คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ice Prince IV
"เอาละรอนไหนบอกแม่มาว่าลูกไปทำอะไรที่โลกมักเกิ้ล"เสียงของหญิงสาวร่างท่วมยืนเท้าเอวถามผู้เป็นลูกที่ขณะนี้ยืนทำหน้าสำนึกผิด
"ผมไปเล่นกับแฮร์รี่ครับแม่"รอนเลี่ยงที่จะบอกว่าแอบไปเล่นแต่เลือกที่จะตอบคำถามที่แม่น่าจะลืมเรื่องของเขาไปได้สักพักและก็ได้ผลเมื่อแม่ของเขามีทีท่าที่เปลี่ยนไป
"เอาละรอนแม่จะยังไม่ลงโทษลูก แต่!ไม่ได้หมายความว่าลูกจะรอดนะ"พูดจบหญิงร่างท่วมก็เดินออกจากห้องและหายตัวไป
"เรา"
"อยาก"
"เห็น"
"แฮร์รี่"เสียงของฝาแฝดพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าแม่ของตนไม่อยู่แล้ว
"เอาละพี่ ตอนนี้ฉันง่วงมากและจะพาไปวันหลัง"เมื่อรอนทนสายตาของพี่ชายตัวเองไม่ได้จึงได้แต่จำยอมแต่ว่าคงจะต้องไปวันหลังล่ะเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว
หลายวันผ่านไป
"รอน~เมื่อไหร่"
"นายจะ"
"พาไป"
ฝาดแฝดที่ช่วงนี้พยายามตามตื้อรอนเพื่อที่จะพาเขาไปหาเพื่อนตัวน้อยของน้องชาย
"แล้วพี่จะไปยังไง พวกพี่ใช้เวทมนตร์ไม่ได้"รอนพยายามบ่ายเบี่ยงสุดฤทธิ์เพราะตอนพวกเขาไปด๊อบบี้พาพวกเขาไป
"หรือว่า"เฟร็ดพยายามเสนอความคิดเห็นเมื่อรู้แล้วว่าหนทางการไปเจอเด็กชายผมดำผู้รอดชีวิตคนดังของโลกเวทมนตร์จะไม่ได้ราบเรียบอย่างที่ควรจะเป็น
"รอน"เสียงที่ดังมาจากด้านหลังของทั้งสามพี่น้องวิสลีย์ไม่ได้สร้างความตกใจให้คนทั้งสามสักเท่าไหร่นัก
"ครับลุงลูซ"เด็กชายผมแดงเดินเข้าไปในเตาผิงที่ลูเซียสยืนอยู่
"ไปกับฉัน"
"คฤหาสน์ริดเดิ้ล"สิ้นคำร่างทั้งสองร่างที่ยืนอยู่ก็หายไปราวกับไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้น
เด็กชายผมแดงที่เพิ่งเดินเข้ามาที่คฤหาสน์ของตระกลูริดเดิ้ลเป็นครั้งแรกไม่ได้อยู่ในอาการหวาดกลัวแม้แต่น้อยมีเพียงความรู้สึกสนุกที่ได้เข้ามาในสถานที่ใหม่ๆ
"เดรโก แฮร์รี่"เสียงของเด็กชายดังขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักทั้สองอยู่ที่นี่
"รอน!"เสียงของแฮร์รี่ที่บงบอกอย่าเห็นได้ชัดว่าดีใจแค่ไหนที่เพื่อนของเขาเดินทางมาถึง
"ตามมา"ลูเซียสเดินนำเด็กน้อยทั้งสามคนขึ้นไปข้างบนคฤหาสน์เพื่อนำพวกเขาไปพบกับลอร์ดโวลเดอมอร์
ก๊อกๆ
"เข้ามา"
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับของผู้เป็นนาย ลูเซียสเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับโค้งตัวลงเพื่อแสดงให้เห็นถึงความเคารพและเกรงกลัว
"เอาล่ะในเมื่อมากันครบแล้วเราจะเข้าเรื่องกันเลย"เมื่อทอมเห็นเด็กชายทั้งสาทแล้วเขาก็เริ่มเปิดประเด็นเป็นอันดับแรกเพื่อไม่ให้เสียเวลา
"คุณคือ??"เด็กชายถามเสียงใส
"ทอม มาโวโล่ ริดเดิ้ล หรือที่ใครหลายๆคนเรียกว่าลอร์ดโวลเดอมอร์"
เด็กชายผมแดงหาได้สนใจในสิ่งที่เขาพูด กลับถามคำถามที่ตนเองอยากรู้ เด็กชายเคยได้ยินชื่อนี้มาบ้างแต่ก็ไม่ได้มีความกลัวแม้แต่น้อย เพราะเด็กชายไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่กินไม่ได้มากนัก
"รอน วีสลีย์"
"ลูเซียส"ดาร์กลอร์ดหันไปเรียกมือซ้ายของตัวเองที่ยืนรอรับคำสั่งอย่างนอบน้อม
"พาพวกเขาไป"
"เออ ทอมฮะคุณจะไม่บอกรอนเรื่อง..."
"ข้าคิดว่าเพื่อนเธอคงไม่คิดอะไรมาก"ทอมตอบกลับเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม
"ไปกันเถอะแฮร์รี่ ถ้านายท่านพูดอย่างนั้นนายก็ไม่ต้องกลัว"เด็กชายผมบลอนด์บอกเพื่อนของตนก่อนจะพาเดินตามผู้เป็นบิดาไป
.
.
.
.
.
.
.
.
2 ปีผ่านไป
"เฮ้!รอน นายคิดว่าการที่นายพาพวกฉันสองคนหนีนายท่านมาเที่ยวเล่นที่โลกมักเกิ้ลอย่างนี้นายท่านจะไม่โกรธรึไง"เดรโกเอยเตือนเพื่อนด้วยความลำบากใจปนหวาดกลัว
"ฉันคิดว่าดี นายอย่าลืมว่านานๆทีที่พ่อนายจะติดธุระเรื่องด่วนแล้วต้องปล่อยเราไว้ที่บ้านนาย"เด็กชายผมแดงตอบกลับมาด้วยความรู้สึกสนุกในการออกมาเที่ยวเล่นในโลกมักเกิ้ล
เด็กชายทั้งสองที่มาแอบมาเที่ยวเล่นที่โลกมักเกิ้ลในรอบปีโดยปีนี้มีเพื่อนใหม่อย่างเด็กชายผู้รอดชีวิตติดพ่วงมาด้วย จริงอยู่ว่าอันตรายแต่...จะเที่ยวทำไมถ้ามันน่าเบื่อ
"เดรก รอนฉันหิว"เด็กชายที่ตัวเล็กที่สุดบอกเพื่อนทั้งสองที่กำลังยืนปะทะกันทางสายตาอยู่เพื่อเป็นการสงบศึกกรายๆ
"ใช่ฉันก็หิวแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาอาการมื้อเย็นแล้วนะ"เด็กชายผมแดงที่เพิ่งตระหนักถึงเรื่องมื้อเย็นของเขาร้องออกมาราวกับเป็นเรื่องใหญ่
"แล้วนายจะเอาที่ไหนกิน เงินเราก็ไม่ได้เอามา"เดรโกกรอกตามองเพื่อนที่ชอบกินของเขาทั้งสอง
"เอาล่ะ เราจะกลับคฤหาสน์เดี๋ยว...!!!"
ตูม!!!!
เสียงระเบิดที่ดังขึ้นทำให้ตอนนี้ทุกอย่างเกิดความวุ่นวายรอบข้างไม่น้อย
"รอน!"เด็กชายผมดำตะโกนเรียกเพ่อนผมแดงของเจาที่ตอนนี้กำลังวิ่งไปทางเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งหลลบมุม
"ด๊อบบี้!"สิ้นเสียงร่างของเอลฟ์ก็ปรากฎมาตรงหน้าของเด็กชายทั้งสอง
"ขอรับนายน้อยเดรโก"
"ไปเอารอนมา"เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างของเอลฟ์ก็หายตัวอีกครั้งไปปรากฎตรงหน้าเด็กชายผมแดง
"ไปกันเถอะ คฤหาส์นมัลฟอย"
เมื่อพวกเขาบอกถึงสถานที่ ที่ต้องการจะไปทั้งหมดก็หายไปราวกับไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้น เมื่อกลับมาถึงเด็กชายทั้งสามก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
"ฉันว่า...ครั้งนี้เราคงจะรอดอยากแล้วล่ะเพื่อน"เด็กชายผมแดงที่เป็นหัวโจกย์ในการหนีเที่ยวครั้งนี้เอยออกมาเบาๆ เด็กชายคิดว่าหากเขาหนีเที่ยวอย่างเดียวลุงลูซอาจจะยอมอ่อนให้บ้างแต่นี่...เขาไปช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตอนหนีเที่ยว และมันจะไม่อะไรเลยหากพ่อของเพื่อนเขาไม่เหยียดสายเลือด
"แม่อยากรู้ว่าลูกไปไหนมา..."
"..."
"..."
"..."
"แม่ถาม จะตอบหรือไม่ตอบ"จากเสียงที่เคยเรียบนิ่งกลายเป็นแข็ง
"แหะๆ ป้าซิสซี่ครับ คือ...ฟังก่อนนะ"เด็กชายที่มีความผิดที่สุดในกลุ่มพูดออกมา
"เอาล่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกัน แต่เด็กคนนั้น"นาซิสซ่าลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเด็กชายผมแดงที่ตอนนี้กำลังยืนประคองเด็กหญิงที่ตัวเล็กกว่าเพียงเล็กน้อย
"ซิสซี่..."ลูเซียสเอยขึ้นมาเมื่อกำลังรู้สึกถึงความปั่นป่วนที่อาจจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า
"ลูเซียส พาเธอไปรักษาเดี๋ยวนี้"นาซิสซ่าหันมาบอกชายสามีของเธอที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่ได้ชอบเด็กหญิงคนนี้เอาซะเลย
"เรียกเซฟมาก็ได้..."
"เร็วเถอะ เกิดเด็กคนนี้เป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะจัดการคุณเพราะถ้าคุณไม่..."
เมื่อเด็กหญิงถูกรักษาเสร็จ นาซิสซ่าก็ได้ให้พวกเขาไปพักผ่อนกัน เพราะหากจะให้ทั้งสามกลับคฤหาส์นริดเดิ้ลตอนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ยอม
เช้าต่อมา
"แฮร์รี่ ตื่นเถอะ"เดรโกเอยเรียกเพื่อนตัวน้อยที่กำลังนอนซุกอยู่ที่เตียง
"อีกห้านะทีนะเดรโก"แฮร์รี่เงยหน้าออกมาจากกองหมอนแล้วตอบเสียงงัวเงีย
"งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าฉันออกมาแล้วนายยังไม่ตื่นฉันจะให้รอนมาปลุก"เด็กชายเอยไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเซเข้าห้องน้ำไป
ห้านาทีต่อมา
"เดรโกนายรีบๆอาบน้ำเลยนะ ป้าซิสซี่เรียกไปกินข้าว"
"นายเข้ามาเลยฉันไม่ได้ล็อคประตู แต่นายอย่าเข้ามาในอ่างนะฉันใช้อยู่"เด็กชายบอกเพื่อนไปอย่างนั้นก่อนจะรีบอาบน้ำทั้งๆที่ปกติเขาอาบนานกว่านี้
เด็กชายทั้งสองออกมาจากห้องพร้อมกันหลังจากที่จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จแล้วเด็กชายทั้งสองเดินมาที่ห้องอาหารก็เจอกับลูเซียส นาซิสซ่า รอนและเด็กผู้หญิงคนที่รอนไปช่วยเมื่อวานนั่งอยู่ข้างๆ
"เร็วเดรก แฮร์รี่ ฉันหิวมากเลยล่ะ"รอนเอยออกมาอย่างร่าเริงผิดกับคนที่นั่งข้างๆกัน
"รอน นายเคยไม่หิวด้วยหรอ?"แฮร์รี่ถามออกไปเมื่อเดินมานั่งที่ตรงข้ามรอน
"ช่างเถอะ ฉันไม่อยากจะคุยกับนายแล้ว"เมื่อเด็กชายพูดจบห้องอาหารก็ตกอยู่ในความเงียบดั่งปกติ แต่คงจะไม่ปกติกับคนที่ไ่มเคยอยู่สภาวะเงียบราวกับไม่มีคนอยู่
"เออ..."เมื่อเด็กหญิงเอยทำลายความเงียบขึ้นมาคนอื่นๆที่กำลังตักข้าวเข้าปากถึงกับหยุดชะงักพร้อมกับหันไปมองด้วยความสงสัย
"ที่นี่ที่ไหน"การที่เด็กหญิงถามว่าอยู่ที่ไหนไม่ได้น่าแปลกใจสักเท่าไหร่นัก
"อี้อี่อืออะอึอาดอันออย(ที่นี่คือคฤหาสน์มัลฟอย)"
"น่าเกลียด"สิ้นเสียงเด็กสาว แฮร์รี่กับเดรโกที่นั่งมองรอนถึงกับกลั้นขำ
"อะไรล่ะ เมื่อวานฉันเป็นคนช่วยเธอนะเธอไม่คิดจะขอบคุณฉันหน่อยหรอ"เด็กชายรีบกลืนอาหารลงไปก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง
"..."
"ทานอาหารให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยกันทีหลัง...มันคือมารยาท"
จบไปกับอีกตอนแล้วนะทุกคน ตอนนี้อาจจะสั้นและไม่ค่อยลงตัวนะ เพราะด้วยความที่อารมณ์ที่ใช้มันคนล่ะฟีลกันเวลาที่ต่างกันและช่วงนี้เราต้องนั่งแก้งานของเราด้วยเนื้อเรื่องเลยอาจจะทำให้มันไม่ได้ดูดีนัก
ช่วยกันเม้นท์หน่อยนะ เราอยากรู้ 555+ แล้วก็อีกปีสองปีข้างหน้าเราจะย้ายที่เรียนอาจจะทำให้ช้ากันนิดหน่อย(ทั้งที่ปกติก็ช้า) ใครมีอะไรอยากบอกก็เม้นท์เอาไว้นะ เราอ่านทุกเม้นท์(เนื่องจากว่ามีน้อยมาก แต่!ถึงจะมีเยอะเราก็จะอ่านนะอย่าเข้าใจผิดกันล่ะ)รออะไรลงตัวกว่านี้ก่อนเดี๋ยวเรามาทิ้งที่ติดต่อไว้ให้นะ
See you
ความคิดเห็น