Jenlisa เกลียดก็จริง แต่ยัยหน้าหยิ่งนี่น่ะของฉัน (END)

ลำดับตอนที่ #39 : สนอง

"..."

"..."

เสียงลมหายใจของทั้งสองคนดังสลับกันเป็นจังหวะ ดวงตากลมโตสบกับสายตาเฉี่ยวของรุ่นพี่ที่จ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร คิ้วที่ขมวดเข้าหากันของทั้งสองกับดวงตาที่ไม่กะพริบดูเผินๆอย่างกับทั้งสองกำลังเล่นเกมจ้องตากัน

ลิซ่ากำคอเสื้อเจนนี่หลวมๆอยู่มือหนึ่ง ส่วนอีกมือก็เพิ่งปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายของดาวคณะสาวออกจนหมด เม็ดพลาสติกใสที่เพิ่งลื่นหลุดออกจากนิ้วมือของเธอเปรียบเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่จะหยุดยั้งการกระทำอันเป็นบาปนี้ แต่ใครบนโลกนี้เล่าจะสามารถหยุดยั้งตัวเองเอาไว้ได้เมื่อสรีระอันไร้ที่ติสมบูรณ์แบบปรากฏอยู่ตรงหน้า เนินอกขาวเนียนภายใต้บราเซียสีดำลายลูกไม้สวยงามแทงตาคนที่กำลังลอบกลืนน้ำลายอย่างหักห้าม แถมลิซ่าที่พยายามเอาสายตาตัวเองขึ้นมามองใบหน้าเจ้าของเรือนร่างแทนก็ดูจะทำไม่ได้ผลตามที่หวัง

"ด.. เดี๋ยวก่อน"

เจนนี่ขมวดคิ้วทันทีที่คนตรงหน้าละสายตาจากใบหน้าเธอหันไปมองพื้นข้างๆแทนด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

"..."

"อะไรอีก" น้ำเสียงของสาวดาวคณะดูเร่งเร้าเป็นพิเศษ จากที่ปกติเจ้าตัวจะเป็นคนวางมาดนิ่ง แต่คราวนี้กลับมีความรบเร้าอยู่ในแววตาเพราะไม่ต้องการให้มีอะไรมาขัดขวางการกระทำตอนนี้อีก

"ตรงนี้ไม่ได้"

ลิซ่าพูดออกมาพลางปล่อยคอเสื้อเชิ้ตของดาวคณะสาวที่ตัวเองกุมอยู่ เจนนี่ลอบถอนหายใจออกมาเสียงดังพลางกลอกตาให้กับความรู้ผิดชอบชั่วดีของอีกคนในจังหวะที่เธอกำลังต้องการอย่างอื่นนอกจากนั้นมากกว่า

เธอกำลังจะถอยออกมารอคนตรงหน้าเปิดเล็กเชอร์ความรับผิดชอบและคุณธรรมส่วนตัวให้กับเธออยู่แล้วถ้าสาวร่างโปร่งไม่เกี่ยวเอวเธอเข้าไปใกล้แล้วพูดขึ้นมาก่อน

"ไป..."

ลิซ่าพูดออกมาเสียงเบามากจนเจนนี่ไม่ได้ยิน สาวหน้าหมวยขมวดคิ้วใส่คนที่ไม่ยอมมองตาเธอก่อนจะโน้มหน้าเข้าหาคนตัวสูงแล้วถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้น

"อะไรนะ?"

ลิซ่ามองไปที่ประตูห้องน้ำด้วยความรวดเร็วก่อนจะกลับมาโฟกัสที่ใบหน้าของรุ่นพี่ตาเฉี่ยวที่จ้องหน้าเธออยู่อีกครั้ง น้ำเสียงที่มั่นใจและดวงตาที่แน่วแน่ของสาวร่างโปร่งทำเอาเจนนี่ขนลุกไปทั้งร่าง ความร้อนที่ส่งผ่านมาจากดวงตากลมโตจุดเผาแรงปรารถนาที่มีอยู่แล้วให้ยิ่งโชกโชนยิ่งขึ้นด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว

"ไปห้องนอนกันเถอะ"

—————————————————————————

ห้องนอนขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมีเตียงตั้งอยู่ตรงกลางห้องด้านใน หน้าต่างเพียงบานเดียวของห้องถูกปิดสนิทไม่มีแสงลอดเข้ามาได้แม้แต่เส้นเดียว อากาศในห้องแม้จะไม่ได้อบอ้าวขนาดนั้น แต่อุณหภูมิของทั้งสองร่างที่เพิ่งก้าวเข้ามาทำให้ห้องทั้งห้องต้องลุกเป็นไฟ

สาวร่างโปร่งปิดประตูตามหลังโดยไม่รอช้า รุ่นพี่หน้าหมวยเดินเข้าไปก่อนแล้วโดยที่ไม่ลืมสละรองเท้าเอาไว้ข้างเตียง ลิซ่าเดินเข้าไปหาเจนนี่ที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง คนตัวสูงก้มหน้าลงมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่จ้องมองตนอยู่ มือเรียวยาวข้างขวาช้อนใบหน้าของดาวคณะสาวขึ้นมาพลางเอานิ้วโป้งเกลี่ยไล้ไปตามสันกรามคมอย่างหลงไหล

แววตาที่จ้องมองกันของคนสองคนเปรียบคล้ายดั่งสัตว์ป่าที่กำลังไล่ล่า ดั่งแมวป่ากับเสือที่กำลังต่อสู้กันด้วยสายตา รอคอยจะเข้าโฉบกัดศัตรูอย่างไม่ยั้งพละกำลัง

ความตึงในอากาศชวนให้น่าอึดอัดใจยิ่งขึ้นเหมือนภายในร่างกายต้องการได้รับการปลดปล่อย อะไรก็มาขวางพวกเธอไม่ได้แล้ว ลิซ่าเหลือบมองไปยังหน้าต่างที่ปิดสนิทกับประตูที่ได้รับการล็อคอย่างดีแล้วก็หันสายตากลับมาจดจ้องเป้าหมายของตัวเองอย่างเดิม มุมปากยิ้มยกขึ้นน้อยๆเมื่อรู้ว่าไม่มีใครจะมาขัดขวางได้

"ไม่เร็วไปใช่มั้ย?"

เจนนี่ถามขึ้นเสียงเบา ในน้ำเสียงไม่ได้มีความกลัวหรือไม่แน่ใจปนแฝงแต่อย่างใด เป็นน้ำเสียงปกติของนางพญาสาวที่นิ่งงันแต่คราวนี้กลับไม่เย็นเยือก

"คิดว่ายังไงล่ะ?"  

ถึงจะอยู่ในสถานการณ์ที่ร่างกายกำลังลุกร้อน ลิซ่าก็ยังจะยิ้มกวนประสาทอีกคน มือเรียวข้างขวายังคงโอบใบหน้าเจนนี่ไม่ขยับไปไหน เหมือนกำลังรอจบบทสนทนาที่อีกคนเปิดขึ้นมานี้ก่อนที่จะลงมือทำในสิ่งที่ปรารถนา

“...”

เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ตอบ ลิซ่าจึงผลักรุ่นพี่หน้าหมวยให้นอนลง เจนนี่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เจ้าของดวงตาเฉี่ยวคมเอนตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม เห็นดังนั้นร่างสูงจึงตามเข้าไปหาอย่างประชิด แขนยาวทำหน้าที่กักตัวคนที่นอนอยู่ไม่ให้ไปไหน แต่ดาวคณะปีสองก็ไม่ได้เร่งรีบจะไปไหนอยู่แล้ว 

มือบางของเจนนี่ยกขึ้นโอบจับหลังคอคนบนร่าง ส่งแรงไฟฟ้าเข้าร่างลิซ่าทำให้ขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า ในระยะเวลาปกตินี่คงเป็นภาพที่เห็นได้ยากที่เจนนี่จะทำท่าทีแสดงความเป็นเจ้าของใคร แต่สายตาของดาวคณะสาวตอนนี้จ้องมองอยู่เพียงคนร่างโปร่งตรงหน้าเท่านั้น

“ครั้งแรกรึเปล่า?”  ลิซ่าถามขึ้น ไม่ละสายตาไปไหนเช่นกัน

“คิดเอาเองสิ”

“หึ”  ดวงตากลมโตของสาวร่างโปร่งแอบมองริมฝีปากสีสวยของคนที่ไม่ยอมตอบคำถามดีๆ แล้วก็นึกอยากจะก้มลงสัมผัสลิ้มรสชาติ แต่ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาก่อน

“แม็คไปไหนล่ะ?”

เจนนี่ขมวดคิ้วเข้าหากันแบบไม่พอใจในคำถามอย่างเห็นได้ชัด

“อย่าพูดเรื่องคนอื่น”

“ก็ได้”

น้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดกับสิ่งที่เธอถามทำเอาลิซ่านึกขึ้นมาได้อีกเรื่อง และเรื่องนี้ก็รอไม่ได้ด้วย เพราะสำหรับเธอมันเป็นเรื่องสำคัญและเธอก็จะต้องถามให้เข้าใจจะได้ไม่ต้องมาติดใจกับสิ่งนี้อีกต่อไป

“ทำไมอยู่ต่อหน้าคนอื่นต้องตึงใส่ฉันด้วย?”  คำถามของเธอถูกยิงออกไปทั้งๆที่ทั้งคู่นอนคร่อมกันอยู่บนเตียงแล้ว ดูไม่ใช่เวลาจะมานั่งถกกันเรื่องนี้เท่าไหร่

“ก็ไม่ได้ตึงซักหน่อย”  เจนนี่ตอบด้วยคิ้วที่ขมวดเล็กน้อย

“เหอะ พูดเองน่ะสิ”  สาวร่างโปร่งกลอกตาขึ้นบนเหมือนกับสิ่งที่อีกคนตอบมานั้นมันไม่เป็นความจริงจนน่าตลกสิ้นดี เห็นดังนั้นสาวดาวคณะจึงเอียงหน้าเล็กน้อยพลางถาม

“งอนเหรอ?”

“ใช่”  ลิซ่าตอบทันทีโดยไม่มีลังเล

“นี่”

“เป็นเพราะมันใช่มั้ย?”  ยังไม่ทันที่เจนนี่จะได้พูดอะไรให้เย็นลง คนด้านบนก็ถามออกมาอีกด้วยความสงสัย ดูจากแววตาของลิซ่าก็รู้ว่ากำลังพูดถึงใคร แต่เจนนี่ก็ยังขมวดคิ้วทำหน้าไม่เข้าใจ

“หืม?”

“เพราะมันอยู่ด้วยก็เลยต้องตึงใส่ฉัน”

ความเงียบเกิดขึ้นไม่กี่วินาที ทั้งสองหันมองหลบหนีสายตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ลิซ่า...”

“เถียงก็ไม่ออกซะด้วย”

ไม่รู้ว่าไฟโมโหของคนร่างสูงมาจากไหน แต่ลิซ่าก็เริ่มทำลายความอึดอัดด้วยการก้มหน้าลงตรงแถวซอกคอรุ่นพี่หน้าหมวย ปลายจมูกเริ่มไซร้ขึ้นลงลำคอขาวจนดาวคณะสาวต้องจิกเสื้อคนที่จู่ๆก็รุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวอย่างไม่ให้สัญญาณ

“ด..”

ไม่รอให้รุ่นพี่ได้ส่งเสียง เจ้าของร่างโปร่งก้มลงชิงคำพูดนั้นออกจากปากของคนอายุมากกว่าอย่างรวดเร็ว ความร้อนที่แผ่ซ่านเข้ามาผ่านทางริมฝีปากของสาวร่างโปร่งทำให้เจนนี่ต้องหลับตาลงรับจูบที่ร้อนแรง คิ้วของสาวหน้าหมวยขมวดขึ้นเมื่อคนตัวสูงเริ่มสอดลิ้นเข้ามา ความร้อนวูบวาบนั้นทำให้เธอหมดแรงจะห้ามปราม ริมฝีปากของทั้งสองบดเบียดเข้าหากันอย่างเป็นจังหวะในที่สุด แล้วจู่ๆเจนนี่ก็รู้สึกได้ถึงมือเรียวที่ค่อยๆลูบหน้าท้องเธอขึ้นมาเรื่อยๆ อีกนิดก็จะเลยลำตัวขึ้นมาถึงส่วนที่อวบอิ่มที่สุดของเธอ 

ดวงตาเฉี่ยวคมของสาวหน้าหมวยลืมตากว้าง เธอเอามือของตัวเองจับมือของลิซ่าเอาไว้ไม่ให้ไปถึงตรงนั้น แต่ดูเหมือนคนตัวสูงจะไม่ยอมเชื่อฟังเธอซะเลย

“อื้อ-”

เจนนี่ร้องออกมาเสียงเบาเมื่อรู้สึกได้ถึงมืออุ่นที่ก้าวก่ายเข้ามาในอาณาเขตหวงห้าม มือของเธอที่จับข้อมือลิซ่าค่อยๆปล่อยจากแน่นเป็นหลวมเมื่อเห็นว่าไม่สามารถป้องกันอีกคนไม่ให้เข้ามารุกล้ำตนเองได้อีกแล้ว

.

.

.

——————————————————————————————————————————————————————————————