แก้วกัลยา

แก้วกัลยา

แม้จะเหนื่อยเพียงใด..จงจำไว้นะศุภลักษณาว่า

.........มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ..........

.........หน้าที่ของเจ้าหญิงแห่งนครโกศล..

..หน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบ

.........จนกว่าชีวิตจะหาไม่

หากความตายของเราสามารถยุติศึกครั้งนี้ได้......เราก็จะทำ

          

        "ศุภลักษณาประนมมือไหว้ผู้มีพระคุณก่อน พาร่างที่อ่อนเพลียนั้นเดินลงจากกระท่อมไป แต่ยังไม่ทันพ้นเขตกระท่อมนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไปอีก   แต่ทว่าครั้งนี้ร่างงามละไมยังไม่ได้แตะถึงพื้น ก็มีมืออันแข็งแรงพยุงตัวเธอขึ้น และอุ้มร่างระหงนั้นขึ้นกลับกระท่อมไปราวกับอุ้มปุยนุนก้อนเล็กๆ ก่อนที่จะหมดสติเธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึก......อะไรบางอย่าง....ความรู้สึกที่เคยรู้สึกเมื่อนานมาแล้ว........"

               น่าแปลก! การได้สนทนากับชายผิวสองสี รูปร่างสูงใหญ่ คนนี้ เพียงไม่กี่ประโยค  ทำให้ศุภลักษณาลืมความเจ็บปวดที่มีอยู่ และพิษไข้ก็ดูเหมือนจะลดลงไปในระยะเวลาอันรวดเร็วกว่าปกติ  ความสบายใจบังเกิดขึ้นมาอย่างน่า

อัศจรรย์

             ยังไม่ทันจะเอ่ยพยางค์สุดท้ายออกจากปาก   โลกทั้งโลกก็ดูจะมืดดำสนิทยิ่งกว่าที่เธอเคยสัมผัสมา    ศีรษะที่หนังอึ้งพาให้ร่างระหงทรุดฮวบลงทั้งยืน  โดยปราศจากผู้ใดรองรับ

           
               อินทรรับรู้ได้ถึงความเป็นขัตติยนารีของศุภลักษณา  แม้เธอจะเป็นเพียงหญิง  แต่เธอก็เด็ดเดี่ยว  และกล้าหาญไม่แพ้ชาย   การที่เธอกล้าเข้ามาในทัพหลวงนี้   แม้ว่าเธอจะต้องแลกกับศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง  แม้ว่าจะต้องเสี่ยงกับคมมีดและปลายประหารของราชาทีฆชนก  เธอก็เต็มใจทำ......เพื่อ บ้านเมืองของเธอ.... 

ฝากเรื่อง "แก้วกัลยา" ด้วยนะคะ
หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ทอดทิ้งนิยายแบบ ไทย ไทยของเรานะ
เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลยค่ะ  
มาร่วมิดตามว่า 

 ศุภลักษณาจะสามารถทำให้ 
ราชาทีฆชนกหลงรักเธอภายใน 7 วันได้หรือไม่?
กลลวงที่ฝ่ายอวิโรธนะ ตอบโต้ โกศล จะเป็นเช่นไร ?
ศุภลักษณาต้องตกเป็นเชลยของกษัตริย์ผู้โหดเหี้ยมและกระหายสงครามผู้นี้หรือ
ติดตามและเม้นท์กันเยอะนะคะ

น้ำใส