แค่บูลลี่เอง...ไม่เป็นไร

"แม่ครับ....แม่จะไปไหน"ผมถามแม่ที่แต่งตัวแต่งหน้าแบบจัดเต็มและกำลังเตรียมตัวจะออกไป ยามกลางคืน ทั้งๆที่ก็รู้ว่าแม่จะไปไหน แต่ในใจลึกๆก็หวัง หวังว่าจะไม่ใช่สิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่

แม่ระบายยิ้มให้ผม ยิ้มแบบที่แม่ชอบทำ แม่ไม่ตอบผมและเดินออกไป แต่นั่น...ก็เป็นคำตอบแล้ว

ผมอยู่กับแม่กันสองคน แม่ผมเป็นคนเรียบร้อย ส่วนพ่อก็ติดเหล้า ทุกๆวันเสาร์พ่อจะมาบ้านเราและเอาเงินจำนวนมากไปโดยไม่ขอ เงินที่แม่ผมหามา เงินที่แม่ผมยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อให้ผมอยู่รอด

แม่จบป.2 เพราะฐานะบ้านแม่ยากจนมาก ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ จนสุดท้าย....ก็เหลือทางเลือกเดียวเท่านั้น และถ้าแม่ไม่ทำ ผมกับแม่ก็จะอดตาย

"ปอ...ปอลูก เช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้ว"

"อื้อออ"ผมเด้งตัวขึ้นมาบิดขี้เกียจ ตอนนี้เป็นเวลา ตี4 เพราะโรงเรียนกับบ้านผมอยู่ห่างกันมากๆ และผมต้องเดินไปเรียนทุกๆวัน นั่นจึงทำให้ผมต้องตื่นเช้า

"วันนี้มีไข่เจียวนะ"แม่พูดก่อนจะเดินออกไป การนอนเที่ยงคืนแต่ตื่นตี4เป็นอะไรที่แย่สุดๆ นั่นจึงทำให้ทุกๆวันผมล้ามาก เพราะเราไม่ได้มีฐานะที่ดี จึงทำให้ผมต้องตั้งใจเรียน อ่านหนังสือจนดึก เผื่อโตขึ้นไปจะได้มีงานดีๆทำ จะได้เลี้ยงแม่ได้

"ผมไปแล้วนะครับ"พอบอกลาแม่เสร็จผมก็เดินทางทันที เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่ผมจะต้องไปถึงโรงเรียน ตอนแรกๆก็เหนื่อยนะ แต่พอนานๆเข้าก็ชินเอง

"ไงลูกคน'ขายตัว'"เดินไปได้ไม่ถึงครึ่งทาง ก็มีชายหนุ่มคนนึงพูดขึ้น คำที่เน้นนั้นไม่ได้ทำให้ผมเจ็บอะไร แต่ที่ทำให้ผมโกรธจนต้องหันไปมองคือคำว่า แม่ ต่างหาก

แม่ผมน่ะ ดีที่สุดแล้ว เป็นคนดีจนไม่มีใครเทียบได้ ผมไม่ได้รังเกียจแม่เลย แต่ยกย่องด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ ผมก็คงไม่มีวันนี้

"เฮ้ยยย มันโกรธด้วยว่ะ!"ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างคนแรกพูดขึ้น แล้วผมทำอะไรได้บ้างล่ะ แม่ชอบพูดกับผมเสมอว่า 'ไม่ว่าพวกเขาจะว่าแม่ยังไงก็ตาม อย่าโกรธ' พอผมนึกคำของแม่ขึ้นได้ก็หันหน้าไปทางเดิมและเดินต่อไปโดยเมินคำพูดเเย่ๆ

'ไม่ว่าพวกเขาจะว่าแม่ยังไงก็ตาม อย่าโกรธ'