ดันเจอคู่อริเก่า[BL]

ตอนที่1: เจอคู่อริเก่า

ณ ที่บาร์เเห่งหนึ่ง

"เวยนี้มันเเม่งก็ดึกมากเเล้วนะเว้ยมึงจะยังไม่กลับอีกหรอว่ะพวกกูก็เริ่มมึนเมากันเเล้วนะเว้ย"

เป็นนํ้าเสียงของไนท์เพื่อนในกลุ่มของเวยพูดดังขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศในร้านที่กำลังวุ่นวายเนื่องจากมีเสียงเพลงเเละเหล่าผู้คนที่กำลังเฉลิมฉลองหลังจากที่ทุกคนเหน็ดเหนื่อยกับการทำงานมาทั้งวันเพราะร้านเเห่งนี้อยู่ติดกับริษัทใหญ่ข้างๆเลยทำให้มีผู้คนเข้าออกอย่างไม่ขาดสาย

"ห๊ะ!!มึงว่าอะไรกูไม่ได้ยิน"  เวยพูดขึ้นพร้อมกับเบิกหูของตนเพื่อที่จะฟังไนท์เพื่อนของตนพูดขึ้นอีกครั้ง

"กูถามว่าดึกเเล้วมึงไม่ยังคิดจะกลับอีกหรอว่ะเเม่งพวกกูก็จะไม่ไหวเเล้วนะเเม่งมึนหัวชิบหาย เหล้าอะไรของเเม่งเเรงชะมัด"  ไนท์พูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่ปนด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับยกมือของตนเองขึ้นนวดที่ขมับของตน

"เดี๋ยวก่อนสิว่ะ โถ่วมึงจะรีบกลับไปไหนอยู่คุยกับกูก่อนอุตส่าห์กว่าจะออกมาสังสรรค์พบปะกันเเบบนี้ไม่ใช่จะหาเวลามาเจอกันได้ง่ายๆนะเว้ยคิดจะกลับกันง่ายๆเลยหรอว่ะ"

"ก็พวกกูไม่ไหวเเล้ว ใช่ไหมพวกมึง?" เป็นเสียงของไนท์ที่พูดขึ้นมาถามเพื่อนๆในกลุ่มที่นั่งเกาะกลุ่มข้างๆ

"ใช่ๆกูไม่ไหวเเล้วว่ะเวย พวกกูขอตัวกลับบ้านก่อนนะ" 

"ดะ เดี๋ยว" เป็นเสียงเวยที่ตะโกนไล่หลังบรรดาเพื่อนๆของตน

"หึ!! ไอพวกเพื่อนชั่ว เเม่งทิ้งกูไปหมดเลย หึไม่เคยนึกใจคอเวยกูคนนี้มั้งเลย เเม่งออกไปให้หมดเลยย" นํ้าเสียงของเวยโวยวายอย่างโมโห

เห้อ!!ว่าเเต่บรรยากาศที่สบายๆเเบบนี้ทำไมเวยถึงกลับอดคิดเรื่องราวของตนในสมัยเด็กไม่ได้ 

ย้อนความในสมัยเด็ก

"นี่!!นายเอาของของฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!!" 

เป็นเสียงของเวยที่พูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด เพราะอะไรนะสิ เพราะไอเพื่อนเชี่ยอย่างธามมันกำลังเเกล้งเอาปากกาไปเล่นเเถมยังต้องให้เข้ามายื้อเเย่งเขย่งตัวเเบบนี้เพื่อที่จะเอาปากกาของตนคืนจากมืออีกฝ่าย หึ นึกเเล้วมันน่าโมโหชะมัดทำไมเราต้องตัวเตี้ยเเบบนี้ด้วยว่ะ ไม่ชอบใจเลย

"หึ!!อยากได้อย่างนั้นหรอ เเน่จริงนายก็เอาออกจากมือฉันให้ได้สิ" ธามพูดยิ้มเยาะอีกฝ่ายพร้อมกับยกมุมปากขึ้นนิดๆราวกับตนเป็นผู้ชนะ

"ได้!!กูจะเอาเเม่งเดี๋ยวนี้เเหละ" เวยพูดพร้อมกับกอดตัวปีนอีกฝ่ายเพื่อขึ้นไปเอาของจากมืออีกฝ่ายโดนไม่รู้ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไปโดยที่ไม่คาดคิดทำให้การกระทำเหล่านั้นได้ไปจุดชนวนของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

"นะ นี่!!ลงไปในนะเว้ยยย!!" เป็นนํ้าเสียงของธามที่เอ่ยห้ามอีกฝ่ายให้หยุดการกระทำเหล่านี้

"มะ..ไม่กูไม่ลงจนกว่ากูจะได้ของของกูให้ได้"

"ดะ..เดี๋ยว มึงลงก่อน กูจะล้มม อ๊ะ!!" เป็นนํ้าเสียงของธามที่เอ่ยออกมาเพื่อเตือนอีกฝ่ายให้ลงไปเเต่ทว่าดูท่าจะไม่ทันเสียเเล้ว  ปากของตนได้ประกบจูบกับคนตรงหน้าเรียบร้อยเเล้ว

"อะ..อืมม" หะ เห้ยย เเม่งง เป็นฝ่ายของเวยที่รีบดีดตัวลุกขึ้นทันที

"ม..มึงเเม่ง ไอเลว มึงกล้าทำงี้ได้ไง"  เวยโมโหด้วยท่าทางหงุดหงิดยังไม่ได้ของตัวเองคืนเเถมยังต้องมาเสียจูบเเรกให้กับคู่อริตรงหน้าที่ชอบเเกล้งตนอีกด้วย

"หึ เป็นมึงเองไม่ใช่หรอที่ล้มลงมาทับตัวกูเเล้วก็ยังเเอบมาขโมยจูบเเรกกูด้วย" ธามพูดด้วยนํ้าเสียงขบขัน ท่าทางของอีกฝ่ายที่เเสดงออกมาเมื่อกี้มันช่างดูใสซื่อขัดกับท่าทางปากคอคนตรงหน้าดีนัก พอคิดได้เเบบนั้นธามก็อดที่จะไม่หัวเราะอีกฝ่ายขึ้นมาไม่ได้

"ฮ่าฮ่า!! มึงนี่มันน่าตลกชะมัด เเล้วไว้เจอกันใหม่นะครับ" ธามพูดทิ้งท้ายพร้อมกับเดินจากไปโดยหารู้ไม่ว่าเจ้าตัวได้ลอบยิ้มขึ้นที่มุมปาก

"เเม่ง ไม่ไกลๆกูเลย" เเม่งเอ้ยยยเมื่อกี้เราเสียจูบเเรกให้สารเลวนั่นเเล้วหรอ เเม่งน่าขยะเเขยงชะมัด เวยรีบเช็ดปากอย่างเเรงราวกับต้องการให้รสจูบอีกฝ่ายหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

กลับมาที่ปัจจุบัน

"เห้อ"เสียงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ของเวยราวกับเจ้าตัวไม่พอใจกับเหตุการณ์ในอดีตของตนเป็นอย่างมาก เเม่งเอ้ย!!ผ่านมาหลายปีเเล้วเราก็ยังไม่คิดที่จะลืมเรื่องนี้อีกหรอ 

"ว่าเเต่ไอหมอนั่นจะเป็นอย่างไรบ้างว่ะ ป่านนี้คงร่อนเร่ไปไหนก็ไหนเเล้ว" เเล้วนี้เราจะนึกถึงไอเลวนั่นทำไมมันเป็นคนที่ขโมยจูบเเรกเรานะเว้ย เวยพูดพึมพำบ่นกับตัวเองในใจ

ในระหว่างที่เวยกำลังจิบเหล้าเเก้วที่สองอย่างเพลิดเพลินเเละทอดมองบรรยากาศร้านอย่างเงียบๆราวกับว่าตนกำลังปล่อยใจกับเสียงเพลงที่คลอเบาๆในร้านบาร์เเห่งนี้

ทว่ากลับมีใครคนนึงเดินตรงเข้ามาหาเเละเอ่ยนํ้าเสียงเเหบพร่ากลับมา ทำให้เวยที่สงสัยว่าใครกันที่มารบกวนเวลาเเสนรื่นเริงของตนกันเเน่ พร้อมกับหันหน้าไปมองอีกฝ่าย เเละทำให้เวยที่เห็นเเบบนั้นถึงกลับเเสดงนํ้าเสียงตกใจอย่างสุดขีด

"หะ เห้ยไอเชี่ยธาม"

"เวยช่วยธามหน่อยนะครับ ธะ ธามไม่ไหวเเล้วว"

นี่มันเรื่องเชี่ยอะไรกันว่ะเนี่ยยย

เปิดเรื่องใหม่ฮะ ฝากกันด้วยน้าาาา 

ถ้าอ่านเเล้วชอบอย่าลืมกดใจให้ไรท์กันน้า เเละก็คอมเม้นติชมกันได้นะฮับ เเต่อย่าเเรงน้าา