(Fic Harry potter)Ice Prince

ลำดับตอนที่ #10 : Ice prince IX

   เมื่อพวกเขาทั้งสี่คนเดินทางมาถึงหมู่บ้านฮ้อกมีดส์ บทละครที่ต้องเล่นจึงได้เริ่มขึ้น ภายในระยะสายตาของเด็กชายผู้รอดชีวิตปรากฏชายรูปร่างสูงใหญ่ราวสองเท่าของคนทั่วไป'รูเบอัส แฮกริด' ลูกครึ่งยักษ์คนสนิทของศาสตราจารย์ที่เคารพรัก..

   แฮร์รี่เดินหลีกเหลี่ยงไม่ให้เป็นที่สนใจของแฮกริดเขายังไม่อยากเป็นที่สนใจของเด็กนักเรียนคนอื่นๆ โดยเมื่อเดินออกมาจากตู้โดยสารเขากับรอนได้แยกกับเพื่อนสาวเป็นที่เรียบร้อย รวมถึงตอนนั่งเรือลำเล็กข้ามไปอีกฟาก

   รอนกับแฮร์รี่มองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้นไม่น้อยกับความสวยงามตรงหน้า ท้องฟ้ายามพลบค่ำเป็นช่วงที่ดวงดาวหลายๆดวงออกมาจากความมืดเพื่อหยอกล้อแสงของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา

   ภายในเรือลำเล็กจะนั่งได้เพียงสองถึงสามคนเท่านั้น เด็กชายผู้รอดชีวิตมองไปรอบๆก่อนจะสบเข้ากับดวงตากลมสีฟ้าอ่อนที่กำลังมองมาทางนี้เช่นกัน

   ราวกับตกอยู่ในห้วงความฝันเด็กชายทั้งสองนั่งสบตากันเวลาผ่านไปนานจนรอนหันมาเรียกทำให้แฮร์รี่ต้องผละสายตาออกไปก่อน

   "แฮร์รี่ถ้านายมองขนาดนั้นแล้วทอมรู้เข้าล่ะก็นายจะถูกยืดเวลาที่จะได้ไปซื้อของกับเดรโกอีกนะ"รอนซุบซิบกับแฮร์รี่เบาๆเพราะกลัวตัวเองพูดเสียงดังมากเกินไป

   "ไม่เนียนเหรอ.."แฮร์รี่คิดนะว่าตัวเองเนียนอยู่ในระดับหนึ่ง

   "ไม่เลยแฮร์รี่ นายเห็นเธอมั้ย"รอนเหลือบตาไปที่เพื่อนสาวผมฟู

   "..."สายตาพิฆาตของเฮอร์ไมโอนี่แม้ว่าจะได้รับบ่อยๆแต่พวกเขาสองคนไม่เคยชินแม้แต่นิดเดียว

   "นายรู้แล้วก็ควรอดทนหน่อยนะ นายคงไม่อยากให้เธอมาตีนายหรอกใช่มั้ยล่ะ"รอนทำไม้ทำมือให้เพื่อนดู

   "อื้ม"เด็กชายผู้รอดชีวิตคนนี้..ไม่เหลือแล้วแม้แต่ความน่าเกรงขามไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..กลัวเพื่อนจนหัวหดหมดแล้ว

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   . 

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

   .

    

   "เอาล่ะปีหนึ่ง พวกเธอจะได้รับการคัดสรรจากหมวกคัดสรรมันจะเลือกจากจิตสำนึกและ...ความปรารถนาของพวกเธอเอง เพราะฉะนั้น จง เลือก ทางเดินให้ดี ไม่ว่าเธอจะได้อยู่บ้านไหนพวกเธอต้องเลือกเอง"

   สิ้นเสียงของรองศาสตราจารย์'มักกอนนากัล'ประตูบานใหญ่ตรงหน้าพวกเขาได้เปิดขึ้น

   เด็กปี1เดินเข้าไปภายในโถงด้วยความตื่นตาตื่นใจประกอบกับเสียงพูดคุยซุบซิบกันเรื่องข่าวที่ลือกันมาว่า'เด็กชายผู้รอดชีวิต'​มาเรียนที่นี่

  " ที่นี่สวยเป็นบ้า​ นายว่ามั้ยแฮร์รี่" โรนัลด์ว่าพลางมองไปรอบๆ

   "สวยแต่เน่าเฟะ"สายตาของแฮร์รี่มองตรงไปยังที่ที่ดัมเบิลเดอร์นั่งอยู่

   รอยยิ้มอันอบอุ่นถูกส่งมอบมาให้เด็กชาย​ อ่า..หมากตัวน้อยๆของเขาช่างน่ารักดูเป็นคนอ่อนต่อโลกเสียจริง

   แฮร์รี่ส่งรอยยิ้มอันสดใสไร้เดียงสาไปให้กับชายชราที่นั่งมองพร้อมกับรอยยิ้มมาให้

   แก้วน้ำฟักทองถูกยกขึ้นเชิงยกย่องและยินดี​ให้กับเด็กชายผู้รอดชีวิต อัลบัสดัมเบิลดอร์ผละสายตามองไปยังทายาทมัลฟอยหมากอีกตัวของเขา​ รอยยิ้มเย้ยหยันถูกยกขึ้นเพียงเสี้ยววิก่อนจะจางหายไปไม่มีใครมองเห็นแม้เพียงคนเดียว

    ดัมเบิลดอร์ยืนขึ้นพร้อมกับแก้วน้ำฟักทองแก้วโปรด​ รอยยิ้มอันอบอุ่นได้ถูกส่งให้กับเด็กปี1ทุกคน​

   "สำหรับค่ำคืนของปีหนึ่งในวันนี้​หวังว่าพวกเธอจะมีความสุขและ...จงจำไว้ว่าแม้ว่าพวกเธอจะอยู่คนละบ้านกันแต่พวกเธอคือเพื่อน​เริ่มการคัดสรรได้" 

   ทันทีที่สิ้นเสียง​ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ปรากฏ​ตัวขึ้นพร้อมกับหมวกใบเก่าในมือ

   "อย่าลืมในสิ่งที่บอก"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์​ถูกเผยออกมาจากศาสตราจารย์มักกอนนากัล

    รายชื่อนักเรียนถูกร่ายยาวออกมามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ตัวแฮร์รี่ให้ความสนใจ

     .

     .

     .

     .

     .

    "มัลฟอย เดรโก"สิ้นเสียงของมักกอนนากัลจากห้องโถงที่มีเสียงดังกลับเงียบลงเหลือเพียงเสียงซุบซิบ

    'อ่า...ว่าไง' 

    'เด็กน้อย นายค่อนข้างแปลกนะนายเป็นมัลฟอยแต่กลับมีบางสิ่งในส่วนลึกของจิตใจของนายบอกฉันว่านายควรไปอยู่กริฟฟินดอร์'    

    'ผมคือมัลฟอย...'

     "สิธีริน!!"สิ้นเสียงประกาศเสียงโห่ร้องยินดีจากสลิธีรินที่ร้องต้อนรับเดรโกพร้อมกับการตบบ่าเบาๆ

     "พอตเตอร์ แฮร์รี่"เสียงโห่ร้องยินดีที่เพิ่งดังได้เงียบลงไปทันทีที่ได้ยินชื่อของแฮร์รี่พอตเตอร์ แน่นอนล่ะแฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กชายผู้รอดชีวิตจากคาถาที่รุนแรงที่สุดของโวลเดอร์มอร์ใครบ้างไม่รู้จัก

     "กริฟฟินดอร์!!"หมวกคัดสรรแทบจะยังไม่ทันได้แตะลงบนผมสีอีกาก็ประกาศบ้านออกมาด้วยความรวดเร็ว

    แฮร์รี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยการจะหันไปทำตาเป็นประกายส่งให้กับเพื่อนร่วมบ้านที่กำลังร้องยินดี...หวังว่าจะไม่น่าเบื่อเกินไปนะครับศาสตราจารย์...

    แฮร์รี่วิ่งไปสมทบกับเพื่อนทั้งสองที่ได้รับการคัดสรรไปก่อนหน้า

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

---------------------------------------------------------

[TBU]​