลงจนเกือบจะปิด ไหนจะแรงกดดันของเด็กสาวตัวเล็กที่แผ่กระจายให้เหล่านักบาสชายทั้งหลายพร้อมใจกันนั่งคุกเข่าโดยไม่รู้ตัว
อันที่จริงต้องบอกว่า.. พวกเขาเองก็ไม่เข้าใจในการกระทำของตัวเองเหมือนกัน
ใบหน้าของอมีเรียยังคงราบเรียบดังเดิม เพียงแต่แววตากลับคมดุยามได้รับรู้ว่า การฝึกซ่อมของนักกีฬาบาสในการดูแลของเธอนั่นได้มีการเล่นแบบรุนแรงจนได้แผลช้ำมาคนละแผลสองแผล แน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่นเลยนอกจาก คิโยชิ เทปเป ชายผู้นำเรื่องฝีมือการทำอาหารของผู้จัดการสาวไปเม้าท์มอยจนทีมชูโตคุส่งคนมาเจรจาอ้อนวอนขอให้เธอเป็นแม่ครัวจำเป็นให้พวกเขาด้วย ส่วนคนที่มากอดขาอ้อนวอนเธอนะเหรอ เห็นจะชื่อ ทาคาโอะ คาซึนาริ
คนที่อมีเรียพอจำได้นิดหน่อยว่า เขาเป็นคนที่ค่อนข้างตัวติดกับมิโดริมะพอสมควร..
“....รุ่นพี่อยากนอนเปลแล้วถูกสั่งห้ามลงแข่งอีกรึเปล่าคะ?” อมีเรียปรายตามองชายทั้งสองคนผู้กำลังนั่งสำนึกผิดอยู่เบื้องหน้าเธอ พลางเหล่มองคนอื่นๆที่ไม่รู้จะนั่งคุกเข่าเรียงหน้ากระดานกันทำไม
“ขอโทษครับ” คิโยชิก้มหน้าสำนึกผิด
ถึงจะไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงได้ทนสายตาของรุ่นน้องสาวไม่ได้
ต้องบอกเลยว่า เห็นสวยหวานและใส่ใจพวกเขาแบบนี้...บางมุมก็น่ากลัวไม่ต่างอะไรกับปีศาจอย่างริโกะนั่นแหละ แค่ก!—(คิโยชิโดนริโกะรัดคอ)
“จะไม่เล่นรุนแรงอีกแล้วครับ” โอสึโบะ ไทสึเกะ เงยหน้ามองเด็กสาวพร้อมส่งแววตาเหงาหงอยให้เธอ
เขายังอยากทานอาหารแสนอร่อยตามคำโม้ของคิโยชิอยู่ ดังนั้น! เขายอมรับผิดอย่างไม่มีเงื่อนไข!
“....ดิฉันจะงดของหวานค่ะ” อมีเรียขีดฆ่าบางอย่างในสมุดของตนเองแล้วเงยหน้ากวาดสายตามองทุกคน “...นั่นหมายถึงว่า งดของหวาน ทุกคนค่ะ”
“ไม่ยุติธรรม!”
“งั้นงดของว่างด้วยดีไหมคะ?” ใบหน้าเรียบเฉยผินไปมองผู้ที่ส่งเสียงประท้วงเล็กน้อยก่อนฉีกยิ้มบาง
“....”
“ไม่โต้แย้งแล้วใช่มั้ยคะ?” อมีเรียยิ้มหวาน “งั้นสรุปว่ามื้อเย็นนี้ ไม่มีของหวานนะคะ”
อมีเรียลงโทษได้รุนแรงต่อใจพอสมควรเลย.. เหล่านักบาสเซย์รินล้วนน้ำตาตกกันเป็นแถว เนื่องด้วยพวกเขาทานของหวานฝีมือผู้จัดการสาวบ่อยอยู่แล้ว เมื่อต้องถูกงดด้วยความผิดฐานซ้อมรุนแรงจนได้แผลมาคนละรอย แต่จะให้ไปต่อกรกับแม่ครัวตัวน้อยก็ไม่กล้าเพราะ..
“มีเรีย แค่พวกรุ่นพี่ได้แผลแค่นี้เองทำไมต้องงดของหวานด้วยเล่า” คางามิเดินเข้ามาโวยวาย
พวกเขายังไม่อยากถูกเขม่นเหมือนที่เอสจอมหัวร้อนแห่งเซย์รินกำลังทำอยู่ตอนนี้
ต่อให้จะเป็นญาติกัน...แต่ถ้าอมีเรียพูดคำไหนออกมาแล้ว มักไม่คืนคำสักครั้งเดียว
“ไทกะ..ถ้าแผลเล็กน้อยนั้นจะส่งผลร้ายในอนาคต ดิฉันก็ต้องระวังค่ะ” อมีเรียขมวดคิ้วมองญาติหนุ่ม ก่อนเอ่ยถามในสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนยิ่งสำหรับนักบาสที่ลงสนามแล้วมันต้องมีการปะทะกันจนได้แผลบ้างเล็กน้อย “งั้นไทกะ ดิฉันขอถามหน่อยว่า ถ้ามีแผลพกช้ำในจุดที่มองเห็นได้ทั่วร่างแล้วถ้าหากมีการกระทบกระทั้งกันในสนามไปโดนแผลช้ำเหล่านั้น คุณจะเจ็บรึเปล่า?”
“มันก็ต้องเจ็บ...แต่แผลช้ำมันไม่ได้ร้ายแรงอะไรนิ”
“ดิฉันในฐานะผู้จัดการ ความปลอดภัยของผู้เล่นทุกคนต้องมาก่อนค่ะ กรุณาเข้าใจด้วย”
“แต่...”
“ไทกะถ้าขืนยังโต้เถียงกับเราเรื่องนี้อีก..อาหารเย็นวันนี้ทำทานเองดีรึเปล่าคะ?”
“.....”
คา - งา - มิ!!!!!! (ทุกคนตาโตแหกปากร้อง)
.
.
.
.
อมีเรียมองมื้ออาหารที่ตอนนี้ทุกคนกำลังทานอย่างสนุกจนลืมความเหนื่อยล้าจากการฝึกด้วยแววตาครุ่นคิด ก่อนจะหันไปหยิบสมุดของเธอมาจดแล้วตรวจเช็ควัตถุดิบสำหรับมื้อเช้าในวันต่อไป พร้อมต้องคำนวณจำนวนอาหารเพิ่มขึ้นมาให้พอดีกับจำนวนคนอีกด้วย – การโต้เถียงเมื่อตอนบ่ายจบลงด้วยชัยชนะของอมีเรียที่ ต่อให้คางามิทำอาหารเก่งแค่ไหนก็ต้องยอมแพ้ เพราะ ตัวเลือกมีแค่อมีเรียเพียงคนเดียวเท่านั้น
เป็นผู้หญิงแค่คนเดียวที่ทำอาหารอร่อยแถมชำนาญการอีกต่างหาก
แล้วยิ่งถ้าจะให้นักกีฬาที่ฝึกซ้อมด้วยตารางนรกมาเหนื่อยๆต้องหอบสังขารไปทำอาหารต่อ พวกเขาไม่น่าจะได้กินอะไรนอกจากข้าวต้มธรรมดา หรือมากกว่านั้นอาจจะได้นอนตายในห้องครัวแน่นอน แต่ถ้าจะให้โค้ชไปทำมันก็เสี่ยงต่อการลงไปนอนตายในโลง
ดังนั้นคางามิเลยยอมแพ้แล้วอดทนต่อความอยากกินของหวานไว้ไปกินตอนเช้าอย่างช่วยไม่ได้ แท้จริงเพราะเขาแอบไปดูสมุดพกของอมีเรียมาแล้วต่างหากว่าของหวานในมื้อนี้เป็นของโปรดของเขาเองเลยโวยวายขึ้นมานิดหน่อยตอนที่รู้ว่าจะสั่งงด แต่ถึงจะไม่มีของหวานตามที่อมีเรียบอก ทว่าก็ยังมีกับข้าวหลากรสเต็มโต๊ะไปหมด ไม่นับรวมความอร่อยที่คางามิยืนยันเอง
ถึงตอนแรกจะไปเถียงกับญาติสาวปราวๆ แต่สุดท้ายคนที่ยืดอกโม้เรื่องนี้ก็เป็นคางามิอีกรายนั้นแหละ อมีเรียเตรียมของสำหรับทำมื้อเช้าเสร็จก็นำเข้าแช่ในตู้เย็นทันทีภายใต้สายตาของมิโดริมะที่ดูจะจ้องเธอแทบไม่ละสายตา...
“มองคุณแม่ครัวคนสวยอยู่หรอ?”
“เปล่า” มิโดริมะปฏิเสธแล้วกลับไปสนใจบทสนทนาบนโต๊ะแทน
.
.
.
.
การฝึกยังคงดำเนินต่อไปอย่างเข้มงวดในขณะเดียวกันก็ได้ปรับตารางฝึกในโรงยิมเป็นการฝึกร่วมกับชูโตคุ แต่คางามิกลับไม่ได้ร่วมฝึกด้วยเนื่องจากเป็นคำสั่งจากโค้ชที่สั่งให้เขาวิ่งไปซื้อน้ำ ไม่สิ เป็นคำสั่งเฉพาะจากการขอร้องจากผู้จัดการสาว ที่ต้องการเพิ่มสมรรถภาพทางขาให้คางามิมากยิ่งขึ้น เพื่อให้ขาของเขาคุ้นชินต่อการใช้กำลังมากๆ จะได้ไม่เกิดปัญหากล้ามเนื้อล้าเร็วเกินไป
ส่วนทีมเซย์รินคนอื่นๆ ก็มีการเพิ่มสมรรถภาพแบบเฉพาะเหมือนกันตามที่อมีเรียกับริโกะช่วยกันคิดให้
“ไทกะกลับมาช้าจังนะคะ”
อมีเรียเอ่ยทักชายผมแดงผู้วิ่งไปกลับเพื่อซื้อน้ำตามคำสั่งของโค้ชสาว สภาพของเขาในตอนนี้เหงื่อท่วมตัวจนอมีเรียเริ่มจะคิดแล้วว่าเขาไปตกน้ำที่ไหนมารึเปล่า เพราะมันเปียกชุ่มไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว แต่ด้วยหุ่นที่ดูดีแบบคนชอบออกกำลังกาย มันเลยทำให้ภาพลักษณ์ของคางามิดูดีจนอมีเรียแอบเบ้ปากใส่เขา
เธอไม่ชอบกลิ่นเหงื่อจริงๆนะ
“โย่ มีเรีย” คางามิชูมือทักทายญาติสาวก่อนจะส่งเสื้อชุ่มเหงื่อของตนให้แก่เธอที่ยืนแบมือรออยู่แล้ว
อมีเรียรับเสื้อมาถือใบหน้าที่นิ่งเฉยแอบเห่ยแก่เล็กน้อย “คราวหน้าก็หัดพกผ้าขนหนูติดตัวด้วยนะคะ”
“เอาน่าๆ..แช่น้ำดีกว่า”
“เราก็พอเดาได้ว่า ไทกะจะกลับมาช้า เลยไปขออนุญาติคุณเจ้าของบ้านพักว่าอย่าเพิ่งปิดห้องอาบน้ำให้แล้วนะคะ” อมีเรียพับเสื้อเปียกเหงื่อแล้วมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง “รีบไปหน่อยก็ดีนะคะ เดี๋ยวคุณลุงเจ้าของบ้านพักจะปิดห้องอาบน้ำเสียก่อน”
“โอ้ว ขอบใจน่าสมกับเป็นมีเรียเลย”
“ค่า ค่า”
อมีเรียเดินแยกไปห้องซักล้างเพื่อเอาเสื้อชุ่มเหงื่อจากการฝึกของทุกคนไปซัก ที่จริงเธอควรจะทำมันเสร็จตั้งนานแล้วละถ้าไม่เพราะขี้เกียจมาแยกซักส่วนของคางามิ อมีเรียคงไม่ยืนรอชายหนุ่มผมแดงคนนั้นนานเกือบสองชั่วโมงหรอก เด็กสาวเปิดเครื่องปั่นผ้าแล้วกะพริบตาปริบๆเมื่อนึกอะไรได้
“อะ..ลืมบอกไปเลยว่าอาหารเย็นส่วนของไทกะแบ่งเก็บไว้ให้แล้ว...” อมีเรียแตะคางอยู่ครู่แล้วส่ายหน้าไล่ความรู้สึกเมื่อครู่ออกไป
“เดี๋ยวค่อยยกไปให้ละกัน..อ่า ห้องพักไทกะอยู่ห้องไหนกันน่า....”
ร่างเล็กพึมพำอยู่เช่นนั้นจนกระทั้งเสียงเครื่องปั่นผ้าทำงาน เธอจึงละความคิดทั้งหมดของตนเองแล้วลงมือจัดการนำผ้าบางส่วนที่ซักแล้วไปตากและหาอะไรมานั่งอ่านรอเวลาเครื่องปั่นชุดพวกนักกีฬาที่ชุ่มเหงื่อจนเหม็นตลอดวัน ร่างเล็กเดินไปมาระหว่างราวตากผ้าและห้องปั่นผ้าอยู่นานจนกระทั้งงานเสร็จสิ้นจนหมดร่างเล็กจึงได้พักสักที..
แต่เมื่อร่างบางกลับมาที่ห้องพักก็ฉุดคิดขึ้นได้ว่าตนเองลืมอะไรบางอย่างไปรึเปล่า?...
“ลืมอะไรไปน่า” อมีเรียขมวดคิ้วพร้อมกับใช้ความคิดแต่ก็ต้องปัดมันทิ้งไป “เอาเถอะ...ไม่น่าจะสำคัญ”
.
.
.
.
.
“โอ๊ะ...”
เสียงอุทานที่ไม่ดังมากแต่ก็เรียกความสนใจจากชายผู้ซึ่งกำลังยืนเดาะลูกบาสอยู่ คิเสะหันไปสนใจที่มาของเสียงเมื่อครู่แล้วเขาก็ต้องเลิกคิ้วมองทันทีเพราะไม่คาดคิดว่าจะเจอกับเธอ ผู้จัดการสาวประจำทีมบาสเซย์รินแถมยังอยู่ในชุดสบายราวกับว่ามาพักร้อนแต่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ?
“สวัสดีครับ อมีเรียจัง” คิเสะส่งยิ้มทักทายหญิงสาว
“อ่า..สวัสดีค่ะคุณคิเสะ” อมีเรียนึกทวนความจำตนเองเกี่ยวกับบุคคลตรงหน้า “มีแข่งสินะคะ?”
“ครับ..”
“ถ้าเช่นนั้นก็ สู้ๆนะคะ” อมีเรียชูสองนิ้วพร้อมทำหน้ามึนเหมือนอย่างเคยก่อนจะโค้งตัวเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงคิเสะที่ยังคงตามไม่ทันกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย นี่เขากำลังคาดหวังว่าผู้จัดการเซย์รินสาวจะตื่นเต้นที่ได้เจอเขาเหมือนแฟนคลับเขาหรือ?
คิเสะแอบคิดไม่ได้ว่าเขาคาดหวังปฏิกิริยานั้นจริงๆ เพียงแต่การตอบสนองของอมีเรียกลับคลับคล้ายคลับคลาว่าเหมือนใครบางคนที่เขารู้จัก ไม่ต้องคิดนานคิเสะก็คิดออก
อมีเรียคล้ายกับคุโรโกะแทบจะทุกส่วนเลยด้วย!
จนเขาเริ่มสงสัยขึ้นมาแล้วว่า คุโรโกะเป็นฝาแฝดกับอมีเรียรึเปล่า(?!) แต่คงไม่ใช่อยู่แล้วละ – คิเสะเสยผมด้านหน้าของตนเองขึ้นพร้อมหัวเราะออกมาเสียงเบา เขานี่คิดอะไรได้ไร้สาระจริงๆ
อมีเรียเดินไปตามทางเพื่อไปยังที่นั่งคนดู ส่วนเหตุผลว่าเธอมาทำอะไรที่สนามแข่งบาสแห่งนี้ ก็เป็นเพราะอมีเรียเผลอหลุดปากบอกว่าทีมของคิเสะและอาโอมิเนะมีแข่งบาสไม่ไกลจากบ้านพักเท่าไหร่ ทุกคนจึงพร้อมใจกันมารวมตัวเพื่อชมการแข่งขัน แน่นอนว่ามิโดริมะและโรงเรียนชูโตคุก็มาด้วยเพียงแต่ที่อมีเรียได้เดินอยู่คนเดียวเป็นเพราะ...
“....”
อมีเรียมองข้อความในมือถือ ‘ขอโทษที่รบกวนนะอมีเรียจัง ช่วยไปซื้อน้ำมาให้หน่อยสิจาก ริโกะ’
ตามนั้นแหละ..
มันคือข้อความเร่งด่วนจากโค้ชสาวผู้ขี้ลืมในบางเวลา ดังนั้นสองมือของอมีเรียเลยมีถุงหูหิ้วใส่ขวดน้ำเอาไว้ภายใน ร่างเล็กเดินไปตามทางเดินที่มีป้ายบอกทางชี้บอกว่าที่นั่งคนดูไปทางไหนแต่ดูเหมือนวันนี้โชคชะตาของเธอจะโคจรให้มาเจอทีมปาฏิหาริย์ที่เคยพบเจออีกแล้วอย่างไม่รู้ตัว
ตุบ!
ร่างเล็กสั่นสะท้านเล็กน้อยจากแรงปะทะแต่เธอก็ไม่ได้ล้มลงแต่อย่างใด ก่อนที่จะช้อนสายตาเงยมองเพื่อเอ่ยขอโทษผู้ที่ตนเพิ่งจะชนเข้าเมื่อสักครู่ แต่แล้วเมื่อเงยหน้ามองอมีเรียก็ต้องชักสีหน้าในทันทีเนื่องด้วยเขาคือบุคคลที่เธอไม่อยากเจอที่สุด
“ขอโท--...คุณอาโอมิเนะ...”
“โห..ยัยเตี้ยเซย์ริน?” อาโอมิเนะก้มมองร่างเล็กและนั้นก็ทำให้เขาเห็นสีหน้าที่นอกเหนือจากทำหน้าเบื่อแบบคุโรโกะ น่าสนใจแหะ...
“มีใครเคยบอกรึเปล่าคะ? ว่าปากของคุณมันวอนโดนตบแค่ไหน?” อมีเรียจิ๊ปากอย่างขัดใจที่ต้องมาเจอคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดแถมยังมาได้ยินคำทักที่ชวนให้ขุ่นเคืองใจยิ่งกว่าเดิม
“เห..ไม่มีอะ” อาโอมิเนะโคลงหัวไปมาอย่างไม่ใส่ใจ
แต่ด้วยเพราะความสูงที่ต่างกันมากระหว่างเขาและเธอมันจึงทำให้เขามองเห็นในสิ่งที่ไม่ควรมองอีกแล้ว เดจาวู รึเปล่านะ? – อมีเรียมองใบหน้าที่ขึ้นสลับกับสายตาของเขาที่เบนไปทางอื่นมันพอจะทำให้อมีเรียเดาได้ว่าเมื่อครู่สายตาของร่างสูงมองอะไร...
“....” อมีเรียมองคอเสื้อที่วันนี้ไม่ได้กว้างมากแต่ถ้าในระดับสายตาของคนที่สูงกว่าย่อมมองเห็นสิ่งนั้นได้อยู่ดี ดวงตาสองสีจ้องคมหน้าเข้มของชายหนุ่มราวกับคุณแม่มองลูกที่ทำผิด
“ทะลึ่งจังค่ะ”
“ไม่ได้ทะลึ่ง!”
“ลามกค่ะ”
“ใครลามก!?”
“เป็นผู้ชายที่ใช้ส่วนสูงในทางลบมากเลยค่ะ”
“....มันเห็นเองไหมละ?”
“ควักตาทิ้งสิค่ะ”
อมีเรียทำหน้ามึนเถียงอาโอมิเนะที่ดูท่าจะไม่ยอมรับคำพูดจากเด็กสาวแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าหวานมองจิกเขาแล้วเตะเข้าที่หน้าแข้งเบาๆเพราะยังไงอีกฝ่ายก็ต้องลงแข่งถ้าเกิดบาดเจ็บขึ้นมา เธอไม่อยากรับผิดชอบความเสียหายนั้นหรอกน่ะ อ่า...อยากเชียร์ทีมของคิเสะจังเลย อย่างน้อยเขาก็น่ารักเหมือนลูกหมา
และเขาเองก็..ไม่ได้ใช้ส่วนสูงในทางที่ผิดเพื่อมองดูหน้าอกผู้หญิงแบบคนตรงหน้าเธอด้วย
กลับบ้านไปครานี้ควรหยุดคิดเรื่องแผนกลับโลกเดิมแล้วละ....คิดหาทางให้ตัวเองสูงขึ้นน่าจะดีที่สุด(พยักหน้าเล็กน้อย)
"อาโอมิเนะจิ…ทำแบบนั้นกับคุณผู้จัดการคนสวยได้ยังไงฮะ" คิเสะเหล่มอง
อาโอมิเนะกลอกตาใส่ “ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“…..”
…………………………………………………
รีไรท์ทีละนิดทีละหน่อยนะคะ อาจจะมาลงให้วันละตอนหรือสองตอน จนกว่าจะถึงตอนล่าสุดที่อัพลงให้นะคะ ปล.ช่วงนี้ไรท์แฟรร์ติดสอบมิดเทอมอยู่นะคะ จะเงียบไปสักอาทิตย์ก่อนถึงกลับมาทยอยลงนิยายให้
ทุกท่านสามารถโดเนทสนับสนุนด้านค่าเน็ตและค่าไฟให้แฟรร์ได้นะคะ
วิธีโดเนท
โอนเงินจำนวนแล้วแต่รีดฯเข้ามาได้ที่นี่ :: เลขบัญชี 046-8-34907-8 (ธนาคารกสิกรไทย) และ เบอร์ 0960075277 ( True Money Wallet )
ขอขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ //โค้ง
1 คอมเม้นท์ = 100 กำลังใจ
สามารถติหรือชี้แนะไรท์ได้ ไรท์จะรออ่านคอมเม้นท์ของทุกคนนะคะ
ติดตามข้อมูลข่าวสารและการอัพเดทต่างๆได้ที่เพจ Fairy-แฟรี่กะ จิ้มๆเลย//ชี้
By. ภูติสีเทา
ความคิดเห็น