ตราบชั่วนิจนิรันดร์

ตราบชั่วนิจนิรันดร์
                     

พี่จะตามเจ้าไปทุกชาติภพ  

มิรู้จบความรักไม่ห่างหาย

 ยังสถิตอยู่ที่นวลไม่เสื่อมคลาย 

แม้ชีพวายมลายลงคงรักนาง

                                   
(แต่งโดย วิภากานต์)
 

ภายในห้องไม้ทรงไทยขนาดใหญ่ ประดับประดาไปด้วยพวงมาลา โชยกลิ่นมะลิไปทั่วบริเวณห้อง มันเป็นสถานที่ที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เสมือนเคยอยู่ ณ ที่แห่งนี้....หากแต่มันเป็นแค่เพียงความฝัน ความฝันที่เกิดขึ้นซ้ำๆ

ตั้งแต่จำความได้ฉันก็ฝันเช่นนี้มาโดยตลอด ฝันเห็นเรือนไม้ทรงไทย หน้าเรือนมีลำคลองตัดผ่าน บริเวณรอบๆเรือน มีต้นมะลิรายล้อม ส่งกลิ่นหอมรัญจวนใจ ผู้คนนุ่นโจงใส่ผ้าแถบเดินขวักไขว่กันไปมา หากแต่มีเพียงสิ่งหนึ่ง ที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยและโหยหาอย่างบอกไม่ถูก.... น้ำเสียงของคนผู้หนึ่ง เสียงของชายนิรนามที่ฉันไม่เคยเจอหน้าคร่าตามาก่อน ทุกครั้งที่ฝัน ฉันไม่เคยพบ หรือเห็นหน้าเขาเลยสักครั้ง ได้ยินเพียงแค่เสียงเรียกหาของเขาก็เท่านั้น แต่ทว่า มันกลับมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นภายในใจของฉัน เมื่อได้ยินเสียงนั้น ความรู้สึก ที่ฉันไม่อาจรู้ได้ว่ามันคืออะไร และเกิดขึ้นได้อย่างไร....

  ประวัติศาสตร์และบุคคลในเรื่องไม่มีตัวตนอยู่จริงเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้นจากจิตนาการของนักเขียนเท่านั้น