ผมไม่เคยลืม

แจม นักศึกษาปีหนึ่ง อายุสิบเก้าปี เด็กกำพร้าตัวคนเดียว ขี้งก ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน 

เพลิง พ่อเลี้ยงของเก้ารูมเมทของแจม เขามีบางอย่างที่เคยปกปิดเอาไว้ จนกระทั่งเรื่องเปิดเผยเมื่อเจอแจม 

“แหม! กล้าพูดนะทีนายว่าฉันฉอดๆ คิดว่าคนอื่นเขาหูหนวกหรือไง ปล่อยมาเลยพี่ชิน เก่งนักเหรอไอ้ลูกแหง่ ไม่มีลูกน้องตามติดจะปากเก่งกับคนอื่นแบบนี้ไหม”

“แจมพอเถอะ เดี๋ยวเฮียจัดการเอง”

“ไม่ครับ ขอผมเคลียร์กับมันเอง ทนมาตั้งแต่ตอนที่มันเข้าห้องวันนั้นแล้ว วันนี้มาตัดสินกันให้จบๆ จะได้รู้กันไปว่าจะอยู่ที่นี่อย่างสงบสุขได้ไหม”

“เออ มึงกับกูเจอกันซักตั้งไอ้แจม ตัวเล็กแบบนี้กูต่อยคว่ำมานักต่อนักแล้ว”

แจมเดินลงมายืนไม่ใกล้จากเพื่อนซึ่งโตกว่าเขาอยู่ไม่น้อย โดยมีสายตาของเหล่าลูกน้องของเพลิงยืนมอง รวมถึงแม่บ้านที่ออกมาเชียร์ทั้งคู่ เพราะต่างก็หน้าตาดีจนเกิดอาการเสียดายถ้าต้องตาบวมขึ้นมา

“จะไม่ห้ามหน่อยเหรอครับ ยังไงคุณเก้าก็เป็นมวยนะ แต่คุณแจมนี่สิจะไม่กลายเป็นกระสอบทรายเหรอครับ”

“ก็ถ้าเขามั่นใจว่าสู้ไม่ได้ คงไม่กล้าท้าอีกฝ่ายหรอก ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้เมียเจ็บตัวแน่”

“แล้วลูกล่ะครับ” ชินถามด้วยความอยากรู้

“ช่างมัน อยากปากดีนัก”

“อืม เข้าใจแล้วครับ เอาเป็นว่าผมเลือกข้างถูก”

ชินพูดขึ้นก่อนจะหันไปยังสองหนุ่มซึ่งยืนประจันหน้ากันอยู่ แต่เพลิงกลับขมวดคิ้วสงสัยคำพูดของคนสนิทเสียได้ แต่ก็ยังไม่ทันได้ถามอะไรอีก เพราะต้องคอยห้ามถ้าเมียรักเกิดพลาดพลั้ง

“เข้ามาสิไอ้อ่อน” เก้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูก เขาเองก็ไม่อยากรังแกคนที่อ่อนแอกว่านักหรอก แต่เพราะถูกหยามซึ่งหน้าใครมันจะทนได้ อย่างน้อยต้องให้เขาสั่งสอนซักหมัดสองหมัดถึงจะพอใจ

“ก็เข้ามาสิ นายอยากต่อยฉันไม่ใช่เหรอ” 

#คำเตือน อาจมีถ้อยคำที่ไม่เหมาะสม แต่เป็นการบรรยายเพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไรท์ไม่ได้มีเจตนายั่วยุหรือให้ทำตาม จงอ่านเพื่อความบันเทิง บางฉากบางตอนอาจจะเลือดกำเดาไหลได้ โปรดระมัดระวัง 

# ฝากนิยายวายแนวดิบนิดๆด้วยนะทุกคน ติชมได้นะ ไม่ชอบไม่ว่ากัน