คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชื่อของข้าคือ...!!
โครม !!!
“อ๊ากกกกก !” เสียงโวยวายน่ารำคาญดังขึ้นหลังจากเสียงตกของวัตถุมีมวล มีความเร่งหล่นตามแรงโน้มถ่วง ข้าลืมตาตื่นจากนิทรารมณ์ ลูบก้นอันบอบบางที่น่าสงสารจากการทดสอบสมรรถภาพร่างกาย
ข้าเหลือบสายตาที่เต็มไปด้วยขี้ตาไปรอบๆ ก่อนที่จะหยุดลงที่...
โป้ก !
ค้อนไร้ที่มาทุบลงบนหัวข้า ก่อเกิดลูกชิ้นหนึ่งลูกบนศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีเงินอันงดงามของข้า หากทว่าเรือนผมที่งดงามของข้านั้นเอง...
“ไอ้หัวหงอก ! กว่าจะตื่นได้ทำเอาข้าต้องทดสอบสมรรถภาพตีนของข้า”
ข้ามองชายวัยกลางคนตรงหน้าที่กำลังยืนหน้าถมึงทึงราวกับอสูรกายจำแลงก็ไม่ปาน เรือนผมสีนิลบริสุทธิ์ นัยน์ตาสีทัมทิบฉายรังสีอำมหิต โดยภาพรวมหน้าตาใช้ได้แต่ก็สู้ข้าไม่ซะหรอก
โป้ก !
ลูกชิ้นลูกที่สองตามมาติด ๆ
“มองอะไรของเจ้ากัน ! รีบสะบัดตูดของเจ้าไปเตรียมตัวออกเดินทางได้แล้ว ถ้าเกิดยังไม่รีบอีกจะไปไม่ทัน ถ้าตะวันมันจะไม่ทิ่มตูดเจ้าจนยับเยิน ข้านี่แหละโว้ย ! จะทำให้ก้นของเจ้ามีรอยอันน่าประทับใจเป็นรอยตีนข้า !” ชายวัยกลางคนขี้บ่นหิ้วปีกข้าก่อนจะถีบก้นอันแสนระบมที่น่าสงสารเตะข้าเข้าห้องส้วม
โครม !!!
ซู่ !
อันเป็นเหตุให้ใบหน้าอันงดงามราวประติมากรรมชั้นยอดของข้าทิ่มลงไปในโถส้วม รสชาติน้ำในปากทำให้ข้าสปริงตัวออกมาก่อนที่จะหันไปพ่นน้ำใส่บุรุษผู้ซึ่งถีบข้าจนหน้ากระเด็นยัดส้วม
แล้วเสียงตึงตังก็ตามหลอกหลอนข้าในความฝันตลอดทั้งวันของวันนั้นราวกับเงาตามตัว จรวดไม่มีหูรูด ธนูปักอกทิ่มแทงความสุขของข้าจนมอดมลายสลายไปกับสายลม
“ท่านผู้มาสมัครทุกคนโปรดทราบขณะนี้กรุณาเข้าแถวรับใบสมัครโรงเรียนโกลด์เดิลเรย์อาร์เมอร์ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ขอบคุณค่ะ”
ตอนนี้สองตากำลังมองสอดส่องไอ้สถานที่ที่เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาด (?) มากหน้าหลายตาที่เดินกันขวักไขว้เบียดซ้ายเบียดขวาจนร่างกายที่แสนบอบบางของข้าล้มลงส่งผลให้ก้นที่ระบมอยู่แล้วทิ่มพื้น
ข้าทั้งเจ็บ ทั้งอายจนน้ำตาแทบเล็ด มองไอ้สัตว์ประหลาดหัวแดงหน้าคล้ายเทพบุตรแต่หล่อน้อยกว่าข้าที่กำลังยืนมองข้า สีหน้าประมาณสมเพชสุดๆ ! ในสายตาของข้า
“มีอะไรให้ช่วยไหม”
ไอ้เบื๊อก ! ข้าตั้งนามอันไพเราะนี้ให้แก่สัตว์ประหลาดตรงหน้ายื่นมือส่งมาตรงหน้าข้าที่กำลังคลำก้นน้อยๆ ที่น่าสงสาร
โว้ย ! เมื่อเช้าข้าก็โดนตาลุงขี้บ่นถีบ แล้วนี่ ! ก็มาที่ก้นข้าอีกแล้ว โอ๊ย ! พวกเจ้าติดใจอะไรกับก้นของข้า
บอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่ก้นสาธารณะโว้ย !
มันคือส่วนเล็กๆ ที่น่าทะนุถนอมในร่างกายของข้า !!
“มะ...”
ไอ้เบื๊อกไม่ยอมให้ข้าพูดจบก็ดึงแขนอันบอบบางของข้าขึ้น ข้ากลับมายืนปัดก้นแล้วหลังจากที่ลงไปนั่งให้ก้นคลุกฝุ่นอยู่นานสองนาน
“ไม่เป็นไรใช่ไหม สาวน้อย?”
ขวับ !
ข้าคิดว่าข้าหันกลับไปมองเจ้าตัวประหลาดนี้ด้วยความเร็วแสง แคะขี้หูที่วันนี้ (?) ดูจะเยอะผิดปกติ (?) ออกก่อนที่จะเอียงคอด้วยสีหน้าไร้เดียงสาเท่าที่ข้าทำได้
“นี่เจ้าเรียกข้าเรอะ !?” ข้าได้ยินเสียงตัวข้าเองพูดอย่างนั้นกับไอ้เบื๊อกที่กำลังยิ้มแย้มจนเห็นเขี้ยวสีขาววาววับสะท้อนเข้าตาข้า
“เป็นอะไรหรือสาวน้อย?”
ไอ้เบื๊อกทำหน้างุนงงจนข้าแทบทึ้งผมสีเงินอันงดงามของข้า
“ข้าไม่ใช่สาวน้อยโว้ย ! ไอ้เบื๊อก !” ข้าในเวลานี้กำลังทึ้งหัวตัวเอง แล้วยิ่งกระทืบเท้าเร่าๆ อย่างขัดใจเมื่อไอ้เบื๊อกทำหน้ามึนใส่ข้า
“เจ้าไม่ใช่สาวน้อย?”
“โว้ย ! บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไงโว้ย ! ข้าน่ะแมนแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ใช่สิ่งใดเจือปน ! นี่เจ้าจะให้ข้าโชว์ไอ้นั่นไอ้นี้ให้เจ้าด้วยด้วยรึไงห๊ะ!”
“ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ข้าคิดว่าตอนนี้ข้ากำลังประสบเคราะห์ซัดกรรมซ้อนอันใดไม่ทราบ ข้ามาที่นี้เพื่อภารกิจอันยิ่งใหญ่สำคัญที่ช่างไม่เหมาะสำหรับสุดหล่อคนนี้ที่จะเสี่ยง แล้วข้าก็ต้องมาเจอกับคำว่าเคราะห์กรรม ไอ้เบื๊อกตรงหน้าข้าก็หาใช่ผู้เป็นคน มือสั่นระริกอย่างกับเป็นโรคขาดสารอาหารแล้วกำลังชักกระตุก หัวเราะปากกว้างอย่างไร้มาด แต่ทำไมรังสีรอบๆ ถึงแสบตาล่ะวะ !
อย่ามาแย่งซีนของข้าโว้ย !
“ข้าชักจะถูกชะตากับเจ้าแล้ว”
ช้ามองไอ้เบื๊อกที่ยื้มน้อยๆ พร้อมด้วยออร่าแผ่กระจายอยู่รอบๆ อย่างพ่อพระที่แสนดี จิตใจเมตตาอารี แต่โทษทีเถอะ แต่ที่ข้าอยากจะบอกก็คือข้าแสบตา !
“หวังว่าคงจะมีโอกาสได้พบกันอีกในโอกาสหน้า”
อย่า...อย่าเลย ข้าไม่อยากจะอารมณ์เสียมากไปกว่านี้
พูดจบไอ้เบื๊อกก็เดินหายไปจากบริเวณที่ข้ายืนอยู่ เสียงประกาศใสๆ ที่ข้าฟังแล้วรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นดังขึ้นที่ลำโพงขยายเสียง ข้าเดินตามเหล่าสัตว์ประหลาดทั้งหลายที่ดูเหมือนจะรีบเร่งตามเสียงประกาศใสๆ นั้นที่บอกว่า...
“ซุบซิบๆๆ ซุบๆๆ ซิบๆๆ”
อะไรนะ?
ข้าเอียงหูมองลำโพงยักษ์ที่ฟังไม่ได้ศัพท์
“กระซุบ กระซิบ ซุบซิบๆๆๆ”
อาคารใหญ่โตมหารอยู่ตรงหน้า แต่ข้าสงสัยว่าในเมื่อมีอาคารที่สูงใหญ่ แต่ทำไมไม่มีงบประมาณซื้อลำโพงที่ดีกว่านี้ หรือว่าเอางบไปทุ่มให้กับอาคารหมด?
ช่างเถอะนั้นไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะต้องสนใจ แล้วสิ่งที่ข้าต้องสนใจมันคืออะไร?
“เจ้าชื่ออะไร”
“เฮอโมโฮเมสเฟตัส”
“เจ้าชื่ออะไรนะ”
“เฮอโมโฮเมสเฟตัส”
“อายุเท่าไหร่”
“สิบห้า”
“ภูมิลำเนาเดิม?”
“ข้าใช้ชีวิตเร่ร่อนไม่มีหลักแหล่ง”
“ต่อไปจะเป็นคำถามง่ายๆ ขอให้เจ้าตอบตามความเป็นจริง” บุรุษวัยกลางคนตรงหน้าข้าขยับแว่นตา นัยน์ตาสีแดงจ้องตรงมาที่ข้าอย่างแน่วแน่จนข้ารู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วกาย ในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสมีเพียงเสียงแอร์ และเสียงลมหายใจเข้าออก
“...” ข้ากลืนน้ำลายเอื๊อกนั่งเรียบร้อยรอคอย
“พ่อแม่เจ้าชื่ออะไร?”
ห๊ะ?
“พ่อแม่เจ้าชื่ออะไร?” บุรุษมาดภูมิฐานตรงหน้าข้าถามสีหน้าเคร่งเครียดจนข้าไม่กล้าหัวเราะเสียงดังด้วยใจหดหู่ ข้าถอนหายใจ
“ไม่มี...ข้าไม่มี !”
ข้าได้ยินเสียงถอนหายใจของบุรุษตรงหน้ากับเสียงสมเพชเวทนาในหัว
“เดินตรงไปแล้วจะเจอทางออกขอให้โชคดี” พูดจบก็มีแสงสว่างออร่าสีขาวบาดตา ข้าหรี่ตามองแสงสว่างตรงหน้าที่ค่อยๆ จางหายไปเผยให้เห็นทางเดินมืด...ชื้น
ข้าเดินตรงไปตามที่บุรุษในชุดสูททักซิโด้บอก ตามทางมีเพียงแสงจากคบเพลิงข้างผนังเท่านั้นที่ให้แสงสว่างแก่ดวงตาของข้า ข้าหยุดเท้าลงที่หน้าประตูไม้แกะสลักเก่าๆ บานหนึ่ง ยังไม่ทันที่ข้าจะสัมผัสกับบานประตูเหมือนมีพลังอำนาจบางอย่างได้ผลักประตูเปิดกว้างให้ข้า
แอ๊ด...
เผยหลังประตูที่ข้าเห็นเพียงสีขาว แล้วในไม่นานข้าก็เห็น...
อ๊ากกกกกก ! แสบตา !
ข้าหรี่ตามองสีแดง สีเขียว สีเหลือง สีม่วง สีน้ำเงิน ที่ดูๆ ไปแล้วก็จะเห็นสีชมพูด้วย ผลึกแก้วหลากสีกำลังส่งแสงระยิบระยับสะท้อนเข้าตาข้า ข้าได้แต่นึกสงสารลูกตาของข้าที่ต้องมารับศึกหนักนี้
“เจอกันอีกแล้วนะ”
“โอ๋?” ผมสีแดงแบบนี้...
ไอ้เบื๊อก !
“เห็นแล้วใช่ไหม?” ไอ้เบื๊อกพูดพลางมองผลึกแก้วสีสันฉูดฉาดสายตา จนข้าต้องมองตามจึงเห็นว่าตรงกลางของผลึกแก้วเป็นกุญแจสีทอง...
ลอยกลางอากาศ !
ข้าเบิกตากลมๆ บ๊องแบ๊วที่น่ารักของข้ามองกุญแจลอยฟ้า เสียงของไอ้เบื๊อกดังนาบเนิบสะท้อนอยู่ในรูหูข้า “กุญแจ?”
“เอาล่ะๆ ครบกันซะที” ก่อนที่ไอ้เบื๊อกผมสีแดงจะพูดอะไรสักอย่างกับข้า ไอ้เจ้าอ้วนในชุดสีขาวทั้งชุดผมล้านก็เดินมาหยุดยืนตรงกลางห้องที่ข้าเพิ่งสังเกตว่ายังมีเจ้าตัวประหลาดอีกมากมาย แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีใครหล่อสู้ข้าได้ !
“ง่ายๆ หาไอ้ผลึกแก้วเฮงซวยนี่จะได้ผลึกละสิบแต้ม ส่วนกุญแจทองนั่น...พันแต้ม !” ไอ้เจ้าอ้วนที่ข้าไม่ทราบนามทำอะไรสักอย่างกับผลึกแก้ว ข้าเห็นมันค่อยๆ เลือนรางหายไปราวกับสายหมอกยามเช้า เหลือเพียงกุญแจสีทองโดดเด่นเพียงดอกเดียว
ซึ่งจริงๆ แล้วสิ่งที่โดดเด่นข้าคิดว่าน่าจะเป็นศีรษะที่สะท้อนแสงออร่าเข้าตาข้าของไอ้เจ้าอ้วนมากกว่า
ความคิดเห็น