Jenlisa เกลียดก็จริง แต่ยัยหน้าหยิ่งนี่น่ะของฉัน (END)

ลำดับตอนที่ #38 : แรงปรารถนา

"เดี๋ยวสิ... พี่ลิซ!"  เด็กสาวตะโกนขึ้นอย่างตกใจทันทีที่จู่ๆสาวร่างโปร่งที่เคยนั่งอยู่ตรงข้ามเธอก็ลุกขึ้นมาผลุนผลันเหมือนกำลังรีบไปทำเรื่องด่วนอะไรสักอย่างโดยไม่แม้จะบอกเธอด้วยซ้ำว่าเรื่องอะไร

ในห้องกระจกที่มองออกไปเห็นข้างนอก สาวหน้าหมวยนั้นกำลังมองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาคมกริบ หล่อนเห็นจากหางตาว่าคนที่ตัวเองเพิ่งจะสบตาด้วยกำลังเดินเข้ามาในทิศทางที่นั่งอยู่ แต่ดาวปีสองก็เพียงแต่เหลือบตาไปมองสั้นๆแล้วก็ปรือตากลับมามองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่แยแสเท่านั้น 

เธอไม่แม้แต่จะหันหัวไปแม้สาวร่างสูงจะกำลังก้าวเท้ายาวๆเข้ามาหาเธออย่างองอาจโดยไม่สนใจหนุ่มหน้าเข้มที่นั่งข้างๆเธออยู่นี่เลย

แต่สาวร่างโปร่งเองก็ถูกคาดโทษอยู่ไม่แพ้กัน เพราะฉะนั้นเจนนี่จึงเพียงยกมือขึ้นมากอดอกเท่านั้น เป็นสัญญาณว่าตัวเองเห็นที่อีกคนเดินเข้ามาแล้วแต่เธอยังไม่อยู่ในอารมณ์จะสนทนาด้วย

ลิซ่าเดินมาหยุดหน้ารุ่นพี่ปีสองที่ยังคงมองไปข้างหน้าแม้เธอจะมายืนอยู่ในระยะสัมผัสได้แล้ว สาวสวยมองตรงไปข้างหน้าเก๊กมาดนิ่งอยู่สักพักก่อนจะตวัดตาเฉี่ยวแหลมคมขึ้นมามองรุ่นน้องตัวสูงซึ่งเป็นน้องรหัสของเธอ 

ใบหน้าเรียบตึงติดความหยิ่งของสาวดาวคณะบวกกับอารมณ์คุกรุ่นที่ฉายแววออกมาจากสายตาทำให้ลิซ่ายืดตัวตรงขึ้นโดยอัตโนมัติ จะเอ่ยปากพูดออกไปก็ไม่รู้จะเริ่มด้วยคำว่าอะไรเป็นคำแรกดี

ทั้งสองยังคงจองหน้ากันนิ่งอยู่แบบนั้น จนเวลาผ่านไปนานพอที่ชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเจนนี่เริ่มสังเกตเห็นด้วยปลายตา เขาจึงละจากบนสนทนากับเพื่อนหันมาดูคนที่กำลังยืนค้ำหัวรุ่นพี่ดาวคณะข้างเขาอยู่

!!!

ใบหน้าที่ขมวดคิ้วนิดๆในจังหวะที่หันมาของแม็คสลายคลายออกเป็นใบหน้าอึ้งปนหงุดหงิดทันทีที่เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างคนที่เขาชอบเป็นใคร หนุ่มหน้าเข้มตวัดแขนเล็กของรุ่นพี่ปีสองมาไว้ในมืออย่างหวงตัวก่อนจะเบิกตาโพลงขมวดคิ้วจ้องสาวร่างโปร่งเขม็ง เจนนี่หันไปทำท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยในทิศทางของชายหนุ่มที่เขาถือวิสาสะ

แต่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายจับต้องตัวเธอโดยไม่ได้ขออนุญาติ เพียงแต่ครั้งนี้มีเจ้าของดวงตากลมโตยืนเห็นเหตุการณ์อยู่ด้วยไงล่ะ

ถึงเธอจะหงุดหงิดเรื่องที่เห็นอีกฝ่ายกับเด็กปีหนึ่งข้างนอกเมื่อกี๊ขนาดไหน แต่เจนนี่ก็รู้ดีพอที่จะไม่อยากทำให้ไฟระหว่างสาวร่างโปร่งกับหนุ่มหน้าเข้มมันปะทุขึ้นไปมากกว่านี้ ยิ่งในสถานการณ์ที่ยังไม่ได้วางแผนรับมือกับอะไรเลยด้วย

ลิซ่ามองหน้ารุ่นพี่สาวสวยนิ่ง ตวัดสายตาไปมองแม็คอย่างไม่ค่อยใส่ใจแม้เขาจะมองเธอแทบทะลุแล้วก็ตาม แล้วสาวร่างโปร่งก็กลับมาจ้องตาคนที่เป็นเจ้าของหัวใจเธออีกครั้ง

"ไปคุยกันหน่อย"

...

โมเม้นต์แห่งความเงียบผ่านไปสองสามวินาที จู่ๆรุ่นพี่หน้าหมวยก็หันหน้าไปทางชายหนุ่มแต่ไม่ได้สบตากับเขา สาวตาเฉี่ยวชักแขนตัวเองกลับจากหนุ่มหน้าเข้มอย่างไม่ไว้เชิง ทำเอาเขาหน้าเสียเล็กน้อย

แต่ก่อนที่แม็คจะประท้วงอะไรออกมา แขนเล็กที่เพิ่งชักกลับก็ถูกเอามากอดอกดาวคณะปีสองเอาไว้อีกครั้งแล้วเจนนี่ก็กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น สายตาจ้องไปที่ผู้ฟังอย่างคมกริบไม่แพ้คำพูดที่ห้วนสั้นแต่ได้ใจความ

"ไม่"

แม้จะยังอยู่ในอารมณ์โกรธ แต่ในสายตาพิฆาตจากแม็คที่กำลังจับจ้องมาที่เธอเหมือนกับจะกลืนกินลิซ่าก็แอบเห็นรอยยิ้มเล็กๆที่ก่อตัวขึ้นหลังสาวหน้าหมวยปฏิเสธเธออย่างเยือกเย็นไม่แพ้กับที่ปฏิเสธการจับเนื้อต้องตัวจากชายหนุ่ม เขาแม้แต่หลุดหัวเราะออกมาสั้นๆด้วยซ้ำเมื่อได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่ดาวคณะบอกกับสาวร่างโปร่งที่กำลังยืนอยู่ออกไป

ลิซ่ากำลังจะอ้าปากพูดอะไรต่อด้วยความไม่พอใจในคำตอบ แต่เจนนี่ก็ปิดการสนทนาของทั้งสองคนไว้เพียงเท่านั้นด้วยคำพูดและแววตาที่คมดั่งพญาเหยี่ยวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

"ไปให้พ้น"

...

เพียงเท่านั้นร่างสูงจึงต้องจำยอมเดินออกไปโดยส่งท้ายด้วยเสียงแค่นหัวเราะจากชายหนุ่มที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของรุ่นพี่หน้าหมวยจนถึงทุกวันนี้

'เห้อ'

ลิซ่าถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความอัดอั้น ตอนนี้ในใจเธอไม่มีคำว่าสบายเลยสักนิด ทั้งงานแสดงที่ชวดเข้ามาเรื่อยๆโดยไม่มีความมั่นคงเลยสักนิดว่าจะออกมาดีรึเปล่า แถมแหล่งกำลังใจจากคนที่เธอต้องการมากที่สุดก็กลับกลายเป็นไฟร้อนบั่นทอนจิตใจเธอไปซะงั้น

สาวร่างสูงเม้มปากแน่นพลางก้าวไปยังประตูห้องทานข้าว มือเรียวคว้าวัตถุเหล็กด้ามจับประตูพร้อมเหวี่ยงออกหวังจะออกไปสูดอากาศข้างนอกเป็นการสงบจิตสงบใจตัวเองลงสักนิด

แต่ขายาวๆของเธอก็ก้าวได้เพียงสองก้าวครึ่งเท่านั้นที่มีมือของใครก็ไม่รู้มาคว้าตัวเธอให้หันไปเผชิญหน้าด้วยซะก่อน

"พี่!"

สาวตัวเล็กเดินตามเธอออกมา และเหมือนว่าจะคอยตามเธอมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว

'นี่ถ้าไม่เดินมาหาก็ลืมไปแล้วนะเนี่ย...'

"?"

ดวงตาสีอ่อนจ้องลิซ่ากลับผ่านแว่นทรงกลมที่อีกฝ่ายเคยเอามาให้เธอใส่ ลิซ่ามองคนที่ตัวเล็กกว่าแล้วก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นคำถาม

"ทำไมลุกขึ้นไปหาพี่เจนนี่ไม่บอกเลย?"

'อึก'

ชื่อของสาวดาวคณะทำเอาสาวร่างโปร่งสะอึกใจเล็กน้อย แม้สิ่งที่รุ่นพี่ทำกับเธอเมื่อสักครู่จะไม่ได้สาหัสร้ายแรงอะไร... แต่ด้วยความที่เป็นคนหน้าหมวยจึงทำให้ลิซ่าแอบเจ็บแปลบในใจเมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ระหว่างตัวเองกับอีกคนนึง

'ไม่สิ... คุยกับคนตรงหน้าก่อน'

ลิซ่ารู้สึกว่ามันยากเหลือเกินที่จะนำความสนใจของตัวเองกลับมาที่สาวตัวเล็กที่อายุน้อยกว่าเธอข้างหน้า ก็ในเมื่อใจมัวแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับพี่รหัสตาเฉี่ยวของตัวเองอยู่อย่างนั้น

"เออ.. คือว่ามีเรื่องจะต้องไปจัดการน่ะ"

"เรื่องอะไร?"  แววตาของคนตัวเล็กตรงหน้าดูรื้นไปด้วยน้ำตา มันเป็นมานานแล้วหรือเพราะว่าเธอเพิ่งจะมาสังเกตก็ไม่แน่ใจ แต่ลิซ่าก็ทำเพียงตอบไปตรงๆตามที่ตัวเองคิดเท่านั้น

"เรื่องสำคัญ"

...

"เรื่องสำคัญ?"

น้ำเสียงของคนที่มักจะพูดเพราะกลับเป็นครั้งแรกที่มีโทนหาเรื่อง เด็กสาวที่อยู่ปีเดียวกันแต่อายุน้อยกว่าเม้มปากแน่นเหมือนกำลังพยายามกลั้นอารมณ์โกรธไม่พอใจ และก่อนที่ลิซ่าจะสังเกตอะไรได้มากกว่านั้น แก้วน้ำเปล่าในมือของตาก็สาดมาทางหน้าเธออย่างไม่ยั้งแรงและแทบไม่ได้เล็ง

ซ่าาาา!

'!!!'

เจ้าของดวงตากลมโตเบิกตากว้างขึ้นมาก่อนจะก้มลงมองเสื้อตัวเองทันทีที่ได้สติ เสื้อสีดำคอปกของเธอเปียกเป็นวงกว้าง

'เกือบไปแล้ว!! ดีนะไม่ใช่เสื้อที่จะเต้น'

ความคิดแรกของเธอผุดขึ้นมาไวยิ่งกว่าอะไร สาวร่างโปร่งค่อยๆเงยหน้าขึ้นด้วยความโล่งใจในความคิดแล้วก็พบกับใบหน้าของคนที่มีสีหน้าตรงกันข้ามจากเธออย่างสิ้นเชิง

แววตาฉายความน้อยใจ เสียใจ โกรธ รู้สึกผิด และอะไรอีกหลายๆอย่างของอีกคนทำให้ลิซ่าต้องปรับสีหน้าจากสบายใจมาเป็นขมวดคิ้วด้วยแทน 

ตึก ตึก ตึก ตึก !

เจ้าของดวงตาสีอ่อนวิ่งหายจากเธอไปทันทีโดยไม่ลืมเอาแก้วน้ำติดมือไปด้วย ลิซ่ายกแขนขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนจะเรียกอีกคนไว้ แต่ความเร็วของสาวตัวเล็กก็ทำให้คนตัวสูงยกเลิกความคิด

นักเต้นสาวก้มลงมองเสื้อตัวเองอีกครั้ง ข้างในผ้ารู้สึกเปียกไปถึงทรวงใน ลิซ่าจับเสื้อขึ้นมาบิดน้ำออกเล็กน้อยแล้วก็คลายผ้าที่ขยุ้มออกพลางเดินไปที่ห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดด้วยความงุนงงในใจ

'นี่มันอะไรกันเนี่ย?'

สาวร่างโปร่งคิดย้อนสถานการณ์แล้วก็ยังคงไม่เข้าใจในความคิดของอีกฝั่ง ทั้งรุ่นพี่หน้าหมวยและรุ่นน้องชั้นปีเดียวกัน

ทำไมเธอถึงตกกลายเป็นเหยื่อในทุกสถานการณ์ไปได้... นี่เธอทำอะไรผิดงั้นเหรอ?

...

คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

คนที่เธอต้องการก็ดูเหมือนจะไม่ต้องการเธอ... แต่คนที่เธอไม่ได้ต้องการก็มาไล่ตามเธอซะงั้น

คนของเธอกำลังทำตัวเป็นคนของคนอื่น... ส่วนอีกคนที่เธอไม่ได้สนใจก็กลับมาทำตัวเหมือนนางเป็นคนของเธอ

'อะไรกันนะ?'

ระหว่างที่กำลังงง ร่างสูงโปร่งแบกจิตใจบอบช้ำและร่างกายที่เปียกโชกในท่อนบนมาจนถึงห้องสุขาจนได้

ลิซ่าผลักประตูเข้าไปหวังให้มีคนน้อยที่สุด เพราะเธอก็ไม่อยากจะต้องมานั่งคอยทนสายตาที่จะจ้องมองมาที่เสื้อของเธอสักเท่าไหร่

แต่เมื่อประตูห้องน้ำรวมเปิด... อย่างที่สองที่เธอเห็นหลังจากอ่างน้ำที่เรียงกันเป็นแถบนั้นก็ทำให้สาวร่างโปร่งต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจทันที

!

มีคนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ในห้องน้ำ และคนคนนั้นก็กำลังจ้องมองมาที่เธอไม่วางตาเช่นเดียวกับที่เธอกำลังจ้องมองอีกคนอย่างไม่วางตาเสียด้วย

...

ลิซ่าคลายมือออกจากเสื้อของตัวเองโดยพลัน ความเปียกบนเสื้อยังเย็นไม่เท่าความสะดุ้งในใจที่ส่งคลื่นหนาวผ่านกายอย่างตื่นตระหนก

สาวร่างโปร่งก้าวถอยหลังเข้าหาประตูที่ตัวเองเพิ่งเปิดเข้ามาก่อนจะเอื้อมมือไปข้างหลังตัวเองควานหาลูกบิดจับประตูอย่างทุลักทุเล เพราะดวงตากลมโตของเธอทั้งสองข้างยังกำลังจ้องคนตรงหน้าอย่างระแวดระวังราวกับกลัวว่าถ้าหากกระพริบตาแม้แต่ครั้งเดียวแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเธออย่างนั้นแหละ

"ลิซ่า"  

เสียงเย็นสะท้อนทั่วห้องน้ำและกระจายไปทั่วจิตใจของเจ้าของชื่อที่ถูกเรียก

...

'ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่!?'

มือเรียวของลิซ่าควานจับลูกบิดประตูที่อยู่ข้างหลังตัวเองได้พอดี ร่างสูงกำลังจะเปิดออกแล้วหันหลังเดินหนีคนตรงหน้าออกไป แต่ดวงตาคู่สวยของอีกฝ่ายก็มองเธอด้วยความจงใจพอที่สาวร่างโปร่งจะเปลี่ยนใจเป็นดันประตูกลับเข้าไปแล้วใช้นิ้วกดล็อคมันลงไปแทน

แกร๊ก

คนที่ยืนอยู่ห่างเธอไปไม่กี่เมตรเงยหน้าขึ้นอย่างพอใจที่เธออ่านสัญญาณของอีกคนออก เจ้าของดวงตานางพญาค่อยๆเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆทิ้งระยะห่างไว้เพียงไม่ถึงเมตร

'เจนนี่'

...

'พี่... เจนนี่'

ลิซ่าตรวจคำผิดของตัวเองในหัวทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาของอีกคน อย่างกับกลัวว่าอีกคนจะได้ยินความคิดตัวเองซะอย่างนั้น

สาวหน้าหมวยเม้มปากเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าสวยเรียบตึงนั้นจะผ่อนลง ดวงตาคมกริบมองรุ่นน้องที่ตัวสูงกว่าอย่างเรียบๆ ไม่มีแววหยิ่งหรือรำคาญในแววตาเหมือนกับเมื่อกี๊ที่อีกคนไล่เธอให้ออกไปจากโต๊ะ แต่กลับมีความเซ็งหรืออึดอัดอย่างบอกไม่ถูกอยู่ในสีหน้านั้นแทน

ดาวคณะสาวจ้องหน้าลิซ่านิ่งๆอยู่สักพักก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาแล้วก็กวักมือเรียกคนที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นให้เข้ามาหาตนเอง

"มานี่"

ลิซ่าเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างงงๆ แต่ก็เดินเข้าไปหาคนตาเฉี่ยวแต่โดยดี

ทันทีที่ร่างสูงก้าวเข้าไปจนใกล้ในระยะสัมผัสเจนนี่ก็โผเข้ากอดสาวร่างโปร่งพลางหลับตาซบและเอาหัวพิงอีกคนเอาไว้โดยตนเองหันหลังให้กับซิ้งค์อ่างน้ำที่เป็นแถวเรียงยาว 

!!

คนที่ถูกสาวตาคมเข้าหาอย่างฉับพลันแทบโต้ตอบอะไรไม่ทัน ลิซ่าเผลอกลั้นหายใจไปชั่วครู่เมื่อจู่ๆใบหน้าสวยก็เข้ามาแนบอยู่กับอกของเธอเหมือนแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของและแขนเรียวของดาวคณะสาวก็กำลังโอบอ้อมอยู่รอบตัวของเธอ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆฟุ้งเข้ามาในจมูก ในขณะที่เงาสะท้อนของตัวเธอและเจนนี่ที่อยู่ในอ้อมกอดในกระจกนั้นก็ไม่ได้ทำให้หัวใจของเธอเต้นช้าลงได้เลย

"อ.."

ลิซ่าพยายามหาคำที่ถูกต้องที่จะพูดในจังหวะนี้ แต่ก็คิดไม่ออกเหมือนสมองถูกกลิ่นหอมกับกายนุ่มทำให้มึนไปหมด

"ขอกอดสักพักได้ไหม?"

"อ..อือ" 

สาวร่างโปร่งเอามือขึ้นมาสัมผัสแผ่นหลังบางอย่างเขินๆเป็นการกอดตอบ มองจากตรงนี้แล้วคนที่อยู่ในอ้อมแขนเธอในกระจกดูตัวเล็กเหลือเกิน

'น่ารัก...'

ใบหน้าของนักเต้นปีหนึ่งเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอไม่รู้จะรู้สึกยังไงกับอีกคนดีในเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว...อีกคนเพิ่งเห็นเธอกับสาวตัวเล็กที่เอาแว่นตามาใส่ให้อยู่ข้างนอก แถมยังไล่เธอไปเมื่อเธอเดินเข้าไปหาที่โต๊ะ แต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับไม่พูดอะไรเลยเพียงแต่เข้ามากอดเธอเท่านั้น

ตึกตัก ตึกตัก

เสื้อเธอที่เปียกอยู่ที่ก็ไม่มีทางที่อีกคนจะไม่สังเกตเห็นแถมตอนนี้ตัวก็ยังสัมผัสกันอยู่ด้วย แต่รุ่นพี่หน้าหมวยกลับไม่ถามไม่ไถ่

ราวกับว่าเรื่องเดียวที่เจนนี่สนใจคือตัวเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยกันเท่านั้น

':)'

เป็นครั้งแรกในสักพักแล้วที่เธอรู้สึกว่าเรื่องอะไรต่างๆมันจางออกไปเหลือเพียงความรู้สึกที่มีในชั่วขณะ จากการอดทนในสิ่งที่คนอื่นจะมาเห็นหรือสิ่งที่ใครจะมารู้มาเป็นเวลานาน การได้ความเป็นส่วนตัวและพื้นที่ที่ได้พักผ่อนจิตใจแบบนี้ก็ทำให้ลิซ่าเองก็ผ่อนคลายความเหนื่อยอ่อนที่มีมาทั้งวันจนแทบจะลืมไปเลยว่าตนเองมีเรื่องให้กังวลใจ

เหตุเป็นเพราะอ้อมกอดจากคนตรงหน้าเท่านั้น... ที่ทำให้เธอคลายความทุกข์ออกไปได้เร็วพลันขนาดนี้

เมื่อร่างกายได้รับความอบอุ่นจากกันไปพอสมควร เจนนี่ก็ผละออกมาจ้องหน้าเธอแทน

แขนเรียวทั้งสองข้างของรุ่นพี่ดาวคณะยังคงวางอยู่บนลำตัวของเธอเหมือนจะไม่ให้ไปไหน ลิซ่ายิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าของอีกคนจ้องมองมาที่เธอนิ่ง

แต่แค่นั้นยังไม่ทำให้หัวใจของสาวร่างโปร่งเต้นแรงขึ้นอีกหลายเท่าตัวเหมือนกับการกระทำต่อไปที่เจนนี่ค่อยๆหลับตาลงช้าๆแล้วเจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นอีกนิดอย่างใจเย็นในขณะที่มือยังโอบตัวเธอเอาไว้ใกล้ชิด

'!?'

ริมฝีปากสวยเผยอออกเล็กน้อยเปิดทางให้เธอเข้าไปลองสัมผัส ใบหน้าสวยหลับตาพริ้มรอให้เธอเป็นคนปิดช่องว่างระหว่างทั้งคู่เองอย่างเต็มใจ

...

'เธอบ้าไปแล้ว'

ลิซ่าถอนหายใจออกมาจากความต้องการในอีกคนที่คุกรุ่นอยู่ในตัวเธอ อย่างกับว่าปกติเธอไม่มีมันอยู่แล้ว รุ่นพี่หน้าหมวยค่อยๆทำตัวให้เธอจะใจวายตายเข้าไปมากขึ้นทุกวัน 

สาวร่างโปร่งค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะปิดช่องว่างที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้รับอนุญาติ ทันใดนั้นประสาทสัมผัสอื่นก็ดับหมดสิ้น เหลือเพียงสิ่งเดียวที่เธอสัมผัสได้ก็คือรสหวานอ่อนนุ่มจากจูบที่รุ่นพี่หน้าหมวยมอบให้

เจนนี่ค่อยๆลูบมือไปตามแผ่นหลังคนที่ยืนอยู่ระหว่างขาของตัวเองก่อนที่มือนางพญาจะสอดแทรกเข้าไปในหนังศีรษะปลายนิ้วทั้งห้าแหวกออกขยุ้มไรผมในระหว่างที่รสจูบร้อนแรงขึ้นตามสัญชาตญาณ และนั่นยิ่งเร่งเร้าความต้องการของคนร่างโปร่งเข้าไปอีกโดยที่ไม่รู้ตัว ลิซ่าถอนหายใจออกมากับความรู้สึกที่เข้ามาจากทุกทางจากคนในอ้อมแขนของเธอโดยที่ยังไม่ถอนริมฝีปากออกจากกัน

ไม่ว่าอะไรก็ตามที่กำลังจุดปะทุขึ้นในตัวของเธอ ลิซ่ามั่นใจว่ามันก็เกิดขึ้นในร่างกายของอีกฝ่ายเช่นกัน จากภาษากายและสิ่งที่เธอเรียนรู้เกี่ยวกับตัวรุ่นพี่หน้าหมวย ลิซ่าสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆในอากาศและเป็นครั้งแรกที่มันชัดเจนขึ้นมามากกว่าครั้งไหนๆ

อะไรก็ตามที่มันกำลังเกิดขึ้นนั้นเป็นดั่งไฟผลาญเผาไหม้อยู่ในร่างกายของคนทั้งสอง รอเวลาที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ 

ลิซ่าเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวเมื่อเจนนี่ลากมือขึ้นมาผ่านไหล่กว้างของเธอแล้วจับคอเสื้อทั้งสองเอาไว้แน่นทั้งสองมือ ท่าทางของคนตาแมวที่จ้องเธออย่างคมกริบทำให้ลิซ่ายิ่งอยากจะสู้ทางสายตากับหลุมดำทั้งสองที่ดึงดูดแล้วรอคอยว่าอีกคนจะทำอะไรต่อ

'รู้สึกเหมือนกันใช่ไหม? ความรู้สึกที่แสนจะเข้มข้นนี้'

เธออยากจะเรียนรู้การกระทำทุกอย่างที่อีกคนทำ อยากจะรู้จักอีกคนให้มากกว่าเดิม 

...อยากเข้าไปถึงส่วนที่ไม่มีใครเคยเข้าถึงของสาวหน้าหมวยที่อยู่ตรงหน้า

"ลิซ่า"

"เจนนี่"

ทั้งสองพูดชื่ออีกคนขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้มีการนัดหมาย เสียงของทั้งเจนนี่และลิซ่าเบาแทบจะเป็นการกระซิบ แต่การจ้องตาของทั้งคู่แข็งแกร่งเสียจนถ้าแผ่นดินไหวเอาเข้าตอนนี้ก็คงไม่สามารถทำให้สายตาของทั้งคู่หลุดออกกันได้

เป็นสายตาที่ไม่มีใครยอมใคร ร่างกายแนบชิดกันดั่งคนรักแต่สายตาจ้องกันดั่งคนที่เกลียดกัน

หากแต่การมองแบบเกลียดนั้นคงเป็นอย่างครั้งแรกที่ลิซ่าได้เจอกับเจนนี่ตัวเป็นๆ

แต่คราวนี้มันต่างออกไป... บางสิ่งบางอย่างดูเหมือนใกล้เคียงกันแต่เป็นอย่างตรงข้ามกันเลยก็มี

เจนนี่ไม่แม้แต่จะบอกให้ลิซ่าเรียกเธอว่าพี่ด้วยซ้ำ

สาวหน้าหมวยเขยิบใบหน้าเข้าไปใกล้รุ่นน้องร่างโปร่งมากขึ้นแต่ริมฝีปากอิ่มของลิซ่ากลับไม่ใช่จุดหมายของดาวคณะสาวในครั้งนี้

"นี่..."

เสียงกระซิบแหบพร่าของนางพญาปีสองที่ลิซ่าได้ยินอย่างชัดเจนเพราะมาดังอยู่ที่หูทำให้เด็กสาวปีหนึ่งขนลุกไปทั้งตัว ยิ่งริมฝีปากของรุ่นพี่หน้าหมวยที่เกลี่ยอยู่ข้างใบหูของเธออย่างจงใจทำให้ลิซ่าต้องแอบหลับตาลงแล้วกัดฟันรอสิ่งที่อีกคนจะพูดโดยพยายามที่จะไม่เสียสติไปซะก่อน

"..."

!!

ทันใดนั้นสาวร่างโปร่งก็ต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินที่ไม่คิดคาดฝันมาก่อนจากรุ่นพี่หน้าหมวย แถมยังอยู่ในระยะประชิดไม่มีผิดเพี้ยนอีกด้วย 

ไม่ทันได้ตั้งตัวหรือคิดอะไรไปมากกว่านั้น แรงตึงในอากาศที่มีอยู่มานานก็ค่อยๆคลายออกเมื่อกระดุมเม็ดแรกของสาวดาวคณะถูกปลดออกด้วยมือเดียวในขณะที่มุมปากของลิซ่าค่อยๆยกขึ้นเป็นจังหวะเดียวกัน

///

ขอโทษที่หายไปนานนะค้าบบบบบบ จะมาอัพให้จบนะเค้าสัญญา รอหน่อยนะคะ อีกน่าจะไม่เยอะแล้วทุกคน(ไรท์หวังว่าจะจบภายในไม่เกินสิบตอน) ขอบคุณคนที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ<3