เมื่อวิคเตอร์ไม่สบาย (Yuri on ice fanfic)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีครับ ผม ยูริ คะสึกิ ตอนนี้กำลังดูแลวิคเตอร์ที่เป็นไข้อยู่ครับ (ไม่น่าเชื่อว่าคน active อยากวิคเตอร์จะไม่สบายก่อนงาน skate show ที่จะถึงอีกไม่กี่วัน =.,=) ผมเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นไข้ก็ตอนที่แช่น้ำร้อนด้วยกันเมื่อวาน ปกติวิคเตอร์จะร่าเริงแม้กระทั่งตอนอาบน้ำ แต่ระหว่างที่แช่ไปสักพักตัวเขาเริ่มแดงขึ้นจนเหมือนกุ้งต้ม และคงจะได้เป็นกุ้งยักษ์ต้มที่อิมพอร์ตมาจากรัสเซียแน่ๆ เพราะเขาเหมือนจะผลอยหลับไปตรงนั้นถ้าไม่ได้ผมตะโกนเรียกไว้

"วิคเตอร์! ตื่นครับ ตื่น อย่าหลับตรงนี้เดี๋ยวก็จมน้ำตายกันพอดี วิคเตอร์ ตื่นๆๆ !!" 

ผมเขย่าจนตัวเขาจนหัวโคลงเลยแหล่ะ! 

แล้ววิคเตอร์ก็ได้หลับสมใจตั้งแต่ตอนบ่ายจนตอนนี้ตะวันใกล้ตกแล้ว ตั้งกลับมาจากสเปนผมกับวิคเตอร์ก็ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาไปเดินเที่ยวหาดด้วยกัน เพราะมีแต่นักข่าวมาขอสัมภาษณ์แล้วก็คนมาแสดงความยินดี

อาจจะจริงอย่างที่วิคเตอร์เคยพูดไว้ว่าผมอึดกว่าเขา...เพราะผมก็แค่เพลียๆ แต่เขาดันเป็นไข้ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ที่อยู่ด้วยกันมาผมเห็นเขาสบายดีและออกจะร่าเริงด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้เจ้าชายแห่งวงการ ice skate กลับนอนซมตัวแดงเพราะพิษไข้ 

ผมชอบแอบมองวิคเตอร์ตอนหลับเพราะทุกครั้งเวลาผมเห็นเขาบนลานน้ำแข็ง เขาเหมือนเทพที่กำลังร่ายรำบนทะเลสาบน้ำแข็งที่ส่องแสงระยิบระยับ และราวกับว่าผมเป็นกวางตัวหนึ่งที่ต้องมนต์สะกดของเขา เลยทำให้ก่อนหน้านี้ผมไม่กล้าที่จะเข้าใกล้หรือไปสัมผัสเขา แต่ตอนนี้ที่เขาไม่สบายและกำลังหลับสนิท วิคเตอร์ก็เป็นเหมือนผมและมนุษย์คนอื่นๆ ที่ไม่สบายได้และไม่ได้เป็นเทพอย่างที่ผมเคยแอบคิด :) ผมแอบดีใจที่วิคเตอร์เชื่อใจและให้ผมกับครอบครัวได้ดูแลเขา ตอบแทนที่เขาคอยช่วยเหลือผมเสมอมา

ผมเอามือแตะหน้าผากวิคเตอร์ ที่ยังขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ตัวเขายังร้อนรุมๆ และเหงื่อก็ออกชุ่มตามไรผม ทั้งที่ใส่ชุดยูกาตะสำหรับใส่นอนซึ่งน่าจะทำให้นอนสบายแท้ๆ วิคเตอร์ที่คงเพิ่งตื่นเมื่อได้ยินเสียงผมเข้ามา ปรือตาน้อยๆ มองผมสลับกับมองผ่านม่านหน้าต่าง ข้างนอกดวงอาทิตย์เริ่มลอยต่ำแต่ยังไม่ตกดินถึงแม้จะเข้าใกล้ฤดูหนาวเต็มที เสียงฝูงนกนางนวลที่บินกลับรังกันเป็นกลุ่มดังลอดเข้ามาเป็นระลอกๆ 

"วิคเตอร์ หิวมั๊ยครับ ตอนนี้ก็เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ตอนกลางวันคุณทานแค่แซนด์วิชเอง" 

วิคเตอร์ที่เพิ่งตื่น มองผมลอยๆ แบบว่ากำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดี 

"ยู...ริ" เสียงเรียกยานคาง แล้ววิคเตอร์ก็กลิ้งตัวบนเตียงเหมือนเด็กเพิ่งตื่น แล้วตามด้วยการหายใจเข้าลึกๆ "ขอน้ำหน่อย ผมหิวน้ำ " (｡-_-｡) 

ผมช่วยพยุงวิคเตอร์ให้นั่งบนเตียงเพื่อดื่มน้ำ เขาดูอ่อนแอและเหมือนเด็กประถมที่อยากนอนแต่ก็อยากกินในเวลาเดียวกัน

"ผมอยากกิน คะสึด้งใส่หอมหัวใหญ่เยอะๆ ได้มั๊ย" วิคเตอร์กะพริบตาถี่ๆ ให้ผมแบบอ้อนๆ 

"แต่คะสึด้งอาจจะย่อยยากสำหรับคนไม่สบายนะครับ ผมว่าพวกซุปอุ่นๆ นะจะดีกว่านะ" 

วิคเตอร์ยังยืนยันคำเดิมแถมด้วยการขอเพิ่มมิโสะซุปเพื่อให้เป็นไปตามข้อเสนอของผม 

"ยูริ ผมอยากกินจริงๆ นะ แล้วยูริก็มากินกับผมนะ แบบว่าคะสึ คะสึไง" 

(勝つ อ่านว่า คะ-สึ = to gain victory = ชนะ แต่คะสึด้งเขียนแบบนี้ カツ丼 แบบว่าพ้องเสียง_ชื่อยูริกับวิคเตอร์ความหมายใกล้เคียงกัน)

เจอแบบนี้เข้าไปผมก็ใจอ่อนสิครับ...แต่ก่อนออกจากห้องผมมีข้อแลกเปลี่ยนกับวิคเตอร์

"งั้นจนกว่าจะหายไข้ วิคเตอร์ต้องใส่เสื้อผ้า นอนนะครับและห้ามแช่น้ำร้อนช่วงนี้ด้วย" 

วิคเตอร์รีบตอบ okay ทันทีด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่งประหนึ่งคนหายไข้แล้ว 

ระหว่างที่เราทานคะสึด้งกัน นี่เป็นครั้งแรกหลังกลับมาจากสเปน ที่ผมกับเขาได้นั่งคุยกันจริงๆ จังๆ แบบนี้

"วิคเตอร์ ที่คุณบอกว่าจะกลับมาแข่ง skate นี่คุณต้องกลับรัสเซียเมื่อไหร่ครับ" 

ถามไปแบบนี้ผมก็แอบใจหาย ทั้งที่ผมก็อยากจะใช้เวลากับเขาให้มากกว่านี้ แต่เมื่อเขาตัดสินใจผมก็พร้อมที่จะสนับสนุนเขาเต็มที่ถึงแม้ว่าเราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน และคงจะได้เจอกันน้อยลง

วิคเตอร์เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ท่าทางเอร็ดอร่อยถึงแม้ตัวเขาจะไม่สบาย แต่ก็ทำให้ผมโล่งใจเพราะเขาคงไม่ได้เป็นหนักอย่างที่ผมแอบกังวล ก็นะเขาเกือบจะจมน้ำเมื่อวาน (ถึงแม้มันจะตื้นก็เถอะ!) 

"คงต้องกลับไปเร็วๆ นี้แหล่ะ เพราะคงต้องเริ่มวางแผนโปรแกรมแข่งและฝึกร่างกาย เพราะที่ผ่านมาผมแค่ skate แบบสั้นๆ กับยูริเอง" 

วิคเตอร์ที่ยังเคี้ยวตุ้ยๆ มองหน้าผมสลับกับแหวนบนนิ้วผม แล้วเขาก็นั่งคิดอะไรคนเดียว สักพักเหมือนตัดสินใจอะไรได้ เขาหายใจเข้าลึกๆ 

"งั้น...ยูริก็ไปรัสเซียกับผมสิ ไปอยู่บ้านผมก็ได้ ไปซ้อมด้วยกันกับ ยูริโอะ ด้วย"

ผมถือช้อนค้างไปประมาณสามวิ แล้วก็เอียงคอมองเขา ยังไม่พอผมเช็คระบบการฟังของตัวเองด้วยการทวนคำพูดวิคเตอร์ ช้าๆ ชัดๆ ประกอบกับชี้นิ้วไปที่ประธานและกรรมของประโยคคำถาม

"หา! ผมเนี่ยนะ...ไปรัสเซียกับ...คุณ แล้วก็อยู่บ้าน...คุณ?" 

แล้ววิคเตอร์ก็ช่วยยืนยันระบบการฟังของผมด้วยการพยักหน้าหงึกๆ สองสามที พร้อมกับตอบ 'อื้มๆ' ให้อย่างขยันขันแข็ง

"แต่มันเป็นทีมของรัสเซีย เค้าจะไม่ว่าอะไรเหรอครับ เพราะผมเป็นตัวแทนของญี่ปุ่นนะ แล้วจะให้ไปอยู่ซ้อมนานๆ ผมเกรงใจโค้ชยาคอฟน่ะครับ" 

ผมที่กำลังดื่มน้ำหลังจากทานส่วนของตัวเองหมด แทบจะซัดน้ำเข้าปอดเมื่อจู่ๆ วิคเตอร์ก็โพล่งออกมา

"ไม่เป็นไรหรอก ก็ยูริเป็นคู่หมั้นผมนี่นา เราก็ต้องอยู่ด้วยกันเป็นธรรมดาสิ...ใช่มั๊ยล่ะ"

วิคเตอร์ตอบยิ้มๆ ประกอบกับออฟชันเสริมด้วยนัยต์ตาสีฟ้าเขียวน้ำทะเลพราวระยับ แบบว่ามั่นใจในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา ยังไม่พอ! เขายังชูมือข้างขวาที่มีแหวนสีทองของผมบนนิ้วนาง อย่างกับว่า 'นี่ไงล่ะหลักฐาน!'

"แค่กๆๆ !! (~_~;) วิคเตอร์ คุณล้อผมเล่นใช่มั๊ย รีบทานเถอะครับคุณจะได้ทานยา" 

ผมเลือกที่จะมองชามวิคเตอร์ที่ยังเหลือเกือบครึ่งกว่าจะหมดแทนการมองหน้าเขาตรงๆ ถามไปหน้าผมเริ่มร้อน แล้วยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่เมื่อวิคเตอร์ เอามืออุ่นๆ มาแตะที่หน้าผากพร้อมกับสีหน้ากังวลเล็กๆ (ผมไม่รู้ว่าเขาแกล้งหรือกังวลจริงกันแน่) 

"ยูริ จะเป็นไข้รึเปล่า ทำไมจู่ๆ หน้าแดง รึเพราะคอยดูแลผมเลยจะติดไข้ไปด้วย" 

ผมที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองหน้าแดงรีบปฏิเสธทั้งๆ ที่ก็รู้สาเหตุของมันดี ให้ตายก็บอกความจริงไม่ได้ว่าผมน่ะเขินจนอยากจะวิ่งออกจากห้องอยู่แล้ว! 

"ผมแค่หน้าแดงเพราะสำลักเมื้อกี้ไงล่ะ ก็คุณเล่นมุกที่ผมคาดไม่ถึง แล้วอีกอย่างตัวคุณร้อนอยู่แล้ว แตะตัวผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นไข้รึเปล่า" 

"อา...จริงด้วยสิ ฮะๆ" วิคเตอร์ที่เพิ่งคิดได้ตอบยิ้มๆ ตามแบบฉบับของเขา แล้วก็เสมองแหวนที่นิ้วผมอีกครั้ง สักพักก็หันมาจ้องหน้าผมจนผมต้องหาทางเปลี่ยนเรื่อง

"วิคเตอร์ทานเสร็จรึยังครับผมจะเอาชามไปเก็บแล้วคุณจะได้ทานยา" 

"อื้ม! ผมอิ่มแล้ว ขอบใจมากนะ ยูริน่ารักที่สุด" （＾ν＾）

"ครับๆ...งั้นคุณก็รีบหายไวๆ จะได้มาซ้อมกับผมก่อนวัน skate show อีกครั้งนึง" 

วิคเตอร์โบกมือหยอยๆ ให้ผม ก่อนจะควานหายาที่โต๊ะข้างเตียง ผมรีบเดินออกจากห้องก่อนที่เขาจะเห็นหน้าที่เริ่มแดงอีกครั้งของผม จะว่าไปตอนบินกลับจากสเปน จู่ๆ วิคเตอร์ก็ถามผมเล่นๆ ว่า

"ยูริเปลี่ยนไปใส่แหวนข้างซ้ายดีมั๊ย มันเขียนไม่ค่อยถนัด" 

ผมที่ไม่ได้คิดอะไรมากมายเพราะง่วงเต็มทนก็ตอบไปตามที่ใจคิด

"แล้วแต่วิคเตอร์เถอะครับ ผมว่าข้างขวามันก็ okay สำหรับผมนะ" 

แล้ววิคเตอร์ก็มุ่นหัวคิ้วและบ่นแบบไม่จริงจังว่า 

"ถ้าใส่คนละข้างกัน มันก็ไม่เป็นคู่กันน่ะสิ นี่แหวนหมั้นนะ" 

แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมาก นอกจาก 'ครับๆ' ให้เขา เพราะง่วงและเพลียจากทั้งการแข่งและงานเลี้ยงหลังการแข่ง ก่อนที่เราทั้งคู่จะผลอยหลับไป 

หลังจากล้างชามเสร็จ ผมขึ้นไปเช็ควิคเตอร์อีกที ตอนนี้ก็เกือบจะสองทุ่มแล้วและคิดว่าเขาคงจะผลอยหลับหลังจากทานยา แต่วิคเตอร์ยังคงนั่งตาใสอ่านหนังสืออยู่บนเตียง พร้อมกับเปิดเพลงคลาสสิคคลอเบาๆ เขาเปิดโคมไฟเหนือศีรษะแค่สองตัวทำให้ในห้องสลัวๆ และชวนนอนอย่างไม่ต้องสงสัยแต่ทำไมเขายังอดตาหลับขับตานอนอ่านหนังสือทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่หายป่วย เมื่อวิคเตอร์เห็นผม เขากวักมือให้เข้าไปหา แต่วิคเตอร์ยังไม่วางหนังสือ ทำให้ผมเพิ่งได้สังเกตุว่าห้องมีอะไรบ้าง ตั้งแต่ชั้นวางของที่มีหนังสือเกือบเต็มชั้น เครื่องเล่นแผ่นเพลงสมัยเก่าที่ตอนนี้กำลังเล่นเพลงคลาสสิคที่ได้ยิน ข้างๆ กันมีกรอบรูปใหญ่และครอบครัวตุ๊กตารัสเซีย ที่ข้างหัวเตียงก็ยังมีรูปปั้นครึ่งตัวผู้ชายศิลปะแบบเรเนซองซ์ร่ายรำอยู่ และรูปถ่ายกับโปสการ์ตอีกไม่น้อยที่แปะตามตู้เสื้อผ้ากับฝาผนัง ไม่รู้ว่าวิคเตอร์เอาเวลาที่ไหนไปสรรหาของพวกนี้หรือเขาส่งมาจากรัสเซียกันแน่ ~_~ (ซึ่งผมก็ไม่อาจทราบได้)

จะว่าไปตั้งแต่อยู่ด้วยกันมานี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่ห้องของเขานานขนาดนี้ ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆ วิคเตอร์ กวาดตามองไปมารอบๆ ก็มาสบกับตาสีฟ้าเขียวน้ำทะเลของวิคเตอร์ที่ผมแอบชอบ มองผมตรงๆ เล่นเอาใจกระตุกไปทีนึง 

"วิคเตอร์มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ แล้วคุณทานยารึยัง ง่วงมั๊ย?"

คำถามเป็นชุดถูกส่งให้วิคเตอร์ที่ยังนั่งจ้องผม แพนขนตาสีบรอนซ์เทากะพริบน้อยๆ ไล่ความง่วงที่เริ่มเข้าครอบงำเพราะฤทธิ์ยา แต่วิคเตอร์ก็ส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับหาวยาวๆ หนึ่งที จนทำให้น้ำตาเล็ดออกหางตา และทำให้ผมเผลอใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาเขาทิ้งอย่างลืมตัว (￣◇￣;)! 

"อ๊ะ! ขอโทษครับ!"

"กินยาแล้ว แต่ยังไม่ง่วงเท่าไหร่ ผมอยากอาบน้ำมากกว่า นอนซมมาตั้งแต่ตอนกลางวัน ไม่สบายตัวเลย" 

วิคเตอร์ตอบเนือยๆ เหมือนเริ่มง่วงจริงๆ และก็คงไม่ได้ใส่ใจที่ผมเผลอไปเช็ดน้ำตาเขาเมื่อกี้ แต่กลับเอาหน้าผากร้อนๆ มาซบที่ไหล่ผม ทำเอาผมใจกระตุกเป็นครั้งที่สอง และกระตุกแร็งและเร็วขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคลื่นทะเลซัดฝั่ง! ด้วยการหมุนหัวไปมาตรงไหล่ผมอย่างนั้นสองสามที

"แต่คุณยังไม่สบายอยู่นะ แล้วอีกอย่างคุณอาบน้ำเองไหวไหม" 

วิคเตอร์หลุบตาลงแบบใช้ความคิดแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ พร้อมกับผงกหัวขึ้นมาจ้องหน้าผม

"งั้นยูริช่วยเช็ดตัวให้ผมหน่อยสิ แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จ" วิคเตอร์เอาหน้าผากมาถูไหล่ผมอีกครั้ง เหมือนเวลาที่มากาจินต้องการจะกินขนม ผมว่าวิคเตอร์แอบติดนิสัยนี้มาจากมากาจินแน่ๆ (-.-;) 

หลังจากที่ผมตกลง วิคเตอร์ก็ไปค้นเสื้อผ้าในตู้ ส่วนผมก็ไปเอากะละมังใส่น้ำกับผ้าเช็ดตัว วิคเตอร์ที่ตอนนี้ใส่แค่เสื้อคลุมอาบน้ำ พอมองๆ ไปก็เซ็กซี่ไปอีกแบบ ทั้งๆ ที่เขาออกจะชอบเปลือยผ้าแช่น้ำร้อนด้วยกันกับผมบ่อยๆ ผมเริ่มเช็ดจากคอลงไปเรื่อยๆ ระหว่างที่ผมกำลังจดจ่ออยู่กับการเช็ดตัว วิคเตอร์ก็ถามถึงเรื่องการไปรัสเซียอีกครั้ง

"ยูริ ตกลงว่าจะกลับไปรัสเซียกับผมมั๊ย ผมคงเหงาแย่ถ้าไม่ได้เจอยูริ" 

ตอนนี้ผมเช็ดอกและกำลังจะเริ่มเช็ดแขน หยุดชะงักมองหน้าวิคเตอร์ที่รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ และหน้าเริ่มซึมๆ เมื่อได้ฟังคำตอบของผม แต่ผมก็ยังเช็ดต่อและแกล้งตอบเขาเสียงเรียบๆ เหมือนไม่ได้จริงจังอะไร

"ผมก็อยากไปอยู่นะครับ แต่ทาง JSF เขาขอให้ผมไปคุยกับเด็กทีมชาติรุ่นใหม่ที่จะเข้าค่ายอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า พวกมินามิก็จะไปด้วย แล้วผมก็ดันตอบตกลงไปแล้ว.......แต่"

เว้นวรรคไว้แค่นั้น ก็ทำให้สีหน้าของวิคเตอร์ดูสดใสขึ้นถนัดตา แล้วสุดท้ายวิคเตอร์ก็ยิ้มออกเมื่อผมต่อประโยคให้จบ

"แต่ถ้าผมจะบินตามไปทีหลัง คุณคงไม่ว่าอะไรนะ หลังจากเสร็จธุระทางนี้ผมจะรีบบินไปรัสเซียเลย ผมสัญญา" 

วิคเตอร์ไม่ยิ้มเปล่า แต่ส่งนิ้วก้อยข้างขวามาตรงหน้าผมทำให้ผมไม่มีทางเลือกจนต้องเกี่ยวก้อยสัญญากับเขา จะว่าไปเพราะช่วยดูแลวิคเตอร์ตอนไม่สบายทำให้ผมได้รู้ว่า บางครั้งเขาชอบทำตัวเป็นเด็กๆ และก็ทำให้ผมได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเขาที่น้อยคนนักจะได้เห็นจากเจ้าชายผู้สง่างามคนนี้

ผมเดินไปเช็ดข้างหลังของวิคเตอร์ แผ่นหลังเขามีมัดกล้ามมากกว่าของผม แต่มันยังคงรูปสวยและความยืดหยุ่นก็พอเหมาะซึ่งผมคิดว่ามันดูดีกว่าพวกที่ชอบไปเล่นกล้ามในยิมเป็นไหนๆ วิคเตอร์ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี คงเพราะผมสัญญาว่าจะไปรัสเซียกับเขาประกอบกับมีคนคอยเอาใจอย่างชนิดที่ว่าตอนนี้ผมทำตัวเสมือนเป็นพ่อบ้านประจำตัวเขายังไงยังงั้น

บางครั้งผมก็ลืมไปว่าถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ผมก็ไม่เคยได้แตะเนื้อต้องตัววิคเตอร์ขนาดนี้ จนตอนนี้ผมเริ่มนึกเสียใจที่ดันไปตอบตกลงง่ายดายว่าจะเช็ดตัวให้เขา ก็เมื่อตอนต้องเริ่มเช็ดท่อนล่าง จู่ๆ ผมก็เขินตัวเองแบบไม่มีปี่มีขุ่ย ทั้งๆ ที่วิคเตอร์คงครั่นเนื้อครั่นตัวจริงๆ ถึงได้ออกปากขอร้องผมแบบนั้น วิตเตอร์ที่ตอนนี้หยุดฮัมเพลงและเปลี่ยนมานอนคว่ำหน้า ผลอยหลับไปอย่างเงียบๆ โดยที่ผมไม่รู้ตัว ทำให้ผมต้องตัดสินใจเองว่าจะทำยังไงกับการเช็ดตัวที่เหลือ 

เอาวะเป็นไงเป็นกัน! ผู้ชายเรามันก็มีอะไรเหมือนๆ กัน! 

ตัดสินใจได้อย่างนั้น ผมก็เปิดเสื้อคลุมอาบน้ำจนเห็นสะโพกอันแน่นตึงและมีมัดกล้ามของวิคเตอร์ มือสั่นๆ ของผม ค่อยๆ เช็ดตั้งแต่สะโพกลงไปจนถึงเท้า และไม่ลืมเตือนตัวเองไม่ให้เช็ดถูก 'ของ' ของวิคเตอร์ เช็ดข้างหลังเสร็จก็ค่อยๆ พลิกตัวเขาเพื่อจะได้เช็ดข้างหน้า แต่วิคเตอร์ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผมเอาเสื้อคลุมมากองไว้ตรง 'จุดยุทธศาสตร์' ของเขาและก็เช็ดตั้งแต่ขาท่อนบนจนถึงเท้า เป็นอันว่าเสร็จกระบวนการ สุดท้ายตามด้วยการใส่เสื้อผ้าให้วิคเตอร์อย่างทุลักทุเลเพราะเจ้าตัวดันหลับลึกชนิดต้องตะโกนเรียกถึงจะตื่น 

แต่ก่อนลุกจากเตียง วิคเตอร์ที่คิดว่าคงหลับลึกไปแล้วนั้นฉุดมือผมไว้! 

"ยูริ เดี๋ยวก่อนสิ ผมยังไม่ได้ขอบใจเลยจะรีบไปไหน" 

แต่ถึงจะตื่นยังไงวิคเตอร์ก็ยังมีอาการมึนๆ ง่วงๆ อยู่ดี เพราะเขาพูดเสียงยานคางเหลือเกิน แสดงว่าเมื้อกี้คงงีบหลับไปจริงๆ 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็แค่ทำเท่าที่ช่วยได้ ไม่ต้องขอบอกขอบใจให้เป็นพิธีรีตองหรอกครับ" :) 

แต่วิคเตอร์ที่ป่วยย่อมมีความรั้นมากกว่าตอนปกติเป็นสองเท่า จึงยังไม่ยอมปล่อยมือผม จนทำให้ผมต้องนั่งคุกเข่าข้างหัวเตียงเขา เพื่อจะได้คุยและมองหน้ากันชัดๆ 

"ครับๆ ว่าไงครับ มีอะไรเหรอ?" 

วิคเตอร์ที่ตอนนี้ตะแคงตัวมาทางผม จู่ๆ ก็ใช้มือซ้ายมาลูบๆ ที่แก้มผม จนหน้าผมเริ่มร้อน (อีกละ) ต่อด้วยการดึงหัวผมให้เข้าไปใกล้ พร้อมกับประทับจูบร้อนๆ ที่หน้าผากของผม! 

เอ๋!!! โกหกใช่มั๊ย! 

ผมที่ตกใจรีบผงกหน้ามองวิคเตอร์ที่ไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของตัวเองเมื่อครู่ ใกล้กันขนาดนี้ผมเห็นชัดเลยแหล่ะว่าที่จริงแล้วตากับขนตาเขาสีอะไรกันแน่ ประกอบกับเครื่องหน้าทั้งหมด (ถึงแม้มันจะสลัวๆ ก็เถอะ) ให้ตายผู้ชายอะไรหล่อ แล้วก็เซ็กซี่ได้ขนาดนี้! แต่ผมเป็นผู้ชายคงไม่ไปตามกรี๊ดเขาเหมือนผู้หญิงหรอก 

"ยูริ...ขอบใจนะ" วิคเตอร์ที่ยังไม่คลายมือ ใช้ริมฝีปากจู่โจมที่ปลายจมูกของผมอย่างรวดเร็วแต่แผ่วเบา จนตอนนี้ผมหูตาลายไปหมดแล้ว หรือผมอาจจะติดไข้เขาแล้วจริงๆ !! Σ（ﾟдﾟlll）

และถ้าผมเดาไม่ผิดที่ต่อไปอาจจะเป็นริมฝีปากร้อนๆ ของผมตอนนี้ ที่มันแห้งผากและสั่นน้อยๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้ (แต่นี่ไม่ใช่การ์ตูนรักโรแมนติกนะ มันเป็นผู้ชายสองคน!!!) 

แพนขนตาสีบรอนซ์เทาของวิคเตอร์ยังไม่เปิดทำให้ผมที่ตกใจอยู่คนเดียวมีเวลาคิดสองสามวินาทีว่าจะเอายังไง 

1. ปล่อยเลยตามเลย ตามใจวิคเตอร์ เพราะผมก็เคยแอบมองริมฝีปากสีกุหลาบของเขาและคิดว่ามันคงนุ่มน่าดู >_<

2. ผมกับเขาเป็นผู้ชายนะมีที่ไหนผู้ชายจูบกัน! แล้วหลังจากนี้ผมจะมองหน้าเขายังไง อายตายเลย (-｡-;)

3. จู่โจมก่อนเองเลยดีมั๊ย (เอ่อ...อันนี้มันพลิกล็อคไปหน่อยนะผมว่า) แล้วถ้าไม่ใช่อย่างที่ผมคิด จะเอาอะไรมาเป็นข้อแก้ตัวดี (￣◇￣;)

สุดท้ายเวลาคิดของผมก็หมดเมื่อจู่ๆ วิคเตอร์ดันลืมตาแล้วพูดว่า 

"ยูริไปตามมากาจินมาให้ผมหน่อย นอนคนเดียวมันเหงา..." 

เพล้งๆๆๆ!!! 

เสียงหน้าผมแตกชนิดเอาไปหลอมใหม่คงไม่เหมือนเดิม แล้วตอนนี้ผมเชื่อเลยว่าหน้าคงแดงเป็นลูกสตรอเบอร์รี่ไปแล้ว เพราะผมทันเห็นแววตาระริกของวิคเตอร์ที่มองผมเมื่อกี้ก่อนจะแสร้งหันไปปิดโคมไปข้างหัวเตียงเหมือนเตรียมตัวจะนอนแล้ว 

ก่อนหมุนตัวออกจากวิคเตอร์ผมไม่ลืมที่จะเอามือไปแตะหน้าผากเขาอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้มันก็เย็นขึ้นเล็กน้อยคงเพราะได้เช็ดตัวและวิคเตอร์ก็ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ (แต่ผมนี่สิ เดี๋ยวตัวร้อนเดี๋ยวเย็น เหมือนคนจะเป็นไข้เสียเอง) (｡-_-｡) ระหว่างเช็คนั้นวิคเตอร์ก็งึมงำขึ้นมาลอยๆ ว่า

"ส่วนเรื่องแหวนเดี๋ยวรอผมหายไข้ เราค่อยคุยกันอีกทีนะ" 

ผมล่ะอยากรู้จริงๆ ว่ามันจะมีอะไรให้คุยอีก แต่ก็ช่างเถอะรอวิคเตอร์หายป่วยเดี๋ยวก็รู้เอง ผมเลยบอกราตรีสวัสดิ์วิคเตอร์ เก็บกะละมังและปิดเครื่องเล่นแผ่นเพลง แบบว่าเตรียมตัวออกจากห้องเขาจริงๆ 

"ครับๆ คุณนอนเถอะครับถ่างตาตื่นแบบนี้เดี๋ยวตาคุณก็ช้ำกันพอดี อ้อแล้วอย่าให้มากาจินนอนในผ้าห่มนะครับตัวคุณร้อนตัวมันก็ร้อน เดี๋ยวนอนไม่ได้กันพอดี ผมไปล่ะ ราตรีสวัสดิ์ครับ" 

เฮ้อ!! ให้ตายสิ! ทำไมดูแลคนไม่สบายมันเหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกายขนาดนี้ ใจผมจะกระตุกอีกกี่ทีก็ไม่รู้ แล้วไหนเดี๋ยวตัวร้อนตัวเย็นสลับกันจนผมต้องหาน้ำหวานดื่มก่อนนอนให้ชื่นใจ เพราะความดันผมคงขึ้นลงฉับพลันช่วงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

ก่อนนอนผมพามากาจินไปส่งที่ห้องวิคเตอร์ที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้วเพราะการหายใจที่เป็นจังหวะช้าๆ และไม่ลืมที่จะจัดแจงให้หมาขนฟูนอนในที่ที่มันสมควร  

วันนี้ผมเหนื่อย(ใจและกาย) มาทั้งวัน ขอตัวไปนอนก่อนละครับและหวังว่าพรุ่งนี้วิคเตอร์คงหายป่วย เพราะถ้าไม่งั้นรายต่อไปที่จะป่วยคงเป็นผมอย่างไม่ต้องสงสัย ว่าแต่เรื่องแหวนมันก็ค้างในใจผมนะ หรือวิคเตอร์จะไม่อยากใส่มันแล้ว (คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ) อีกอย่างหมู่นี้วิคเตอร์มาแนวแปลก ชอบเล่นมุขเข้าใจยากของเขา จนบางครั้งผมตามไม่ทัน เฮ้อ! อยู่กับเจ้าชายมันวุ่นวายขนาดรี้เลยรึ แต่ก็นะผมหลวมตัวไปแล้วนี่... okay ผมไปนอนจริงๆ ล่ะครับแต่กลัวเหลือเกินว่าคืนนี้จะเก็บเอาวิคเตอร์ไปฝัน แต่ผมล่ะสงสัยจริงถ้าฝันจะฝันเรื่องอะไร  เอ้า! ผมขอตัวไปฝันก่อนละกัน...แล้วเจอกันใหม่วันที่ชาติต้องการครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ! (_ _).｡o○

-------------------------------------

PS. ครั้งแรกที่เขียน เรื่องสั้น fanfic แต่ใจคนเขียนนี่เทหมดหน้าตักให้คู่นี้เลยแหล่ะ (สาบานได้ว่าเค้าสวิทกันตั้งแต่ใน anime แล้ว) ก็แม่เจ้าประคูณ พ่อวิคเตอร์ตออกจะหล่อ เท่ห์ บาดใจ ชายหญิงทั่วโลกซะขนาดนี้ 

ชิ้นนี้ขอจัดเป็น shounen ai นะคะ และออกจะโรแมนติกนิดๆ เพราะไม่มี sex หรืออะไรเทือกนั้นมาเกี่ยวข้อง ก็ตามมุมมองของยูริแต่ของวิคเตอร์คงต้องดูกันอีกทีโฮะๆ 

ψ(｀∇´)ψ

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เราชื่อ Liv ค่ะ (สั้นๆ ค่ะ 55) 

Liv 6/04/17