คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สร้อยคู่รัก
ดาวให้กรพาส่งที่ 555 สตูดิโอ ซึ่งเธอรู้ว่าเคนแฟนหนุ่ม กำลังถ่ายภาพลงนิตยสารอยู่
“แฟนคุณเป็นช่างภาพเหรอ”
“ใช่ ทำไม”
“ผมยังไม่ได้ว่าสักคำ...แต่ผมได้ยินมาว่าช่างภาพเจ้าชู้เนี่ย จริงรึเปล่า” กรยั่วโมโหคนข้างๆอีกครั้ง
“ไม่ เคนกับฉันเราซื่อสัตย์ต่อกัน คุณอย่ามายุแยงเลย ดูคู่คุณเองเถอะ”
“ผมกับโรส ถึงจะอยู่คนละประเทศกัน แต่หัวใจเราอยู่ใกล้กันเสมอ”
“แหวะ” ดาวทำท่าอาเจียนใส่เขา
“ผมพูดจริงนะคุณ ที่ว่าช่างภาพเจ้าชู้ ก็คิดดูสิ ต้องถ่ายกับนางแบบสาวๆสวยๆ หุ่นก็ดูดีกว่าคุณ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับหุ่นฉัน แล้วก็อย่ามาเอาความรู้สึกตัวคุณเองมาตัดสินคนอื่นด้วย”
“ก็คอยดู” กรทิ้งระเบิดไว้ให้กับดาว ก่อนที่จะจอดให้เธอลงเมื่อถึงเป้าหมาย
ดาวชักจะกังวลกับที่ชายหนุ่มพูด แต่พอนึกดูอีกที ก็รู้ว่าชายหนุ่มตั้งใจจะยุให้เธอวุ่นวายใจเท่านั้น ซึ่งเธอจะไม่หลงกลเป็นแน่
...
“ช่วยชิดๆกันหน่อยครับ ดีครับ คุณลูกหมียื่นหน้ามาหน่อยครับ ส่วนคุณเบน ก็หันไปนิดนึง” เคนสั่งนายแบบนางแบบให้ทำตามที่บอก ซึ่งทั้งคู่ยังทำไม่ถูกใจเท่าไหร่
“หันอย่างนี้นะครับ” เคนเข้าไปช่วยจับ แต่มันก็ยังไม่โดนใจเขาซักที
“เออ..คุณเบนถอยไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมทำให้คุณดู” เคนสั่งให้นายแบบถอยไป แล้วเข้าไปแทนที่
ฝ่ายนางแบบสาว ที่หลงเสน่ห์หน้าตาเซอร์ๆของช่างภาพหนุ่ม ก็เริ่มปฏิบัติการของเธอทันที
“ยังไงล่ะคะ ใช่แบบนี้รึเปล่า” เธอยื่นหน้าไปใกล้ๆ แถมกอดที่คอด้วย โดยที่ช่างภาพหนุ่มไม่ได้สั่งซักนิด
เคนรู้สึกเหมือนเคลิ้มไป เขาจ้องเธออยู่นานจน....
“เกินไปหน่อยมั้ยคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นจากภวังค์
“ดาว” เคนเรียกชื่อแฟนสาว
ฝ่ายนางแบบสาวถึงจะตกใจ แต่ยังคงกอดคอเขาอยู่ จนดาวทนไม่ไหว
“ทำแบบนี้ คนอื่นจะเข้าใจผิดว่าคุณหว่านเสน่ห์ใส่แฟนฉันนะคะ” ดาวโพล่งขึ้น
“ดาว ขอเราอธิบายก่อน” เคนห้าม
นางแบบสาวโดนจี้ใจดำแบบนี้ มีหรือจะยอม....
“พูดให้ดีๆนะคะ ฉันทำงานค่ะ อย่ามาหึงแฟนซะออกนอกหน้า”
“เธอ.....” ดาวทำท่าจะโมโห เคนเห็นท่าไม่ดีรีบดึงแฟนสาวออกไปคุยข้างนอก
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“ปล่อยนะ...เคน ฉันจะไปสั่งสอนแม่นั่น” ดาวสะบัดมือให้ออกจากการจับของคนตรงหน้า
“ดาว ฟังเคนก่อนสิ นี่มันเป็นงานนะ”
“เคนคิดยังไงดาวไม่รู้ แต่ดาวเห็นสายตานั่นดาวก็รู้แล้ว เป็นผู้หญิงด้วยกันทำไมจะดูไม่ออก”
“ดาวอยากทำลายงานของเคนรึไง เชื่อใจเคนนะ” เคนอ้อนใส่
“ก็....เคนต้องระวังตัวนะ อย่าเผลอใจไปล่ะ เอางี้ดาวจะนั่งเฝ้า”
เคนประมวลความคิดได้ว่า ถ้าปล่อยให้แฟนสาวอยู่ตรงนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่
“แต่เคนว่าดาว ไปนั่งทานกาแฟตรงร้านแถวนี้ก่อนนะ เดี๋ยวสักครึ่งชั่วโมงงานก็เสร็จ แล้วเคนจะตามไปนะ”
“ดาวกลัวเคนจะ...”
“เดี๋ยวนี้ ไม่เชื่อใจเคนแล้วเหรอครับ จำไว้นะ เคนรักดาวคนเดียว เคนจะไปสู่ขอดาวเร็วๆนี้แน่ๆ เชื่อใจดาวนะ ผมจะเป็นเจ้าบ่าวของดาว คู่ชีวิตของดาว” เคนสัญญาอย่างแน่วแน่
ดาวพอได้ยินคำที่เกี่ยวกับการแต่งงาน ก็ฉุกคิดเรื่องตัวเอง ไม่รู้จะพูดอย่างไร เหมือนน้ำท่วมปาก
“งั้นดาวไปรอนะ เคนรีบๆตามไปล่ะ อย่าไปหลงเสน่ห์ยัยนั่นนะ” ดาวกำชับอีกครั้งแล้วเดินลงไป
เคนถอนหายใจอย่างโล่งใจ ที่ไม่เกิดเรื่องยุ่งกับงานเขาเสียก่อน แล้วรีบไปถ่ายต่อให้เสร็จ
...
ดาวเดินลงไปด้วยร่างเสมือนไร้วิญญาณ นึกเรื่องที่ต้องแต่งงานตามคำขอแล้วก็แทบจะร้องไห้ เธอไม่รู้จะจัดการอย่างไรดี เพราะเธอห่วงความรู้สึกของเคนมาก
ปริ๊น........
เสียงแตรรถดังขึ้น ดาวแทบจะหันไปด่า ที่มีคนเสียมารยาท แต่พอหันเห็น ผู้ให้กำเนิดเสียง เธอก็อึ้งไป
“เป็นอะไรคุณ ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง” กรเลื่อนกระจกรถลงมาพูดจากวน
“คุณยังไม่ไปที่ชอบๆอีกรึไง”
“ผมยังไม่ตายนะคุณ”
“ใครว่าคุณตาย อย่ามาเปลี่ยนประเด็นเลย ตกลงคุณมารอฉันรึไง” ดาวแย้ง
“ใครรอคุณ ผมก็รู้สึกง่วงน่ะสิ เพราะมัวแต่เถียงกับคุณทั้งวัน หรืออาจเพราะกาแฟของคุณด้วยมั้ง ผมเลยนอนพักสักงีบ” กรแถไปเรื่อย เพราะจริงๆแล้ว เขาก็รอเธออยู่จริงๆ เพราะอยากเห็นหน้าแฟนของเธอ
“ทำมาเป็นพูด ที่คุณพูดทั้งหมดน่ะ ก็เพราะคุณทำเองทั้งนั้นนะคะ ฉันไปล่ะ” ดาวเดินหนีอย่างเบื่อหน่าย
“คุณจะไปไหน” กรลงจากรถ แล้ววิ่งตามเธอมา
“อะไรของคุณเนี่ย คุณจะกวนอารมณ์ฉันไปถึงไหน”
“เปล่าสักหน่อย ก็แค่...อยากรู้”
“ฉันจะไปทานกาแฟรอแฟนฉันในร้านตรงโน้น”
“งั้นผมไปด้วยนะ”
“คุณยังไม่เข็ดกาแฟอีกรึไง” ดาวย้อน
“ไม่”
“ก็ดี ฉันก็เหงาปากอยู่” ดาวไม่ปิดโอกาสเขา กรเลยเดินตามเข้ามาในร้านด้วย
ระหว่างจิบกาแฟไปเรื่อยๆ กรก็สังเกตได้ว่า....คนตรงหน้ามีสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“เป็นอะไรของคุณ หน้าบูดเชียว ทะเลาะกับแฟนรึไงคุณ เอ๊ะ หรือแฟนคุณเป็นแบบที่ผมสันนิษฐาน” กรพยายามยั่วโมโหให้เธอโกรธแทนอารมณ์เศร้า
“คุณกร ช่วยหุบปากหน่อยไม่เป็นเหรอคะ”
“ก็คุณให้ผมมาช่วยไม่ให้เหงาปากไม่ใช่เหรอ” กรโต้กลับ
“แต่ตอนนี้ฉันอยากอยู่เงียบๆนี่”
“รู้มั้ยเวลาคุณอารมณ์ไม่ดีน่ะ ปากคุณยื่นหน้าเกลียดมากเลย เวลาทำบ่อยๆน่ะ ปากมันจะห้อย พอแกนะมันก็จะหย่อนคล้อย”
“คุณกร” ดาวตะโกนเสียงดัง จนคนในร้านมอง เธอรู้สึกตัว เลยใจเย็นลง
“ขอโทษนะ ที่ล้อเล่นไม่ถูกกาลเทศะ แต่ที่ผมพูดมันเรื่องจริงนะ” ชายหนุ่มยังไม่วายหยอดมุก
“คุณกร ฉันถามจริงๆเลยนะ คุณอยากแต่งกับฉันมั้ย” ดาวพุ่งคำถามตรงๆ
“ก็...” กรอึ้งไป เมื่อถามแบบนี้ เพราะเขาก็รักโรสมาก
“ว่าไงล่ะคุณ นี่มันเรื่องใหญ่นะ เราต้องแต่งกันนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แฟนเราก็ต่างมี”
“ถ้าจะให้พูดจริงๆ ผมก็ไม่อยากหรอก ก็เหตุผลเหมือนคุณ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ” กรย้อนถาม
ดาวอึ้งไปเหมือนกัน เพราะไม่รู้จะทำยังไง
“คุณใจเย็นๆนะ ผมว่าเราคงจะมีทางออกที่ดีเองล่ะ”
“เมื่อไหร่ล่ะ” ดาวเสียงสั่นเครือ
กรกำลังจะปลอบต่อ ก็เหลือบเห็นหนุ่มหน้าตี๋เดินตรงมายังโต๊ะของเขา กรรู้ได้ทันทีว่า...เขาก็คือแฟนของดาว
“ดาว” เคนเอ่ยด้วยย้ำเสียงไม่ค่อยจะพอใจ เมื่อเห็นแฟนสาวนั่งอยู่กับหนุ่มหล่อท่าทางดูดี
“อ๋อ เคน นี่เคนแฟนฉันค่ะ ส่วนนี่ เอ่อ..นี่คือ คุณกร คุณกรเป็น...” ดาวลนลาน กับการมาของแฟนหนุ่ม
“ผมเป็นเจ้านายของคุณดาวครับ คุณดาวเป็นเลขาของผม” กรยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ เอ๊ะเจ้านายนี่หมายความว่า.....” เคนยังคงงงอยู่
“ดาวไปทำงานแล้วน่ะ” ดาวพูดเมื่อเริ่มปรับอารมณ์ได้
“เอ๊ะ คุณกร นี่เป็นนักธุรกิจหนุ่มโสดดาวรุ่ง ที่สัมภาษณ์ลงนิตยสารหลายฉบับใช่มั้ยครับเนี่ย” เคนเอ่ยเมื่อจำได้
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ คุณก็เป็น...ช่างภาพชื่อดังนี่นา” กรชมเชยกลับไปบ้าง
“ก็ไม่ดังนักหรอกครับ อ๋อ เคนก็พึ่งสังเกตว่าดาวแต่งตัวสวยผิดตา ที่แท้ก็แต่งไปทำงานนี่เอง” เคนชมแฟนสาวต่อหน้า จนเธอเริ่มจะเขิน ยิ่งมีคนที่สามอยู่ด้วย
และคนที่สาม ก็รู้ตัวว่าควรจะไปจากตรงนี้เสียที
“ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ มีธุระอยู่ โอกาสหน้าคงได้เจอกันอีก” กรเอ่ยขึ้น แล้วลุกจากโต๊ะไป เคนมองตามไปสักพัก ด้วยความที่ยังสงสัยอยู่
“ทำไมเหรอ” ดาวถามขึ้น
“ก็สงสัยว่า...ผมให้ดาวลงมาดื่มกาแฟรอผม แล้วมาเจอกับเจ้านายดาวได้ไง”
“คือ บังเอิญน่ะ คุณกรเขามาทานอยู่ก่อนแล้ว”
“ทำงานกับหนุ่มโสดหน้าตาดีแบบนั้น ดาวไม่หวั่นไหวบ้างรึไง” เคนถามด้วยอาการหึง
“ถามอะไรแบบนั้นน่ะ ดาว...รักเคนคนเดียวนะ” ดาวเอ่ยเสียงสั่น
“เคนก็พูดเล่นน่ะ ดูหน้าดาวเครียดๆ ทำไมเจ้านายใช้งานหนักเหรอ”
“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวไปดูหนังกันนะ เราไม่ดูหนังกันนานมากแล้ว”
“จ้ะ”
“แล้วรถดาวล่ะ”
“ฮะ..อ๋อดาวไม่ได้เอารถมา”
“ไปทำงาน ทำไมไม่เอารถไปล่ะ” เคนถามอย่างสงสัย
“รถดาวเสียน่ะ คนอื่นดาวไม่ชอบขับ เลยให้คนขับรถขับมาส่งแทน” ดาวแก้ตัวไปอย่างมีเหตุผล
“ดีเลย เคนจะได้ไปส่ง แล้วไม่ต้องกังวลเรื่องรถอีก”
พอดื่มเสร็จ ทั้งสองก็ออกมาจากร้าน ดาวเหลือบไปเห็นร้านข้างๆ เป็นร้านกิฟต์ช็อป ที่มีคนสนใจเยอะมากจนเธอสงสัย
“อะไรเหรอ” เคนถาม
“ก็ร้านนั้นน่ะ เคนรู้รึเปล่าทำไมคนเยอะเชียว”
“ไม่รู้สิ อย่าสนใจเลยนะไปกันเถอะ” เคนพยายามจะดึงตัวเธอไป
“ขอดูแป๊บนะ”
ดาวเดินไปที่หน้าร้าน ก็เห็นเป็นโฆษณาติดอยู่
รับทำสร้อยคู่รัก สำหรับมอบให้คนสำคัญของคุณ เพื่อให้มีกันและกันตลอดไป...
ใต้ข้อความนั้น ยังมีตัวอย่างสร้อย ซึ่งเธอจำได้ดีว่า คล้ายกับของแอนเพื่อนสาวของเธอมากๆ
“ไปเถอะดาว” เคนจะดึงเธอไปอีก
“เดี๋ยวเคน เคนว่าแปลกมั้ย”
“อะไรเหรอ”
“ก็สร้อยยัยแอนอ่ะ เห็นเหมือนอันนี้เปี๊ยบเลย สงสัยทำจากร้านนี้แน่ๆ ว่าแต่แฟนยัยแอนก็ไม่ได้ทำงานแถวนี้นี่นา”
“แฟน...เธอรู้จักแฟนแอนเหรอ”
“ฮะ..รู้สิ เป็นเพื่อนร่วมงานของยัยแอน ดาวเคยเห็นหน้าอยู่สัก 2-3 ครั้งมั้ง รู้สึกจะชื่อคิม ถึงได้ย่อด้วยตัวเค”
“แอนบอกดาวเหรอ ว่านายคนนั้นเป็นแฟน”
“ก็ไม่ได้บอกหรอก แต่ที่อึ้งๆน่ะ ฉันดูออกคงจะอาย แต่ที่ดาวสนใจนะ ว่าทำไมเหมือนจังเลย”
“เขาคงมีหลายสาขามั้ง ทำไม...ดาวอยากได้เหรอ เคนจะได้สั่งทำให้”
“ไม่อ่ะ ดาวมีเคนในหัวใจแล้ว ไม่ต้องให้สร้อยแทนใจหรอก” ดาวหยอดมุกหวาน
“ดาวนี่ก็ปากหวานเหมือนกันนะ ไปเถอะดาว เดี๋ยวดูหนังดึก จะกลับดึก”
...
ดูหนังและทานข้าวจบ เคนก็มาส่งดาวที่บ้าน แล้วดาวก็กลับเข้าบ้าน ด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นบ้าง
“ดาว ทำไมกลับดึกจังลูก พี่กรเขาใช้หนูหนักเหรอ” คุณหญิงญาดาปรี่เข้ามาถามลูก
“ก็แม่กำชับให้เขาใช้งานหนูหนักๆไม่ใช่เหรอคะ”
“ก็ใช่จ้ะ ลูกจะได้เก่งๆไง ทานอะไรมารึยังล่ะ”
“ค่ะ หนูทานแล้ว”
“พี่กรพาไปทานเหรอ แล้วเมื่อกี๊คนที่มาส่งก็ใช่พี่กรใช่มั้ย”
“ฮะ...ไม่ใช่ค่ะ ดาวไปเดินห้างต่อ แล้วก็ทานข้าว หนูขอตัวนะ คะ เหนื่อยมากเลย ราตรีสวัสดิ์นะคะ ฝากบอกคุณพ่อด้วยค่ะ” ดาวรีบตัดบท แล้วเดินขึ้นห้องไปด้วยใจเต้นตูมตาม กับเรื่องที่แก้ไม่ได้คิดไม่ตก
...
ความกังวลนั้นยังคงไม่จางหายไปง่ายๆแน่ ดาวยอมรับเลยว่าไม่เคยเจอเรื่องราวที่หนักหนาเท่านี้มาก่อน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก...
“นี่ คุณ คุณดาวครับ” เสียงไม่พอใจเอ่ยขึ้น
“อะไรคะ คุณกร” ดาวหันไปหาเจ้านาย ที่ยืนเอามือค้ำโต๊ะเธออยู่
“เดี๋ยวผมต้องไปติดต่องานน่ะ”
“แล้วไงคะ”
“คุณเป็นเลขานะ นึกสิว่าคุณต้องทำยังไง”
“ทำอะไร...ให้ฉันทำงานต่อไป และคอยรับโทรศัพท์คนที่โทรมาติดต่อคุณใช่มั้ยคะ”
“นั่นมันก็ใช่ แต่...ผมต้องการให้คุณไปกับผมด้วย”
“ไปทำไมคะ”
“ถามแปลก คุณเป็นเลขาก็ต้องไปช่วยเหลือผมสิ”
“เผด็จการชะมัด” ดาวพึมพำ
“ว่าไงนะคุณ”
“เปล่าค่ะ แล้วไปเมื่อไหร่คะ ฉันจะได้เตรียมตัว”
“ตอนนี้”
“อะไรคะ แล้วงานที่คุณมอบหมายให้ฉันทำเนี่ยยังไม่เสร็จเลย”
“ไปก่อนก็ได้ ผมไม่ว่าหรอก”
กรแทบจะลากหญิงสาวให้ตามเขาไปโดยเร็ว เธอก็ขัดใจอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอารมณ์จะไปโต้เถียงกับเขามากนัก
...
ความคิดเห็น