ใครๆเรียกข้าว่า"นางมารร้าย"

ท่ามกลางไฟที่ลามไปทั่วพรรคมารในรายชื่อลําดับที่ 22 มีสตรีนางหนึ่งเเอบยิ้มเงียบๆในเงามืดพร้อมเเหวนมิติระดับสูงสุดทั้งสิบวงที่นิ้วมือทั้งสิบ กรงเล็บที่ทํามาจากเเร่อุกกาบาตของพรรคธรรมะที่เป็นของสืบทอดเเก่เจ้าสํานักน้อย กระบี่สีเเดงที่ผนึกมังกรมาร เเละชุดของเทพปีศาจที่ดับไป ต่างหูมุกที่ส่งสริมพลังที่ได้มาจากพรรคลับ เเละประคําสีดําจากนิกายพุทธ เเละอื่นๆที่ยังไม่ได้กล่าวอีก

“นังบัดซบนั่นหายหัวไปไหน”

“โผล่หัวเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้นังสารเลวนี่”

“ท่านเจ้าสํานักวิชาลับของข้าถูกชิงไปเเล้ว”

ในเงามืดสตรีคนนี้ค่อยๆเดินมาข้างหน้าเหล่าพลพรรคมากมายที่รายล้อมไปทั่ว เพราะสาเหตุที่ว่าเมื่อได้ยินว่านางมารร้ายบัดซบนี้โผล่มา ต้องทวงของๆพวกเขาคืน 

“เจ้าหน้าตาอัปลักษ์เจ้าบอกว่าข้าขโมยคัมภีร์ลับ มันคืออะไร”นางอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหยิบคัมภีร์เล่มนั้นออกมามาจากเเหวนที่นิ้วกลาง

“นั่นเเหละคัมภีร์ของข้า”ชายหนุ่มชี้ก่อนจะกระโจนเข้ามาหวังเเย่งชิง

“เจ้าความจําเสื่อมรึนี่คือสมบัติตกทอดปู่ของข้า”นางมารยิ้มเยาะก่อนจะคลี่คัมภีร์ลับเเล้วเขียนชื่อนางช้าๆก่อนจะรําพึงรําพันความหลัง

“ก่อนตายปู่ข้าฝากนี่ใว้มันคือสมบัติตระกูลข้าที่พวกเขาขโมยไป”

“เจ้าไม่มีปู่นางสารเลวอย่ามาเล่นลิ้นส่งของๆข้ามา”

พร้อมกับเสียงเซ็งเเซ่ของเหล่าชาวยุทรที่ทวงของต่างๆนาๆ

“เอาเถอะอย่าคิดมากน่าเราคนกันเองเจอหน้าคร่าตากันก็บ่อยหยวนๆหน่อยซิ เเค่เล่มเดียวเองน่า”นางพูดพร้อมกวักมือไม่ใส่ใจ 

"เอาเถอะได้ของเเล้วงั้นข้าไปก่อน ใว้เจอกันสหายที่รักของข้า"

บูมมม

พร้อมกับเสียงตะโกนของผู้อาวุโสพพรรคอธรรม 

"นั่นสมบัติข้านังตัวดีเอาไปตั้งเเต่เมื่อใหร่ บัดซบสารเลวนัก"