เขามาจากพรของผม

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

'ฤดูใบไม้ผลิตที่ผมต้องอยู่ตัวคนเดียวทุกที'

'ทำไมน่ะหรอครับ'

'ก็เพราะโรงเรียนผมดันปิดเทอมไม่เหมือนชาวบ้านเขายังไงล่ะครับ'

'แถมต้องมาอยู่ช่วยทำสวนคุณป้าทุกปีเลย'

'ผมไม่เกียงเรื่องทำสวนนะครับ มันก็สนุกดี'

'แต่มันก็ต้องมีเหงาบ้างแหละ'

'คงต้องพึ่งพรของเทพที่ศาลเจ้าชื่อดังของที่นี่แล้วล่ะ'

นาโอกิ 直樹

โคเฮย์ 航平

#เขามาจากพรของผม

@sunseedxsunflow

COMING SOON!!

เนื้อเรื่อง

**ฟิคเรื่องนี้เป็นแบบตอนเดียวจบนะคะ**

**ความยาวของฟิคเทียบเท่าประมาณดูอะนิเมะเดอะมูฟวี่**

ท่ามกลางบรรยากาศของฤดูใบไม้ผลิ เสียงรถไฟขบวนหลักกำลังเดินทางเข้าสู่เขตชนบท

กลุ่มผมสีน้ำตาลแนบอิงไปกับขอบหน้าต่างของที่นั่ง เสียงเพลงที่เปิดคลอผ่านหูฟังก็กำลังเล่นไปเรื่อยๆตามเพลย์ลิสต์ และอีกไม่นานรถไฟคันนี้ก็จะถึงจุดมุ่งหมายของมัน

ทันทีที่รถไฟจอดเทียบศาลา เสียงประกาศให้ระวังในการลงรถไฟแก่ผู้โดยสารก็ดังขึ้น สองเท้าก้าวลงอย่างระมัดระวัง ซึมซับบรรยากาศของชนบทอย่างเต็มปอด 

เวลาและสถานที่ที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง

ตามไหล่ทางที่เต็มไปด้วยหญ้าและ กรวด หิน ดิน ทราย นี่แหละคือชนบทที่เขาได้สัมผัสทุกฤดูใบไม้ร่วง

เส้นทางเดินของเขาต้องเดินผ่านร้านขายของประจำของคนในหมู่บ้าน ระแวกนั้นมักจะมีเสียงเด็กๆที่วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่เสมอ

ถึงเขาจะมาที่นี่ทุกๆปีแค่ไหนก็ไม่ค่อยจะมีใครรู้จักเขาเท่าไหร่หรอกนะ เพราะส่วนใหญ่แล้วเขาก็อยู่ในสวนกับป้าไม่ก็หมกตัวอยู่ในบ้าน

ทันทีที่เขาถึงหน้าบ้าน ก็มีเสียงหญิงสูงอายุคนนึงตะโกนออกมาพร้อมปรากฏตัวบริเวณหน้าบ้านเพื่อต้อนรับเขา

"นาโอกิ!! ทำไมมาช้านักล่ะ ห้ะ!"

"เสียเวลาดูแลผักผลไม้ของฉันหมดแล้ว รีบๆเข้ามาสิ"

ทันทีที่พูดจบ หญิงวัยกลางคนก็ไม่รอช้า เดินหายเข้าไปพร้อมกับเสียงบ่นพึมพำๆ

นาโอกิถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเก็บสัมภาระที่ห้องของเขา ก่อนจะเปลี่ยนชุดแล้วเดินเข้าไปหาคุณป้าในสวน

หน้าที่ของเขาภายในไร่นี้ก็คงไม่พ้นขนปุ๋ยกับรดน้ำ บางครั้งก็อาจจะมีอย่างอื่นให้ช่วยตามสถานการณ์น่ะนะ

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดสี่เสื่อครึ่ง ร่างสูงนอนคุยแชทกับเพื่อนๆของเขาตามปกติ ก่อนจะมีเพื่อนคนนึงในกลุ่มเสนอให้นาโอกิลองไปขอพรที่ศาลชื่อดังของหมู่บ้านเขาตามบล็อกรีวิวในแอพยอดฮิตบล็อกหนึ่ง

ในคราแรกนาโอกิเองก็บอกกับเพื่อนไปว่าเขาไปเชื่อในเรื่องแบบนี้หรอก ถึงเชื่อก็ไม่รู้จะขอเรื่องอะไร

แต่เพื่อนของเขาก็ยังคงตื้อให้เขาไปลองดู

จนในรุ่งเช้าก็เหมือนมีอะไรสักอย่างดลใจให้เขาไปลองดูศาลเจ้าที่ว่านั่น 

ก่อนจะนึกวิธีการที่ตัวเองอ่านมาและลองขอพรออกไปแบบไม่คิดอะไรมาก

เสียงระฆังดังขึ้นตามขั้นตอน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขอพรออกไป 

"ขอให้ฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ผมมีความสุขด้วยครับ"

ทันทีที่จบคำขอก็มีสายลมเย็นของช่วงฤดูพัดผ่านตัวเขาไป ใบไม้สีส้มค่อยๆปลิวไปตามกระแสลม

"เริ่มหนาวแล้วหรอเนี่ย" นาโอกิบ่นพึมพำกับตัวเองพลางเดินกลับบ้าน

ระหว่างทางลงจากเขาที่เป็นที่ตั้งของศาลเจ้า เขาก็ได้เดินสวนกับชายคนนึง ดูเป็นหนุ่มใหญ่ แต่รูปร่างเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาว เดินผ่านไปอย่างไว เขาดูรีบร้อนแต่นาโอกิก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาเดินทางกลับไปช่วยงานที่สวนของป้าตามปกติ

"นาโอกิ ตื่นได้แล้ว จะนอนไปถึงไหน วันนี้มีอะไรให้ทำเยอะแยะจะตาย ลุกเร็ว"

"อืม ป้าครับ ปลุกผมทำไ-" ยังไม่ทันจบประโยคเขาก็เอะใจกับโทนของคนที่มาปลุกเขา มันไม่ใช่โทนเสียงผู้หญิงแต่อย่างใด

นาโอกิลืมตาเต็มตื่น ปรากฏภาพชายคนที่เข้ามาปลุกเขาก็คือคนที่เดินสวนกันตรงที่ทางเดินศาลเจ้าเมื่อวาน

คนหน้าหวานเห็นสีหน้าของอีกคนที่ตกใจไม่น้อยก็เผลอหลุดออกขำมาก่อนที่เอ่ยแนะนำตัวออกไป

"อย่าตกใจไป ฉันโคเฮย์ เป็นเอ่อ...สิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์น่ะนะ" อีกคนพยายามอธิบายอย่างใจเย็น

"นายต้องการอะไร"

"ฮ่าๆ ต้องการอะไรงั้นหรอ ฉันมาทำให้พรนายเป็นจริงต่างหากล่ะ"

"...เอาจริงดิ"

"จริงสิเห้ย ไปลุกได้แล้ว วันนี้ไม่มีงานใช่มั้ยล่ะ งั้นไปที่สวยๆกัน"

หลังจากที่คนตัวขาวพยายามปลุกอีกคนให้ลุกจากเตียงอยู่นานแสนนานในที่สุดก็ได้เวลาลงมาหาอะไรกินสักที

ภายในครัวเล็กๆนาโอกิกำลังทำอาหารมื้อเช้าอย่าขมักเขม้น ข้างกายของเขามีคนตัวขาวยืนอิงเคาท์เตอร์ครัวอยู่ข้างๆคอยมองและพูดคุยอยู่เสมอ

ไม่นานก็มีเสียงคนเดินมาเข้ามาใกล้ครัว ผู้มาเยือนคนใหม่คือป้าของเขาเอง หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงบ่นอุบอิบ

"ยืนคุยกับใครน่ะ" คุณป้าถามขึ้น "เป็นเรื่องเป็นราวเชียว"

"เอ่อ...คุยกับเพื่อนน่ะครับ"

"อ่อ นึกว่าเป็นผีบ้าคุยคนเดียวซะแล้ว ละวันนี้จะออกไปไหนมั้ย"

"ผมว่าจะออกไปเดินเล่นน่ะครับ"

"เอ๊อ ดีๆ ออกไปข้างนอกบ้าง" หญิงสูงวัยตบไหล่แปะๆก่อนจะเดินออกห้องครัวไปพร้อมกับตะกร้าใบนึง

ทันทีที่คุณป้าลับสายตาไปนาโอกิก็รีบหันไปหาอีกคน สายตาที่มีแต่คำถามเรื่องเมื่อสักครู่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มของอีกคนที่ยิ้มพลางยักไหล่ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ

"ไม่เคยอ่านนิยายที่เจออะไรแบบนี้รึไง มันมักจะมีคนเดียวที่เห็นน่ะนะ"

ตามท้องถนนของตัวเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนและร้านค้ามากมาย

นาโอกิเดินเล่นไปเรื่อยๆกับโคเฮย์ แวะร้านนั้นบ้างร้านนี้บ้างจนค่ำ

ทั้งสองเลยตัดสินใจแวะนั่งริมธาร บทสนทนาผุดขึ้นต่อกันเรื่อยๆ ต่างคนต่างเล่าเรื่องของตัวเองให้แก่กันฟัง จนรอยยิ้มกว้าเผยขึ้นเต็มบนใบหน้าของนาโอกิ

ทั้งคู่มัวแต่นั่งคุยกันจนค่ำ รู้ตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าไปแล้ว รอบตัวที่ถูกล้อมไปด้วยใบไม้ที่เปลี่ยนสีและแสงสีส้มของดวงอาทิตย์สาดส่องลงมากับสายลมอ่อนๆพัดผ่านทั้งสองไป

ไม่นานนักทั้งสองก็ตัดสินใจเดินโต้สายลมกลับไปที่บ้านของคุณป้า แต่ระหว่างทางก็ยังคงมีเสียงหัวเราะและบทสนทนาเกิดเรื่อยๆ

ช่วงเวลาในชนบทก็ค่อยๆผ่านไปทีละวันๆ โคเฮย์ได้พานาโอกิไปเที่ยวเกือบทุกที่ของชุมชน สถานที่สวยๆที่ไม่ค่อยมีใครจะรู้จักสักเท่าไหร่บ้าง บางวันขึ้นเขาบางวันก็เล่นริมธาร

และวันใกล้เปิดเทอมก็เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"โคเฮย์"

"ว่าไง"

"อีกไม่กี่วันฉันก็ต้องกลับไปเรียนแล้วล่ะ"

"อ่า..."

"จะไม่ได้เจอนายแล้วสิ"

อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ชันเข่าขึ้นก่อนจะวาดแขนสองข้างมากอดเอาไว้ บรรยากาศรอบตัวตอนนี้มีเสียงสายลมที่พัดกับความเงียบสงบของหมู่บ้าน

จู่ก็มีเสียงหัวเราะจากคนตัวเล็กขัดกับบรรยากาศทั้งหมด ดึงดูดความสนใจของนาโอกิอย่างมาก

"หัวเราะอะไร"

"ได้เจอสิ มันยังไม่หมดฤดูนี้สักหน่อย"

"ห้ะ"

กับท่าทางตกใจของร่างสูงทำให้โคเฮย์หัวเราะจนเทียบจะหายใจไม่ทัน ก่อนที่จะบอกให้อีกคนนึกถึงคำขอให้ดีๆ

บรรยากาศตอนกลางคืนที่ค่อยๆเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆตามช่วงฤดู เครื่องทำความร้อนในห้องได้ถูกนำมาทำความสะอาดอีกครั้งก่อนเริ่มใช้งาน

ทั้งคู่นั่งเล่นเกมกระดานอย่างมุ่งมั่น ไม่มีการอ่อนข้อให้กันใดๆ ความจริงจังที่ก่อตัวขึ้นเพื่อจะเอาชนะอีกฝ่ายปกคลุมทั้งคู่เอาไว้

แต่ไม่นานจากนั้นนาโอกิก็เริ่มรู้สึกว่าหนังตาของเขานั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ คนตัวเล็กเห็นดังนั้นจึงทักชวนขึ้นว่าให้เก็บเกมกระดานและปูที่นอนกัน

แสงอาทิตย์ของวันได้เริ่มต้นอีกครั้ง วันนี้ได้เวลานาโอกิต้องกลับบ้านของเขาในเมืองแล้ว กระเป๋าเป้ใบโปรดถูกเปิดออก เสื้อผ้ามากมายถูกพับอย่างเป็นระเบียบก่อนจะโดนจัดลง

คนตัวเล็กนั่งมองอีกฝ่ายที่กำลังเครียดกับการจัดกระเป๋า ทั้งที่ตอนมามันใส่ของทั้งหมดได้ครบ แต่ตอนนี้เหมือนพื้นที่ภายในกระเป๋าจะน้อยลง

หลังจากเสียเวลาจัดกระเป๋าอยู่นาน ทั้งสองก็ต้องรีบวิ่งไปที่สถานีก่อนที่จะพลาดขบวนรถไฟ

เสียงตะโกนล่ำลาของนาโอกิดังทั่วทั้งบ้าน ก่อนที่จะได้ยินเสียงของคุณป้าบอกลากลับมาเบาๆ ทั้งสองก็รีบวิ่งไปที่สถานี

ไม่นานนักรถไฟขบวนที่วิ่งเข้าเมืองก็ออกเดินทางอีกครั้ง เสียงเครื่องจักรดังกึ่งก้องไปทั่วห้องโดยสาร

หลายชั่วโมงต่อมารถไฟได้เคลื่อนที่เข้าใกล้จุดหมายปลายทางมากขึ้น ฝ่ามือเล็กแตะลงบนไหล่ของร่างสูงเบาๆเป็นเชิงปลุก

ดวงตาที่น้ำตาลสวยค่อยๆลืมขึ้นอีกครั้ง ท่าทางงัวเงียของอีกฝ่ายทำให้คนตัวขาวรู้สึกเอ็นดูจนเผลอตัวเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลนั้นอย่างแผ่วเบา

สายตาทั้งคู่ประสานกันก่อนที่อีกฝ่ายจะดึงมือกลับ คนตัวเล็กในตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก บรรยากาศน่าอึดอัดใจถูกปกคลุมไปรอบๆไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นระหว่างนั้น

กิจวัตรประจำวันของนาโอกิก็ได้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง ก็คงมีแปลกไปอีกนิดก็คงที่มีคนตัวขาวนี่แหละ

หลายสัปดาห์ต่อมาเพื่อนๆของนาโอกิได้นัดกันออกไปเที่ยวเล่นภายในตัวเมือง ในช่วงนี้อากาศค่อยข้างที่จะเย็นลงมาก

สถานที่ที่เป็นเป้าหมายของนัดครั้งนี้ ทั้งสองก้าวเท้าเข้ามาก่อนที่จะเห็นกลุ่มเพื่อนของตัวเองที่ทยอยกันมากันหน่อยแล้ว

ทันทีที่ไปถึงโต๊ะ เพื่อนก็เอ่ยแซวร่างสูงทันที

"เห้ย ว่าไงวะะ แหน๊ ไปบ้านป้ากลับมาพกสาวมาด้วยหรอวะ"

นาโอกิงงกับคำถามของเพื่อนสักพักใหญ่ก่อนที่จะหันไปมองคนด้านข้างตามสัญชาตญาณ ในตอนนี้คนตัวขาวนั้นสวมชุดกระโปรงสุดจะน่ารักจนทำอีกคนเสียอาการเลยทีเดียว

"เอ่อ..."

"หนูเป็นญาติพี่นาโอกิน่ะค่ะ" คนตัวขาวที่ในตอนนี้แกล้งทำตัวเป็นเด็กน้อยน่ารักพูดขึ้นก่อนจะแนะนำตัวต่อ

"ไหนๆก็มาห้างแล้ว แวะตู้ถ่ายรูปกัน" หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของนาโอกิเอ่ยขึ้น

"เอาดิ อยากถ่ายกับโคจัง~"

"ดูสายตาพี่ชายน้องด้วย มองซะแหมมมมม"

"อะไร ก็มองปกติมั้ยล่ะ"

บทสทนาใหม่ถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้ง เสียงของเหล่าเด็กหนุ่มดังเจื้อยแจ่ว แต่แปลกที่โคเฮย์ไม่สามารถละสายตาออกจากร่างสูงได้เลย

ไม่นานนักก็เจอตู้ถ่ายรูปที่เป็นเป้าหมายสักที มันก็คงเป็นภาพที่ดูแปลกตาของเหล่าผู้คนที่เด็กหนุ่มกลุ่มนึงพากันแย่งเข้าตู้ถ่ายรูป

เสียเวลาจัดระเบียบคนในตู้อยู่สักพักใหญ่กว่าจะได้รูปออกมา กระดาษโฟโต้ที่พิมพ์รูปของทุกคนไว้นั้นถูกแจกจ่ายให้กับแต่ละคน ก่อนที่จะเอ่ยคำล่ำลาแล้วแยกกันกลับบ้าน

"นี่ นาโอกิ"

"ว่าไงลุง"

"ลุงบ้านแกสิแต่งตัวแบบนี้น่ะนะ!!"

"แล้วใครให้แต่งแบบนี้เล่า"

"ทำไม ไม่น่ารักรึไง"

"...แล้วเรียกมีอะไร"

"อ่อ จะถามเรื่องพรน่ะ"

"นายก็ดูมีความสุขดีนะ แต่ก็ยังขอพรให้ตัวเองมีความสุขอีก ทำไมหรอ"

"...อ่า ไม่ใช่หรอก" นาโอกิพูดพลางส่ายหน้าเบาๆ เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ทำให้เขานั้นเล่าเรื่องของเขาออกมา คนตัวขาวพยักหน้าเป็นการตอบรับเรื่องของอีกคน

"ก็ตามนั้นแหละ ฉันก็แค่อยากลองขอพรดู ไม่ได้คิดว่าจะเป็นจริงด้วยซ้ำ"

เวลาผ่านไป ฤดูใบไม้ร่วงก็เริ่มที่จะหมดลงเรื่อยๆ แต่ทั้งคู่ก็ยังใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างสม่ำเสมอ

ทั้งสองก็เริ่มสนิทขึ้นเรื่อยๆจนบางทีก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายหายไปเลย...

หลายๆสัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งคู่ได้ออกไปเที่ยวตามที่นั้นที่นี่เต็มไปหมด ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆหลังเลิกเรียนหรือแม้วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ก็ตาม บางทีก็มีนัดของกลุ่มเพื่อนๆ

แต่ทั้งคู่ก็ยังตัดสินใจที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ

คืนหนึ่ง วันนี้ที่บ้านของนาโอกิไม่มีใครอยู่บ้าน เหลือเพียงทั้งสองที่อยู่ด้วยกัน โคเฮย์อาสาที่จะทำมื้อเย็นให้กับอีกคน

อีกไม่กี่วันก็จะฤดูหนาวแล้ว แต่นาโอกิยังไม่อยากให้อีกคนจากเขาไปเลย สายตาของเขาจับจ้องไปทางคนตัวขาวที่ตอนนี้กำลังมุ่งมั่นในการทอดทงคตสึ รู้ตัวอีกทีเขาก็เผลอยิ้มเสียดื้อๆ ก่อนจะยกมือเรียวยาวของตัวเองตบลงที่แก้มเบาๆเพื่อเรียกสติกลับมา

ทงคัตสึชิ้นงามถูกเสิร์ฟมาที่หน้าของเขา กลิ่นหอมที่ทำให้ชวนหิวลอยขึ้นมาเตะจมูกของร่างสูง ก่อนที่จะลงมือกินมันอย่างเอร็ดอร่อย

ไม่นานนักมื้อค่ำก็จบลง นาโอกิถือโอกาสอาสาที่จะเก็บโต๊ะเพราะอีกคนคงเหนื่อยที่ทำอาหารให้ทานแล้ว เสียงน้ำและท่าทางที่ช่ำชองในการล้างจานของเขาทำให้ดึงดูดความสนใจของคนตัวขาวเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เสร็จกิจมื้อเย็นทั้งคู่ก็ล็อกบริเวณชั้นล่างของบ้านแล้วขึ้นไปอาบน้ำ นั่งเล่นกันในห้องของนาโอกิ

"ลุง"

"ย๊าา!! เรียกลุงอีกแล้วนะ มันทำไมกันวะห้ะ!!"

"ฮ่าๆๆ ขอโทษครับๆ"

"แล้วเรียกมีอะไร"

"พอพ้นสิ้นเดือนนี้ไปเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้วสินะ"

"อืม ก็คงงั้น เพราะพรมันให้ฉันอยู่แค่นั้นนี้นะ"

"แล้วถ้าขอให้เจอกันอีก จะได้มั้ย..."

"ไม่รู้สิ"

วันสุดท้ายของฤดูมาถึงแล้ว เขารู้ตัวดีว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะเจอกับคนตัวขาว ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเขามีความสุขมากขึ้นจริงๆนั้นแหละ

ก็คงเป็นเพราะเขาคนนั้น

วันนี้นาโอกิลงทุนหยุดเรียนเพื่ออยู่บ้านกับอีกคน ใช้เวลาทั้งวันเก็บเกี่ยวรอยยิ้มเอาไว้ให้มากที่สุด ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ความรู้สึกของเด็กหนุ่มคนนี้กลับรู้สึกผูกพันธ์กับอีกฝ่ายมากมาย

และแน่นอนวันไหนที่มีความสุขวันนั้นมักจะจบเร็วเสมอ ไม่นานนักฟ้าที่สว่างก็ได้กลับมามืดอีกครั้ง

ร่างสูงรู้สึกไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไปเลย เขายังไม่พร้อมที่จะเสียอีกคนไป เกมกระดานถูกกางออกอีกครั้ง ทั้งคู่ใช้เวลาในการเล่นเกมกระดานกันโดยปล่อยให้เวลามันเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปเข็มสั้นของนาฬิกาก็ได้วนกลับมาที่เลขสิบสองอีกครั้ง วันใหม่ได้ถูกเริ่มต้นขึ้น แต่คนตรงหน้าก็ยังอยู่ นาโอกิรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่เขายังไม่หายทันที ยังพอมีเวลาให้เขาทำใจอยู่บ้าง

"นาโอกิ ฉันง่วงแล้วล่ะ นอนกันเถอะ"

"โอเค งั้นฝากนายเก็บกระดานนะ ฉันอยากเข้าห้องน้ำ"

"ได้เลย"

เขารู้อยู่เต็มอกว่ากลับมายังไงคนตัวขาวก็ไม่อยู่แล้วแน่ๆ สองเท้าก้าวออกห้องนอนมุ่งตรงไปยังห้องน้ำที่เป็นเป้าหมาย

ระหว่างที่กำลังเดินกลับไปยังห้องนอน ก็มีเสียงตัวหมากที่เขาทั้งสองพึ่งเล่นไปเมื่อกี้ถูกกวาดลงกล่องไม้และตามด้วยเสียงเดิน

สองเท้ารีบสาวเร็วขึ้น ทันทีที่ถึงตรงประตูก็พลักออกอย่างแรงจนคนในห้องสะดุ้ง

ตอนนี้ภายในหัวของนาโอกินั้นเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ไม่ทันจะได้ถามอะไรเลยคนตัวขาวก็ชวนนอนเสียแล้ว เขาปูที่นอนรออย่างเรียบร้อย

ร่างสูงเดินไปนอนอย่างว่าง่าย ไม่นานนักแสงไฟภายในห้องก็ถูกปิดลง วิสัยทัศน์มีมองเห็นถูกจำกัดมากขึ้น เห็นเพียงกลุ่มดาวที่ส่องผ่านหน้าต่างมา และอยู่ดีๆภาพก็ตัดไป

รู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้ว เขากวาดสายตามองรอบๆไม่มีคนตัวขาวแล้ว เขาเดินตามหาอีกคนทั่วบ้านทั้งที่ในใจก็รู้ดีว่าอีกคนคงไม่มีตัวตนต่อไปอีกแล้วแต่ก็ยังคงเดินหาให้ทั่ว ก่อนจะทรุดตัวลงที่โซฟาที่ห้องรับแขก

ของเหลวสีใสไหลออกมาอย่างไร้การควบคุม ความรู้สึกนี้มันเจ็บอกไปหมด

การที่คนเราจากกันไปแบบที่ไม่ได้ลากันสักคำยังไม่เจ็บเท่าคนที่เราไม่รู้จะไปตามหาเขาได้อีกที่ไหนเสียอีก ความทรงจำของเรายังคงตรึงอยู่ในใจ

ช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านมามันดีมากสำหรับเขา

แต่ตอนนี้คงเป็นได้เพียงความทรงจำแล้วล่ะ

ได้เวลาที่ต้องกลับไปใช้ชีวิตปกติของเขาอีกครั้ง

'หรือจะย้อนกลับไปยังศาลเจ้านั้นแล้วขอพรอีกครั้ง....'

'จะได้อยู่มั้ยนะ'

...END...

#เขามาจากพรของผม

@sunseedxsunflow