ผมขอโทษ...

"ต่าย"นั่นคือชื่อของผม คนที่ยืนเงียบไร้การตอบรับคือคนที่ผมรู้สึกเสียใจกับการกระทำมากที่สุด…."ลม"

"มึงจะมาถามอะไรกูตอนนี้ว่ะ?" เสียงที่ผมเฝ้ารอคำตอบได้เอ่ยขึ้นมา

"คือตอนนั้น…." ผมพยายามประมวณคำที่อยู่ภายในจิตใจ

"มันผ่านมา3ปีเเล้วนะต่าย มึงอย่ารื้อฟื้นอีกเลย" ฉึก คำนี้เเทงใจผมไปจริงๆเเต่ก็สมควรเเล้วล่ะเพราะผมทำลายความรู้สึกดีๆเองทั้งนั้น

เรื่องทุกอย่างมันเริ่มที่ผมเมื่อ3ปีที่เเล้ว… 

ชี้เเจงก่อนอ่าน

เรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลใดๆ

มีคำหยาบ

ไม่มีฉาก NC (เเอบอยากเเต่งเเนวนี้ เเต่ฝีมือยังตกต่ำยิ่งนัก)

** ขอขอบคุณผู้อ่านที่หลงทางเข้ามาอ่าน**