[SF] Kaido เด็กเอ๋อของจงอิน

ข้อมูลเบื้องต้น

         [SF] KAIDO เด็กเอ๋อของจงอิน

                                     

                                                            

                         จงอิน รุ่นพี่่วิศวะสุดกวน หล่อ รวย ขี้แกล้ง(โดยเฉพาะเด็กเอ๋อนั่น)  เป็นที่รู้จักและเป็นที่หมายปองของสาวๆในมหาลัย

                                                            

คยองซู หนุ่มน้อยปี1 จากสาขาอักษรศาสตร์ ยิ้งเก่ง อารมณ์ดี กินเก่ง ขี้ลืมขี้สงสัย ขี้อ้อน(โดยเฉพราะตอนอยู่กับจงอิน) แต่ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์ 5555

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                     

                      

"ครับ  ครับบบบบ  คร๊าบบบบบ คร๊าบบบบแม่"

          เสียงคนครึ่งหลับครึ่งตื่นบนเตียงกว้างกำลังตกปากรับคำกับคุณแม่สุดที่รักด้วยอาการง่วงสุดกู่ เนื่องจากเมื่อคืนไปดื่มกับเพื่อนที่คณะมา คนตัวสูงลุกขึ้นนั่งยีหัวตัวเองไปมาด้วยอาการมึนๆ และค่อยๆลากตัวเองเข้าไปอาบน้ำเพื่อไปเตรียมออกไปข้างนอก  

          สวัสดีครับ ผมจงอินครับ หนุ่มวิศวะคนหล่อประจำคณะ ผมอยู่ปี 3 ครับใครๆก็บอกว่าผมหล่อ ผมเข้าใจครับและผมก็ไม่เถียงด้วย 555 ตอนนี้ 7 โมงตรงครับ ปกติผมตื่นสายนะครับแต่วันนี้คุณแม่คนสวยของผมให้ผมมารับเด็กคนนึงครับชื่อคา คา ยอง ยอง อะไรก็ไม่รู้เดี๋ยวไปถึงค่อยถามอีกทีแล้วกัน คุณแม่บอกเป็นลูกชายของเพื่อนคุณแม่เพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัดยังหาหอไม่ได้คุณแม่ผมเลยรับอาสายกภาระมาให้ผมครับ ผมต้องทำครับเพราะ "จงอินต้องทำตามที่แม่บอกไม่งั้นแม่จะยึดรถกับบัตรของลูกนะคะ อย่าขัดใจแม่" นั่นแหล่ะครับ ผมจึงต้องลาจากหมอนนุ่มๆและเตียงนอนแสนดึงดูดมายืนง่วงๆรอเด็กมันอยู่ตรงนี้ สถานีขนส่งผู้โดยสารใจกลางเมือง  

"ฮร่าาาาาาาาาาาา เย่ ถึงแล้ววววววววววววว"  

            เสียงของเด็กน้อยลากกระเป๋าใหญ่ลงจากรถ ตากลมโต ภายใต้แว่นหนาเตอะ วิ่งลงจากรถโดยสารด้วยท่าทางตลก เพราะนานๆจะได้เข้าเมือง แถมการเข้าเมืองครั้งนี้เค้าคงต้องใช้ชีวิตที่นี่นานเลยล่ะ เพราะเพิ่งขึ้นปี 1 และมหาลัยก็ใกล้จะเปิดในไม่กี่วันนี้แล้ว กว่าจะอ้อนคุณแม่ขอมาอยู่หอได้ใช้เวลานานมากกกกกก กว่าคุณแม่จะยอมปล่อยมา งานนี้ต้องขอบคุณคุณน้าคิมเพื่อนสนิทของคุณแม่ที่บังเอิญแวะมาเยี่ยมคุณแม่ที่ต่างจังหวัดช่วยพูดให้ แถมหาที่พักชั่วคราวให้ด้วย สวยและใจดี คายองรักคุณน้าคิมจัง ^^

"โอ่ะ แล้วไปยังไงต่อล่ะเนี่ย" เสียงพึมพรำของตัวเล็ก

"อ่า ต้องโทรหาลูกชายของน้าคิมสินะ" ตัวเล็กรีบหยิบมือถือคู่ใจกดเบอร์ที่น้าคิมให้มาทันที 

ครืดด ครืดดดด ครืดดดดด...

           ผมแอบสงสัยอยู่นะครับว่าลูกของคุณน้าคิมจะเป็นคนแบบไหนกันน้า แต่ผมว่าต้องน่ารักและใจดีเหมือนคุณน้าคิมแน่ๆเลย 

ครืดด ครืดดดด ครืดดดดด...

โทรสับผมสั่นครับ กำลังยืนหลับเพลินๆเลย ใครโทมาวะ

"ครับ"  จงอินรับสาย

".................." เงีบบ// ว้าวว เสียงพี่เค้าหล่อจัง (แค่เสียง"ครับ'เนี่ยนะ) 

"สะ- หวัด- ดี -คับ....ใครครับ" จงอินบรรจงเสียงอย่างเนือยๆ

"......................................." เงียบ ผมไม่กล้าพูดอะ งืออออออ

"จะพูดมั้ยครับ ผมง่วง!!!" ก็ผมง่วงจริงๆนี่ครับ

//โอ้ โฮววว โหดอะ พูดไปสิ พูดไปออกไป พูดกับพี่เค้าสิคยองซู TT//

"สะ สะ สะหวัดดีครับ ผะ ผะ ผม เอ้ยพี่ เอ่อ ผม ผม ผะ ผม เป็น พี่ ไม่ใช่ๆ ผมชื่อคยองซูคุณน้าคิมบอกว่าถ้าลงรถแล้วให้โทรหาพี่ครับ"  คยองซูหลับตาปี๋ กลั้นใจพูดรัวๆออกไป โดยที่ไม่รุว่าคนฟังจะรุเรื่องมั้ย ฮรืออออ อยากกับบ้านไปหาแม่ ฮรือออ คายองกลัวววววเสียงพี่เค้าอะ

"พูดอะไร ฟังไม่เรื่อง" จงอินเริ่มทำเสียงโหด

"เอ่อ ....ฟืดดดดด(เสียงสูดลมหายใจ) คุณน้าคิมบอกว่าถ้าลงรถแล้วให้โทรหาพี่ครับ" คยองซูค่อยๆพูดทีละประโยค นิ้วป้อมๆดันเเว่นขึ้นไปสันจมูกให้เข้าที่ เลื่อนมือขึ้นไปซับเหงื่อที่ขมับ มือเกรงจับโทรสับแน่นโชกไปด้วยเหงื่อ 

"อ๋อ แล้วตอนนี้นายอยู่ตรงไหน ชั้นยืนรอจนหลับไปแปดตื่นละ เดินมาตรงประตูทางออก 3 ชั้นยืนรออยู่"

"รีบๆมาล่ะ ชั้นง่วง!!" จงอินพูดทิ้งท้าย 

"ตึ๊ด" วะ ว่ะ วางสายไปแล้วครับ ฮรือออ เมื่อกี้อะไรนะ ประตู 3 หรอ ทางไหน ไหนอะ ฮรือออ ผมต้องวิ่ง วิ่งครับ วิ่งงงงง

"ถึงแล้ว ถึงแล้ว นี่ไงประตูทางออก " คยองซูพึมพรำเมื่อวิ่งมาถึงทางออก หันซ้ายหันขวาจนไปสะดุดตากับผู้ชายดูดีคนนึง ยืนพิงผนังอยู่ ยังกะนายแบบเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือนิตยสารเลย ว้าววว ฮยองนี่หล่อจังเลย โอ้ยยยยมันใช้เวลามั้ยเนี่ยคยองซู !!! ผมไม่รู้ว่าผมทำสีหน้ายังไงออกไป เหมือนฮยองจะได้ยินสิ่งที่ผมคิดเลย

"นาย     .... คยองซูรึป่าว" จงอินที่ยืนกอดอกพิงผนังใกล้ทางออก ถามเด็กแว่นหนาเตอะ มายืนทำหน้าตาประหลาดพรึมพรำอะไรอยู่ใกล้ๆ จึงถามออกไป

"คะ ครับ คยองซูครับ" ผมรีบวิ่งไปใกล้ผงกหัวรับฮยองคนหล่อไป อ่าาา ลูกชายของคุณน้าคิมนี่เท่สุดๆไปเลย หล่อด้วย (อ๋าาาา ผมคิดอะไรอยู่ครับเนี่ย!!!!)

"ตามชั้นมา..." จงอินเดินนำหน้าเด็กแว่นหนาไปที่รถทันที โดยไม่พูดอะไรต่อ (ไม่ใช่อะไรครับ จะรีบกลับไปนอน)

 

บนรถจงอิน

"เอ่อ คือ ......."  เด็กน้อยงึมงำ เหมือนกำลังจะพูดอะไรไม่รุครับ นั่งตัวเกร็งเชียว หึ หึ หึ ต้องแกล้งครับ

"ไม่ต้องพูด  ชั้นต้องการสมาธิในการขับรถ" ผมพูดวางฟอร์มดุไว้ก่อนครับ เด็กบ้าอะไรเงอะงะชะมัด ต้องแกล้งครับ 5555

         

          ถึงคอนโดผมแล้วครับ ผมพาน้องมาที่ห้องว่างอีกห้องในคอนโดผม  ผมให้เวลาน้องเค้าจัดการข้าวของแค่ 5 นาทีครับ ไม่มีอะไรมาก แค่อยากแกล้งอะครับ ความจริงแล้วก่อนที่จะออกจากบ้านไปรับน้องแม่ส่งรูปน้องมาให้ในไลน์ผมแล้วครับ เห็นรูปครั้งแรก ผมก็อยากแกล้งแล้ว ยิ่งพอเห็นตัวจริงๆมายืนทำหน้าตาประหลาดๆงึมๆงำๆตรงหน้าผมเนี่ยยิ่งอยากแกล้งครับ

          ต้องมีพิธีรับน้องเข้าคอนโดซักหน่อยครับ หึ หึ หึ  ตอนนี้ผมนั่งอยู่ห้องรับแขกครับ และตรงหน้าผมก็คือเด็กเอ๋อนั่นครับ

"จะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน" จงอินกอดอกถามดวยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"เอ่อ คะ คะ คือ..." คยองซูก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนพี่ที่พูดอยู่ตรงหน้า

"คะ คะ คืะ อะไรเล่า ก็พูดมาเด่ะ!!" หึหึ หุหุ ต้องใส่อารมณ์นิดนึงครับ 

"อึก คะ คะ คือ ว่ายัง อึก ไม่รู่ครับ ฮรึกก" 

"เฮ้ยยยย เป็นอะไร ร้องทำไม" คนหล่อตกใจครับ ผมแค่แหย่เล่นเองนะ (หราาาาา) ร้องจริง ผมทำไงดีล่ะ แม่รู้ผมตายแน่เลยครับ ขี้ฟ้องรึป่าวก็ไม่รุ โอ๋ ต้องโอ๋มั้ย โอ้ยยยตายแน่ คนหล่อตายแน่  ผมรีบลุกเข้าไปใกล้จะไปดูใกล้แต่ก็มีเสียงตะหวาดออกมาก่อน

"ฮรึกก ตั้งแต่เจอหน้าก็เอาแต่ทำหน้าดุดุ!! พูดก็ไม่ให้พูด พอพูดก็ทำเหมือนดุอะ ทำไมอะ!! ทำไมต้องดุด้วย เกิดมาแม่ยังไม่เคยดุเลย ไม่สิไม่เคยมีใครดุคายองแบนี้เลยนะ จะกลับบ้านแล้ว ไม่เรียนแล้วจะกลับบ้าน !!! หาแม่ คายองจะหาแม่ ฮรืออออออออออ" เด็กน้อยพูดรัวๆด้วยความอัดอั้น  ส่วนผมน่ะหรอ เอ๋อกินแล้วครับ

"จะ ใจ เย็นๆก่อนนะ ชื่ออะไรนะ คายองหรอ ไม่ร้องนะ เงียบก่อนๆ พี่ล้อเล่นนิดเดียวเอง" ผมรีบเดินไปนั่งยองๆอยู่ตรงหน้า แล้วลูบหัวเด็กนั่นที่กำลังก้มหน้าร้องไห้หาแม่อยู่ตอนนี้ คนหล่อเริ่มจะไปไม่ถูกแล้วครับ

"ฮรึก อึก ทำไมต้องดุด้วยอ่าา ทำไมอ่า ฮรืออออออออ" โอโฮวววว ร้องหนักกว่าเดิมอีกครับบ !!!

"นี่....หยุดร้องก่อนนะ มองหน้าพี่สิ ไม่ดุแล้ว" ผมค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่สาวๆตายเรียบอะครับ

"ฮรึก ไม่ดุแล้วจริงๆนะ ฮรึก" คยองซูค่อยๆเงยหน้ามองคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า มือป้อมค่อยๆถอดเเว่นที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาออก เพราะมองไม่เห็นหน้าคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"........................." เงียบ

"......................................"เงียบ

          เหมือนโลกของคนหล่อจะหยุดหมุนไปแล้วครับ ตั้งแต่เด็กนี่ถอดแว่น แล้วสายตาที่ช้อนมองกันแบบนั้นคืออะไร ไหนจะปากที่เม้มริมฝีปากบนไว้แน่นแบบนั้น มันน่ารักครับ....

"พะ พี่ จงอินคับ" เด็กน้อยพยายามกลั้นสะอึกพูด

"ครับ" 

"คะคือ อึก ผมยังไม่รู้ว่าจะ จะหาหอได้เมื่อไหร่แต่...." คยองซูค่อยๆพูดช้าๆให้คนเป็นพี่ฟัง แต่ยังพูดไม่จบก็โดนขัดขั้นมาก่อน

"อยู่ที่นี่แหล่ะ จนกว่าจะเรียนจบเลยก็ได้" ผมพูดอะไรออกไปว่ะเนี่ย ตาโตๆนั่น ปากอิ่มที่กัดเม้มจากการร้องไห้เมื่อกี้ ขยับอยู่ตรงหน้าทำให้ผมกำลังเป็นบ้าไปแล้วครับ

"พี่พูดจริงหรอครับ พี่ใจดีเหมือนคุณน้าคิมจริงๆด้วย น่ารักจัง" ไม่พูดเปล่าครับ ตอนนี้ตัวผมกำลังโดนเด็กก้อนกอดแน่นเลยครับ

"เอ่อ ผม ขะ ขอโทดครับ" เมื่อรู้สึกว่าดีใจเกินไปจึงรีบขอโทษและกลับมานั่งที่เดิม ส่วนคิมจงอินนั้น กลายเป็นก้อนหินไปแล้วครับ

"พี่จงอินครับ"

"พี่จงอิน   พี่จงอิน เป็นอะไรรึป่าวครับ" คยองซูใช้มือป้อมๆโบกไปมาเมื่อรุสึกว่าคนเป็นพี่นิ่งเงียบไปหลังจากโดนกอดไปเมื่อกี้นี้

"อ๋อ เออ ฮรึ่มมม ก็ ไปพักผ่อนก่อนแล้วกันเดี๋ยวตอนเย็นจะพาไปกินข้าว" วิญาณเพื่งจะเข้าร่างครับ

"ครับ" คยองซูตอรับสั้นๆ และส่งยิ้มให้คนเป็นพี่ไปก่อนจะลุกเดินไปในห้องของตัวเอง

"หัวใจ ยิ้มรูปหัวใจ" ผมกำลังนอนดิ้นอยู่บนโซฟาครับ โดนเด็กแกล้งคืนครับ หัวใจผมเต้นจนจะหลุดออกมาข้างนอกแล้วครับ

"น่ารัก" ผมกำลังนอนยิ้ม ผมคงจะบ้าไปแล้วจริงๆสินะ  แผนการรับน้องเข้าคอนโดพังพินาศครับ 55555

3 เดือนผ่านไป

"พี่จงอินนนนนนนนนนนนนนนน"  

"พี่จงอิน พี่จงอินนนนนนนนนนนน" 

"พี่.." 

เสียงของเด็กน้อยตากลมสะดุดหายไปหลังจากร้องเรียกคนเป็นพี่ที่นอนอยู่บนเตียง

"โอ้ยยยยยย อัลไล เรียกทำไมมม"  ผมของพี่เค้ายุ่งเหยิง ตาปิดสนิทขี้โวยวายออกมาเสียงดัง ผมอยากให้สาวๆที่วิ่งกรี๊ดตามพี่เค้าได้เห็นภาพนี้จังครับ 

"อย่ายิ้มนะ หยุด อย่า ห้ามยิ้ม" จงอินยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าคนตัวเล็กทั้งที่ยังหลับตาอยู่....//หึ ผมยิ้มเพราะพี่นั่นแหล่ะ ไม่รุว่าทำไมผมยิ้มต้องโดนพี่จงอินห้ามด้วย 

"มีอะไร" พี่จงอินคนหล่อกำลังถามผมทั้งที่ยังหลับตาอยู่ครับ 

"วันนี้พี่บอกจะพาผมไปซื้อของไงครับ"

"งึมมมม" พี่พยักหน้าเบาๆ แล้วก็งึมงำ 

"แล้วก็บอกว่าจะเลี้ยงไอติมด้วย"

"งึมมม" ส่งเสียงออกมาแต่ตายังปิดสนิทอยู่เลย

"พี่จงอินนนน พี่ต้องตื่นแล้วนะ" ผมเดินไปจับตัวพี่จงอินเขย่าไปมาเพื่อให้พี่ตื่น 

"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ตื่นก็ได้ ตื่นแล้วววว" ผมได้แต่ยิ้มดีใจ ที่เค้ายอมตื่นซักที 

"ตื่นแล้วก็ลุกซิครับ" 

"นี่......ลืมอะไรรึป่าว " จงอินลืมตาข้างเดียวคุยกับน้อง

"อะไรหลอครับ" คยองซูตาโตขึ้นมา  กำลังคิดว่าลืมอะไร  

"มอร์นิ่งคิสไง เจ้าเด็กเอ๋อ จุฟ .." ไวประดุจสายฟ้าจงอินขโมยจุฟปากอิ่มแล้ววิ่งหายไปในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ทิ้งคยองซูให้นั่งตาโตเหมือนจะหลุดออกมาอยู่บนเตียงคนเดียว มาปลุกพี่จงอินที่ห้องที่ไรต้องโดนแบบนี้ทุกครั้งเลย พี่บ้า พี่จงอินบ้า คายองจะฟ้องแม่ 

(>////<)

          ผ่านมา 3 เดือนแล้วครับที่ผมอยู่กับพี่จงอิน เข้าเรียนไหม่ๆช่วงแรกผมค่อนข้างจะเหนื่อยครับ กิจกรรมเยอะมากแต่ก็ผ่านมาได้ ออ ผมมีเพื่อนสนิทคนนึงแหน่ะ ชื่อแบคฮยอนนี่ ผมไปเรียนพร้อมพี่จงอินทุกวันครับ ไปช่วงแรกๆผมค่อนข้างจะตกใจมาก ผมไม่คิดว่าพี่เค้าจะฮอตมากในมหาลัย ก็พี่เค้าหล่อนี่ครับเป็นถึงเดือนวิศวะเลยนี่ สาวๆหลายคนนี่ตามกรี๊สพี่เค้าเยอะมากเลยครับ ผิวสีแทนเป็นเอกลักษณ์ ใบหน้าเฉียบคม และรอยยิ้มพิฆาต แต่เสียอย่างเดียวครับ...ขี้แกล้ง พี่จงอินขี้แกล้งคายองที่สุด แต่ก็ไม่รุทำไมแกล้งผมแล้วพี่จงอินก็มาง้อทุกครั้งเลยครับ ผมเริ่มรุสึกหวั่นไหวกับการกระทำบางครั้ง บางอย่างกับพี่เค้าแล้วสิ เหมือนอย่างเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ เวลาพี่จงอินเดินจับมือผมเวลาจะข้ามถนน เวลาไปกินข้าวด้วยกัน เวลานั่งดูหนังด้วยกัน ทุกครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกันหัวใจผมเต้นแปลกๆครับ ยิ่งเวลาที่พี่เค้ายิ้มให้ผม ...หัวใจของผมเริ่มเต้นผิดจังหวะตั้งแต่ตอนไหนไปแล้วก็ไม่รู้  'ผมคิดว่าผม............ชอบพี่เค้าเข้าแล้วล่ะครับ'

"โห หล่อจัง ทำไมต้องแต่งตัวหล่อขนาดนี้ด้วยครับ แค่ไปซื้อของกะกินติมเอง" ร่างสูงเดินออกมาจากห้องหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ผมแอบอิจฉาพี่เค้าจัง ใส่อะไรก็ดูดีไปหมด T^T

"หล่อมากมั้ยครับ" จงอินเดินมาหาเด็กน้อยที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วตรงหน้า ยื่นหน้าไปไปถามใกล้ๆด้วยความตั้งใจ 

",มะ ไม่ ไม่หล่อแล้ว ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย" คายองเขินจังครับแม่ พี่เค้ายื่นหน้ามาคับ

"หืมมมมม ไม่หล่อเลยหลอ" จงอินยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกจนปลายจมูกเกลี่ยเกลาอยู่ตรงแก้มใสอย่างตั้งใจ

"พะ พี่ พี่จงอิน หล่อคับ หล่อมาก หล่อที่สุดเลย งื่อออ" คยองซูกลั้นใจตอบออกไปเพราะเขินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว คนเป็นพี่ชอบแกล้งเค้าแบบนี้บ่อยๆ แต่เค้าก็ไม่ชินเลยซักครั้ง

"ฟอดด..." 

"ไปกัน  สายแล้ว" หอมแก้มน้องแล้วเดินยิ้มตรงไปที่รถอย่างมีความสุข

          

           ผ่านมา 3 เดือนแล้วครับที่ผมอยู่กับคยองซู เจอกันวันแรกจนวันนี้ผมก็ยังชอบแกล้งน้องเหมือนเดิมครับ  ก็มีทำดุดุบ้างแต่ไม่ก็ถึงกับวันแรกครับ(วันนั้นผมตกใจจริงๆนะ) แกล้งงอนบ้าง ผมชอบเวลาคยองซูตกใจ ชอบเผลอทำตาโตๆ มันน่ารักครับ... เวลาที่ผมดุอะไรก็จะเผลอเม้มปากรูปหัวใจที่ผมชอบ มันน่ารักครับ.... เวลาพาไปเที่ยวหรือพาไปกินอะไร ก็จะถามนู่นนี่ขี้สงสัยไม่หยุด มันน่ารักครับ... ยิ่งเวลาอ้อนจะขออะไร ก็จะเผลอแทนตัวเองว่า "คายอง"ตลอด คยองซูบอกผมว่า "คายอง"จะมีไว้แทนตัวเองเวลาอ้อนกับแม่เท่านั้น อ่อ ผมด้วยครับ มันน่ารักครับ.....  อ่าาา น้องไม่ใส่แว่นแล้วครับ ผมสั่งให้น้องใส่คอนเทคเลนส์เองแหล่ะครับ ก็ผมชอบมองตาโตๆนั่นมากกว่าแว่นหนาๆนี่ ช่วงแรกๆผมคิดว่าผมคงบ้าไปแล้วที่ชอบแกล้งน้องแบบนั้น ก็มีจับมือบ้าง กอดบ้าง หอมบ้าง มีจุ๊บบ้าง เท่าที่จะมีโอกาสแกล้งครับ 555 ผมไม่รู้ว่าคยองซูจะเกลียดผมมั้ย  แต่สำหรับผมวันแรกกับวันนี้หัวใจของผมยังเต้นผิดจังหวะอยู่เลยครับ  'ผมคิดว่าผม............คงชอบคยองซูแล้วล่ะ หรือไม่.... ผมอาจจะรักน้องไปแล้วก็ได้'

            

2 วันหน้าคณะวิศวะ

    

"พี่จงอินค่ะ" 

"ครับ" 

"คือพรุ่งนี้พี่จงอินว่างมั้ยคะ พอดีที่คณะของโซอึนจัดงานแสดงผลงานที่หอประชุมค่ะ เลยอยากชวนพี่จงอินไปด้วย ไปกับโซอึนนะคะ" หญิงสาวไม่ว่าเปล่า พูดไปพร้อมกอดแขนจงอินไปด้วยท่าทางออดอ้อน 

"เอ่อ คือ พี่..." จงอินพยายามแกะแขนที่รัดแน่นออก

"ตกลงพี่ไปแล้วนะคะ น่ารักจังเลย จุ๊บ" พูดเสร็จก็หันมาส่งยิ้มและเดินไปกับกลุ่มเพื่อนที่ยืนรออยู่อย่างร่าเริง

"ไง มึง โดนรวบเลยหรอ" เสียงไอ้โย่งชานยอลเพื่อนผมเองครับ

"รวบเชี่ยไร  เพราะมึงนั่นแหล่ะ ทำให้น้องเค้าเข้าใจผิด" จงอินพูดออกมาอย่างหมั่นไส้

"ใครบอกให้มึงไปยืนโง่ตรงนั้นล่ะ ไอ้ดำ 5555" 

"โอ้ยยย ไอ่ดำ มึงปามาทำไมเนี่ย" ผมปาขวดน้ำใส่มันครับ เพราะมันคนเดียวเลยครับ คือเมื่อวานผมไปหาอาจารย์ที่คณะมาครับพอดีเจอกลุ่มผู้หญิงกำลังเดินสวนลงมาจากตึก เธอทำสมุดเรียนตกผมเลยเก็บให้ผู้หญิงคนนึง อ่าาา โซอึนแหล่ะครับเธออยู่ปี 2 เป็นดาวคณะอักษรศาสตร์ครับ ผมเคยเจอกับเธอตอนประกวดดาวเดือนรุ่นน้อง ชานยอลมันนึกบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ครับอยู่มันก็บอกจะไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งผมไปหาอาจารย์คนเดียวเฉยเลย ผมรีบคุยกับอาจารย์แล้วก็รีบลงมายืนรอไอ้โย่งหน้าคณะ อยู่ๆโซอึนก็เดินมาหาผม พูดอะไรกับผมแปลกๆก็ไม่รู้ อยู่ๆก็ยื่นเบอร์ให้ แล้วก็รีบเดินหนีผมไป

"มึงเล่ามาตั้งแต่ต้นเลยดิ๊ กุไม่เอาแบบนี้" ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ

"เออ ๆ กุออกจากห้องน้ำกำลังเดินไปหามึงแหล่ะ แต่กุอะเห็นน้องอักษรคนนึงแม่ง ตัวเล็กๆ น่ารักชิปหาย กุจะรีบเดินตามน้องเค้าไปขอเบอร์แต่เดินไม่ทัน กุเลยตะโกนแซวขอเบอร์ไปแต่น้องเค้าไม่ได้ยิน แต่ใครจะไปรู้วะโซอึนจะได้ยินแล้วเข้าใจผิดกุเลยแกล้งโบ้ยๆไปว่ามึงอยากได้เบอร์โซอึนก็แค่นี้เอ๊งงงง"ชานยอลเล่าด้วยสีหน้าจริงจัง และจบประโยคสุดท้ายด้วยเสียงสูงและทำหน้าทะเล้นอย่างไม่รุสึกผิด ตามประสาเด็กวิศวะนี่ครับแซวหญิงโบ้ยเพื่อน เป็นเรื่องปกติของคนหล่อ 5555

"มึงนี่แม่งงง หม้อไม่ได้แล้วยังจะกวนตีนอีกนะ" 

"โอ้ยย ไอ่ดำ มึงจะปามาทำไมอีกเนี่ย  5555 " 

เสียงเอ็ดโวยวายหน้าคณะเป็นเรื่องปกติ

"กุจะกลับแล้ว" จงอินหยุดนั่งพักเหนื่อย

"เด็กมึงล่ะ วันนี้มาช้าผิดปกตินะ  หรือจะโดนงาบไปแล้วมึงระวังนะโว้ย ไม่บอกน้องเค้าซักที โดนงาบมาจริงๆกูไม่นั่งซับน้ำตาให้นะครับเดี๋ยวสีตกใส่เสื้อกุ 555" ชานยอลยังไม่เลิกกวนประสาทจงอิน

"มึงนี่อยากตายจริงใช่มั้ย บอกอะไร น้องก็คือน้องเว่ย" จงอินพูดเสียงแผ่วลง

"แหน่ะ เขินทำเชี่ยไร หน้าแดงจนดำแล้วเนี่ย กุรู้นะมึงชอบน้องเค้า สาสสสส" ชานยอลยังคงชงไม่เลิก

"สัส" จงอินหันหน้ามาตอบชานยอล

"จะกลับรึยังครับ" คยองซูที่เพิ่งเดินมา ถามจงอินด้วยเสียงเรียบ

"ตัวจริงมาหว่ะ" ชานยอลอมยิ้มแล้วหันไปกระซิบจงอิน

"มึงหุบปากไปเลยนะไอ่โย่ง" จงอินขบฟันแล้วกระซิบตอบกลับชานยอลไป

"ไปสิ กลับกันเถอะ"จงอินอมยิ้มรีบเดินไปคว้าข้องมือเล็กและเดินไปขึ้นรถ

"ปากแข็งจังนะมึง ไอ่ดำ" ชานยอลพูดขึ้นเมื่อจงอินเดินไปกับคยองซู  แหมขอเม้าส์หน่อยเถอะครับ ไอ่ดำนี่ทำตัวแปลกๆตั้งแต่เปิดเทอมแล้วครับ บางทีก็เหม่อยิ้มยังกะคนบ้า งึมงำ คา คา ยอง ยอง อะไรของมันเหมือนท่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ผมนี่คิดว่ามันบ้าไปแล้วครับ แซวหญิงน้อยลง อันนี้เลยครับจุดพีคมันผิดปกติครับ  รีบกลับห้อง ไม่ค่อยมาตั้งวง มันน่าสงสัยมั้ยล่ะครับ จนผมบังเอิญได้เจอน้องคยองซูอยู่ที่คอนโดมันนี่แหล่ะครับหายสงสัยเลย มันเล่าว่าเป็นลูกของเพื่อนแม่มาจากต่างจังหวัด ดูก็รู้ครับว่าไอ้ดำนี่ชอบน้องเค้าเข้าแล้ว แต่มันก็ปากแข็งไม่ยอมรับครับ การกระทำสวนทางกับคำพูดมากครับ 'กุก็เห็นน้องเป็นน้อง แกล้งนิดแกล้งหน่อยไม่ได้คิดอะไร' พี่น้องที่ไหนเค้าส่งสายตาแบบนั้นกันวะ มีหอมด้วยอันนี้ผมแอบเห็นนะครับ 

"นี่...เหนื่อยหรอ ทำไมวันนี้เงียบจัง" จงอินถามพร้อมกับเอื้อมมือจากพวงมาลัยรถไปยีหัวเด็กก้อนที่นั้งข้างๆเบาเบา

"..................."เงียบ

"ไม่สบายรึเปล่า หันหน้ามาหน่อยเร็ว" คยองซูยังมองไปนอกหน้าต่างไม่ขยับ

"ผมง่วงคับ" พูดเสร็จก็หลับตาลงไปเฉย จงอินยีหัวน้องเบาๆอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก  จงอินยืนเคาะประตูหน้าห้องของคยองซู

"คยองซู ออกมากินข้าวได้แล้ว"

"..............................."เงียบ

"คยองซู นอนหลับหรอ"

"..........................."เงียบ

จงอินลองบิดประตูดูปรากฏว่าไม่ได้ล็อค เลยเดินตรงไปหาคนที่นอนหันหลังให้เค้าอยู่

"นี่ พี่เรียกไม่ได้ยินหรอ" จงอินถามคนที่นอนอยู่

"คับ  ผมง่วง ไม่กินครับ อยากนอนมากกว่า" พูดเสร็จก็รีบคลุมโปงหนีคนเป็นพี่ นึกโกรธตัวเองที่ลืมกดล็อคประตู

"คยองซู เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายรึเปล่า ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้เลย" จงอินพูดไปด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ครับผมเหนื่อยจริงๆ คายองของนอนนะครับ" คยองซูกลั้นเสียงสั่นออกไปบอกคนเป็นพี่

"งั้นนอนนะพี่ไม่กวนแล้ว ถ้าหิวก็ออกมากินละกันนะ" จงอินพูดแล้วกำลังจะลุกออกไป แต่ต้องหยุดอยู่กับที่เพราะแขนเล็กที่กอดจากข้างหลังจนแน่นเอว

"หรืมมม อ้อนหรอ นี่ไม่สบายรึเปล่า"ถามแบบยิ้มๆออกไป

"ไม่.....อึก"คยองซูส่ายหน้าไปมากับแผ่นหลังพร้อมสะอื้น

"คยองซู...."จงอินรีบแกะมือน้องแล้วหันหลังกลับไป ดวงตาคู่สวยแดงกล่ำเพราะกลั้นสะอื้นเต็มที่

"ระ ร้องไห้ทำไม ใครแกล้ง ใครทำอะไรบอกพี่มา" จงอินรีบถามออกไปเพราะเป็นอีกครั้งที่เค้าเห็นคยองซูร้องไห้

"ฮรึก เจ็บครับ" คยองซูเริ่มสะอื้นหนักขึ้น

"ไหนบอกพี่ซิเป็นอะไร เจ็บตรงไหน ใครแกล้ง" จงอินถามออกไปและค่อยๆเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มน้อง 

"อึก ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ไม่อยากอยู่กับพี่จงอินแล้วครับ ฮรึก มันเจ็บตรงนี้" คยองซูร้องออกมาพร้อมกับมือป้อมๆทุบตรงหัวใจเบาๆ

"คยองซู พูดอะไร ทำไมอยู่ๆพูดแบบนี้ พี่เสียใจนะ"จงอินรวบตัวน้องเข้ามากอดอย่างใจเสีย คยองซูไม่เคยเป็นแบบนี้ ถึงเค้าจะชอบแกล้งคยองซู แต่ตั้งแต่วันแรกที่ทำคยองซูร้องไห้ จงอินก็ไม่เคยแกล้งขนาดนั้นอีกเลย

"ฮรึก เวลาอยู่ใกล้ๆพี่แล้วคยองเจ็บตรงนี้มากเลย มันชอบเต้นแรงๆเวลาพี่แกล้ง และวันนี้มันเจ็บมากเลยที่เห็นพี่อยู่กับคนอื่น ฮรึก"

"อึก มันเต้นแรงจนมันเจ็บมากเลย คยองไม่รู้มันเป็นอะไร"

"พี่โซอึนมาบอกกับคยองว่าให้อยู่ห่างๆพี่ไว้ อึก ผมยิ่งเจ็บ"

"วันนี้ผมเข้าใจแล้ว ที่หน้าคณะพี่วันนี้ผมเห็นแล้ว"

"ฮรึก ผมเจ็บจนทำอะไรไม่ถูก ผมไม่รู้ผมเป็นอะไร มันเจ็บจังพี่จงอิน ฮรืออออ"

"หยุดร้องและฟังพี่พูดก่อนได้รึเปล่า คายองน้อย" จงอินกอดแน่นขึ้นและโยกไปมาเบาๆ

"ฮรึก....." คยองซูสะอึกพยักหน้ารับในอ้อมกอดเบาๆ

"พี่ยังไม่มีใคร คงไมได้ยืนฟังไอ้ชานยอลสารภาพสินะ เด็กน้อย หึ"จงอินพูดไปยิ้มไปหลังจากนั่งทบทวนคำพูดของคนในอ้อมกอดนี้

"ฮรึก อึก พี่คบกับพี่โซอึนแล้วนี่ครับ พี่โซอึนบอกกับผม ฮรืออออออ ผมไม่ยอมนะ ไม่เอาแบบนี้ ผมชอบพี่จงอิน ฮรือออ ไม่รู้ตอนไหน แต่ผมชอบพี่จงอินแล้วนะ ชอบมากๆด้วย ฮรึก ไม่ยอมนะ คายองไม่ยอมนะ ฮรืออออออ" เด็กน้อยกอดจงอินแน่น ปากเล็กพูดไปร้องไปจนตัวโยน

"พี่ไม่ได้คบกับโซอึน  พี่ชอบคนที่ร้องไห้ที่กอดพี่แน่นตรงนี้ต่างหาก" จงอินพูดยิ้มตอบคนที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอด

"ฮรือออ ไม่ยอมนะ พี่จงอินชอบ......ฮะ พะ พะ พี่ พี่จงอินชอบ..."คยองซูเงยหน้าจากอกจงอิน จงอินปาดน้ำตาออกจากแก้มใสทั้งสองข้าง แล้วค่อยๆก้มจูบซับน้ำตาที่หางตาอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆผละออก

"พี่ชอบเรา ไม่สิ.. พี่รักคยองซูนะ ขอโทดนะครับที่เพิ่งบอก"มือหนายังประคองใบหน้าใสไม่ห่าง นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มใสอย่างเอ็นดู 

"พี่จงอินแกล้งผมอยู่ใช่มั้ย แกล้งบอกว่าชอบว่ารักผมอยู่รึเปล่า อึก" น้ำตาเม็ดเล็กไหลลงบนแก้มใสอีกครั้ง ตากลมโตจ้องใบหน้าคมอย่างจริงจัง

"แล้วต้องทำยังไงถึงจะเชื่อว่าพี่รักเราจริงๆล่ะ งั้นแบบนี้ดีมั้ย..."  ใบหน้าของจงอินค่อยๆโน้มลงมาพร้อมริมฝีปากหนาที่บดเบียดทาบชิดลงบนริมฝีปากอิ่มโดยคนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัว   ริมฝีปากหนากดย้ำเรียวปากอิ่มอยู่เนิ่นนาน ลิ้นหนาเริ่มสะกิดริมฝีปากอิ่มให้เผยออกอย่างช้าๆ คนตัวเล็กได้แต่นั่งเกร็ง มือหนายกขึ้นลูบหลังเป็นทางปลอบน้องไม่ให้เกร็ง มือเล็กค่อยๆยกขึ้นคล้องคอคนเป็นพี่อย่างไม่รู้ตัวและหลับตาเอียงใบหน้ารับสัมผัสแปลกใหม่จากคนเป็นพี่ "อื้อออ" เริ่มมีเสียงครางน่ารักเล็ดออกมาจงอินผละใบหน้ายกยิ้มพอใจออกมาเล็กน้อยและจูบต่อไปซ้ำแล้วซ็ำเล่า จูบแสนหวานเนิ่นนานพอที่จะให้คนตัวเล็กเริ่มหายใจติดขัด จงอินค่อยผละใบหน้าออกมาอีกครั้ง นิ้วเรียวสัมผัสริมฝีปากอิ่มที่เริ่มบวมเจ่ออย่างแผ่วเบา ใบหน้าใสตอนนี้มีริ้วแดงขึ้นมาด้วยสิ ไม่รู้จงอินคิดไปเองรึเปล่า แต่ มันน่ารักครับ.....

"เชื่อพี่ได้รึยังครับ" จงอินถามคนตัวเล็กที่ยังหลับตาพริ้มอยู่

"ครับ......พี่จงอิน" เด็กน้อยตอบและค่อยๆยิ้มจนตาเป็นสระอิ  แก้มที่แดงเพราะความเขินนั้นยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก 'หยุดน่ารักซักนาทีนึงได้มั้ยเจ้าเด็กเอ๋อ' เสียงความคิดของจงอิน

"พี่จงอินครับ...." เด็กน้อยผลุบหน้าลงคางชิดอกอีกครั้งพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนมีอะไรในใจ

"หืมมม เป็นอะไรไปอีกตัวเล็ก" จงอินดึงตัวน้องมานั่งตัก สองมือผสานไว้ที่เอวบาง คางเกยไว้ที่ไหล่แคบของคนตรงหน้า

"งื้อออ พี่จงอิน " เสียงครางเบาๆด้วยความเขิน

"ว่าไงครับ"

"คือ คือว่า ผม..."

"หืมมม รึว่า อยากจูบอีกหรอ" ใบหน้าคนเป็นพี่เริ่มซุกซนไปที่ซอกคอขาวของคนตัวเล็ก

"มะ ไม่ใช่ งื้ออ พี่จงอินหยุดก่อน " คนตัวเล็กในอ้อมกอดรีบหดคอหนี

"หึ .." จงอินขำกับการกระทำของเด็กในอ้อมกอด

"คือว่า.....ผมหิวข้าวแล้วครับ" เด็กน้อยหันไปบอกคนเป็นพี่อย่างเขินอาย 

"มันใช่เวลามาหิวข้าวมั้ยเนี่ย  นี่พี่สารภาพรักกับนายอยู่นะ เจ้าเด็กเอ๋อ หึ" จงอินพูดไปยิ้มไป

"เด็กเอ๋อหรอครับ แล้วรักมั้ย" เด็กน้อยตาโตพูดออกไปอย่างแผ่วเบา

"รักสิ  รักมากด้วยนะ เด็กเอ๋อของฉัน ฟอดดด" พูดจงจงอินก็หอมอีกฟอดใหญ่

"งิ้อออ ไม่อยู่ใกล้พี่จงอินแล้ว ผมจะลงไปกินข้าวให้หมดไม่แบ่งให้พี่กินเลย แบร่!!" คนตัวเลักรีบลุกจากตักคนเป็นพี่แล้วหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ รีบวิ่งออกไปจากห้องด้วยความเร็วแสง ทิ้งคนเป็นพี่ไว้ในห้องคนเดียว

คยองซู "...ผมก็รักพี่จงอินมากๆเหมือนกันครับ"  เด็กน้อยพึมพรำยืนยิ้มพิงผนังข้างนอกห้องที่ตัวเองเพิ่งวิ่งออกมา 

                              

                            

                                                           

                                 -------------------------------------------------------------------------------------------

                                                      

                                                                  

                                                                     THE END

                                 -------------------------------------------------------------------------------------------

Talk : ฟินกันมั้ยอ่าาาาาาาาา ขอเสียงหน่อย 555 เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเรานะ ภาษาและเนื้อเรื่องอาจจะมึนๆงงๆไปบ้างขออภัยด้วยนร้า ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ เราเป็นแฟนคาดินะ เราชอบคู่นี้มากๆ คู่อื่นก็ชอบนะ วางพอตเรื่องใหม้ไว้แล้วแฟนๆ Kaido Hunhan chanbeak เตรียมตัวรอเลย 555 จะพยายามปรัปรุงผลงานให้ดียิ่งๆขึ้นไป ฝากติชมและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ