AGGRESSIVE DOCTOR

การเป็นหมอที่ใคร ๆ เขาว่าโหด ยากเย็นแสนเข็ญ มันจะแค่ไหนกันนะ… เรื่องราวและประสบการณ์ในชีวิตของคุณแต่ละคนที่แตกต่างกันไป อาจทำให้คุณมอง ‘หมอ’ ด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน อาจดีหรือร้าย ศรัทธาหรือว่าดูหมิ่น ยกย่องหรือเหยียดหยาม แต่เรื่องราวของเด็กหนุ่มตัวกลม ผิวแทนคนนี้ อาจทำให้คุณได้เห็นมุมมองอื่น ๆ ที่ไม่เหมือนเคย ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลง แต่น่าจะพอให้คุณทุกคนตกผลึกกับตัวเองได้ว่า ‘AGGRESS DOCTOR’ คือหมอ คนรอบข้างหมอ คนไข้ ญาติคนไข้ หรือใคร…ที่ Aggressive

.

.

.

“ดีจัง มีลูกจบหมอด้วย แบบนี้พ่อแม่ก็ภูมิใจแย่เลยซิคะ"

เสียงช่างทำผมกล่าวชมหญิงสาววัยห้าสิบปลาย ๆ ตามประสาช่างทำผมที่ต้องอวยลูกค้าอยู่เนือง ๆ 

“เนี่ย แม่ภูมิใจกับเขามาก แม่เป็นแม่ค้าไม่ได้เรียนสูง ส่งลูกเรียนหมอได้ก็ดีใจ แล้วก็ไม่ได้เคยต้องว่าต้องบ่นนะ เขาดีของเขาเอง ตั้งใจเรียนมาตั้งแต่เด็ก ๆ การบ้านไม่เคยต้องสอนเลย ทำเองหม๊ดดด”

เสียงหญิงสูงวัยตอบกลับ ขณะที่ช่างกำลังไดร์ผมสั้นประบ่าสีน้ำตาลแดงให้กับเธออยู่ ถัดไปจากเก้าอี้ทำผมทางด้านหลังไม่ไกลนักก็เป็นเด็กหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ กำลังนั่งยิ้มเจื่อนเป็นการตอบรับคำชมของผู้เป็นแม่และช่างทำผมคนประจำ ที่กำลังคุยกันแล้วพากันมองผ่านกระจกมาที่ตัวเขาด้วยความชื่นชม

“แต่ก็เหนื่อยน่าดูเลยใช่ไหมคะคุณหมอ”

ช่างทำผมถาม เด็กหนุ่มตัวกลม ผมสั้นสีดำ ยิ้มและผงกหัวรับอย่างไว แก้มปริ ตาปิดเป็นสระอิเลยทั้งสองข้าง

“ตอนเรียนก็เหนื่อยอยู่ครับ แต่ตอนทำงานจริงคงเหนื่อยกว่า ผมก็ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเหนื่อยแค่ไหน”

เด็กหนุ่มตอบ พร้อมคิดตามก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ขนาดตอนเรียนเป็นเอ็กเทิร์น (นักศึกษาแพทย์ปี 6) ยังเหนื่อยแบบที่ว่าตายได้นะ แต่ยังไม่ตาย ไม่อยากจะคิดว่าตอนเป็นอินเทิร์น (แพทย์จบใหม่ปีแรก) จะเป็นอย่างไร คิดแล้วก็สยอง

หลังทำผมเสร็จ ‘พีท’ กับ ‘ลินดา’ แม่ของเขาก็เดินออกจากร้านทำผม กำลังจะมุ่งหน้าไปหาร้านอาหารบุฟเฟต์ในห้างกินให้หนำใจ สมกับที่พีทต้องนั่งรอแม่ทำผมอยู่นานเป็นชั่วโมง แต่ก็นะ นาน ๆ ทีจะมีเวลาอยู่กับแม่ จะได้พาแม่มาเดินห้าง เขาเลยยอมนั่งรอพร้อมกับได้เสพคำชมตลอดการทำผมของแม่โดยช่างคนประจำ 

“โอ๊ย! ขอโทษครับ”

พีทกล่าวขอโทษคนตรงหน้าที่เผลอเดินชนตรงหัวมุมทางโค้งไปห้องน้ำ ‘ซวยละ’ พีทคิดอยู่ในใจ เพราะเขาชนเข้ากับแก้วน้ำในมือของคนตรงหน้าอย่างจัง แม้มันจะไม่ได้ตกลงพื้น แต่แรงกระแทกก็ทำให้น้ำในแก้วกระเด็นไปเลอะเสื้อสีขาวของอีกฝ่ายไม่น้อย โชคดีที่เป็นแค่น้ำโคล่าไม่ใช่กาแฟที่จะซักยากกว่ากันเป็นไหน ๆ 

“ไม่เป็นไรครับ ขอโทษเหมือนกันครับ ผมรีบเดินเลยไม่ได้มอง… เออ ๆ เดี๋ยวกูรีบไปช่วย ไม่เกินสามสิ…." 

ชายร่างสูงใหญ่ได้สัดส่วนผิวขาวเรียบเนียนกล่าว ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจน้ำที่หกเลอะเสื้อตัวเองและพีทที่ยืนตาตื่นอยู่ตรงหน้าเท่าไร พูดแค่นั้นแล้วก็พูดพรึมพรำกับคนในโทรศัพท์ต่อพร้อมกับรีบเดินออกไป เหมือนรีบไปไหนสักที่ โดยไม่หันกลับมามองพีทอีกเลย

“คนอะไร ไร้มารยาท”

พีทสบถออกมาอย่างหัวเสียเล็กน้อย อาจเพราะเริ่มน้ำตาลในเลือดต่ำเข้าขั้นโมโหหิว

“เขาอาจจะรีบก็ได้ลูก ช่างเถอะ เราไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันดีกว่า… แต่ดูซิเนี่ยชวนแต่แม่กิน ไม่ชวนลดน้ำหนัก แล้วเมื่อไรจะผอมหละลูก”

“ดีแล้วแม่ เดี๋ยวผอมแล้วมีคนมาจีบ แม่จะเหงานะถ้าพีทมีแฟน”

“จริงด้วย งั้นพีทก็กินเยอะ ๆ เลยมื้อนี้แม่เลี้ยงเอง จะได้อ้วน ๆ ไม่มีแฟน อยู่เล่นเป็นเพื่อนแม่”

“ดูด้วยจ้าาา หน้าตาลูกตัวเองดีมากมั๊ง ทั้งอ้วนทั้งดำใครจะมาชอบ ฮ่า ๆ”

คู่แม่ลูกสนทนากันอย่างขำขันพร้อมกับเดินเข้าร้านบุฟเฟต์อย่างสุขใจ