กำนันพราย

กำนันพราย กำนันหนุ่มวัย 33 ปี นิสัยนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดแต่ต่อยเจ็บ ปากแข็งแต่ใจอ่อน เห็นน้ำตาไม่ได้ แต่ชอบวางมาดนิ่งเวลาอยู่กับธามไท เขาเป็นหนุ่มหล่อที่สาวๆในหมู่บ้านหมายปอง และที่สำคัญคือเขาเกิดในฤกษ์พิฆาต และมีเหล็กไหลฝังอยู่ในตัว ดวงจิตเลยแข็งกล้ากว่าคนอื่น

ธามไท วัย 20 ปี ลูกชายสุดหล่อ หน้าหวานของมาเฟียระดับประเทศ นิสัยเงียบ อ่อนโยนกับคนสนิท แต่ก่อนเป็นคนไม่ยอมใคร แต่พอต้องมาอยู่กับกำนันที่ไม่ถูกกับพ่อตัวเองเขาก็กลายเป็นคนเจ้าน้ำตาขึ้นมาเสียดื้อๆ หรือจะเป็นเพราะบางสิ่งที่ตามทวงคืนร่างนี้คืนกันนะ

#นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับวิญญาณที่ตามทวงคืนคำสัญญาเมื่อแปดสิบปีก่อน วิญญาณของเสือสมิงลายพาดกลอนสีขาวตัดดำ เด็กหนุ่มที่มีอายุครบยี่สิบปี จำต้องหาวิธีเอาตัวรอดจากการครอบครองร่างนี้ในทุกคืนวันพระ แต่คนที่จะช่วยได้กลับเป็นคนที่เกลียดพ่อเขาเข้าไส้ แล้วแบบนี้จะรอดได้ยังไงกัน

เรื่องนี้ไรท์แต่งตามจินตนาการเท่านั้น บางบทบางตอนแต่งเติมเพื่อให้ได้อรรถรสตามสมควร ตัวละคร สถานที่ไม่มีอยู่จริง หากการบรรยายเกี่ยวข้องกับหน่วยงานหรือสถานที่ใด ขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ เพราะไรท์สมมุติขึ้นมาทุกอย่าง วิถีชีวิตอาจจะเป็นไปตามนั้นบ้าง เพราะไรท์ก็คนบ้านนอก เลยเอาบางช่วงบางตอนที่เคยประสบและทำมาเรียบเรียงใส่ไปด้วย ส่วนเนื้อหาเรื่องไสยศาสตร์มนต์ดำหรือเรื่องเกินจริงคือแต่งขึ้นทั้งนั้น หวังว่าทุกคนจะสนุกกับเรื่องนี้นะคะ

เรื่องย่อ

“ทำไมฉันจะต้องมาช่วยคนที่เกี่ยวข้องกับมันด้วยนะ”

เสียงก่นว่าตัวเองในใจ ก่อนเขาจะเหสายตาไปทางอื่น เพราะตอนนี้ในโสตประสาทมันมีแต่ภาพใบหน้าของอีกฝ่ายที่มันเด่นชัด และยังปะปนกับใครบางคนที่เขาเกลียดด้วย แต่สุดท้ายก็ก้มลงมามองสำรวจอีกเช่นเคย

เรียวตาสวยที่ปิดสนิท ทำให้ได้เห็นขนตาที่หนายาวเป็นแพ ไล่ลงมาก็เป็นจมูกเรียวที่ยังคงมีร่องรอยคราบเลือดเปรอะเปื้อนอยู่ และริมฝีปากอิ่มรูปกระจับที่มันออกเป็นสีแดงเรื่อขับกับผิวขาว ซึ่งเขามักจ้องมองอยู่เสมอ

ลมที่พัดโชยมาพร้อมกับบรรยากาศที่ร่มรื่นของป่าติดกับไร่ ทำให้กำนันหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จึงทำให้เขาผล็อยหลับไปเช่นกัน จนไม่รู้ว่าเวลามันล่วงเลยมากระทั่งถึงเวลาที่รถของลูกค้ามาถึงแล้ว โรมและแก้วออกตามหาเจ้านายของตัวเองอย่างเป็นห่วง เพราะเห็นว่าหายไปกว่าสองชั่วโมงแล้ว

“ชู่ว! หลับอยู่แก้วกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่เฝ้าเอง”

แก้วพยักหน้าเมื่อเห็นแล้วว่าเจ้านายนั้นนั่งพิงต้นไม้หลับอยู่ คงจะเหนื่อยกันทั้งคู่นั่นแหละ โรมเลยเดินไปนั่งห่างออกมาไม่ไกลนัก พร้อมกับถ่ายรูปส่งให้เจ้านายดู

เวลาที่ผ่านเลยไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ทำให้ธามเริ่มรู้สึกตัว

แต่พอขยับร่างกายเขากลับมุดหน้าเข้าหาส่วนนั้นของกำนันหนุ่มเสียได้ ทำเอาคนตัวโตถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อรู้สึกตัวและลืมตามองอีกฝ่าย ที่ขยับเคลื่อนตัวเข้าหา จนมันสัมผัสกับส่วนเนื้อที่อยู่ใต้กางเกงยีนส์ของเขา มือเล็กก็ยกขึ้นกอดเอวสอบไว้พร้อมกับเสียงอู้อี้ดังขึ้น

“สิงโตอย่าหนีสิ” ที่ธามพูดแบบนี้ก็เพราะเขากำลังฝันว่าสุนัขพันธุ์โกลเด้นกำลังจะลุกออกจากเตียง สองมือเลยเอื้อมไปกอดเอาไว้ ทั้งที่ความเป็นจริงมันคือกำนันพรายที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ เพราะอีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบจนมันถูกับส่วนหัวที่ดันตื่นขึ้นมาซะอย่างนั้น

“กูไม่ใช่สิงโตที่ไหน แต่เป็นเสือที่จะขย้ำมึงถ้าไม่ปล่อยมือออกจากตัวกูเดี๋ยวนี้ ไอ้ธาม!!”

เพียงเท่านั้นร่างเพรียวซึ่งนอนอยู่บนตักก็สะดุ้งโหย่ง พร้อมกับลืมตามองอีกฝ่ายทันที ก่อนจะเลื่อนลงมายังมือตัวเองที่ยังคงกอดรัดเอวสอบไว้ ธามแหงนหน้ามองกำนันก่อนจะยิ้มแห้งส่งไปให้หนึ่งที แล้วค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกมา และพยุงตัวลุกออกจากตักของอีกฝ่าย

“มีอะไรกันเหรอครับ” โรมที่ได่ยินเสียงเอ็ดตะโลก็รีบตรงเข้ามาถามในทันที ธามลุกขึ้นยืน ก่อนจะปัดเศษดินเศษหญ้าบนขาออก แล้วยกมือไหว้คนโตกว่า ก่อนจะจูงมือโรมเดินหนีไป

“ไอ้เด็กบ้า! ทำเอาซะปวดหนึบเชียว”

พรายพูดตามหลังคนที่เดินไปไกลลิบแล้ว แต่เขายังคงต้องนั่งสงบอารมณ์ที่มันคุกรุ่นอยู่คนเดียว ทั้งที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นระหว่างผู้ชายด้วยกัน